Ατμόσφαιρα Ισλαμαμπαντ

 

Γραφει ο Χριστος Γουδης

Σε μια ευνομούμενη δημοκρατία οι πολιτικές δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονίας είναι όχι μόνο καταδικαστέες, γενικώς και αορίστως, αλλά θα όφειλαν να  ευαισθητοποιούν απαρεγκλίτως τους κυβερνώντες, αν όντως επιθυμούν να προασπίσουν το πολίτευμα, στην ενδελεχή αναζήτηση και τον άμεσο εντοπισμό των δολοφόνων και στην εν συνεχεία παραπομπή τους στην δικαιοσύνη για την απόδοση ευθυνών και την επιβεβλημένη τιμωρία τους.

Αφορμή για το παραπάνω σχόλιο αποτέλεσε φυσικά η απορία μου για την μετά από εκδίκαση πέντε και πλέον χρόνων καθυστερημένη καταδικαστική απόφαση ενός καθ’ ομολογίαν του, από την πρώτη στιγμή, δολοφόνου, οπαδού του κόμματος της Χρυσής Αυγής, αντί της άμεσης εκδίκασης της υποθέσεως. Αυτό διότι η επίσημη πολιτεία μετά το δολοφονικό συμβάν θεώρησε ότι πρέπει να το εμπλέξει με μια ευρύτερη διερεύνηση του ρόλου της Χρυσής Αυγής στην όλη υπόθεση, και να το ενσωματώσει σε ένα πλέγμα κατηγοριών για τη δράση της, με προεξάρχοντα δύο συμβάντα επίθεσης, το ένα κατά αλλοδαπών εργατών και το άλλο κατά κομμουνιστών συνδικαλιστών.

Με τον τρόπο αυτό ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα και πολιτικοποιημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης έστρεψαν επί μακρόν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω στα γεγονότα που προανέφερα, καλύπτοντας έτσι την ανικανότητα ή αδιαφορία τους για μια σειρά άλλων πολιτικών δολοφονιών και βιαιοτήτων, όπως των πυρπολημένων αθώων θυμάτων της Μαρφίν και των δολοφονημένων και βαρύτατα τραυματισμένων παιδιών της Χρυσής Αυγής, οι ζωές των οποίων όπως και ο πόνος των μανάδων τους, δεν ευαισθητοποίησαν κανέναν από τους πολιτικούς κήνσορες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», κατά τον ίδιο τρόπο που δεν τους ευαισθητοποίησε, πολύ πρόσφατα, η σοβαρή απόπειρα δολοφονίας ενός δημοσιογράφου που υπέπεσε και υποπίπτει συνεχώς στο αμάρτημα της καταγγελίας των όσων σαθρών, εκφυλιστικών και παρακμιακών καταστάσεων ταλανίζουν την κοινωνία και πολιτεία μας.

Έτσι φθάσαμε στο χθεσινό (7 Οκτωβρίου 2020) σκηνικό της αναμονής της έκδοσης της δικαστικής αποφάσεως όχι για την ενοχή ενός καθ’ ομολογίαν δολοφόνου, αλλά για την «εγκληματική» οργάνωση της Χρυσής Αυγής, δια την οποία όμως η εισαγγελεύς της έδρας είχε ήδη διακηρύξει στο ακροατήριο ότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την όλη δικαστική διαδικασία.

Αυτό όμως αποτέλεσε «κόκκινο» πανί σε μια Αθήνα στο «κόκκινο»  από την επιδημία του κορονοϊού, μια Αθήνα με έντονα πλέον τα χαρακτηριστικά του Ισλαμαμπάντ  σε πολλές συνοικίες της και στις εκτεταμένες δομές φιλοξενίας της, με κατάληξη την μεθοδευμένη εμφάνιση οργανωμένων όχλων εις τους πέριξ του δικαστηρίου χώρους, οι οποίοι, συμπαρομαρτούντων των τηλεδικαστών δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων στο γυαλί οντοτήτων, εκραύγαζαν το «άρον, άρον, σταύρωσον αυτούς»

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες που θύμιζαν ατμόσφαιρα «λαϊκού δικαστηρίου» και συνθήκες λυντσαρίσματος ανθρώπων που συνέβαιναν στην Ελλάδα σε άλλες εμφυλιοπολεμικές εποχές, η έκδοση της δικαστικής αποφάσεως θα έπρεπε να είχε ανασταλεί μέχρι να διασφαλισθεί η απαιτούμενη γαλήνια ατμόσφαιρα, απαραίτητη προϋπόθεση μιας δίκαιης δίκης.

Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο θα ήταν νομικά δυνατό. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η οργανωμένη οχλοκρατική πίεση η περισφίγγουσα τριτοκοσμικά το δικαστικό μέγαρο, δημιουργούσε αποπνικτικές συνθήκες, απαράδεκτες για το γράμμα και το πνεύμα της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Όσο για τις συμμετέχουσες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες καλλιτεχνών και τις αφοριστικές γνώμες ενίων εξ αυτών, μου θύμισαν έντονα αντίστοιχες κινητοποιήσεις τους του εμφυλιοπολεμικού μας παρελθόντος, που οδήγησαν στην κατακρεούργηση της μεγάλης τραγωδού μας Ελένης Παπαδάκη.

Δεν έχω καμία διάθεση και κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσω δικαστικές αποφάσεις. Άλλοι αρμοδιότεροι εμού πιθανώς να το πράξουν δια της νομίμου δικαστικής οδού. Εκτιμώ όμως ότι όπως εξελίχθηκε η όλη υπόθεση της Χρυσής Αυγής απέκτησε τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής δίκης, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς τον σίγουρα διαφορετικό τρόπο με τον οποίο θα προσλάβει ο καθένας μας την εν λόγω απόφαση.

Όσο για τους πολιτικούς παντός φάσματος, που επικεντρώνονται σε αυτήν και θριαμβολογούν για την κατάληξή της, ας μην ξεχνούν ότι τα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας είναι η ανεξέλεγκτη μαζική παρουσία παράνομων αλλοδαπών μεταναστών (αλλοφύλων και αλλοθρήσκων), ων ουκ έστιν καταγεγραμμένος επισήμως ο αριθμός, οι εστίες επιδημικής μολύνσεως στη χώρα μας με επίκεντρο την πληθυσμιακά υδροκεφαλική Αττική, η επαπειλούμενη οικονομική κατάρρευση με τις συνακόλουθες κοινωνικές αναταραχές που θα προκύψουν από την γενικευμένη εξαθλίωση και απαιδεία, και η ορατή πολεμική απειλή της νέο-οθωμανικής Τουρκίας με πρόθεση τον οριστικό διαμελισμό της πατρίδας μας. Είναι εστίες φωτιάς που απαιτούν από τους πολιτικούς μας ικανότητες πυροβασίας. Αν δεν τις έχουν η πτώση θα είναι μεγάλη.

 

Χρίστος Γούδης