Νέα κυκλοφορία: Νέα Δεξιά

Ένα κίνημα Ιδεών Εθνικιστικής ανατροπής

«Ήταν μια μαγική στιγμή. Έκανε πολύ κρύο. Ακούγαμε τις διάφορες παρεμβάσεις των παρισταμένων συναγωνιστών, οι οποίες εναλλάσονταν με ισάριθμα τραγούδια. Κοιμόμασταν σε υπνόσακους καταγής. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε, από εκείνον τον μικρό πυρήνα των ομοϊδεατών» (Αlain de Benoist).
Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε στις ταραχές του ΄68. Τότε που οι νέοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Τότε που η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική.

Τότε που ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου. Όλη αυτή η κατάσταση των αναμνήσεων και της ιδεολογικο-πολιτικής ανεξέλιξης βάραινε ακόμη περισσότερο ειδικότατα το νεαρόκοσμο της γαλλικής Δεξιάς, ο οποίος ασφυκτιούσε πολιτικά μέσα σ’ένα χώρο κλειστό, προσκοληmμένο στις νοσταλγίες και αποκομένο από το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Εικοσιτρία χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο γαλλικός (και όχι μόνον) εθνικιστικός «χώρος» επιβίωνε πολιτικά, πολιτιστικά και ιδεολογικά, ασχολούμενος ακόμη με κάποιες ελάχιστες «ανώτερες» ιδέες. Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε λοιπόν σαν νεανική και κατά συνέπεια σαν ενστικτώδης αντίδραση σ’όλον αυτό τον σωρό από αναμνήσεις, νοσταλγίες και ιδεολογικο-πολιτικές λιμνάζουσες καταστάσεις, οι οποίες χαρακτήριζαν τον τότε γαλλικό Eθνικισμό. Έτσι οι πρώτες πρωτοβουλίες της «Νέας Δεξιάς» γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν με σκοπό την ανανέωση του ιδεολογικού-πολιτικού χώρου της Δεξιάς, ανοίγοντάς της νέους ιδεολογικούς και πολιτικούς ορίζοντες, προς νέες ατραπούς και τρόπους ζωής. Αργότερα βέβαια θα ωριμάσει η πεποίθηση ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί στα περιοριστικά πλαίσια ενός κόμματος, ούτε στα πλαίσια του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων «κατεστημένων» οργανώσεων και ομάδων του γαλλικού Εθνικισμού. Ήταν επομένως απαραίτητο όλη αυτή η προσπάθεια να ξεπεράσει τα τείχη του κομματικού «σπιτιού», πολλές φορές με κόστος τη δημιουργία ανεπιθύμητων συγκρουσιακών καταστάσεων μεταξύ των παλαιών αντιλήψεων και των «Νεο-Δεξιών» προσπαθειών και πρωτοβουλιών.

Μια τέτοια συγκρουσιακή κατάσταση δημιουργήθηκε όταν η «Νέα Δεξιά» αποφάσισε να ξαναμελετήσει με κριτική ματιά την ιστορία των εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου και της περιόδου πριν από αυτόν. Χωρίς νοσταλγικές αναφορές αυτό το ξαναδιάβασμα της ιστορίας του Εθνικισμού έφερε στο προσκήνιο τον επανακαθορισμό των όρων Δεξιά-Αριστερά, καθώς και την αμφισβήτηση των μέχρι τότε δεδομένων ερμηνειών των προαναφερθέντων όρων που προωθούσε το ιδεολογικο-πολιτικό κατεστημένο.
Στους νέους ορίζοντες που ανοίχτηκαν εξαιτίας αυτής της διαδικασίας της αμφισβήτησης, η διερευνητική είσοδος σε σχεδόν απάτητους για το εθνικιστικό κίνημα μέχρι τότε χώρους όπως ο κινηματογράφος, η ροκ μουσική, τα κόμικς, η φανταστική λογοτεχνία, αλλά και η οικολογία και οι τοπικές παραδόσεις (συνιστώσες εθνικών παραδόσεων) αποτέλεσε την απαρχή μιας νέας ιστορικής σημασίας περιόδου για τα ιδεολογικά και πολιτικά δρώμενα του εθνικιστικού κινήματος όχι μόνον στη Γαλλία αλλά και γενικότερα σ’όλη την Ευρώπη. Όσα περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, θέλουν να αποτελέσουν μια συνοπτική αλλά περιεκτική παρουσίαση και εισαγωγή στο φαινόμενο την «Νέας Δεξιάς» συνολικά, και ειδικότερα στα πρόσωπα, τις δράσεις, την ιδεολογική παραγωγή και τις ανά χώρα και ήπειρο ομάδες, που ιδεολογικο-πολιτικά αυτοαναγνωρίσθηκαν και εκφράσθηκαν καί διά μέσου αλλά καί ως «Νέα Δεξιά». Κι όλα αυτά συμπεριλαμβανομένων των ιστορικο-ιδεολογικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων της κάθε χώρας, μαζί με την απόλυτη ελευθερία της δημιουργικής αντιπαράθεσης μεταξύ θέσεων και προτάσεων, όχι μόνον ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της «Νέας Δεξιάς», αλλά και ανάμεσα σε θέσεις και προτάσεις των προσώπων που αποτελούσαν (και αποτελούν) αυτές τις ομάδες.

►παραγγείλτε το βιβλίο απο εδώ