Pippo Pollina will be performing at the University of Utah on Thursday

Dear Hellenic League of Utah:

I've noticed that you link to the site, Magna Grece on your site and have even linked to some articles magna Grece has published about my work as a singer of Sicilian Music. Next week, there will be an event that may be of interest to your members. World-famous Sicilian singer/songwriter, Pippo Pollina will be performing at the University of Utah on Thursday, September 1st at 4pm. Below I have included the poster for the concert.

Thank you for the wonderful work you are doing to promote and preserve Hellenic Culture.


Best Regards,


Michela Musolino

Ιστορική Νίκη Ελευθερίας και Ανεκτίμητης Αξίας!!!!!!!!!!!!

Μέσα στο απύθμενο τέλμα της εθνικής και ηθικής παρακμής, που βουλιάζουμε καθημερινώς και περισσότερο, διαφεύγουν της κριτικής και του σχολιασμού μας πράξεις και γεγονότα, που αμφισβητούν, σε απόλυτο βαθμό, αξίες και αρχές, που πρώτοι εμείς οι Έλληνες διδάξαμε στην ανθρωπότητα.
Πρόθεσή μου δεν είναι σε καμιά περίπτωση να αναξέσω εθνικές πληγές του παρελθόντος. Eπιθυμώ όμως, σαν Ομογενης να εκφράσω την πικρία και αγανάκτησή μου για όσα θλιβερά και απαράδεκτα συμβαίνουν, σχετικώς με την συμπεριφορά της πολιτείας προς τους υπέρ πατρίδος πεσόντες στρατιωτικούς της περιόδου 1944-1949 .
Θα αναφερθώ «τηλεγραφικώς» επί των ιστορικών γεγονότων εκείνης της εποχής και των τεκταινομένων τα τελευταία χρόνια εκ μέρους των ηγεσιών μας:
-Στις 4 Δεκεμβρίου 1944, πριν ακόμα απαλλαγεί και ανασάνει η πατρίδα μας από τα δεινά της τριπλής κατοχής, εξαναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μια νέα λαίλαπα, που εκδηλώθηκε στην Αθήνα από την τότε κομμουνιστική ηγεσία προς κατάληψη της εξουσίας και μπολσεβικοποίηση της χώρας μας (τα γνωστά Δεκεμβριανά).
-Τότε, με πρωθυπουργό τον αείμνηστο Γ. Παπανδρέου - παππού του σημερινού - και ανθρώπινο πολεμικό δυναμικό το ηρωικό Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, αποφεύχθηκε, με την αυτοθυσία των ηρωικών ανδρών του - στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή - η κομμουνιστικοποίηση της μόλις απελευθερωθείσης πατρίδος.
Το πια θα ήταν η τύχη της Ελλάδος, εάν επικρατούσαν –τότε- οι κομμουνισταί, δεν απαιτείται υψηλός δείκτης νοημοσύνης για να γίνει αντιληπτό.
-Τα συμβάντα και οι άμεσα επικρεμάμενοι κίνδυνοι εκ της κομμουνιστικής απειλής οδήγησαν στην συμφωνία της Βάρκιζας, την οποία όμως τα σκληροπυρηνικά στελέχη του ΚΚΕ δεν αποδέχθηκαν, με αποτέλεσμα να αρχίσει - με την εντολή και απόλυτη στήριξη του Στάλιν, μέσω και των κομμουνιστικών ηγεσιών των ομόρων κρατών, η προπαρασκευή για την ένοπλη ρήξη των (Τρίτος Γύρος) με το νόμιμο και δημοκρατικό κράτος.
-Η έναρξη της ενόπλου ανταρσίας εκδηλώθηκε τον Μάρτιο του 1946, με αιφνιδιαστική επίθεση συμμοριών εναντίον του σταθμού χωροφυλακής Λιτοχώρου και την επακολουθήσασα σφαγή των ανδρών του.
-Το μακελλειό, που ξεκίνησαν οι αναρχοκομμουνισταί τον Μάρτιο του 1946, διήρκεσε μέχρι την 29 Αυγούστου 1949, ότε ο Εθνικός μας Στρατός (Ε.Σ.)τους συνέτριψε καθολικά και οριστικά στον ΓΡΑΜΜΟ και το ΒΙΤΣΙ.
-Το τίμημα για να είναι σήμερα η Ελλάδα ελεύθερη και να κατέχει την θέση που έχει μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι - και να μην είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο του πάλαι ποτέ, αλήστου μνήμης, Σταλινισμού - ανυπολόγιστο σε ανθρώπινο δυναμικό, υποδομή και υλικό.
-Θα αναφερθώ μόνο ,στις απώλειες των ανδρών του Ε.Σ και των Σ.Α., που διατάχθηκαν και εστάλησαν από τις τότε τις νόμιμες και δημοκρατικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Σοφούλη-Πλαστήρα –Τσαλδάρη) να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για να σωθεί η Ελλάδα.: Νεκροί Αξιωματικοί και οπλίται 1900, Τραυματίες 4100 και Αγνοούμενοι 8000.
-Μετά την συντριβή των αναρχοκομμουνιστών, την 29-8-1949, ετέθη πλέον τέρμα στην κομμουνιστική απειλή και άρχισε η πορεία του Έθνους προς τα εμπρός.
-Η πολιτεία μέχρι και το 1974,τιμούσε κάθε χρόνο - όπως είχε Ηθική και Εθνική υποχρέωση - όλους εκείνους που έπεσαν υπέρ πατρίδος, με επίσημες τελετές και δοξολογίες, στις 4 Δεκεμβρίου ,στου Μακρυγιάννη και στις 29 Αυγούστου στον Γράμμο και το Βίτσι .
Μετά την πτώση της θλιβερής δικτατορίας, άρχισε, άγνωστο γιατί, η αποκαθήλωση της πραγματικής Ιστορικής μνήμης, όσον αφορά ,στα διαδραματισθέντα γεγονότα της περιόδου 1945-1949 ως και των αγώνων και θυσιών του Ε.Σ.
-Αποφασίσθηκε από την πολιτική ηγεσία, εν ονόματι δήθεν της Εθνικής συμφιλίωσης, αντί της συγχωρήσεως αυτών που σήκωσαν και έστρεψαν τα όπλα εναντίον της πατρίδος (δηλαδή των θυτών και ευτυχώς -για την Ελλάδα -ηττηθέντων), να επιβληθεί η μονόπλευρη λήθη !!!(Και καταληκτικά η περιθωριοποίηση των θυμάτων και ευτυχώς νικητών).
Έτσι:
-Nομιμοποιήθηκε το εκτός νόμου ΚΚΕ και εισήλθε στην Βουλή.!!!
-Καταργήθηκαν όλες οι γιορτές μνήμης των ηρώων της περιόδου 1945-1949, ως γιορτές μίσους !!!
-Διατάχθηκε η καταστροφή, από την Ιστορία Στρατού, όλων των συγγραμμάτων και ντοκουμέντων που αφορούσαν στα πραγματικά γεγονότα της περιόδου της κομμουνιστικής ανταρσίας και των αγώνων του Ε.Σ. (Δεν γνωρίζω εάν αυτό συνέβη και για τα αρχεία της Βουλής ).
-Σβήσθηκαν από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου όλα τα αφορώντα στον συμμοριτοπόλεμο τοπωνύμια –και ως εκ τούτου τέθηκαν επισήμως εκτός αυτού όλοι οι υπέρ πατρίδος πεσόντες στρατιωτικοί, εκείνων των αγώνων.
-Διατάχθηκαν οι στρατιωτικές μονάδες να μην αναφέρουν «λέξη» για τα γεγονότα και τους αγώνες του ¨Έθνους κατά την περίοδο 1944-1949. Γιά τις Ε.Δ. η χρονική εκείνη περίοδος της προδοσίας κατά της πατρίδος είναι ανύπαρκτη! Σαν να σταμάτησε ο χρόνος!!!! ¨Όσο και εάν ακούγεται και είναι παράλογο.
-Στις 15-9-1989, με εισήγηση του κ. Μητσοτάκη, ψηφίσθηκε ο Ν 1863/ΦΕΚ204.Α΄/18-9-89, δια του οποίου μετονομάσθηκαν, ο μεν συμμοριτοπόλεμος σε εμφύλιο, οι δε συμμορίτες σε «««σε δημοκρατικό στρατό»»»!!!! (Λές και ο Ε.Σ. της Ελλάδος, των νομίμων και δημοκρατικών κυβερνήσεων, που είχαν ψηφισθεί από το 92%,περίπου του Ελληνικού λαού, δεν ήταν δημοκρατικός, αλλά ήταν φασιστικός ή αναρχικός και έπρεπε να εξοβελισθεί από τους δημοκράτες του Στάλιν !!!).
-Αρχισαν να τιμώνται αυτοί που σήκωσαν τα όπλα κατά της πατρίδος και οι διάφοροι ξενοκίνητοι σφαγείς του Ελληνικού λαού, οι οποίοι, εάν επικρατούσαν τότε, σήμερα δεν θα υπήρχαν, ούτε Μακεδονία, ούτε Ήπειρος, αλλά ούτε οι εκ του ασφαλούς πλέον θαυμαστές και χειροκροτητές των!
-Στις 24-5-2005 διατάχθηκαν οι στρατιωτικές μονάδες να αναρτήσουν τις σημαίες των μεσίστιες εις ένδειξιν συμμετοχής των στο επίσημο πένθος του κράτους για τον θάνατο του Φλωράκη!!! ( Ο οποίος εκπαιδευθείς στην Σοβιετική ¨Ένωση εστάλη και διετέλεσε - ως καπετάν Γιώτης - διοικητής της Ι Μεραρχίας του ««« δημοκρατικού στρατού»»» κατά τις επιχειρήσεις του εναντίον του ¨Έθνους, ευθυνόμενος για χιλιάδες σφαγές, αξιωματικών και οπλιτών του Ε.Σ.)
-Ενώ με το ΦΕΚ698/24-5-2005 αποφασίσθηκε να γίνει η κηδεία του δημοσία δαπάνη, για τις ««« εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε στο Λαό στην Πατρίδα και το Έθνος»»» !!!
-Στις 30 -11-07, μετέβη ο κ. Πρωθυπουργός στον Αι-Στράτη για να εγκαινιάσει το μουσείο της δημοκρατίας και να τιμήσει και τους τότε εξόριστους.
-Στις 8-4-08, σύσσωμη η ηγεσία του ΚΚΕ τίμησε στον Γράμμο, σε γιορτή για τα 90 χρόνια του, με εκδηλώσεις και πύρινους πανηγυρικούς λόγους, τους αγωνιστές και φονευθέντες άνδρες του δημοκρατικού στρατού κατά τους αγώνες του εναντίον του Ε.Σ.(1946-1949).


Σε λίγες ημέρες, μερικοι απόστρατοι αξιωματικοί - όπως επί δεκαετίες τώρα - θα τιμήσουν, στον Γράμμο και στο Βίτσι, όλους εκείνους που έδωσαν την ζωή τους, όταν η πατρίδα, με τους άξιους-τότε-ηγέτες της, τους το ζήτησε.
Στους τόπους θυσίας Θα προσελθουν να προσκυνήσουν και όσοι μπορούν να προσέλθουν, από τους γονείς και συγγενείς των πεσόντων ηρώων, ως και οι επιζήσαντες, σακατεμένοι , στρατιώτες εκείνου του έπους.
Αλλά υπάρχει όμως ένα τεράστιο Αλλά ,που προκαλεί θλίψη και στην κυριολεξία «τσακίζει» το ηθικό των σκεπτομένων Ελλήνων: Θα ειναι απούσα η επίσημη πολιτεία, στην οποία και κατ΄εξοχήν ανήκει το ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ . Δεν νομίζω να υπήρξε ή υπάρχει -παγκοσμίως- παρόμοια συμπεριφορά ασέβειας, επίσημης πολιτείας έναντι στρατιωτικών, που κατ΄εντολήν της πατρίδος έπεσαν υπέρ αυτής.
Ανεξαρτήτως της για οποιαδήποτε αιτία τοιαύτης συμπεριφοράς της πολιτικής ηγεσίας, η στρατιωτική ηγεσία ειναι υποχρεωμένη, ως εκ της αποστολής της, να πρωτοστατεί και παρίσταται στις ετήσιες εκδηλώσεις τιμής των πεσόντων στρατιωτικών. .
Οι Ε.Δ. ανήκουν στο Έθνος και όχι στα κόμματα και τουλάχιστον αυτές πρέπει να τιμούν τους νεκρούς των.
Καμία σκοπιμότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ασέβεια – και μάλιστα των στρατιωτικών – προς τα παλικάρια που έπεσαν ή πέφτουν για την πατρίδα!!!

Η πολιτεία κάποτε θα πρέπει να σεβασθή τους ηρωικούς μαχητές και να τιμήση όπως αρμόζei σε Ιστορική Νίκη Ελευθερίας και Ανεκτίμητης Αξίας, τον ιερό και νικηφόρο αγώνα των, κατά των στασιαστών, δογματικών οπαδών του ερυθρού ολοκληρωτισμού, οι οποίοι, με σημαία το αιμοσταγές σφυροδρέπανο του διεθνούς κομμουνισμού, αντιπαρατάχθησαν στους σημαιοφόρους της Ελληνικής Σημαίας και τον Ελληνικό Στρατό.


Δολοφόνησαν ανυπεράσπιστους, απορφάνισαν οικογένειες, ξερρίζωσαν με το παιδομάζωμα 28.000 Ελληνόπουλα, παρεμπόδισαν την ιστορική δικαίωση της νικήτριας Ελλάδος στο πέρας του 2ου Παγκοσμίου πολέμου και ολίγον έλειψε να επιτύχουν τον διαμελισμόν της. Ενώ σήμερα εξακολουθούν γραμμοφωνικά θρασύτατα χωρίς ίχνος αιδούς ή μεταμελειας να υποστηρίζουν την προδοτική δράσιν των, κυριολεκτικώς αμετανόητοι δια τα εγκλήματα και τις καταστροφές που άφησαν πίσω τους .

Όμως ο εφιαλτης τελειωσε την αυγη της 30ης Αυγουστου 1949- oταν οι κατσαπλιαδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ /ΚΚΕ , οι ορδες των αρνησιπατριδων του αυτοαποκαλουμενου «Δημοκρατικυ Στρατου Ελλαδας» ηττηθησαν οριστικα και τα υπολειμματα του διεφυγον στις "όμαιμες-φίλιες" γειτονικες κομμουνιστικες χωρες...

Η ανασυγκροτηση της εκ βαθρων κατεστραμμενης Ελλαδος θα ξεκινουσε πεντε χρονια μετα απο το τελος του 2ου Παγκοσμιου πολεμου...Ελληνικη ιδιοτυπια; Καμμια αλλη χωρα δεν πληρωσε με τοσο φορο αιματος, με τοση αυτοκαταστροφη, για να μεινη ελευθερη...


Η Ιστορια ομιλει και αποκαλυπτει:

Ο Τακης Λαζαριδης σε επιστολη του προς τον Μικη Θεοδωρακη γραφει τα εξης σχετικα :

« Αγαπητε Μικη,

Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας..

Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια.


Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη - Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο...


Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του.
Και οι μεγάλοι ένοχοι, Μίκη, είμαστε εμείς.
Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας.


Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Αγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!...»


Ο γηραιός Θεμιστοκλής Σοφούλης ( διάδοχος του Ελευθερίου Βενιζέλου στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων, πολεμιος της δεξιας και αντιβασιλικος, γνωστος και για την συμμετοχη στο ΠΑλλαικο Μετωπο αλλα και για το συμφωνο '' Σκλάβαινα–Σοφούλη'') κατά την τρίτην πρωθυπουργία του στον λόγο του της 25ης Ιουνίου 1948 στην Κοζάνη, έδρα του Β. Σώματος Στρατού, ενώπιον των αξιωματικών και οπλιτών του Στρατηγείου του Σώματος, καταγράφει, την αμείλικτη πραγματικότητα, που τα σημερινά μαρξιστοκρατουμενα Μεσα Διαστρεβλωσεως, οι νεο-δημοκρατικοί πολιτικοί μας συστηματικώς αποκρύπτουν και παραποιούν.

«...Εχω το αίσθημα», λέγει ο Θεμιστοκλής Σοφούλης,
«οτι εκφράζω την συνείδησιν ολοκλήρου του Εθνους εκδηλώνων προς σας τους λαμπρούς Μαχητάς του Ιερού πολέμου που διεξάγομεν, τον θαυμασμό μου δια τον ηρωισμό σας και την ορμητικότητά σας εις την επιδίωξιν της τελικής νίκης....
Ο σημερινός εχθρός εξυπηρετεί τας κατακτητικάς βλέψεις των γειτόνων εις βάρος των εδαφών αυτών, ως μερικόν σκοπόν της ενόπλου εξεγέρσεως...Ο σημερινός εχθρός είναι φορεύς ενός ασφυκτικού καθεστώτος, που κατ' ουδέν διαφέρει απο τον φαιόν φασισμόν...


Ο εχθρός που αντιμετωπίζετε και που συντρίβετε είναι ο πλέον ύπουλος του ιστορικού βίου εχθρός.Γνωρίζετε τώρα τελείως την φυσιογνωμία του.
Μισεί θανασίμως την Δημοκρατίαν και κραυγάζει αναισχύντως υπέρ αυτής.
Απεργάζεται την στυγνοτέραν δουλείαν και δημοκοπεί εν ονόματι της Ελευθερίας.
Περιφρονεί τον άνθρωπον, προς τον οποίον συμπεριφέρετια με τερατώδη σκληρότητα και ομιλεί περί Ανθρωπισμού.
Υποκρίνεται τον πονούντα δια τα δεινά του λαού και οραματίζεται μια κοινωνία κατέργων.

Πλήξατε τον εις την καρδίαν με σταθεράν χείραν.Το Εθνος ολόκληρον σας παρακολουθεί κρατώντας την αναπνοή του.Σας παρακολουθεί όμως και η πολιτισμένη ανθρωπότης ολόκληρη και θαυμάζει δια μίαν ακόμη φοράν την προνομιούχον μοίραν μας που ηθέλησε κάθε έργο μας να είναι ταυτοχρόνως αγών δια τον ευαυτόν μας και αγών δια τα υψηλότερα ιδανικά της ανθρωπότητος.»

Και καταλήγει:

«Ευγενείς Μαχηταί του Ιερού Πολέμου υπερ όλων των αξιών,εμπρός δια την τελικήν νίκην»

Η σημερινη προδοσια

Βεβαια, αν σημερα, οι τοτε, «Ευγενείς Μαχηταί του Ιερού Πολέμου υπέρ όλων των αξιών» με αγνωμοσυνη, δειλια, αχαριστια, καιροσκοπισμο, λησμονούνται και καταπροδίδονται απο την σημερινήν καθεύδουσα μακαρίως πολιτειακη και πολιτικη ηγεσια, εν ονοματι μιας επιλεκτικης ληθης που τιμα τους δολοφονους και λησμονει τα θυματα, τούτο δεν σημαίνει oύτε οτι η ιστορία ξαναγράφεται ούτε ότι η αλήθεια έπαψε να υπάρχη.!!!! Δειχνει μονο την έλλειψι ανδρείας και δικαιοσύνης, με την πληθώρικη ασυνέπεια, που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς μας...

Δυστυχως η σταλινικη ηγεσία του αταφου ΚΚΕ εξακολουθεί ανερυθρίαστη ακομα και σημερα να διαφημίζει την πτωμαινη του και το εγκληματικο νεανικο του παρελθόν αντί να σιωπά.

Οσο και εαν τα (νέα και μη ) δημοκρατικά κόμματα κληρονομων, «κινήματα» και «κουνηματα» αφελώς αλλά εξ' ίσου εγκληματικώς και δουλικως, συνεπικουρούν- με την επιλεκτική λήθη και την σκόπιμη απεμπόληση των ευθυνών των, απέναντι των ηρωικών μαχητών - οι Ελληνες Τιμουν, Θυμουνται, Ευγνωμονουν και Μνημονευουν, τους ''Ευγενεις Μαχητες του Ιερου Πολεμου''. Διοτι ηταν η αυταπαρνησι, η εθελοθυσια τους, την νικηφόρα αυγή της 30ης Αυγούστου 1949 στο Γράμμο, οταν ο εφιαλτικός «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» έπαψε οριστικώς να υπάρχη, που εδωσαν την δυνατότητα εις όλους τους Προεδρους μας, τους κοινοβουλευτικούς μας, κυβερνητικους και αντιπολιτευσεως ,
τους Υπουργους μας, τους συνδικαλιστες μας σήμερα, να κατέχουν τους οποιους θώκους εξουσίας. Στους Ελληνες να ειναι Ελευθεροι.Στην Ελλαδα να υπαρχει...


Επιλογος:


Θά αρκουσε μία λέξις μόνο. Η ειλικρινής συγγνώμη. Η αναγνώρισις των ευθυνων καί η αποδοκιμασία των εγκληματων πού διεπράχθησαν εις βάρος των Ελλήνων καί της προδοσίας της Ελλάδος εν ονόματι του διεθνισμου καί του κομματικου χρέους ..εκ μερους του ΚΚΕ. Ενος δογματικου, δουλοποιητικου, ανελευθερου, κομματος (του Εγκληματος και της Προδοσιας κατα τον Γεωργιο Παπανδρεου) που παραμενει τυφλα σταλινικο. Ευαγγελιζεται την τυραννια στην πιο μεθοδικη εκφανσι της, ενω παρουσιαζεται ως το απαυγασμα της Δημοκρατιας.

Μαζι και διπλα σ αυτους τους αμετανοητους εγκληματιες,οι σημερινοι ανανδροι, δειλοι, ανιστορητοι , λαικιζοντες πολιτικοι των «αστικων»κομματων..

Αθανάσιος Δεσλης
BS, MS PhD

Προεδρος

ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Γεωπονος,Οικονομολογος
τ.Διευθυντης ΕΑΣ Λαρισης.
τΑρχηγος της ΕΡΕΝ Β Ελλαδος

athansdeslis123@gmail.com

International Day of Quds

O άνθρωπος της διπλανής πόρτας

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Το γεγονός της κρίσης του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος συνεπώς και του ελλαδικού, είναι μια παραδοχή που την διαπιστώνουν πρώτοι απ' όλους οι ίδιοι οι διαμορφωτές και υποστηριχτές αυτού. Η συνακόλουθη λαϊκή οργή που δημιουργείται από την αποτυχία αυτού του συστήματος να δώσει λύσεις, ελπίδες αλλά και να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή είναι επίσης μια οφθαλμοφανής πραγματικότητα. οι ίδιοι δε άνθρωποι και τα πλέγματα διακυβέρνησης τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια μετατροπή αυτής της λαϊκής αγανάκτησης σε ένα κίνημα με εθνικιστικά, ξενοφοβικά και λαϊκίστικα χαρακτηριστικά, όπως λένε.

Και πολύ σωστά μιλούν για κίνδυνο γιγάντωσης του εθνικισμού γιατί πραγματικά μόνο αυτός μπορεί να δώσει λύσεις για τα προβλήματα του σήμερα. Μιλούν όμως για αυτόν ως ένα μελλοντικό ενδεχόμενο, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει αλλά αύριο μπορεί. Αυτή η διαπίστωση είναι και η μεγάλη τραγωδία του ελληνικού πατριωτικού κινήματος αλλά συνάμα και η μεγαλύτερη πρόσκληση.

Με το πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, με την αριστερά εγκλωβισμένη στους δογματισμούς της, με το μεταναστευτικό να έχει εξοργίσει την ελληνική κοινωνία σε όλες τις διαστρωματώσεις της, ο εθνικισμός είναι δυστυχώς ακόμα υπό...διαμόρφωση. Τα αίτια αυτά της αδυναμίας δημιουργίας ενός κυρίαρχου ρεύματος ανατροπής είναι πολλά και εδράζονται κυρίως στην λογική που έχει υπάρξει και εξακολουθεί να διέπει το πατριωτικό κίνημα.

Μια λογική εφήμερη, χωρίς σχεδιασμό για το μέλλον και εγκλωβισμένη είτε σε δογματισμούς είτε σε προσωπικές λογικές. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μπορέσει να διαμορφώσουμε μια πολιτική αλλά αντίθετα σερνόμαστε πίσω από τις θεματικές που θέτουν οι αντίπαλοί μας. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό ασχολούμαστε με το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων με τρόπο γηπεδικό, χωριζόμενοι σε υποστηρικτές ή καταγγέλοντες αυτούς. Αντί δηλαδή να καταγγείλουμε το κομματικό κράτος που με την συνενοχή της αριστεράς, κατέστρεψε την οικονομία και σήμερα ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, προσπαθούμε να παίξουμε μπάλα στο γήπεδο που έχουν στήσει οι παραπάνω.

Ακόμα και στο μεταναστευτικό, προνομιακό πεδίο για εμάς, αφού καταγγείλαμε το πρόβλημα, φωνάξαμε, χτυπηθήκαμε με τους αντιρατσιστές γι' αυτό, τώρα καθόμαστε και περιμένουμε τα «κουκιά» που θα μας αποφέρει. Αυτή είναι η λογική του εφήμερου την οποία προαναφέραμε. Η θέαση δηλαδή της πολιτικής μας με τρόπο και στόχο που έχει να αποφέρει μονάχα ψήφους ή οπαδού. Ψήφους που θα φύγουν μόλις το σύστημα κάνει ότι ασχολείται λίγο με το πρόβλημα και οπαδούς που θα απογοητευθούν και θα κουραστούν αφού έχουν εκτονωθεί πρώτα.

Χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτή η λογική και αυτή η πολιτική έχει επικρατήσει γιατί το πατριωτικό κίνημα έχει ιδωθεί ως μέσο χαϊδέματος του εγώ κάποιων αυτοπροσδιορισμένων «ηγετών» ή ως όχημα για την συνδιαλλαγή και την συμμετοχή στο πολιτικό κατεστημένο .Αυτή είναι η λογική ανυπαρξίας σχεδιασμού για το μέλλον και της δημιουργίας στελεχών αφού επικρατεί η ανάγκη της ύπαρξης μόνο χειροκροτητών ή υπηρετών των διαφόρων φιλοδοξιών.

Οι παθογένειες αυτές είναι δύσκολο να εξαλειφθούν με ευχολόγια ή την απλή θέληση ορισμένων. Το εθνικιστικό κίνημα θα μπορέσει να γιγαντωθεί και στην ουσία να υπάρξει ως τέτοιο μόνο με την δημιουργία μιας πραγματικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα πάψει να σέρνεται πίσω από την ονοματοδοσία που δίνει στην πραγματικότητα το σύστημα και θα αρχίσει να θέτει τα δικά του ζητήματα στην λαϊκή κρίση. Μιας πολιτικής που θα σχεδιάζει για το μέλλον και όχι για την επόμενη εκλογική διαδικασία. Μια πολιτική που θα τα βλέπει όλα, εκλογές, συγκεντρώσεις, φυλλάδια, ακτιβισμό ως μέσα και ως σκοπούς. Μια πολιτική που θα επιτρέπει επιτέλους να προτείνει λύσεις για το τώρα και ελπίδα για το αύριο και όχι μόνο αφορισμούς και αρνήσεις. Μια πολιτική που δεν θα γίνεται από ψηλά, αποστειρωμένα, αλλά θα «βρωμίζει» τα χέρια της δοσμένη στις πολλές κοινωνικές ανάγκες. Μια πολιτική που δεν θα υπάρχει μονάχα στα κανάλια ή σε μια αποκλεισμένη πλατεία αλλά θα γίνεται δίπλα στους Έλληνες, μαζί με τους Έλληνες οι οποίοι είναι και το πραγματικό υποκείμενο της ιδεολογίας μας.

Ο εθνικιστής δεν μπορεί να είναι εκτός κοινωνίας αλλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έχει τους ίδιους προβληματισμούς με τους άλλους, τις ίδιες ανάγκες αλλά με την στάση του και τις προτάσεις του έχει να δώσει την πραγματική εναλλακτική. δεν ζούμε σε μια εποχή παχιών αγελάδων, δεν μπορούμε αν θέλετε να υπάρξουμε σε μια τέτοια. Οι μέρες αυτές είναι εποχές ανάγκης και κατάρρευσης δεδομένων. Λύσεις και προτάσεις για ένα διαφορετικό αύριο θέλει ο κόσμος, όχι θεωρητικολογίες, ιδεολογικούς δογματισμούς και καθωσπρεπισμούς. Αλλά για να μπορέσουμε να του τα δώσουμε οφείλουμε να αλλάξουμε ριζικά πρώτα εμείς. Εκτός κα αν περνάμε την ώρα μας, φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε «αρχηγοί» ή απλά θέλουμε να μπούμε και να φάμε από την πίτα του πολιτικού συστήματος.

Θεομητορικός Δεκαπενταύγουστος… Προσκυνούμε τη χάρη Της

Οι απανταχού Έλληνες τον εορτάζουν πανηγυρικά. Η αγάπη τους για την Παναγία, μεγάλη. Μόνο η σκέψη Της, μας αγαλλιάζει. «Στους θερμούς εσπερινούς του ωραίου Αυγούστου οι παρακλήσεις σαν βάλσαμο θωπεύουν τις πονεμένες καρδιές κι αισθάνονται δρόσο γλυκιά εξαίσιας αναψυχής. Οι θαυματουργές πολλές εικόνες της, με τα ακοίμητα καντήλια, τις άσβεστες λαμπάδες από μελισσοκέρι, τα μύρια αφιερώματα, τ' ασημένια περίτεχνα πουκάμισα, τις μετάνοιες, τα δάκρυα, τους ασπασμούς, τα τάματα, τις υποσχέσεις, τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες. Νηστεύουν, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν πολλοί. Σαγηνεύει το ιερό και ωραίο πρόσωπο της Θεοτόκου. Σε κάνει να καταθέσεις το βάρος σου, τον πόνο σου, τον πικρό λογισμό σου, την αθυμία, την κόπωση, τον στεναγμό και τη στεναχώρια σου», γράφει ο αγιορείτης μοναχός Μωϋσής, στην εφημερίδα «Μακεδονία».

Στην Θεοτόκο αποδόθηκε η σωτηρία της Βασιλεύουσας από τους Αβάρους, που την πολιόρκησαν όταν ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος απουσίαζε σε πόλεμο κατά των Περσών. Ο λαός αγρύπνησε στις Βλαχέρνες ψάλλοντας τον Ακάθιστο Ύμνο. Διαβάστε και τι έγραψε ο Στρατής Μυριβήλης: «Προς την Παναγία, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάρι ‘Tη Υπερμάχω Στρατηγώ', που στην πραγματικότητα είναι ο εθνικός ύμνος του αγωνιστικού Βυζαντίου. Και σαν εθνικό μας ύμνο έπρεπε να το κρατήσει και ή απελευθερωμένη Ελλάδα του ‘21, αν οι λόγιοι και οι πολιτικοί της εποχής εκείνης είχαν την οξυδέρκεια να καταλάβουν τη σημασία που παίρνει η Παράδοση στη ζωή των εθνών και δεν έβλεπαν την κλασική Ελλάδα να ενώνεται ηθικά και ιστορικά με το απελευθερωμένο Έθνος, δίχως την ένδοξη και μεγαλόπρεπη περίοδο της Βυζαντινής χιλιετίας που μεσολάβησε και σφυρηλάτησε τη νέα μας Ελληνοχριστιανική συνείδηση».

Όλος ο ελληνικός χώρος, είναι γεμάτος εκκλησιές, μοναστήρια, προσκυνήματα, αφιερωμένα στη χάρη Της. Η Παναγία, είναι πάνω από όλους τους αγίους της Εκκλησίας μας και οι απανταχού Έλληνες, της έχουν προσδώσει άπειρα ονόματα: Μαρία, Μαριάμ, Λαγουδιανή, Άχραντος, Άσπιλη, Παντοβασίλισσα, Γλυκοφιλούσα, Ελεούσα, Ενδοξοτέρα, Θρηνούσα, Ζωοδόχος Πηγή, Αγιοσορίτισσα, Λαοδέουσα, Δουπιανή, Φιλόστοργος, Άσπιλη, Πανάσπιλη, Παρηγορίτισσα, Τριχερούσα, Βηθλεεμίτισσα, Ουρανοφόρα, Ευλογημένη, Παντευλογημένη, Απείρανδρη, Κοσμοπόθητη, Κεχαριτωμένη, Γλυκοφιλούσα, Πανάχραντη, Σπηλιώτισσα, Θεοτάτη, Υπερθεοτάτη, Χαριωτάτη, Υπερχαριωτάτη, Υπερενδοξασμένη, Υπεραγία, Αγιοτέρα, Καρδιανή, Άνασσα, Καθαρωτέρα, Υπερτέρα, Αειπάρθενος, Λοχεύτρια, Ικετεύρια, Ποθητή, Πλατυτέρα, Κοσμοπόθητη, Καλοπόθητη, Υπερπόθητη, Ξεσκλαβώστρα, Μυροφόρα, Γαλατιανή, Θαλασσομαχούσα, Διώτισσα, Παμακάριστη, Τσιπιώτισσα, Ιεροσολυμίτισσα, Χρυσολεόντισσσα, Καλλιπάρθενος, Πανύμνητη, Αιματούσα, Πανεύφημη, Παντάνασσα, Οδηγήτρια, Ανύμφευτη, Βλεφαριώτισσα, Παρηγορήτρια, Δυοχούσαινα, Βηματάρισσα, Νερατζιώτισσα, Πλημμυριανή, Χρυσομαλλούσα, Παραμυθία, Υψηλοτέρα, Κισσιώτισσα, Εσφιγμένη, Διμιοβίτισσα, Πορταΐτισσα, Ελαιοτριβίτισσα, Εικοσιφοίνισσα, Καβουριανή, Μυρτιδιώτισσα, Βρεφοκρατούσα, Τιμιοτέρα, Ζιδανιώτισσα, Κακαβιώτισσα, Ολυμπιώτισσα, Οδηγήτρια, Αειμακάριστος, Πανάμωμος, Καθαρωτέρα, Προυσιώτισσα, Αρχοντάρισσα, Γοργοηπύκοος, Σκοπιώτισσα, Κρεμαστή, Παρθενομήτωρ, Απείρανδρος, Καστριώτισσα, Πλατανιώτισσα, Καταφυγή, Κλίμαξ, Μυροβλύτισσα, Χοζοβιώτισσα, Ποταμίτισσα, Μεσίτρια, Δαμάστα, Φιδούσα, Φανερωμένη, Γερόντισσα, Γοργοεπήκοος, Αμπελακίωτισσα, Δοχειάρισσα, Χαρδακιώτισσα...
Παραθέσαμε μερικές από τις ονομασίες που βρήκαμε. Μας είπαν για πάνω από 300, είμαστε σίγουροι πως υπάρχουν πολύ περισσότερες! Η λαογραφική μας παράδοση είναι πολύ πλούσια και αναδεικνύει την αγάπη των Ελλήνων στη Μεγαλόχαρη.

Ο Χούλιο Ιγκλέσιας κατά του ψευδοκράτους

Όπου οι εθνομηδενιστικές ηγεσίες Αθηνών και Λευκωσίας είναι απούσες, σπεύδουν να καλύψουν με επιτυχία το κενό, οι Έλληνες του εξωτερικού. Μήνυση κατά του παράνομου καθεστώτος του ψευδοκράτους, του «πρέσβη» της Τουρκίας στα κατεχόμενα αλλά και κατά των εταιρειών Voyager Κibris (διαχειρίστριας του ξενοδοχείου Μerit Crystal Ηotel and Casino στην κατεχόμενη Κερύνεια- είναι ελληνική ιδιοκτησία και πριν την εισβολή λεγόταν Ζέφυρος) και ΝetΗoldings, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, υπέβαλε η εταιρεία Ιnternational Creative Τalent Αgency, που αντιπροσωπεύει τον παγκοσμίου κλάσης καλλιτέχνη Χούλιο Ιγκλέσιας.

Ο καλλιτέχνης, κατηγορεί τους παραπάνω ότι τον προσκάλεσαν να τραγουδήσει στο ψευδοκράτος, χωρίς προηγουμένως να του εξηγήσουν, μέσω της επίσημης επικοινωνίας, το παράνομο της υπόθεσης και ότι το ξενοδοχείο εκλάπη από τον Ελληνοκύπριο ιδιοκτήτη του μετά την εισβολή της Τουρκίας. Η μήνυση κατατέθηκε σε Δικαστήριο της Ουάσιγκτον από τον ελληνικής καταγωγής δικηγόρο Αθανάσιο Τσιμπίδη, που εκπροσωπεί την εταιρεία Ιnternational Creative Τalent Αgency.

Οι τουρκικές απόπειρες να τραγουδήσουν στα κατεχόμενα διεθνούς φήμης καλλιτέχνες, αποτυγχάνουν, κάτι που επισημαίνεται και στη μήνυση που κατέθεσε ο Χούλιο Ιγκλέσιας. Συγκεκριμένα, η προσπάθεια των Τούρκων με τις Τζένιφερ Λόπεζ, Ριάνα αλλά και τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, έπεσαν στο κενό. Μάλιστα η Λόπεζ, συναντήθηκε με τον φιλέλληνα γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ και με δηλώσεις της, καταδίκασε απερίφραστα την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο από τους Τούρκους.

Επανάσταση από Ελληνα γιατρό για τις ραγισμένες καρδιές

Επιτυχημένος γιατρός, καθηγητής, διακεκριμένος επιστήμονας, γνωστός όχι μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά σε όλη την Αμερική, την Ελλάδα και τον κόσμο και συγχρόνως καταξιωμένος από κάθε πλευρά, ο δρ Γεώργιος Ντάγγας παρέχει ιατρική βοήθεια σε Ελληνες ασθενείς στα Νοσοκομεία Μount Sinai Manhattan και Μount Sinai Queens.

Σε αυτά υπάγεται και το νοσοκομείο της ελληνικής Αστόρια, όπου ο δρ Ντάγγας κάνει όλες τις μη χειρουργικές επεμβατικές πράξεις για τη θεραπεία των περισσοτέρων καρδιαγγειακών παθήσεων.

«Ως ιδέες αυτές οι τεχνικές υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό. Τώρα, βρίσκονται στην επικαιρότητα, αφού η τεχνολογία μπορεί και τις κάνει πραγματικότητα. Πρόκειται για λεπτεπίλεπτες τεχνικές, οι οποίες παρέχουν τη δυνατότητα να κλείνονται οπές στην καρδιά χωρίς επέμβαση. Η ιδέα πίσω από την τεχνική είναι η ελαχιστοποίηση του τραύματος στο αρτηριακό τοίχωμα» σημειώνει ο δρ Ντάγγας, ο οποίος συνεργάζεται και με δύο ακόμη ομογενείς γιατρούς του Μount Sinai, τον διευθυντή του Τμήματος Ηλεκτροφυσιολογικών Επεμβάσεων Νικόλαο Σκιπητάρη και την αγγειοχειρουργό Αγγελική Βουγιούκα.

«Οσο τα τεχνολογικά επιτεύγματα, είναι μεγαλύτερα. Οσο μικρότερες γίνονται οι συσκευές τις οποίες χρησιμοποιούμε για τη θεραπεία των ασθενών τόσο βρίσκουμε νεότερους και ιδανικότερους τρόπους για να επεμβαίνουμε στην καρδιά και στα αγγεία και να τα βελτιώνουμε. Η πρόληψη των εμφραγμάτων και η βελτίωση της κατάστασης των ασθενών που έχουν έμφραγμα έχουν επεκταθεί και θα επεκταθούν περισσότερο στις προλήψεις εγκεφαλικών και στις καρωτίδες, ενώ επεκτείνεται και στη θεραπεία ασθενών που δεν μπορούν να περπατήσουν επειδή έχουν περιφερειακές αρτηριοπάθειες. Επίσης, σε περιπτώσεις ασθενών που έχουν πολύ μεγάλη υπέρταση λόγω προβλημάτων στις αρτηρίες των νεφρών. Γενικά, υπάρχει μια πολύ μεγάλη αανάπτυξη σε πάρα πολλούς τομείς».

Δεν ξεχνά τις ρίζες του και τον Θρύλο

Γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα αλλά διατηρεί πάντα παραδοσιακούς δεσμούς με τον Πειραιά, αφού είναι μέτοχος του Ολυμπιακού. Η οικογένεια του πατέρα του κατάγεται από τη Βόρειο Ηπειρο. Ο παππούς του ήταν ιερέας και είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου ο πατέρας του κ. Ντάγγα έφυγε πρόσφυγας το 1922 και με όλη την οικογένειά του ήρθε στον Πειραιά και συγκεκριμένα στην Κοκκινιά. Ο πατέρας του Δημήτριος Ντάγγας ήταν δικηγόρος και βουλευτής Πειραιώς για πολλά χρόνια.

Η οικογένεια της μητέρας του Δόμνας ήταν από τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και συγκεκριμένα από το χωριό Αγία Κυριακή, στην περιοχή Απολλωνιάδας, το οποίο ο κ. Ντάγγας επισκέφθηκε φέτος για πρώτη φορά. Είχαν έλθει και αυτοί πρόσφυγες στην Αθήνα μετά το 1922.

Ο δρ Ντάγγας έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο 35ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, στην περιοχή του Πολυτεχνείου. Στην 4η Δημοτικού τον υποδέχθηκε το Κολλέγιο Αθηνών στο Ψυχικό, στον τουβλότοιχο του οποίου είναι χαραγμένο ανάμεσα σε άλλα ονόματα μαθητών και το δικό του ως αποφοίτου του ’83.

Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία διετέλεσε και διδάκτωρ, και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό της Ελλάδος και συγκεκριμένα σε αρματαγωγό, καθώς και στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Εκπαιδεύτηκε στην Καταδυτική Ιατρική, από την οποία, όπως λέει ο ίδιος, απέκτησε εντυπωσιακές εμπειρίες.
Στην Αμερική πήγε για να κάνει ανώτερες σπουδές στον τομέα της παθολογίας και της καρδιολογίας.

Το 1994 ως ειδικευόμενος γιατρός στο Νοσοκομείο Μount Sinai γνώρισε την Ρωξάνη Μεχράν, καρδιολόγο επίσης. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά, παντρεύτηκαν και απέκτησαν τρεις κόρες, την Αικατερίνη δώδεκα χρόνων, την Αλεξάνδρα δέκα και τη Χριστιάνα οκτώ χρόνων σήμερα. «Τα παιδιά μας πηγαίνουν στο σχολείο του Καθεδρικού της Αγίας Τριάδος και κάθε καλοκαίρι κάνουν διακοπές για έναν μήνα στην Ελλάδα. Μαθαίνουν ελληνικά και με ιδιωτικά μαθήματα στο σπίτι» τονίζει δηλώνοντας το πάθος του για τις αιώνιες ρίζες του.

Πιο Ελληνας από τους Ελληνες...

Ο δρ Ντάγγας ζει και διαπρέπει στην Αμερική, αλλά έχει πάντα στον νου του την Ελλάδα και παραμένει πιστός στον λόγο του Ιπποκράτη και στα ελληνικά ιδεώδη. «Οι επόμενες γενιές θα μας θυμούνται ως γονείς και συγγενείς τους αλλά, εάν δεν τους δώσουμε κάτι απτό μέσα τους που να ξέρουν ότι είναι ελληνικό, πάντα θα ρέπουν προς τον εύκολο δρόμο, ο οποίος θα είναι της μη διατήρησης των παραδόσεων, της μη διατήρησης της γλώσσας και κατά συνέπεια της αφομοίωσης.

Οι Ελληνες στο εξωτερικό προσπαθούμε να διατηρούμε την ελληνικότητά μας μέσα από τις παραδόσεις και τα έθιμα της πατρίδας μας και μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι πολλές φορές αυτά τα βιώματά μας είναι εντονότερα από εκείνων που κατοικούν στον ελλαδικό χώρο» μας λέει. «Η επίγνωση της ελληνικότητας είναι ένα στοιχείο συνδέσμου για εμάς τους Ελληνες της διασποράς και μας ενώνει σαν οικογένεια. Η ελληνική σημαία που κυματίζει στο εξωτερικό μας ξυπνά δυνατότερα συναισθήματα».

Διαβάζει Ελύτη και ξεχωρίζει έναν στίχο του, «…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή!», που τον αντιπροσωπεύει. Ακούει ροκ και σιγοτραγουδάει ελληνικά τραγούδια. Αγάπησε την κλασική μουσική από τα ακούσματα της αγαπημένης του Ρωξάνης, που της αρέσει πολύ η όπερα. Του αρέσει επίσης να βλέπει καλές κινηματογραφικές ταινίες. Στον λίγο ελεύθερο χρόνο του παίζει τάβλι με τις κόρες του, «που μερικές φορές με φέρνουν σε δύσκολη θέση και με κερδίζουν». Αλλά από την πλευρά του τις μαθαίνει ότι «στη ζωή δεν κερδίζουμε πάντα, αλλά και χάνουμε και αυτό είναι ένα καλό μάθημα για όλους μας».

Από τον Ιπποκράτη, στον Παπανικολάου

Μέχρι πρόσφατα, ο δρ Ντάγγας ήταν αναπληρωτής καθηγητής της έδρας Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Κολούμπια και διευθυντής του Εκπαιδευτικού Προγράμματος Επεμβατικής Καρδιολογίας. Εχει διατελέσει επίσης διευθυντής στην Καρδιολογική Κλινική του Ωνασείου αλλά και πρόεδρος του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης. Σήμερα, είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του Παγκόσμιου Ελληνικού Βιοϊατρικού Συνδέσμου. Για την προσφορά του και τις επαναστατικές αλλαγές που επέφεραν οι έρευνές του στον τομέα της επεμβατικής καρδιολογίας τιμήθηκε πρόσφατα από την εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» με το Αριστείο Ιατρικής 2011.

Τον τιμά που η Ελλάδα έβγαλε έναν μεγάλο επιστήμονα, τον Γεώργιο Παπανικολάου, και λέει συγκεκριμένα γι’ αυτόν και την απήχηση του έργου του: «Ολοι οι Ελληνες γιατροί ανά τον κόσμο θεωρούν τον Παπανικολάου ίνδαλμα. Οι Ελληνες γιατροί της Νέας Υόρκης νιώθουν ιδιαίτερη τιμή για έναν επί πλέον λόγο, αφού ο Παπανικολάου ήταν ο ιδρυτής του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης. Οργανώνουμε κάθε χρόνο συνέδρια στη μνήμη του, τα οποία θα ήθελα να δω να αποκτούν περισσότερη απήχηση στην Αμερική αλλά και διεθνώς. Πρέπει να γίνουν υπόθεση όλης της Αμερικής και όχι μόνο της Νέας Υόρκης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρ’ όλο που πέρασαν περισσότερα από εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε που ο Παπανικολάου ίδρυσε τον σύλλογό μας, το Pap Test εξακολουθεί να είναι το πλέον αποδοτικό για την πρόγνωση του καρκίνου. Μπορεί να μην είναι το ακριβέστερο αλλά είναι το αποδοτικότερο τεστ. Γιατί λάθη κάνουν όλα τα τεστ, ιδίως εκείνα των προγνώσεων, και όλα τα τεστ έχουν ένα κόστος. Το Τεστ Παπανικολάου κάνει τα λιγότερα λάθη και είναι πάρα πολύ φθηνό. Επίσης, κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να συνδυάσουμε με το θέμα του Παπανικολάου είναι ο Ιπποκράτειος Ορκος, ο οποίος αποτελεί τιμή για όλους τους Ελληνες και θα πρέπει να δίνεται σε όλες τις ιατρικές σχολές του κόσμου».

Επί προεδρίας του κ. Ντάγγα στον Ελληνικό Ιατρικό Σύλλογο Νέας Υόρκης έγινε μεταξύ άλλων αναβάθμιση του συνεδρίου στη μνήμη του δρα Παπανικολάου, καθώς και ανάπτυξη των σχέσεων της οργάνωσης με την Ελλάδα και την Κύπρο. Επίσης, δημιουργήθηκε το Παγκόσμιο Δίκτυο Ελλήνων Ιατρών και Βιοεπιστημόνων, που διοργάνωσε και τρία μεγάλα επιστημονικά συνέδρια στην Κω, την Πάφο και στο Λαγονήσι το 2007, το 2008 και το 2009 αντίστοιχα. Επί της προεδρίας του επίσης δόθηκε η έγκριση για τη συμμετοχή του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης ως παρατηρητή στο Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας της Ελλάδος. Ο επόμενος μάλιστα πρόεδρος του Συλλόγου, ο δρ Γεώργιος Τσιούλιας, συμμετείχε σε συνεδριάσεις του ΚΕΣΥ.

Μόνον οι πικροδάφνες σώθηκαν από το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα

«Στα Λεχαινά της Ηλείας γεννήθηκε το 1866 ο Ελληνας συγγραφέας Ανδρέας Καρκαβίτσας, που πέθανε στο Μαρούσι Αττικής από φυματίωση το 1922. Το σπίτι του Καρκαβίτσα στα Λεχαινά, κοντά στην αγορά, υπάρχει μέχρι σήμερα και είναι αξιοθέατο της πόλης.

Προτομή του Καρκαβίτσα υπάρχει στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, όπου και ο ομώνυμος καθεδρικός ναός της πόλης. Η πλοκή του έργου του “Λυγερή” εκτυλίσσεται στα Λεχαινά -μια ζωηρή εικόνα της ζωής στη μικρή και ανεξέλικτη κοινωνία μιας ελληνικής επαρχίας. Τα ήθη, τα έθιμα, οι συνήθειες και οι παραδόσεις της ελληνικής επαρχίας»…

Το παραπάνω κείμενο αντιγράψαμε από την ιστοσελίδα του δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Μια ακριβής μαρτυρία για το πρόσωπο ενός μεγάλου συγγραφέα, τον τόπο και τον χρόνο. Εκεί ο Ανδρέας Καρκαβίτσας πέρασε τα παιδικά και νεανικά χρόνια του αλλά και πολλά καλοκαίρια της ζωής του.

Εκεί φιλοξένησε τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Εκεί συναντιόταν με τους λόγιους της εποχής του. Ολα παραμένουν ίδια και σήμερα εκτός από το «αξιοθέατο της πόλης», το σπίτι με τις πικροδάφνες του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Αυτό το γκρέμισαν «σαν αυθαίρετο και εστία μόλυνσης» οι οικιστές των αυθαιρέτων της περιοχής.

«Με ποιο δικαίωμα γκρέμισαν το έμβλημα των Λεχαινών;»

«Αραγε, από πού αντλεί αυτή την εξουσία ο Σύλλογος των (αυθαίρετων) Οικιστών; Ποιος νόμος τούς δίνει το δικαίωμα να κατεδαφίζουν κτίσματα σε δημόσια παραλιακή έκταση, τα εκατοντάδες κτίσματα της οποίας έχουν από το 1997 χαρακτηρισθεί αυθαίρετα και παράνομα; Εδώ ας απαντήσουν οι αρμόδιες διοικητικές και δικαστικές αρχές. Εγείρεται όμως και ένα άλλο θέμα μείζονος πολιτιστικής και κοινωνικής σημασίας. Με ποιο ηθικό δικαίωμα οι όποιοι (αυθαίρετοι εν προκειμένω) οικιστές μπορούν να αλλοιώνουν την ιστορική φυσιογνωμία ενός τόπου και στην περίπτωσή μας την παραλία του Αη-Θανάση - Αγίου Παντελεήμονος με την κατεδάφιση ενός έστω και ερειπωμένου σπιτιού που συνδέεται με το όνομα-έμβλημα των Λεχαινών ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ; Αντί να φροντίσουν να διασωθεί, το εξαφάνισαν. Με ποιο δικαίωμα; Εδώ ας απαντήσει η τοπική κοινωνία! Για όσους δεν ξέρουν ή και για όσους θέλουν να ξεχνούν, αυτό το παραλιακό σπίτι, το πνιγμένο στις πικροδάφνες, της οικογένειας του μεγάλου μας συγγραφέα Ανδρέα Καρκαβίτσα το έχτισε προ αμνημονεύτων χρόνων ο επίσης γνωστός συγγραφέας και αδελφός του Ανδρέα, ο Κώστας Καρκαβίτσας (ευεργέτης του δήμου Λεχαινών -ο δρόμος προς την παραλία φέρει το όνομά του), ο οποίος μέσα από το μοναδικό του βιβλίο “Ο Διαολής και άλλα διηγήματα” διασώζει στους αιώνες όσα ευκαιριακοί οικιστές προσπαθούν να ισοπεδώσουν με περισσή ευκολία... Διασώζει την Ιστορία, τον πολιτισμό και την αισθητική αυτού του τόπου!» τονίζουν σε κοινή ανακοίνωσή τους η Ενωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον, η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα και η Μορφωτική Ενωση Λεχαινών «Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας».

Οι άνθρωποι του Συλλόγου Οικιστών, από την άλλη, με απόφαση της γενικής συνέλευσής τους, γκρέμισαν το σπίτι γιατί, όπως υποστηρίζουν, επρόκειτο για «ένα ερείπιο-εστία μόλυνσης για την περιοχή» και προσθέτουν: «Επρεπε να καθαριστεί ο χώρος από το ερειπωμένο σπίτι και στη θέση του να κατασκευαστεί πλατεία».

«Θα καταφύγουμε στη Δικαιοσύνη»

Οι εναπομείναντες συγγενείς και κληρονόμοι εκφράζουν αγανάκτηση: «Αυθαιρέτησαν και αυτοδίκησαν χωρίς καθόλου να μας ειδοποιήσουν. Το μάθαμε όταν είχαν απομακρύνει και τα μπάζα. Μόνον οι πικροδάφνες έμειναν. Θα καταφύγουμε στη Δικαιοσύνη» δηλώνει η κ. Ευγενία Αδαμοπούλου, το γένος Καρκαβίτσα. Οπως μας εξηγεί: «Οταν το 2001 έγινε μια προσπάθεια από το κράτος να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα της παραλίας, το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα χρησιμοποιήθηκε ως όπλο από όσους είχαν αυθαιρετήσει στον αιγιαλό, για να χαρακτηριστεί οικισμός. Αργότεροι, οι ίδιοι άρχισαν πόλεμο. Κάθε φορά που θέλαμε να το επισκευάσουμε, μας έστελναν την Αστυνομία. Φέτος ήμουν αποφασισμένη να φτιάξω το σπίτι, όμως με πρόλαβαν τα γεγονότα».

Οπως αναφέρει σε ένα σύντομο ημερολόγιο ο κ. Διονύσης Κράγκαρης, μέλος της Ενωσης Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον, και της Πολιτιστικής Ομάδας Φράγμα: «Το 1991 ιδρύεται Εταιρεία Φίλων Μουσείου “Ανδρέα Καρκαβίτσα” (αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία) με σκοπό τη δημιουργία Μουσείου Καρκαβίτσα στο ισόγειο του πατρικού σπιτιού του συγγραφέα ιδιοκτησίας των κληρονόμων της αδελφής του Ευγενίας. Η προσπάθεια δεν τελεσφόρησε λόγω διαφωνίας των κληρονόμων με το υπουργείο Πολιτισμού στο θέμα της αναπαλαίωσης του κτιρίου και των τοιχογραφιών του με έξοδα του υπουργείου».

Κάθε χρόνο γίνονται στα Λεχαινά εκδηλώσεις, τα Καρκαβίτσεια, στη μνήμη του συγγραφέα. Ο τάφος του βρίσκεται στο μικρό νεκροταφείο της πόλης. Το Α’ Δημοτικό σχολείο Λεχαινών φέρει το όνομά του. Κι όμως…

Ο δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης Δημήτριος Αρβανίτης δηλώνει άγνοια. Ο αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών στον δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης Χρήστος Παλαιολόγος, ο οποίος αμέσως μετά το γκρέμισμα του σπιτιού εμφανίστηκε να μαζεύει τα μπάζα από την παραλία, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και εξήγησε ότι ο δήμος δεν εμπλέκεται στην κατεδάφιση του σπιτιού, ενώ η παρουσία του στον καθαρισμό της παραλίας ήταν ιδιωτική.

«Με φώναξαν οι οικιστές να καθαρίσω την παραλία. Δεν γνώριζα ότι το ερείπιο ήταν το παραλιακό σπίτι του Καρκαβίτσα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα αντιδρούσα διαφορετικά» υποστήριξε κατηγορηματικά και διευκρίνισε ότι η πρόεδρος των Οικιστών Ζωή Τσουράπα τον κάλεσε να πετάξει τα μπάζα ως ιδιώτης. «Ο δήμος σε συνεργασία με την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου παίρνει εντολές και τα πρωτόκολλα κατεδάφισης. Τώρα ο Σύλλογος με τι αρμοδιότητες προέβη σε αυτήν την ενέργεια δεν το γνωρίζω» ανέφερε.

Από την πλευρά της, η Ζωή Τσουράπα υποστηρίζει: «Ο χρόνος είχε κατεδαφίσει το σπίτι και είχε απομείνει μια μικρή γωνία -ένα μέτρο από τη μία και εκατοστά από την άλλη». Η ίδια δηλώνει: «Ο Σύλλογος Οικιστών σκοπεύει να φτιάξει μια τιμητική αναμνηστική πλακέτα για τον Ανδρέα Καρκαβίτσα».

- Πηγές και φωτογραφικό υλικό: Ενωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον, Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα και κ. Ευγενία Αδαμοπούλου, φιλόλογος, ιστορικός, απόγονος της οικογενείας Καρκαβίτσα.

Είχε αξία ύπαρξης

Θα μπορέσει, άραγε, αυτή η πλακέτα να διορθώσει την εξαφάνιση του οικήματος; Ο κ. Διονύσης Κράγκαρης μας δίνει την απάντηση: «Αυτό το σπιτάκι ήταν της οικογένειας Καρκαβίτσα.

Μικρό και παραθαλάσσιο στην παραλία των Λεχαινών. Εκεί παραθέριζαν το καλοκαίρι τα μέλη της οικογένειας. Θα μπορούσε ο δήμος όλο αυτό το διάστημα να έχει ενδιαφερθεί και να ζητήσει τη διατήρηση του οικήματος. Να ζητήσει την παραχώρηση από το Δημόσιο της χρήσης του χώρου αυτού και στη θέση του να κατασκευάσει πάλι ένα όμοιο σπιτάκι και να τιμηθεί και η μνήμη του Ανδρέα Καρκαβίτσα».

Να σημειώσουμε ότι σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν σπίτια όπου γεννήθηκαν ή έζησαν σπουδαίοι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, και πολλά από αυτά παραμένουν ερείπια που κινδυνεύουν να έχουν την ίδια τύχη με το καλοκαιρινό σπιτάκι του Ανδρέα Καρκαβίτσα στα Λεχαινά.

Περικλής Σινόπουλος: "Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον σταυρό του"

Τον συναντήσαμε στο εξοχικό του στον Αγρίλη Τριφυλίας, απέναντι από τη γαλάζια θάλασσα του Ιονίου. Ο Περικλής Σινόπουλος, ο δραστήριος επιχειρηματίας που άφησε εποχή στο Σικάγο με το κοσμοπολίτικο ρεστοράν του «Ροδίτης», ήταν ευγενικός, όπως πάντα, αλλά και βαθιά μελαγχολικός.

Η απώλεια του γιου του Γιώργου, ενός εξαιρετικού παιδιού, που μόνο καλά λόγια είχαν όλοι να πουν γι’ αυτόν, τον έχει συγκλονίσει. Παρά ταύτα, βρήκε τη δύναμη να μιλήσει για όλα και να θυμηθεί πράγματα και καταστάσεις από εκείνα τα χρόνια που η Αμερική εξελισσόταν. Τότε που οι μεγάλες φίρμες του Νέου Κόσμου επισκέπτονταν το μαγαζί του για να πιουν εκλεκτό κρασί και να γευθούν τις μοναδικές συνταγές χάρη στις οποίες ο «Ροδίτης» έγινε διάσημος σε όλη την Αμερική και κυρίως στην επιτυχημένη ελληνική Ομογένεια.

Με συγκίνηση αλλά και αξιοπρέπεια που δεν του επιτρέπει ούτε να βουρκώσει, ξετυλίγει τον μίτο των αναμνήσεών του: «Πήγα στην Αμερική το 1958. Ο γιος μου Γιώργος γεννήθηκε το 1960 και η Πέπυ έπειτα από δέκα χρόνια. Τον “Ροδίτη” τον ανοίξαμε εγώ, ο Κώστας Πάπας και ο Χρήστος Μπουτσικάκης. Τότε ήμουν σαράντα δύο χρόνων. Τον πρώτο και δεύτερο χρόνο μόλις που σταθήκαμε στα πόδια μας. Μετά αρχίσαμε να βοηθάμε το μαγαζί με διάφορους τρόπους, οι οποίοι αμέσως είχαν αποτέλεσμα και δημιουργήθηκε έτσι μια μεγάλη αίγλη γύρω από το όνομά μας. Το διαφημίσαμε παντού με μεγάλο κόπο αλλά και μεράκι. Ηρθαν φίρμες και σταρ μεγάλου βεληνεκούς που μας απέφεραν ανυπολόγιστα οφέλη με το πέρασμά τους. Ανέβηκε το μαγαζί, καθώς οι πολιτικοί που δραστηριοποιούνταν στην περιφέρειά μας, όπως και καλλιτέχνες, ηθοποιοί και ζωγράφοι άφησαν γερή παρακαταθήκη με την επίσκεψή τους».

Οση ώρα μιλά, το τηλέφωνο δεν σταματάει να χτυπά. Τη μια τον ζητούν από τον «Ροδίτη», την άλλη φίλοι του Ελληνοαμερικανοίί που βρίσκονται στην Ελλάδα για διακοπές και θέλουν να τον δουν για να θυμηθούν τα παλιά, αλλά και αρκετοί ντόπιοι που αναζητούν την παρέα του, καθώς ο Περικλής Σινόπουλος είναι ένας από εκείνους που δεν ξέχασαν την καταγωγή τους, γι’ αυτό και είχε πάντα ανοιχτές τις πόρτες του σπιτιού του στην Αμερική για όλους τους φίλους και πατριώτες του. Και ποιον δεν φιλοξένησε στο Σικάγο! Πολλοί λένε πως ήταν καλύτερα να είχες γνωριμία με τον Περικλή, παρά με τον γερουσιαστή.

Πίνει μια γουλιά από τον καφέ του και συνεχίζει: «Ηταν σημαντικό γεγονός να έχεις τότε ένα μαγαζί στην καρδιά της ελληνικής παροικίας. Στον κεντρικό δρόμο και στο νούμερο 222 οι ελληνικές συνταγές και τα γλέντια μας άφησαν εποχή. Σήμερα, όπως όλες οι επιχειρήσεις, έχουμε μείωση της πελατείας μας λόγω της παγκόσμιας κρίσης, αλλά το όνομά μας είναι εχέγγυο και δεν φοβάμαι. Προσωπικά δεν χρωστάω πουθενά, γι’ αυτό και το κρατάω. Μου το ζήτησαν κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, τότε που ήταν στις δόξες του. Μόνο για τον “αέρα” μου έδιναν 1.500.000 δολάρια μαζί με σταθερό μηνιαίο εισόδημα. Η πρόταση ήταν, όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ καλή. Δεν το δέχτηκα, γιατί νόμιζα πως θα έχουμε πάντα παχιές αγελάδες. Δυστυχώς το γάλα των αγελάδων χάθηκε. Ελπίζουμε η κρίση να μη συνεχιστεί, αν και πιστεύω πως θα συνεχιστεί. Οσο για τους πελάτες μας, υπήρξαν πολλοί Ελληνες που μας επισκέπτονταν και συνεχίζουν να μας επισκέπτονται, αλλά οι περισσότεροι είναι Αμερικανοί. Μην ξεχνάμε ότι οι συμπατριώτες μας μαγειρεύουν στο σπίτι τους τα φαγητά που φτιάχνουμε εμείς, γι’ αυτό και οι ξένοι γίνανε φίλοι μας πιο φανατικοί και λάτρεψαν τον “Ροδίτη”. Τώρα το μαγαζί διευθύνεται από μένα, ο δε γαμπρός μου πηγαίνει εκεί καθημερινά για να γνωρίσει τη δουλειά και τον κόσμο, ώστε να πάρει τα ηνία αν πάθω κάτι. Είναι καλό παιδί, όπως και η αγαπημένη μου κόρη, η Πέπυ».

«Οσο και να πονάς, δεν μπορείς να μαλώσεις με Εκείνον...»

Παντού μέσα στους χώρους του εξοχικού σπιτιού δεσπόζουν οι φωτογραφίες της οικογένειας. Τον ρωτάμε για τον αδικοχαμένο γιο του και με την πληγή νωπή στην ψυχή μάς λέει:

«Ο Γιώργος, αν ζούσε σήμερα, θα είχε πάρει τα ηνία του “Ροδίτη” και τα πράγματα θα πήγαιναν όλα κατ’ ευχήν. Δυστυχώς πέθανε νεότατος, σε ηλικία σαράντα έξι ετών. Ηταν ένα μεγάλο παιδί, με καλοσύνη, εξυπνάδα και χρυσή καρδιά. Η τύχη με κυνήγησε πολύ σκληρά, γιατί έχασα ένα παλικάρι, ένα λεβεντόπαιδο. Ομως όσο και να πονάς, δεν μπορείς να μαλώσεις με Εκείνον… εκεί πάνω» Δείχνει προς τον ουρανό και συμπληρώνει: «Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον σταυρό του. Αυτή είναι η πραγματικότητα».

Αλλάζοντας συζήτηση μας εξηγεί -με μια υποψία χαμόγελου- πώς βάφτισαν «Ροδίτη» το μαγαζί: «Οταν το ανοίξαμε, στη σειρά του ίδιου δρόμου με μας ήταν ένας χώρος που τον έλεγαν “Παρθενών”. Εμείς τότε είχαμε δώσει το όνομα “Πάνθεον”. Προτού λοιπόν ανεβάσουμε την πινακίδα “Πάνθεον”, μας πήγε στο δικαστήριο ο “Παρθενών” και απαγόρεψαν την ονομασία που είχαμε δώσει. Αυτό το όνομα δεν μπορούμε ποτέ να το έχουμε και με κανέναν τρόπο, απεφάνθη το δικαστήριο, γιατί προκαλούμε κομφούζιο λόγω σχετικής ομοιότητας στην προφορά και μπερδεύεται ο κόσμος. Μπροστά μου είχα ένα μπουκάλι κρασί που είχε την ονομασία “Ροδίτης”. Μια κοπέλα μού λέει: «Δεν του δίνουμε αυτό το όνομα;”. Ετσι και έγινε λοιπόν, και έμεινε το όνομα αυτό σαράντα χρόνια τώρα και μας έκανε γνωστούς σε όλη την Αμερική».

«Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας»

Ζητώντας του να μας μιλήσει για τους Ελληνες που ζουν εκεί και για το πώς βλέπουν την Ελλάδα σήμερα με την κρίση που μαστίζει τον τόπο μας, υπήρξε αποκαλυπτικός: «Το Σικάγο με τους εκεί γεννημένους, ζήτημα αν έχει 250.000 Ελληνες. Εκείνοι που έχουν πάει από την Ελλάδα ή έχουν πεθάνει ή χάνονται σιγά-σιγά. Πολλά παιδιά των παιδιών μας δεν μιλάνε ελληνικά, αλλά είναι και θεωρούνται Ελληνες, με ελληνικές ρίζες. Η Νέα Υόρκη έχει 500.000 και περίπου το ίδιο συγκεντρώνει και το Λος Αντζελες. Ομως η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και χρέος όλων μας είναι να τη νοιαζόμαστε και να τη βοηθούμε. Εγώ έρχομαι τακτικά εδώ και παίρνω ανάσες από τα πάτρια χώματα και την αλμύρα του Ιονίου πελάγους. Ομως η καρδιά μου πονά από τότε που έχασα τον Γιώργο, τον διάδοχό μου. Ηταν και αυτός ένας Ελληνας με ψυχή μεγάλη, που ερχόταν συνεχώς εδώ και έβλεπε τους φίλους του, οι οποίοι τον αγαπούσαν πολύ».

Μια βελανιδιά πενθεί για τον χαμό ενός ήρωα!

Ούτε και η άλλοτε καταπράσινη βελανιδιά, στον κορμό της οποίας όσο ζούσε ξαπόσταινε και κατέστρωνε τα σχέδιά του κατά των εισβολέων, δεν άντεξε τον άδικο θάνατό του και ξεράθηκε έπειτα από τέσσερις ημέρες.

Οι γεωπόνοι που εξέτασαν το δέντρο σήκωσαν τα χέρια ψηλά, καθώς εδώ και εβδομήντα ένα χρόνια η βελανιδιά δεν έβγαλε ούτε για μία φορά ένα πράσινο φύλλο. Λες και το δέντρο θέλει να παραμείνει για πάντα έτσι πένθιμο για να θυμίζει σε όλους τον μαρτυρικό θάνατο του μεγάλου οπλαρχηγού Παντελή Παπαδάκη, από το ξακουστό χωριό Ορος Ρεθύμνου.

Στον χώρο όπου έπεσε το άψυχο σώμα του γενναίου άνδρα και δίπλα από το ξερό δέντρο έχουν φυτρώσει πανύψηλα βάγια, προκαλώντας σε όσους μαθαίνουν την ιστορία του έκπληξη και θαυμασμό. Σε λίγες ημέρες μάλιστα, συμπληρώνονται εβδομήντα ένα χρόνια, καθώς ήταν 28 Αυγούστου του 1941 όταν ο οπλαρχηγός Παντελής Παπαδάκης έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των γερμανικών στρατευμάτων. Η ιστορία του πέρασε από γενιά σε γενιά, ενώ δεν είναι και λίγα αυτά που έχουν κατά καιρούς γραφτεί για εκείνον και συμπεριλαμβάνονται σήμερα στα βιβλία που αναφέρονται στις μάχες που δόθηκαν για την απελευθέρωση του νομού Ρεθύμνης.

«Ο παππούς μου βοήθησε πολύ στον απελευθερωτικό αγώνα. Μαζί με τους άντρες που αποτελούσαν την ομάδα του έδωσαν μεγάλο αγώνα για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας» αναφέρει στην «Espresso της Κυριακής» ο εγγονός του μεγάλου οπλαρχηγού Παντελή Παπαδάκη, ο οποίος μας δείχνει το σημείο όπου έπεσε νεκρός ο ήρωας. «Δεν είναι παράξενο αυτό που έχει συμβεί; Το δέντρο μετά τον θάνατό του ξεράθηκε και δεν έβγαλε ποτέ ξανά φύλλα, ενώ γύρω από αυτό έχουν φυτρώσει βάγια που στρώνουμε στις εκκλησίες μας την Κυριακή των Βαΐων».

Ο ίδιος μάλιστα εδώ και δύο χρόνια έχει φτιάξει στη μνήμη του παππού του και μία εκκλησία αφιερωμένη στον Αγιο Παντελεήμονα, την οποία πλήθος κόσμου επισκέπτεται πάντα στη γιορτή του. Εξω ακριβώς από την κεντρική είσοδο έχει φτιάξει και μία μαρμάρινη πλάκα στην οποία ο επισκέπτης διαβάζει λίγα λόγια για τον ήρωα οπλαρχηγό. «Είμαι πολύ υπερήφανος για την ιστορία των προγόνων μου. Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να φτιάξω μια εκκλησία στη χάρη του παππού και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε και ολοκλήρωσα ένα όνειρο ζωής».

Ενας μεγάλος ήρωας

Ο μεγάλος αγωνιστής Παντελής Παπαδάκης του Βασιλείου γεννήθηκε το 1874 και συμμετείχε σε πάρα πολλούς αγώνες σε όλη την Κρήτη κατά των εισβολέων. Από νεαρός έδειξε τα πρώτα δείγματα ηρωισμού, όταν πολέμησε μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές το 1896 τους Τούρκους βασανιστές στα Χάρκια Ρεθύμνου, στο Ηράκλειο, στη Γέννα Μονοφατσίου και σε πολλά άλλα μέρη. Αρκετά χρόνια αργότερα, αγωνίστηκε και κατά των Γερμανών, ενώ βοήθησε και στον αντιστασιακό αγώνα.

Ο οπλαρχηγός Παπαδάκης με την ανδρεία του και την παλικαριά του έκρυβε στον Βρύσινα και στην περιοχή Ονιθέ (Γουλεδιανά) συμμάχους. Με υπομονή, στρατηγικό σχέδιο και ηρωισμό τους πήγαινε τρόφιμα, πυρομαχικά και έκαναν αντίσταση στους αιμοσταγείς Γερμανούς εισβολείς, που την περίοδο εκείνη έσπερναν τον τρόμο πνίγοντας στο αίμα τα περισσότερα μέρη του νησιού. Λεηλατούσαν, πυρπολούσαν, ισοπέδωναν χωριά και πόλεις.

«Το παρατσούκλι του ήταν “Ψύλλος”, γιατί με ένα σάλτο που κατάφερε και έκανε βρέθηκε από το πουθενά μπροστά από έναν Τούρκο, τον οποίο και σκότωσε, καθώς καταπίεζε ομάδα Κρητικών» τονίζει ο Παντελής Παπαδάκης και εξηγεί πως ο τραγικός θάνατος του παππού του οφειλόταν σε προδοσία ενός χωριανού, ο οποίος μαρτύρησε στους Γερμανούς τα σχέδια του οπλαρχηγού. «Δυστυχώς όμως, τους πατριώτες, τους αγωνιστές και τους
οπλαρχηγούς τους φοβούνται οι δοσίλογοι, οι προδότες. Ενας τέτοιος υπήρχε και στην περιοχή, ο οποίος τον ρουφιάνεψε για την αντιστασιακή και πατριωτική δράση του στους ναζί. Με ειδική επιχείρηση οι Γερμανοί έπιασαν αιχμάλωτο τον καπεταν-“Ψύλλο”. Αυτός όμως δεν πρόδωσε ποτέ το κρησφύγετο των αντιστασιακών και οι κατακτητές τον εκτέλεσαν περίπου διακόσια μέτρα έξω από το χωριό του, μπροστά από την αγαπημένη του βελανιδιά. Πολλές φορές πήγαινε εκεί και καθότανε και χαιρότανε τη σκιά και τη δροσιά της».

Ο οπλαρχηγός φεύγοντας από τη ζωή άφησε πίσω του έντεκα παιδιά, αλλά κάποια από αυτά δεν άντεξαν στις κακουχίες και πέθαναν. Οσοι απέμειναν καμαρώνουν για τη ζωή του παππού τους και υπερηφανεύονται για την καταγωγή τους, καθώς είναι απόγονοι του μέγα οπλαρχηγού Παντελή Παπαδάκη.

Πολυεθνικός σκουπιδοτενεκές και η Αθήνα

Τρομακτικά τα όσα συμβαίνουν στο Λονδίνο. Καλό θα ήταν όμως, για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, να προσπαθήσουμε να διαβάσουμε κάτω από τις γραμμές. Και αυτό, για να μην αιφνιδιαζόμαστε συνεχώς από τις εξελίξεις.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε υπό το ζυγό ενός ιδεολογικοπολιτικά αυτιστικού κόμματος (αυτοαποκαλείται «Κίνημα»), του ΠΑΣΟΚ, που φιλελευθεροποιεί με τη συνδρομή των κρατικών θεσμών (τους οποίους στελεχώνουν άνθρωποί του) τις κοινωνικές σχέσεις, προωθώντας την εκκοσμίκευση, την ελευθεριότητα, την πολυπολιτισμικότητα και τον μηδενισμό. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα ευάλωτη, η κοινωνία της οποίας υφίσταται τις άγριες συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Είναι όντως μεγάλη συμφορά να σε κυβερνούν άτομα χωρίς όραμα και με κομφορμιστική λογική, άνευροι και δειλοί τεχνοκράτες & χαρτογιακάδες. Φυσικά, το φαινόμενο αυτό είναι γενικευμένο στην Ευρώπη και στην ΕΕ.

Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε όπου κι αν εφαρμόστηκε στην Ευρώπη και μάλιστα οικτρά. Οδήγησε στο κοινωνικό & ηθικό χάος, στη γκετοποίηση και στο μηδενισμό. Στην πολυπολιτισμική Βρετανία, όπου η ελευθεριότητα, η ανοχή και οι θετικές διακρίσεις (positive discrimination) αποτελούν τον κανόνα, οι ορδές των νεαρών των προαστίων του Λονδίνου, μεγαλωμένες μέσα σε περιβάλλον ηθικού σχετικισμού και χωρίς την αίσθηση της ευεργετικής διάκρισης μεταξύ καλού και κακού που προσφέρει η θρησκεία, ρίχτηκαν μετά μανίας στο πλιάτσικο κάνοντας τα «ψώνια» τους, βρίσκοντας ως αφορμή το θάνατο σε συμπλοκή 29χρονου, σεσημασμένου για εμπόριο ναρκωτικών, ο οποίος ενεπλάκη σε ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, όταν η τελευταία επιχείρησε να τον ελέγξει.

Οι σκηνές από το Ηνωμένο Βασίλειο που είδαμε στους δέκτες μας, ήταν απερίγραπτες. Σπασίματα βιτρινών, πλιάτσικο, πυρπολήσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, «ξεβρακώματα», επιθέσεις σε περαστικούς, ληστείες και εικόνες χάους… Μετά τις επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου με τους 52 νεκρούς, από μετανάστες 2ης γενιάς, οι οποίοι δεν «ενσωματώθηκαν» στο corpus της καθ’ όλα «ανεκτικής» βρετανικής κοινωνίας, οι ίδιοι οι αριστερόστροφοι Βρετανοί Εργατικοί, προσπάθησαν να επανεισαγάγουν την έννοια της «βρετανικότητας», σε μια προσπάθειά τους να αναιρέσουν τις αρνητικές για την κοινωνία τους συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας, του ιδεολογικοπολιτικού διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού και της κοινωνικής ελευθεριότητας. Όπως αποδεικνύεται όμως σήμερα, ήταν πολύ, πάρα πολύ αργά. Πλέον, οι δρόμοι των βρετανικών πόλεων, έχουν καταστεί κολαστήρια, όπου επωάζεται ένα τρομακτικό, βίαιο αύριο. Έχετε δει την ταινία Mad Max; Αν ναι, τότε καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Φυσικά, η Αθήνα τα έχει δει όλα τα παραπάνω με τη σέσουλα. Αν και «βεβαρημένη» από την οικονομική κρίση, η ελληνική πρωτεύουσα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας προσπάθειας της «σοσιαλιστικής» και «πολιτικά ορθής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του πολιτικά ανύπαρκτου αριστεριστή δημάρχου της, να τη μεταβάλλουν σε πολυεθνικό σκουπιδοτενεκέ, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους γηγενείς κατοίκους της. Ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, ληστείες, ανθρωποκτονίες, ναρκωτικά, πορνεία, συνθέτουν ένα παρακμιακό σκηνικό, στημένο από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που επιθυμεί τη διάλυση με κάθε κόστος του εθνικού κορμού, αλλά και τον εθνικό και θρησκευτικό αποχρωματισμό της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, που αν συνεχιστεί απρόσκοπτα αυτή η διαδικασία, θα χάσει αργά ή γρήγορα την αίσθηση της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού. Και τότε, θα χαθεί η μπάλα…

Αυτά που συμβαίνουν στο Λονδίνο, αποτελούν ενδείξεις της σήψης των κοινωνιών της Δύσης. Αθήνα, Παρίσι, Λονδίνο… Πολλοί φοβούνται ότι έπεται συνέχεια, καθώς και κάποιες πρωτεύουσες, όπως η Μαδρίτη, «βράζουν», «λυγίζοντας» κάτω από τις πιέσεις μιας πολύ δύσκολης πραγματικότητας, την οποία συνθέτουν τα παραπάνω περιγραφόμενα αδιέξοδα, η ανεργία αλλά και η έλλειψη προσδοκίας για κάτι καλύτερο στο άμεσο μέλλον. Και αυτό το κάτι καλύτερο, το αποτρέπει ο ιδεολογικοπολιτικός αυτισμός των αστικών ελίτ της Ευρώπης, που φοβούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι την επιστροφή στις εθνικές παραδόσεις, που ενδεχομένως, όπως έντρομες εικάζουν, θα οδηγήσει σε φαινόμενα αναβίωσης του πολιτικού ριζοσπαστισμού και του εθνικισμού.

Φτάσαμε πλέον στην άκρη του γκρεμού. Πολλοί μιλούν στην Ελλάδα για το τέλος της μεταπολίτευσης. Ανάλογα σχόλια διαβάζει κανείς στον Τύπο της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, καθώς οι δύο προαναφερόμενες χώρες, επέστρεψαν στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, περίπου την ίδια εποχή με την Ελλάδα. Αυτό για το οποίο κανείς δεν τολμά να μιλήσει, είναι για το τέλος του κύκλου των μεγάλων αλλαγών που έφερε στη Γηραιά Ήπειρο και στη Δύση συνολικότερα, η Γαλλική Επανάσταση. Ποιος ξέρει… Ίσως μετά από μερικές δεκαετίες, ή αργότερα, κάποιοι ιστορικοί (που δεν θα δεσμεύονται από συστημικές ακαδημαϊκές αγκυλώσεις και άνωθεν επιβληθέντα δόγματα), να τη χαρακτηρίσουν υπό το πρίσμα των αδιεξόδων που επέφερε σε βάθος χρόνου, ιστορικό δυστύχημα. Γιατί τότε ξεκίνησε η ατομοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, που μας οδήγησε εδώ…

Στο μεταξύ, καλό θα ήταν όσοι ανατρίχιασαν από τα όσα είδαν τα τελευταία χρόνια σε Αθήνα, Παρίσι και Λονδίνο και ανησυχούν για την αλλοτρίωση και το μηδενισμό γύρω τους, να εντρυφήσουν στους μύθους, στην ιστορία, στις παραδόσεις, στα ήθη και στα έθιμα των ευρωπαϊκών εθνών. Εκεί θα ανακαλύψουν υψηλές αξίες, έπη και ηρωισμούς, που κάποτε έδιναν νόημα και αξία στη ζωή. Εκεί θα ανακαλύψουν ότι κάποτε, κάποιοι θυσίαζαν χωρίς δεύτερη κουβέντα τη ζωή τους, για την πίστη και το σταυρό, το έθνος, το λαό τους, την προστασία των γυναικόπαιδων, σε εποχές που το γενικό καλό, προτασσόταν, έναντι του ατομικού.

Νίκος Χιδίρογλου

Macedonia -- Ten Years After the Conflict

Macedonia -- Ten Years After the Conflict

Ελληνικό έντυπο διευκολύνει την προπαγάνδα των Σκοπίων

Η πλέον επικίνδυνη υπονόμευση της εθνικής συνείδησης μπορεί να προέλθει είτε από πνευματικούς ανθρώπους, περιβεβλημένους με κύρος, είτε μέσω εγκύρων και σοβαρών πνευματικών εντύπων. Εστω και αν έγινε επιπόλαια, δεν μπορεί να μη σταθεί κανείς σε διαφήμιση που έχει καταχωριστεί στο κατά τα άλλα σοβαρό περιοδικό βιβλίων «The Books’ Journal» και η οποία ουσιαστικώς προπαγανδίζει την ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και προβάλλει τη «μακεδονική» γλώσσα. Πρόκειται για τη διαφήμιση ενός σύγχρονου, όπως αυτοδιαφημίζεται, Μακεδονικού - Ελληνικού Λεξικού. Η διαφήμιση έχει ως υπέρτιτλο τη λίαν προπαγανδιστική επισήμανση «Μία γέφυρα Φιλίας μεταξύ των δύο Λαών»!

Τα πλέον ενδιαφέροντα εντοπίζονται στο κείμενο της διαφήμισης, το οποίο λέει τα εξής: «Το δίτομο λεξικό της Μακεδονικής - Ελληνικής γλώσσας είναι το πρώτο λεξικό, που εκδίδεται στην Ελλάδα, των δύο σύγχρονων (;) γλωσσών που χρησιμοποιούνται στις δύο χώρες, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και την Ελλάδα. Επίσης σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτών, μέλη της εθνικής Μακεδονικής μειονότητας στη Βόρειο Ελλάδα, χρησιμοποιούν τόσο την ελληνική όσο και τη μακεδονική γλώσσα...»!

Σημειώνεται ακόμη ότι το συγκεκριμένο λεξικό εξεδόθη υπό την αιγίδα του Center Maurits Coppieters των Βρυξελλών και της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού – Φλώρινα / Λερίν (όπως ονομάζεται η Φλώρινα στην κατασκευασμένη, επί Τίτο, τεχνητή γλώσσα που την αποκαλούν στα Σκόπια «μακεδονική»).

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι πρόκειται για τη νέα, πλέον προκλητική απόπειρα δημιουργίας της εντύπωσης περί ύπαρξης υπερπληθούς «μακεδονικής» μειονότητας μέσα στη χώρα μας, η οποία δυστυχώς βρήκε δίαυλο διοχέτευσής της μέσα από ένα, υποτίθεται, σοβαρό έντυπο.

Βεβαίως, θέλουμε να πιστεύουμε ότι από πλευράς του συγκεκριμένου περιοδικού και της διεύθυνσής του επιδείχθηκε αφέλεια και επιπολαιότητα, διότι θα θέλαμε να αποκρούσουμε την ιδέα της καταχώρισης του επονείδιστου, για τις ανακρίβειές του, κειμένου επειδή η διαφήμιση, ως γνωστόν, συνεισφέρει σημαντικά στα έσοδα ενός εντύπου. Από την άλλη πλευρά, έχει κανείς την απαίτηση της σημαντικής αξιολόγησης των όσων καταχωρίζονται από ένα έντυπο, όπως το «Books’ Journal», που διεκδικεί το κύρος της βαθυστόχαστης φιλοσοφικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής προσέγγισης διαφόρων επίκαιρων θεμάτων. Πολύ περισσότερο εθνικών.

Βεβαίως, δεν θα πρέπει ίσως να παραβλεφθεί το γεγονός ότι σε παρόμοια έντυπα ο πλουραλισμός ιδεών και η μη λογοκρισία κειμένων που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα (όπως π.χ. το κείμενο Surreal Democracy που αποδομεί τη δημοκρατία της κουρελαρίας των κατασκηνωτών του Συντάγματος) λειτουργούν ενίοτε και ως άλλοθι για την προβολή άλλων πονηρών προσεγγίσεων, π.χ. θολής πολυπολιτισμικότητας και μειωμένης εθνικής συνείδησης, στο όνομα ενός παγκόσμιου δήθεν αχταρμά των λαών. Και την «ιδέα» αυτών των νέων προσεγγίσεων την πρωτογνωρίσαμε από ορισμένους επιτήδειους αεθνείς «προοδευτικάριους» της εποχής του «εκσυγχρονισμού».

Τις ιδέες αυτές άλλωστε ασπάζεται και ο ομογενής πρωθυπουργός μας και η παρέα των κηπουρών του, προς ορισμένους εκ των οποίων το συγκεκριμένο έντυπο έχει ιδιαίτερη συμπάθεια και γι' αυτό εντέχνως προβάλλει την πολιτική του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Ετσι, στο τεύχος Ιουλίου το εν λόγω έγκυρο «Books’ Journal» στο κύριο άρθρο του δεν ασχολούνταν με κανένα φιλοσοφικό ή λογοτεχνικό θέμα αλλά, προφανώς κάνοντας εξυπηρέτηση στην κυβέρνηση, ήταν αφιερωμένο στα «σωτήρια» Μνημόνια και στην οικονομική κρίση, επιτιθέμενο στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τίτλο «Ο Σαμαράς υπονομεύει την πολιτική ομαλότητα». Μιλούσε δε το εν λόγω κύριο άρθρο και για «ιδιότυπο πολιτικό αντάρτικο (του Σαμαρά) στην πολιτική που υιοθέτησαν οι εταίροι μας στην Ευρώπη» διότι προφανώς ο συγγραφέας του editorial, προκειμένου να προπαγανδίσει τις θέσεις της κυβέρνησης, δεν είχε φροντίσει προηγουμένως να διαβάσει ούτε τη δικαίωση από τον ξένο οικονομικό Τύπο των θέσεων του Σαμαρά, αλλά ούτε και το πού αποβλέπουν οι τοκογλυφικές δάνειες δυνάμεις, τις οποίες εκθέτουν, αποκαλύπτοντας τους στόχους τους, ξένοι πολιτικοί και οικονομολόγοι. Ακόμη και συμπατριώτες τραπεζίτες της κυρίας Μέρκελ που αποκάλυψαν ότι από την υπόθεση της Ελλάδος η Γερμανία βγαίνει κερδισμένη με 20 δισεκατομμύρια ευρώ!

Ελπίζουμε ότι η καταχώριση των... «Μακεδόνων» και του λεξικού τους στο εν λόγω έντυπο δεν έγινε καθ’ υπαγόρευση της κυβέρνησης. Δεν είμαστε το ίδιο σίγουροι, όμως, για το άρθρο εναντίον του κ. Σαμαρά, το οποίο προφανώς ήταν εξυπηρέτηση προς τον νέο κυβερνητικό εκπρόσωπο Η. Μόσιαλο, τον οποίον άλλωστε το «Books’ Journal», στο τεύχος Ιουλίου, τον συνεχάρη, ως συνεργάτη του, σε ειδικό πλαίσιο, για τη νέα του θέση!

Καταρρέει ο μύθος της συνεισφοράς των λαθρομεταναστών στην οικονομία

Οι Αλβανοί & Πακιστανοί λαθρομετανάστες, «ρημάζουν» την οικονομία μας, στέλνοντας το σύνολο των κερδών από τις νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητές τους, στις πατρίδες τους. Ο λόγος για ιλιγγιώδες ποσό που καταρρίπτει το μύθο της «συνεισφοράς» των μεταναστών στην οικονομία μας. Με λίγα λόγια, τα χρήματα που κερδίζουν εδώ οι μετανάστες, δεν τα ξοδεύουν ούτε τα επενδύουν, αλλά αντίθετα, τα στέλνουν στις χώρες καταγωγής τους. Αυτά εξάγονται στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, μετά από ερώτηση που κατέθεσε ο Κυριάκος Βελόπουλος. Στον βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης του ΛΑΟΣ είχε απαντήσει η Τράπεζα της Ελλάδος, υπογραμμίζοντας ότι από τις αρχές του 2003 έως το Μάιο του 2011, τα εντάλματα μεταναστών προς την Αλβανία έφτασαν τα 2.263,2 εκατομμύρια ευρώ, προς το Πακιστάν το 1,5 εκατομμύρια ευρώ και στο Αφγανιστάν το 0,2 εκατομμύρια ευρώ.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, προσπαθεί να πείσει ότι Αλβανοί και Πακιστανοί αντιμετωπίζονται από τις τράπεζες και τις εταιρείες μεταφοράς κεφαλαίου, ως «υψηλού κινδύνου» για ξέπλυμα χρήματος και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας και τονίζει ότι «λαμβάνονται από τα ιδρύματα αυτά αυξημένα μέτρα δέουσας επιμέλειας, ιδίως περί συναλλαγών που υπερβαίνουν τα 15.000 ευρώ ανά μεμονωμένη συναλλαγή ή περισσότερες συσχετιζόμενες συναλλαγές» (με λίγα λόγια δεν κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που κάνουν και στις εγχώριες συναλλαγές, όπου πλέον για συναλλαγές άνω των 15.000 ζητείται και φορολογική ενημερότητα, που δεν ξέρουμε αν τη ζητούν και από τους ξένους).

Νέα κυκλοφορία: Νέα Δεξιά

Ένα κίνημα Ιδεών Εθνικιστικής ανατροπής

«Ήταν μια μαγική στιγμή. Έκανε πολύ κρύο. Ακούγαμε τις διάφορες παρεμβάσεις των παρισταμένων συναγωνιστών, οι οποίες εναλλάσονταν με ισάριθμα τραγούδια. Κοιμόμασταν σε υπνόσακους καταγής. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε, από εκείνον τον μικρό πυρήνα των ομοϊδεατών» (Αlain de Benoist).
Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε στις ταραχές του ΄68. Τότε που οι νέοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Τότε που η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική.

Τότε που ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου. Όλη αυτή η κατάσταση των αναμνήσεων και της ιδεολογικο-πολιτικής ανεξέλιξης βάραινε ακόμη περισσότερο ειδικότατα το νεαρόκοσμο της γαλλικής Δεξιάς, ο οποίος ασφυκτιούσε πολιτικά μέσα σ’ένα χώρο κλειστό, προσκοληmμένο στις νοσταλγίες και αποκομένο από το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Εικοσιτρία χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο γαλλικός (και όχι μόνον) εθνικιστικός «χώρος» επιβίωνε πολιτικά, πολιτιστικά και ιδεολογικά, ασχολούμενος ακόμη με κάποιες ελάχιστες «ανώτερες» ιδέες. Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε λοιπόν σαν νεανική και κατά συνέπεια σαν ενστικτώδης αντίδραση σ’όλον αυτό τον σωρό από αναμνήσεις, νοσταλγίες και ιδεολογικο-πολιτικές λιμνάζουσες καταστάσεις, οι οποίες χαρακτήριζαν τον τότε γαλλικό Eθνικισμό. Έτσι οι πρώτες πρωτοβουλίες της «Νέας Δεξιάς» γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν με σκοπό την ανανέωση του ιδεολογικού-πολιτικού χώρου της Δεξιάς, ανοίγοντάς της νέους ιδεολογικούς και πολιτικούς ορίζοντες, προς νέες ατραπούς και τρόπους ζωής. Αργότερα βέβαια θα ωριμάσει η πεποίθηση ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί στα περιοριστικά πλαίσια ενός κόμματος, ούτε στα πλαίσια του ανταγωνισμού μεταξύ των διαφόρων «κατεστημένων» οργανώσεων και ομάδων του γαλλικού Εθνικισμού. Ήταν επομένως απαραίτητο όλη αυτή η προσπάθεια να ξεπεράσει τα τείχη του κομματικού «σπιτιού», πολλές φορές με κόστος τη δημιουργία ανεπιθύμητων συγκρουσιακών καταστάσεων μεταξύ των παλαιών αντιλήψεων και των «Νεο-Δεξιών» προσπαθειών και πρωτοβουλιών.

Μια τέτοια συγκρουσιακή κατάσταση δημιουργήθηκε όταν η «Νέα Δεξιά» αποφάσισε να ξαναμελετήσει με κριτική ματιά την ιστορία των εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου και της περιόδου πριν από αυτόν. Χωρίς νοσταλγικές αναφορές αυτό το ξαναδιάβασμα της ιστορίας του Εθνικισμού έφερε στο προσκήνιο τον επανακαθορισμό των όρων Δεξιά-Αριστερά, καθώς και την αμφισβήτηση των μέχρι τότε δεδομένων ερμηνειών των προαναφερθέντων όρων που προωθούσε το ιδεολογικο-πολιτικό κατεστημένο.
Στους νέους ορίζοντες που ανοίχτηκαν εξαιτίας αυτής της διαδικασίας της αμφισβήτησης, η διερευνητική είσοδος σε σχεδόν απάτητους για το εθνικιστικό κίνημα μέχρι τότε χώρους όπως ο κινηματογράφος, η ροκ μουσική, τα κόμικς, η φανταστική λογοτεχνία, αλλά και η οικολογία και οι τοπικές παραδόσεις (συνιστώσες εθνικών παραδόσεων) αποτέλεσε την απαρχή μιας νέας ιστορικής σημασίας περιόδου για τα ιδεολογικά και πολιτικά δρώμενα του εθνικιστικού κινήματος όχι μόνον στη Γαλλία αλλά και γενικότερα σ’όλη την Ευρώπη. Όσα περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, θέλουν να αποτελέσουν μια συνοπτική αλλά περιεκτική παρουσίαση και εισαγωγή στο φαινόμενο την «Νέας Δεξιάς» συνολικά, και ειδικότερα στα πρόσωπα, τις δράσεις, την ιδεολογική παραγωγή και τις ανά χώρα και ήπειρο ομάδες, που ιδεολογικο-πολιτικά αυτοαναγνωρίσθηκαν και εκφράσθηκαν καί διά μέσου αλλά καί ως «Νέα Δεξιά». Κι όλα αυτά συμπεριλαμβανομένων των ιστορικο-ιδεολογικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων της κάθε χώρας, μαζί με την απόλυτη ελευθερία της δημιουργικής αντιπαράθεσης μεταξύ θέσεων και προτάσεων, όχι μόνον ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της «Νέας Δεξιάς», αλλά και ανάμεσα σε θέσεις και προτάσεις των προσώπων που αποτελούσαν (και αποτελούν) αυτές τις ομάδες.

►παραγγείλτε το βιβλίο απο εδώ

Να ρίξουμε επιτέλους τους πολιτικούς σατανάδες του ΠΑΣΟΚ!

Η Ζάχολη είναι ένα όμορφο χωριό στην Κορινθία, κοντά στο Ξυλόκαστρο. Είχε το προνόμιο χρόνια πριν να δέχεται τις επισκέψεις του τότε ΥΠΕΞ Γιώργου Παπανδρέου, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν και εόρταζε το ομώνυμο και ιστορικό εκκλησάκι (χτίστηκε την εποχή της Επανάστασης και μέσα σε μόλις 39 ημέρες). Τον νυν πρωθυπουργό, τον φιλοξενούσαν μαζί με τον αδερφό του και τη μητέρα του, σε βίλα της περιοχής. Ο κ. Παπανδρέου ενοχλήθηκε δύο φορές από τις... καμπάνες της εκκλησίας, όπου προσέρχονταν εκατοντάδες πιστοί για να προσκυνήσουν και μάλιστα, έστειλε... την αστυνομία! Στην εκκλησία! Και αυτό κατεγράφη, ενώ αποτέλεσε τότε και θέμα για το δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού (υπάρχει μάλιστα στο youtube το σχετικό βίντεο), με τους κατοίκους της περιοχής και τον ιερέα να εκφράζουν την απορία τους για την αντίδραση του τότε ΥΠΕΞ. Η απάντηση του τότε εκπροσώπου Τύπου του ΥΠΕΞ και νυν υπουργού Εθνικής Άμυνας αλλά και βουλευτή Κορινθίας Πάνου Μπεγλίτη, σε σχετικό ερώτημα που του υποβλήθηκε, ήταν πολύ απαξιωτική αλλά και συνάμα ειρωνική για τον κλήρο. «Εκσυγχρονισμός» και «φωταδισμός»...
Πάμε παρακάτω: στην Κοινή Υπουργική Απόφαση που είχε ετοιμάσει η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη πριν μας αδειάσει τη γωνία, προτείνεται «όλως τυχαίως» νομοθετική ρύθμιση (είναι έτοιμη...) για να αντιμετωπιστεί ο... «περιβαλλοντικός θόρυβος». Εκεί, προβλέπεται... περιορισμός και έλεγχος της έντασης με την οποία χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών μας! Στο θέμα είχε παρέμβει και στο παρελθόν και ο «πολιτικά ορθός» Συνήγορος του Πολίτη, αντιλαμβάνεστε φυσικά με τι διάθεση. Και η αντεθνική, αντίχριστη, ανήθικη και αντισυνταγματική «κοινωνική μηχανική» εκ μέρους της αριστεράς συνεχίζεται...
Ο Έλληνας πρωθυπουργός λοιπόν, «ενοχλείται» από τις καμπάνες. Υποθέτουμε ότι δεν θα ενοχλείται από τη φωνή του μουεζίνη στο Βοτανικό ή τα μεγάφωνα στο νέο τέμενος εκεί, που θα «ρημάξουν» στην κυριολεξία από θόρυβο όλη την ευρύτερη περιοχή. Είπαμε: οι «πολιτικά ορθοί», αλλά και οι θιασώτες των «θετικών διακρίσεων», έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μόνο το χριστιανικό ή το γηγενές παραδοσιακό είναι «σκοταδιστικό», «οπισθοδρομικό», «ενοχλεί», κτλ. Και προκειμένου να διαλυθεί ο εθνικός κορμός, οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί», δεν θα σταματήσουν. Δεν έχετε, για να πειστείτε για του λόγου το αληθές, να δείτε τα νομοσχέδια που καταθέτουν το ένα πίσω από το άλλο.
Από την άλλη, όλοι θυμόμαστε το απίστευτο περιστατικό με τη λαμπάδα, όταν ο εκτός ελληνικής πραγματικότητας πρωθυπουργός την είχε βάλει με το προστατευτικό «ποτηράκι» στο μανουάλι, στην Ανάσταση, προκαλώντας τα γέλια όλων μας. Τότε, το σχετικό βίντεο είχε γίνει σούπερ ατραξιόν στο διαδίκτυο, με τίτλους του τύπου «είναι δυνατόν να είναι Έλληνας αυτός;»... Κι όμως, αυτός, ναι, αυτός διοικεί την πατρίδα μας. Αυτός! Με την ψήφο πολλών εκ των συμπολιτών μας, που του έδωσαν λευκή επιταγή για να διαλύσει ως οδοστρωτήρας ότι συνιστά την εμπειρία και το βίωμα της ζωής στην Ελλάδα. Πάντως, η πληροφορία ότι θα «καταργήσουν» και τη μυρωδιά του θυμαριού, ελέγχεται ως ανακριβής...
Η προσπάθεια εθνικού και θρησκευτικού αποχρωματισμού της χώρας μας, είναι σε πλήρη εξέλιξη. Αν επιτρέψουμε να συνεχιστεί, σε λίγο ελάχιστα πράγματα θα μείνουν γύρω μας που θα θυμίζουν τη θρησκεία μας, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Σιγά-σιγά, κάποιοι «ροκανίζουν» τα πάντα, ακόμα και τους ήχους με τους οποίους συνοδεύουμε τις χαρούμενες αλλά και τις πένθιμες στιγμές μας. Ο ήχος της καμπάνας, αποτελεί σε αυτή τη χώρα κομμάτι της ζωής μας. Και τον ήχο αυτό, θα τον υπερασπιστούμε, ακόμα και με την ίδια τη ζωή μας. Σε όποιον δεν αρέσει, δεν έχει παρά να μεταναστεύσει εκεί όπου δεν ακούγεται γιατί η χριστιανική λατρεία απαγορεύεται, πχ στη Σαουδική Αραβία.

Αποποινικοποιούν τη χρήση ναρκωτικών, απενεργοποιούν τη νεολαία ωθώντας την στην πρέζα

Του Νίκου Χιδίρογλου

Το νομοσχέδιο για την υπό όρους αποποινικοποίηση (δηλαδή τη νομιμοποίηση) της χρήσης ναρκωτικών, παρουσιάστηκε στην αρμόδια Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής από τον ΠΑΣΟΚο υπουργό Δικαιοσύνης. Είναι σαφές ακόμα και στους πλέον κακόπιστους, ότι η προσπάθεια για τη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων στη χώρα μας, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αν και όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, θα περίμεναν πολλοί η κυβέρνηση να έχει άλλες προτεραιότητες. Το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ του GAP, όμως, έχει σκληρή ιδεολογική ατζέντα και δεν διστάζει να την εφαρμόζει. Παραδείγματα: ιθαγένεια (το πρώτο της νομοθέτημα) και μεταμοσχεύσεις, μεταξύ άλλων.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Γιώργο Παπανδρέου, ότι είναι ένας συνεπής νεοφιλελεύθερος, εθνομηδενιστής αλλά και μηδενιστής. Από την πρώτη του ημέρα στην εξουσία, βάλθηκε να υπονομεύσει τον εθνικό κορμό, να διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό, να ανασκολοπίσει τις εργασιακές σχέσεις για να «εξυπηρετηθεί» η επιχειρηματική ελίτ (κάτι που ξεκίνησε το 2001 το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, θεσμοθετώντας την ενοικίαση εργαζομένων) και βάλλοντας κατά των ηθών, των εθίμων και των παραδόσεών μας, να δημιουργήσει μια κοινωνία-σκουπιδοτενεκέ ανοχής και ελευθεριότητας, όπου η πολυπολιτισμικότητα, η έμφαση στα δικαιώματα του ατόμου και ο μηδενισμός, θα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία.

Το ΠΑΣΟΚ των εργολάβων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, θέλει να μας εξαχρειώσει. Αυτό είναι παραπάνω από φανερό. Πάντα άλλωστε απευθυνόταν στα ποταπά αισθήματα του κόσμου, στις ροπές του για το μέτριο, στην έλλειψη αισθητικής που μαστίζει στην κυριολεξία τη νεοελληνική κοινωνία. Τώρα, η κυβερνώσα συμμορία, ποντάρει στις απολαύσεις και στον τζόγο, για να απενεργοποιήσει τα ένστικτα εθνικής & κοινωνικής επιβίωσης του μέσου Έλληνα, που λειτουργούν ως τροχοπέδη στις προσπάθειες της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της παγκόσμιας διακυβέρνησης να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις στη χώρα μας. Όμως, το «παιχνίδι» του ΠΑΣΟΚ με τα ναρκωτικά, είναι «παιχνίδι» με τη φωτιά. Το κυβερνών κόμμα, ίσως δεν έχει αντιληφθεί ότι θέτει τα θεμέλια για τη δημιουργία συνθηκών ηθικού και κοινωνικού χάους, προκαλώντας φοβερά προβλήματα πλέον με τις εξωφρενικές στην κυριολεξία πολιτικές του, στη μέση ελληνική οικογένεια.

Ήμουν και θα είμαι κάθετος στη χρήση ναρκωτικών. Δεν δικαιολογείται απ' όποιο πρίσμα και αν τη δει κανείς, ενώ απενεργοποιεί το άτομο και το περιθωριοποιεί, στερώντας το από την οικογένειά του και από την κοινωνία και καθιστώντας το μη παραγωγικό και πολλές φορές επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο. Η αποσυμφόρηση των φυλακών ή η «ακύρωση» των εμπόρων ναρκωτικών, δεν αποτελούν σοβαρά επιχειρήματα για την αποποινικοποίηση. Η τελευταία, όπου κι αν εφαρμόστηκε, δεν έφερε αποτελέσματα και αντίθετα, προκάλεσε χάος. Η παρακμιακή κουλτούρα της μαστούρας, δεν είναι σε καμία περίπτωση συμβατή με τα πολιτισμικά πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας.

Επίσης: πολύ ενδιαφέρον θα έχει να δούμε ποιοι, αν και πως θα αντιδράσουν στην κυβερνητική αυτή μεθόδευση. Η υπό τον Ιερώνυμο Εκκλησία της Ελλάδος, ασχολούμενη με την προστασία των οικοπέδων της, δεν αντέδρασε στο οργουελικό νομοσχέδιο για τις μεταμοσχεύσεις, αποδεικνύοντας τις ποταπές της προτεραιότητες αλλά και το ότι η ταύτισή της με την εξουσία, είναι πλέον απόλυτη. Η Εκκλησία της Ελλάδος, επί των ημερών του Ιερώνυμου, έχει καταστεί δορυφόρος του ΠΑΣΟΚ. Περιμένουμε λοιπόν από την αντιπολίτευση (εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην είμαστε αιθεροβάμονες), να κάνει αυτό που πρέπει, ώστε να μην παρακμάσει η πατρίδα.

Το ροκ απαντά …..στην φούντα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

γράφει ο Γ. Πισσαλίδης

Δεν πέρασαν ούτε λίγες μέρες από τον θάνατο της υπερταλαντούχας, πλην παρακμιακής, Έημυ Γουάινχάους από ναρκωτικά, και η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ θεώρησε φρόνιμο και «προοδευτικό» να προτείνει αποποινικοποίηση των ναρκωτικών με ένα καινούργιο νομοσχέδιο.

Ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνούμε τελείως, μιας και όπου εφαρμόσθηκε η αποποινικοποίηση (Άμστερνταμ κλπ) τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Οι δε κυβερνήσεις αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι απέτυχαν και να επιβάλουν αυστηρότερη νομοθεσία. Επειδή όμως όλη η φιλελεύθερη (libertarian) επιχειρηματολογία του ΠΑ.ΣΟ.Κ έλκει την καταγωγή τους από τα ελευθεριακά νεανικά κινήματα του '60 και του '70, θεωρήσαμε ότι για την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της επιχειρηματολογίας μας, έπρεπε να έλξουμε τα δικά μας αντίθετα επιχειρήματα από αυτό που θεωρήθηκε ως η κορωνίδα του προοδευτισμού: το ροκ.
Ας μην ξεχνάμε ότι όταν το νεανικό κίνημα του '60 έγινε επικίνδυνο, η CIA έριξε την ηρωϊνη στα ροκ στέκια. Έτσι και τώρα που το κίνημα των «Αγανακτισμένων» ξεσπά και οι πολιτικοί φοβούνται να βγουν στον δρόμο, τι καλύτερο για την δοσιλογική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ρίξει την νεολαία στην μαστούρα για να γλυτώσει από αυτήν; Πριν ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματα μας, πρέπει να πούμε ότι παρόλο που το ροκ έχει συνδεθεί με την χρήση ναρκωτικών, οι ροκ σταρς, έχοντας εμπειρία και από πρώτο χέρι (δικιά τους η κοντινών τους συνεργατών), αποφάσισαν να μιλήσουν ενάντια στα ναρκωτικά, κρατώντας τους οπαδούς τους μακριά από την επίγεια κόλαση. Κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει αυτή η ψευδοπροοδευτική κυβέρνηση.

Το πρώτο ροκ τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά ήταν το Kicks («Kιξ») των Πωλ Ρήβερ εντ Δε Ραίηντερς» από το 1966. «Κορίτσι σκέφθηκες ότι βρήκες την απάντηση Στο ταξίδι με το μαγικό χαλί χθες βράδυ. Αλλά όταν ξυπνάς το πρωί ο κόσμος συνεχίζει να σε εκνευρίζει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην δοκίμασες Για να καλύψεις το κενό μέσα σου. Αλλά όταν προσγειώνεσαι , κορίτσι δεν νοιώθεις καλά. Πιστεύεις ότι θα βρεις για τον εαυτό σου ένα μικρό κομμάτι παραδείσου. Αλλά αυτό ακόμα δεν έχει συμβεί, κορίτσι για αυτό ξανασκέψου το. Δεν βλέπεις ότι και να κάνεις, Δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τον εαυτό σου; Και αν συνεχίζεις να δραπετεύεις, Θα πληρώσεις το τίμημα;»
Διαλύοντας τις αυταπάτες του «καλοκαιριού της αγάπης»

Το 1967 σημαδεύτηκε από το χίπικο «καλοκαίρι της αγάπης» και από την δημοτικότητα της ψυχεδέλειας, ενός είδους πειραματικού ροκ, που υποτίθεται ότι αναπαραστούσε τα «ταξίδια» με ψυχοδηλωτικά ναρκωτικά (LSD). Όμως λίγους μήνες πριν το «ειδυλλιακό» χίπικο καλοκαίρι, ο Λου Ρηντ και οι «Βέλβετ Αντεργκράουντ» μέσα σε ένα στίχο του Heroin (Χέροιν) κατέγραφαν όλη την τραγικότητα της ζωής του ηρωινομανή: «Η ηρωίνη είναι η γυναίκα μου και είναι η ζωή μου». Το αποκορύφωμα του «καλοκαιριού της αγάπης» και της μαστούρας ήταν το τριήμερο ροκ φεστιβάλ του Μοντερέϋ με Χέντριξ, «Χου», Τζόπλιν κλπ. Όταν όμως ανέβηκαν στην σκηνή οι «Κάνεντ Χητ» όχι μόνο έδειξαν ότι με το μπλουζ ροκ τους ήταν μουσικά αναχρονισμένοι, αλλά και η άποψη τους για τα ναρκωτικά ήταν διαφορετική. Εκεί ήταν που πρωτόπαιξαν την Amphetamine Annie (Αμφεταμάιν Άννυ), ένα τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά: «Αυτό είναι ένα τραγούδι με μήνυμα. Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή στην προειδοποίηση μου. Θέλω σε όλους να πω μια ιστορία για μια γκόμενα που ξέρω, Την αποκαλούν «Η Άννυ με τις αμφεταμίνες». Πάντα έπαιρνε πολλά ναρκωτικά, κάθισα λοιπόν και της είπα, της είπα πολύ ξεκάθαρα: «Δεν με νοιάζει αν μαστουρώνεις, αλλά υπάρχει κάτι που θα πρέπει να φοβάσαι». Με αυτά τα χάπια το μυαλό σου θα πιστεύει ότι πετάει, κούκλα. Αλλά θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι σαν αργοπεθαίνεις, επειδή οι αμφεταμίνες σκοτώνουν». Αλλά η Άννυ συνέχισε να παίρνει αμφεταμίνες. Η υγεία της άρχισε να μην είναι καλή. Άρχισε να βλέπει πράγματα στο παράθυρο. Άκουγε πράγματα στην πόρτα. Το μυαλό της ήταν σαν μύλος. Τα χείλη της σκασμένα και ερεθισμένα. Δεν πήρε υπόψη την προειδοποίηση μου. Κύριε, δεν άκουγε αυτά που της έλεγα. Τώρα είναι στο νεκροταφείο και πέρα για πέρα νεκρή».
Από τον Νηλ Γιανγκ στους «Μετάλλικα» Το 1972, ο Νηλ Γιανγκ κυκλοφορούσε το «Χάρβεστ» το δημοφιλέστερο άλμπουμ της 45χρονης καριέρας του. Σε αυτό υπήρχε το The Needle and the Damage Done (Δε Νηντλ εντ Δε Ντάματζ Νταν), ένα τραγούδι για τον Ντάνυ Γουίτεν, μέλους της μπάντας του, «Κρέηζυ Χορς»: «Ήρθα στην πόλη και έχασα την μπάντα μου. Είδα την βελόνα να σκοτώνει ακόμα έναν. Πέθανε, πέθανε, η ζημιά έγινε» Για να κλείσει το τραγούδι με ένα συγκλονιστικό στίχο: «Κάθε ναρκομανής είναι ένας ήλιος που δύει»
Το 1977, λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα με το αεροπλάνο που του στέρησε την ζωή, ο Ρόνι Βαν Ζαντ των «Λύνυρντ Σκύνερντ» έγραφε το «Δατ Σμελ» για το πρόβλημα της μπάντας με τις ουσίες και το ποτό. Ένα είδος διαθήκης για τους χιλιάδες οπαδούς τους: «Υπάρχει πολλή κοκαϊνη και πολύς καπνός. Κοίτα τι συμβαίνει μέσα σου. Αχ, αυτή η μυρωδιά, Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει. Ο άγγελος του θανάτου είναι πάνω σου. Σου κάρφωσε μια βελόνα στο μπράτσο σου. Πάρε ακόμα μια δόση, κάνε ακόμα μια «μυτιά». Ένα ακόμα ποτό, ηλίθιε, θα σε πνίξει. Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει». Το 1980, ο οπαδός του Ένοχ Πάουελ και «αναγεννημένος Χριστιανός», Έρικ Κλάπτον θα διασκεύαζε την κλασσική σύνθεση του Τζέη Τζέη Κέηλ, Cocaine (Κοκεήν). Η «Κοκαϊνη» θα γινόταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του θρύλου του λευκού μπλουζ, αλλά λίγοι θα καταλάβαιναν το πραγματικό νόημα της. Βλέπετε οι περισσότεροι άκουγαν μόνο το ρεφρέν: «Δεν θα πει ψέματα. Δεν θα πει ψέματα. Η κοκαϊνη». Όμως υπήρχε ο ξεκάθαρος στίχος: «Αν θέλεις να γκρεμισθείς, να πέσεις στο έδαφος, πάρε κοκαϊνη». Και συμπλήρωνε: «Μην ξεχνάς το γεγονός ότι δεν την παίρνεις πίσω". Με την έννοια ότι γίνεται δεν ξεγίνεται. Τέλος ο ίδιος ο Κλάπτον, θεωρούσε το «Κοκέην» ένα «έξυπνα γραμμένο τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά».

Και εάν θέλετε ένα πιο σύγχρονο τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά, οι «Μετάλλικα» μας θυμίζουν με το Master of Puppets (Μάστερ οφ Πάπετς): «Είμαι η πηγή της αυτοκαταστροφής σου. Φλέβες που γεμίζουν με φόβο. Δοκίμασε με, θα δεις ότι χρειάζεσαι πιο πολύ.Είμαι αφιερωμένος στο πώς θα σε σκοτώσω. Είμαι ο μαριονετοπαίχτης. Κινώ τα νήματα σας. Σας τρελαίνω και τσακίζω τα όνειρα σας».

Ας αφήσουν λοιπόν, οι της κυβερνήσεως τα περί «προοδευτικής» αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών και ας δώσουν στην νεολαία αιώνιες αξίες για να ζήσει.