Από μακρού παριστάμεθα μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίον διεπράττεται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους μας. Η αδίστακτος και αθλία κομματική συναλλαγή, ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδος του Τύπου, η μεθοδική επίθεσις εναντίον όλων των θεσμών, η διάβρωσίς των, ο εξευτελισμός το Κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντησις των πάντων, η παράλυσις της κρατικής μηχανής, η πλήρης έλλειψις κατανοήσεως προς τα φλέγοντα προβλήματα της νεολαίας μας, η κακομεταχείρισις των φοιτητών και σπουδαστών μας, η ηθική κάμψις, η σύγχυσις και η θολότης, η μυστική και φανερά συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνειδήτων δημοκόπων κατέστρεψαν την γαλήνην του τόπου, εδημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, εκαλλιέργησαν συνθήκας μίσους και διχασμού και μας ωδήγησαν εις το χείλος της εθνικής καταστροφής. Δεν απέμεινεν πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας από την επέμβασιν του Στρατού μας. Η επέμβασις αύτη βεβαίως αποτελεί εκτροπήν εκ του Συντάγματος, αλλά η εκτροπή αύτη ειναι επιβεβλημένη διά την σωτηρίαν της Πατρίδος. Η σωτηρία της Πατρίδος είναι ο υπέρτατος νόμος. Δι' αυτό να επεμβη ο Στρατός. Διά να ανακόψη την πορείαν προς την καταστροφήν, ένα βήμα προ της αβύσσου. Εις ολόκληρον την Χώραν επικρατεί Χαος . Να επιστρατευθουν πρσωπικοτητες για τον σχηματισμον Κυβερνησης ΕΘνικης Ενοτητος προς εκτέλεσιν του προς την Πατρίδα καθήκοντος. Να επιστρεψει ο Βασιλευς ο οποιος θα εγγυηθει την Σωτηριαν της Πατριδος.Οι Προσωπικοτητες αυτες να μην ανήκουν εις ουδέν πολιτικόν κόμμα, και ουδεμίαν πολιτικήν παράταξιν . Να μην ανήκουν ούτε εις την οικονομικήν ολιγαρχίαν . Να ανηκουν εις την τάξιν του μόχθου. Να σταθουν εις το πλευρόν των πτωχών αδελφών μας Ελλήνων. Ελαυνόμενοι αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα να καταργήσουν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνουν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνουν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν κινδύνει.Να σταματησουν την πορειαν προς την Πτωχευσιν Να αποτρέψουν τον διχασμόν και την αλληλοσφαγήν προς την οποίαν μας κατευθυνουν κακοί Έλληνες και να δημιουργήσουν υγιείς βάσεις δια την ταχείαν επάνοδον της Χώρας εις τον αληθώς ορθόδοξον κοινοβουλευτικόν βίον. Χρειαζομαστε μιαν Εθνικην Κυβερνησιν που υπο της επιβλεψιν της ΑΜ του Βασιλεως να κηρύξει την συναδέλφωσιν. Να μην υπάρχουν Δεξιοί, Κεντρώοι, Αριστεροί. Να υπάρχουν μόνον Έλληνες, οι οποίοι πιστεύουν εις την Ελλάδα, εις ένα ευγενές, ανώτερον, και πλήρες ιδεώδες της αληθούς Δημοκρατίας και όχι της Δημοκρατίας του πεζοδρομίου, της οχλοκρατίας και της αναρχίας. Όταν οι Έλληνες είναι ηνωμένοι, θαυματουργούν. Υπάρχουν βεβαίως, και ελάχιστοι εφιάλται δημαγωγοί, ασυνείδητοι καιροσκόποι και κατ' επάγγελμα αναρχικοί. Αυτοί επεδίωξαν να μας διχάσουν! Αυτοι μας ονομάζουν αριστερούς, κεντρώους, κεντροαριστερούς και δεξιούς. Επεδίωξαν να ενσταλάξουν εις την ψυχήν μας, με κάθε τρόπο, το μίσος των μεν προς τους δε. Επεδίωξαν να μας φανατίσουν και να μας εξωθήσουν εις τον αλληλοσπαραγμόν. Αυτούς τους εμπρηστάς να απομονώσει και όλοι ημείς οι άλλοι Έλληνες ηνωμένοι, να βαδίσωμεν εμπρός την οδόν τού προς την Πατρίδαν καθήκοντος και της αρετής. Προς την ριζικήν αλλαγήν. Προς την ευημερίαν και την πρόοδον.
Ο βασικός στόχος να είναι δικαιοσύνη. Η δικαία κατανομή του εισοδήματος. Η ηθική και υλική εξύψωσις του κοινωνικού συνόλου και ιδιαιτέρως των αγροτών, των εργατών, και των πενεστέρων τάξεων. Η στοργή της Κυβερνήσεως να στραφή αμέριστος προς την νεολαίαν και τα προβλήματά της. Μετά την παγίωσιν ομαλού ρυθμού και την δημιουργίαν των καταλλήλων προς τούτο συνθηκών, το ταχύτερον δυνατόν θα επανέλθη η Χώρα εις τον Κοινοβουλευτισμόν επί υγιούς βάσεως. Τότε η αποστολή της Κυβερνήσεως θα έχη λήξη.
Προς αποτροπήν του διχασμού και για να μην να μην εκσπάσει εμφυλίος συρράξις, η οποία θα ωδήγησει εις αιματοχυσίαν και κοινωνικήν και εθνικήν καταστροφήν, η Κυβέρνησις να προβη εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου καθ' άπασαν την Χώραν. Η Κυβέρνησις να δηλωσει κατηγορηματικώς, ότι είναι αποφασισμένη να φέρη εις πέρας δια παντός μέσου και με ταχύν ρυθμόν την βαρείαν αποστολήν την οποίαν θα αναλαβει. Να είναι αποφασισμένη να εκπληρώση εις το ακέραιον τας υποχρεώσεις της έναντι του Ελληνικού Λαού. Να επικλειθει την καθολικήν συμπαράστασιν του λαού διά την πραγματοποίησιν του σκοπού της. Να ζητησει και να επιβαλλει πλήρη πειθαρχίαν προς τον Νόμον του Κράτους. Όπως συμβαίνει εις όλας τας πολιτισμένας Χώρας. Διότι πραγματική ελευθερία υπάρχει εκεί όπου υπάρχει Νόμος. Εκεί, όπου η ελευθερία του ενός φθάνει μέχρι του σημείου, εις το οποίον αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Η Κυβέρνησις οφείλει να προειδοποιήση κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, ότι οιαδήποτε αντίδρασις εις το εθνικόν της έργον τής αλλαγής, οποθενδήποτε προερχομένη, θα παταχθή πάραυτα διά παντός εις την διάθεσίν της μέσου.
Ζήτω το Έθνος!
Ζήτω ο Βασιλεύς!
Ζητω ο Στρατος! Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!
The Turkish invasion of Cyprus in 1974 constitutes a landmark in modern Turkish foreign policy because it was the first case of conquest since the Turkish army marched into the Syrian province of Alexandretta (now Hatay) in 1938. The fact that in both cases there was an absence of an international outcry, left a lasting impression on the Turkish military in policy-making matters. The message sent, inadvertently or not, was that war is a superior method of achieving foreign policy objectives than through the unpredictable use of diplomacy.
This policy became evident in the last decade, where Turkey has not only become more self-confident and assertive but has also demonstrated a willingness to act unilaterally, if necessary. The most striking example of this trend was Turkey?s second confrontation with Syria in October 1998 over support for the Kurdistan Workers Party (PKK). But there are other more recent examples, including Ankara?s threat to use force to prevent the deployment of the S-300 missiles by the Republic of Cyprus and its daring capture of PKK leader Abdullah Fcalan in Kenya in February 1999.
It is with this introduction that the agenda of Turkish demands on Greece has increased over the years. Turkey has gradually gained a sense of self-worth in terms of size, military might and strategic value. These became the determining factor in Turkey's view of Greece. As time passed power was used by Turkey as the major condition for resolving any Greco-Turkish differences. It must be said that these differences have arisen simply because Turkey is dissatisfied with the status quo.
Today, besides the Cyprus tragedy, three other critical questions give rise to serious tension between Greece and Turkey: 1) the Aegean continental shelf; 2) control of the air traffic over the sea; and 3) the allocation of operational responsibility of the Aegean and its air space within the framework of NATO.
1. Greco Turkish relations and the Cyprus Tragedy
The ambiguity that governed the transition from cold-war entrenchment to the relative freedom of movement within the climate of detente, spurred Turkey to pursue a more autonomous policy within NATO. The Middle East crisis of 1967 increased the value of their country in the American agenda and at the same time convinced the Turkish policy-makers that the vulnerable adjacent regions were no longer off limits. Furthermore the Soviet-American detente minimised the probability of a Russian military involvement in regions of high priority for US interests and therefore what appeared unthinkable to President Johnson in 1965, was condoned by Henry Kissinger in 1974. Turkey illegally invaded Cyprus.
Today the Cyprus Tragedy remains a major source of instability in the Eastern Mediterranean and a major concern for Greece and Turkey?s NATO allies. At the same time, the Cyprus invasion opened the Pandora's box of the Aegean and soon one after another the contested issues popped out in quick succession. In January 1996, the two countries nearly went to war over the islet of Imia. Only last minute, high-level U.S. intervention prevented a possible military clash between the two countries. Moreover, in the wake of the incident, the air forces of both sides continued to engage in mock dogfights, increasing the risk that any inadvertent accident or incident could spiral out of control and lead to armed conflict.
Recently however, Greek-Turkish relations have begun to warm. In July 1999, the two countries opened a dialogue on non-sensitive issues such as trade, the environment, and tourism. This dialogue was given greater impetus by the earthquake in Turkey on August 19 and the one in September in Athens, which provoked an outburst of popular sympathy in both countries. This was followed by Greece?s support for Turkey?s EU candidacy at the Helsinki summit in December 1999 and a visit to Ankara by Greek Prime Minister George Papandreou in January 2000 - the first visit by a Greek foreign minister to Turkey in nearly 40 years.
To date the dialogue has been limited to ?low politics?-i.e. non-controversial items such as trade and tourism. However, the success of these talks could lead to a broader dialogue on more sensitive issues in the Aegean. Turkey has indicated that it would be willing to bring the continental shelf issue to the International Court of Justice in The Hague, a long-standing Greek demand. This is an important shift in Turkey?s policy and could lay the basis for an eventual resolution of the continental shelf issue.
Despite this "dialogue", Cyprus remains a major irritant in relations. However, the EU?s acceptance of Turkey?s candidacy for EU membership, as well as the recent improvement in Greek-Turkish relations, add a new dynamic to the Cyprus equation and could eventually contribute to a settlement of the tragedy. Turkey now has a greater incentive for trying to achieve a settlement on Cyprus. A Cyprus settlement would not only give new impetus to the recent thaw in Greek-Turkish relations, but would also remove an important obstacle to Turkey?s eventual membership in the EU.
However, a major breakthrough on the Cyprus issue does seems unlikely in the near future. Within the Turkish Cypriot community, the parties that favour a more conciliatory approach to the Cyprus issue have lost support and are today weaker than they were several years ago.
Nor is there any sign that Ankara is ready to put serious pressure on Rauf Denktash, the leader of the Turkish Cypriot community, to take a more conciliatory position. Denktash did agree to resume the UN-sponsored ?proximity talks? in December 1999. But there is little indication that he is about to drop his insistence that the so-called "Turkish Republic of Northern Cyprus" (TRNC) be recognized as a co-equal independent state - a nonstarter as far as the international community and the Greek Cypriots are concerned
It is doubtful moreover whether either Turkey or the Turkish Cypriots would ever agree to the demilitarization of the island, as the Greek Cypriots have proposed. Both Turkey and the Turkish Cypriots see the Turkish military presence as a guarantee of the security of the Turkish Cypriot community. However, Turkey is increasingly seeing this very presence as integrally linked to its own security. It compensates for Turkey?s weakness vis-?-vis Greece in the Aegean. Hence, Ankara is likely to oppose any settlement that would lead to a significant reduction of this presence.
Several factors however could provide an incentive for progress over the medium term. A Greek-Turkish rapprochement that resolved the outstanding differences over the Aegean, for instance, could provide the much-needed impetus for the two countries to address the Cyprus problem. Moreover, if a real reconciliation with Greece were to occur, Turkey might feel less of a strategic imperative to retain a large military presence on Cyprus.
The EU?s approach to Cyprus could also have an important influence on an eventual settlement. At the Helsinki summit in December 1999, the EU indicated that a Cyprus settlement would not be a pre-condition for the admission of the Republic of Cyprus. Thus if a settlement of the Cyprus issue has not been achieved by the time of the completion of accession negotiations with the Cypriot government, the EU will admit even a divided Cyprus. From the Turkish point of view, this would be highly disadvantageous, since Greek Cypriot membership would add another potential veto against Turkish accession to the EU. To avoid this, Turkey might be willing to make concessions that would facilitate a settlement.
To date Ankara has not demonstrated any such conciliatory stance. In fact the reverse has occurred, with Cyprus and Greece making concessions and Ankara continuing with the use of threats, which do seem to be paying dividends once again. Turkey once again demonstrated her aggressive foreign policy which also caused a major crisis in the wider region when she threatened the use of force to prevent the deployment of the defensive S-300 missiles by the Cypriot government. The crisis was later defused when Cyprus, after consultation with Greece, agreed to deploy the missiles on Crete rather than on the Cypriot mainland.
2. The Continental Shelf
Turkey considered her continental shelf to be an extension of the Asia Minor land mass into the sea to the west of certain Greek islands, to which she denied possession of a continental shelf. It follows that the islanders can only exploit the seabed of their islands within the territorial sea limit of six miles. Greece, while referring to the Geneva Convention which recognises the right of islands to a continental shelf, also reserved her right (following general world practice) to extend her territorial sea limit to twelve miles. Such a decision would automatically solve the continental-shelf controversy in Greece's favour but would, according to Turkey, constitute a casus belli because according to Turkey it would limit its access to international waters. Retreating from an earlier commitment, Turkey insisted that the question of the continental shelf should be solved through political negotiations between the two interested parties, while Greece, although submitting to negotiations, believed that the dispute necessitated a settlement by international legal arbitration. The advantages of such a solution are obvious. International arbitration would save the politicians of both countries from loss of face and a decision made by the International Court of Justice would be easier to accept.
Throughout the summer of 1976 the Turkish ship Sismik conducted research in areas of the Aegean shelf appertaining to Greek islands. Because of opposition at home and the danger of an armed confrontation with Turkey, the Greek government appealed to the UN Security Council and simultaneously sought arbitration unilaterally by the International Court of Justice. The Security Council did not attempt to deal with the substance of the dispute but tried to lessen the tensions by asking both sides to abstain from hostile acts. On 11 September 1976 and 19 December 1978 the International Court indicated its inability to come to a decision on the substance of the Greek application.
The 1978 Karamanlis-Ecevit meeting in Montreux, diminished tension on this specific issue. Both sides agreed to discuss the problem and to abstain from activities (such as magneto metric studies for discovering oil in disputed areas), which would cause friction between them. Although bilateral discussions did not lead to a solution they did at least reduce the possibility of recourse to violence. Turkey continued to reject the median line between the islands and the mainland and insisted on her formula of equity, but refrained from pressing her own argument.
3. Air Traffic Control
While refusing to accept an extension of Greece's territorial waters, Turkey pointed out that the existing six-mile limit should set the standard for Greek air space, which since 1932 has extended four miles beyond the limit of Greece's territorial sea. By constantly violating the ten-mile limit of Greek air-space with her fighters, Turkey has since 1974 embarked on the dangerous practice of unilaterally redefining the Aegean air-space. This systematic testing of nerves has repeatedly caused deadly accidents and could lead to general conflagration.
A regional convention of the International Civil Aviation Organisation (ICAO) in Paris decided in 1952 that the Aegean controlled air-space (except the band of Turkish national air-space off the coast of Asia Minor) should form part of the Athens Flight Information Region (FIR) for air traffic control purposes. All planes flying west (civil or military) were required to file flight plans and to report positions as they crossed the FIR boundary after leaving the coast of Turkey. Planes coming from the opposite direction were required to report to the control centre in Istanbul as they entered the Turkish FIR. As Andrew Wilson pointed out: "To have placed the FIR boundary further to the west would have obliged Greek aircraft to pass through a Turkish zone of control on flights to the Greek islands. To this extent the arrangement was consistent with geography and seems to have worked well for 22 years". On 6 August 1974 the Turkish Authorities issued NOTAM 714 (notice to ICAO for transmission to air users) demanding that all aircraft reaching the median line of the Aegean report their flight plan to Istanbul. Greece refused to accept this contravention of ICAO rules and, on 14 August 1974, issued NOTAM 1157 declaring the Aegean area of the Athens FIR dangerous because of the threat of conflicting control orders. All international flights in the Aegean between the two countries were suspended. On 22 February 1980 Turkey withdrew her claim to air-traffic rights in the eastern half of the Aegean, and the air corridors were subsequently reopened.
4. The NATO Framework
Greece's withdrawal from NATO`s military structure after the failure of the western alliance to react to the captivity of northern Cyprus, was more of a trial separation than a divorce since the country remained in the political arm of the Alliance. As early as August 1975, and after the normalisation of Greece's return to a democratic regime, Karamanlis' government expressed its willingness to re-enter the military structure of NATO. However Turkey, having raised a claim over the reallocation of the Athens FIR, was in effect also demanding a reallocation of the operational control zones of the Aegean air space, vetoed reintegration attempts. According to the pre-1974 arrangements, NATO has ceded the military control over the Aegean air-space (Greek and international sea waters) to Greek command. Any other arrangement would result in placing Greek territories under Turkish protection.
The reintegration of Greece into the military structure of NATO in October 1980 was achieved after Turkey was persuaded to postpone her claims on the operational status quo in the Aegean. In his interview with the Financial Times (24 February 1982), Andreas Papandreou admitted that, as Turkish pressure had diminished since the advent of military rule in Ankara, Greece could perhaps exchange her right to extent her territorial waters for the withdrawal of Turkish objections to the pre-1974 operational responsibilities in the Aegean. Such operational arrangements that exist within the NATO framework, however, are without international legal status, and if Greece had chosen to ignore Turkish demands, there was nothing that Turkey could do to impose her claims short of war. All Greek governments have made clear that they cannot tolerate arrangements that would affect the air space of the Greek islands.
In his September 1979 Harvard speech, George Rallis (then Greek Foreign Minister) expressed his country's fundamental concern over the Aegean problem in the following terms: "Claims that could result in the enclavement of the Greek islands of the Eastern Aegean in a Turkish continental shelf and in a Turkish controlled air-space are obviously unacceptable to Greece, all the more so since such claims have no basis either in International Law or in International practice".
The most persistent Turkish demand in the Aegean is the demilitarisation of the Greek islands of Samothrace, Lemnos, Lesvos, Chios, Samos and the Dodecanese. Turkey invokes the relevant provisions of the Lausanne Treaty and Convention (1923) as well as the Paris Treaty (1947) while Greece argues that Samothrace and Lemnos were relieved of their demilitarised status through the Montreux Convention of 1936 and the other islands were fortified after the establishment of the Turkish Fourth Army based in Izmir. According to US estimates, the Fourth Army had had a peacetime force of 35,000 combat personnel and is equipped with landing craft and an amphibious capability, which is the second largest among NATO members.
In the past Greece has repeatedly cancelled its participation in Aegean NATO exercises, refusing to accept the exclusion of the Lemnos air-field from NATO scenarios. In an attempt to overcome the deadlock, Papandreou tried another approach by the end of 1984. Greece officially notified the presence of its forces on the island in the Defence Planning Questionnaire (DPQ) and asked that they be placed under NATO command but failed to override Turkey's veto.
On 27 March 1987, Greece and Turkey came as close to an armed confrontation as they had been for years. The cause of the crisis was Turkey's decision to send a research vessel escorted by warships to explore for oil in the disputed continental shelf around Lesvos, Lemnos and Samothrace.
It seems that the Turks misread Papandreou's pronouncement that he would nationalise the North Aegean Petroleum Company (NAPC) consortium prospecting for oil in the northern continental shelf of Greece whereas Papandreou was clearly trying to prevent NAPC from drilling in a disputed area in order to avoid trouble with Turkey. The crisis was defused after Greece's firm stand, but both sides agreed to abstain from oil exploration in a large part of the Aegean continental shelf.
The question of Turkey's relationship with the West is a recurring theme in Turkish history, especially at times when the Middle Eastern option appeared to recede. Turgut Ozal made his own western preference clear from the outset of his term in power but the end of the Iran-Iraq war, the withdrawal of Soviet forces from Afghanistan and the declining fortunes of the oil producers, relieved his foreign policy from its eastern distractions and made the European Community a more desirable prospect.
The meeting of Papandreou and Ozal in Davos in February 1988 heralded a brief but significant detente in Greek-Turkish relations. The move elicited relief from the Greek public and was based on a consensus among the Greek political parties. In Turkey its acceptance was less obvious. Ozal's Motherland Party had only secured 35% of the electorate in November 1987 while the position of the other political forces on Davos remained unclear.
There was also confusion between the two sides. Before the meeting, Papandreou had declared his commitment a) to a "compromise" between Greece and Turkey, which was the sine qua non for referring the Continental Shelf dispute to the Hague and b) to the withdrawal of the Turkish forces from Cyprus, as preconditions for any progress in Greek-Turkish relations. These, according to Papandreou, were the only two issues he intended to discuss in Davos. Instead he agreed with Ozal to create two committees that would, a) review all pending problems between the two states and b) would deal with questions of cooperation in commerce and tourism.
On the Turkish side, Foreign Minister Mesut Yilmaz, appeared to be in tune with his Ministry's establishment when in the spring of 1988 he reiterated standard Turkish positions on the "Turks" of Greek Thrace and refused to consider a troops withdrawal from Cyprus before the two communities came to an agreement. On the Greek side, there was increased reluctance to discuss issues that threatened the status quo, although they constituted points of friction between the two states and technically belonged to the competences of the first committee.
The demise of communism and the unity of the Soviet Union temporarily deprived Turkey of its vital role in the western alliance. The prospect of a withdrawal of US interest brought Europe into Turkish focus. The year 1989 therefore could have been a good one for a genuine Greek-Turkish rapprochement. Turkey was preparing for the final attempt to enter the European Community and Greece was looking for a principled solution to the problems that strained relations with her neighbour and burdened her own ailing economy. Unfortunately the Davos process between the two Prime Ministers -Papandreou and Ozal- came a year too soon and the detente that was generated by it had expired by the time (20 December 1989) that the Turkish government received a negative reply from the European Commission to its 14 April 1987 application for full membership in the EC. Since further negotiations for entry were deferred, a major incentive for seeking immediate improvement of relations with Greece was removed form Turkish desiderata.
The Gulf crisis, which commenced in the summer of 1990, was yet another turning point in Turkish foreign policy. Between the winter of 1989 and the fall of 1990, there was considerable change of attitude on the part of Turgut Ozal, who had already secured his election as President of the Republic through the majority of his Motherland Party in parliament. Whereas in the past Ozal had projected the image of a moderate technocrat, dedicated to his country's European vocation and therefore open to a Greek-Turkish detente, during the Gulf crisis he was transformed into a gambler who pursued opportunity wherever it occurred in order to establish Turkey's role as a peripheral power. At the same time he continued to give the Islamic element a free hand in areas which under the Ataturk tradition had been off limits to devout Moslems. He thus managed to extend his country's influence in Azerbaijan as part of Turkey's old Turanian claims to the inhabitants of Transcaucasia and used this foothold as a leverage to extract Soviet compliance on such items as the exclusion of the Southeastern part of Turkey from the CFE disarmament talks in Vienna.
Throughout the Gulf war, Ozal succeeded in becoming a standard bearer for the cause of the alliance against Saddam. Via CNN, he championed western values, lectured on democracy and liberalism and admonished the Germans for their passivity throughout the conflict. This stance won his points with the American administration, which were soon turned into economic benefits. Despite Ataturk's policy, Turkey in the post-war period had often vacillated between a Middle-Eastern and a European vocation according to opportunities arising in each instance. Criticised by a small westernised elite as well as by the military and the dedicated Moslems for his departure from neutrality, Ozal chose to appeal to his wider public's instincts by promising a windfall of benefits for his contribution to the war effort. He also might have hoped that a disintegration of Iraq would yield the oil-rich province of Mosul to Turkish influence.
Ozal's transformed image as a dynamic politician with a daring foreign policy, prompted such statements as that of March 1991 questioning the status of the Greek Dodecanese islands. He was also quick to embrace the initiative of the UN Secretary General on Cyprus in order 1) to counter the EC Presidency`s (Luxembourg) effort at a solution, and 2) to provide a justification to members of the State Department and Congress trying to abolish the 7:10 ratio in military aid to Greece and Turkey.
Ozal's successor as Prime Minister (and later as President) Suleyman Demirel, was an old conservative who disliked his predecessor's innovations. His presence in power was conducive to a rapprochement in Greek-Turkish relations. On February 1, 1992 he met with Prime Minister Constantine Mitsotakis in Davos. Their joint communique stated that they had agreed to prepare a "friendship, good-neighbourliness, cooperation treaty" and pledged support for UN efforts in Cyprus. Although Mitsotakis was criticised at home for not insisting that a Cyprus settlement was the precondition for improved relations with Turkey, he insisted that bilateral disputes and a solution of the Cyprus problem must follow separate, but parallel paths. The friendship treaty however did not materialise. Demirel's moderating influence did not alter the predicament of his successors who were absorbed by Turkey's internal metamorphosis. Transition, from the Ataturk legacy into an era of Islamic influence became the main challenge for the new generation of center-right politicians., Ms Tansu Ciller and Mr. Mesut Yilmaz were too preoccupied with domestic developments to bother striking an improved relationship with Greece. Ciller in fact, encouraged and exploited a strain in relations as a diversion to her own insoluble problems at home.
In March 1995, Greece raised its objections to Turkey's entry into the EU Customs Union agreement, with the understanding that the application of Cyprus for membership would be discussed after the Intergovernmental meeting of 1996. Greece's move, although celebrated in Turkey, elicited no positive response from Ciller's government towards Greece. A series of incidents between the two states that began in 1994, over the twelve mile issue, reached their high point on 8 June 1995 when the Turkish parliament granted the government license to take whatever action it deemed necessary (including military) if Greece exercised its right, foreseen by the International Law of the Sea Convention, to extend its territorial waters. Although such a decision had not been made, Greece refused to give up a potentially important bargaining chip by relinquishing its right to extend its territorial waters.
When a Turkish vessel ran into a reef near the islet of Imia on December 26, 1995 and refused to be tugged by Greek boats insisting that this was Turkish territory, and after Turkish diplomats in Ankara officially supported this view, the Mayor of nearby Kalymnos decided to plant a Greek flag on the islet. A team of Hurriyet journalists subsequently removed the flag in January 1996, and a Turkish flag was hoisted on the barren islet. Greek soldiers replaced the Greek flag and the incident led to an escalation that added another yet negative item in the already burdened agenda of Greek-Turkish relations. Was the Turkish move designed to bring the Greeks to the negotiating table over all the Aegean claims raised by Turkey, or an opportunity to allow Ciller a way out of her political impasse? Since 1994, "casus belli" threats became the Turkish Prime Minister's favourite expression when addressing relations with Greece.
The problems over the Imia issue continue to surface. This is the first occasion that Turkey lays claims on Greece's land territory and chooses to do so within the Dodecanese islands whose regime has been described in the 1932 treaty between Italy and Turkey. The sea borders agreed upon was a continuous median line from north to south, between the islands and the coast of Turkey. After the Dodecanese were ceded to Greece, the latter, as the successor state inherited the agreed regime of 1932.
The pattern has become predictable: Every so many years since 1973, a new item is forcefully introduced in the Greek-Turkish agenda, followed by invitations to bilateral negotiations. In 1973 Turkey refused to accept that Greek islands are entitled to a continental shelf, in 1974 the territorial integrity of Cyprus was violated and the island was divided in two. The same year the Turkish aviation authorities challenged the 1952 ICAO decision, according to which, for air-traffic control purposes, most of the Aegean airspace was considered part of the Athens Flight Information Region (FIR). At the same time the violation of Greece's ten-mile air- space (established in 1931) began in earnest by Turkish aircraft and this practice continues to this day. Fighters traversing Greek islands off the coast of Turkey have become a routine. In 1978 Turkey refused to abide by the 1964 NATO decision that the operational responsibility of most Aegean air-space was assigned to Greece. Far from considering the Aegean a Greek sea (since much of it consists of international waters and air-space) the above arrangements were based on the rationale that between Greece and Turkey flights must go over the Greek islands.
Questions and objections concerning the regime of the islets can only be brought to the International Court of Justice, since this is obviously a legal question. If Turkey would agree to submit the issue to the Court, the Greek government has stated its willingness to actively take part in the procedure. However, Turkey's refusal to accept international litigation on one issue is not new. In 1976 Greece applied to the International Court of Justice over the question of the Continental Shelf, but Turkey insisted on bilateral negotiations. The bilateral talks between 1976-1981 failed to produce a tangible result. It was Greece's view then, what is valid today, that international legal processes will preclude confrontational attitudes and will spare politicians on both sides from going back on their word.
According to Greek perceptions, Turkey is forever burdening the agenda with new claims so that if bilateral negotiations occur it will be only on Turkish demands. Of course this strategy precludes any credible discussion and inches towards armed conflict with each passing incident. The most recent, following the Imia crisis, was centered on the inhabited Greek island of Gavdos. During the planning of NATO exercise "DYNAMIC MIX 1996" in Naples (Italy) to take place in the area of Crete, the representative of the Turkish General Staff submitted a statement (dated May 30, 1996), according to which Turkey opposed the inclusion of the Greek island of Gavdos (situated Southwest of Crete) in the exercise "due to its disputed status of property". The Turkish Representative also suggested that NATO officials should refrain from becoming involved in what he termed as a Greek-Turkish dispute. Senior officials of the Turkish Government and Prime Minister Yilmaz himself endorsed the claim in the following days. Seventy-three years after the signing of the Lausanne Peace Treaty, Mr. Yilmaz referred to unspecified islets of the Aegean and questioned Greece's sovereignty over the island of Gavdos, the legal status of which was defined in 1913, by the Treaty of London. According to that document Turkey renounced all sovereign rights over Crete (and Gavdos in this respect), with article 4 of the London Peace Treaty. As far as the Aegean Sea is concerned, the Treaty of Lausanne provides that Turkish sovereignty extends only to those islands that lie within 3 miles from the Turkish coast as well as on the islands of Imbros, Bozcaada and Rabbit Islands. With the same Treaty Turkey renounced all rights and titles over all territories and islands beyond the three miles limit.
On 7 August 1996 the Turkish daily Cumhuriyet, printed excerpts of a Turkish academy report, according to which any Aegean island under six miles from the Turkish coast "by law belongs to Turkey, a successor of the Ottoman empire" and "Turkey still retains sovereignty over the islands which were not given to Greece under article 12 of the 1923 Lausanne Treaty". Greece is accused of allegedly "claiming all of the Aegean islands that are not mentioned in the Lausanne Treaty and the 1947 treaty of Paris" which settled the sovereignty over the Dodecanese islands. Although the content of the academy report has neither been affirmed nor refuted by the Erbakan government, it appears to reflect accurately a sense of disappointment from international reaction to the Imia incident. "Greece has succeeded in disputing the Turkish sovereignty over Kardak (Imia) which is Turkish territory according to international law. Turkey must persuade Greece to sit at the negotiating table about the status in the Aegean" it said.
After the Erbakan-Ciller government of July 1996 was formed, widespread criticism against various aspects of Turkish policy, previously downplayed by the western media, was unleashed. Jim Hoagland of the Washington Post turned his guns against Ciller for striking a "cynical" deal to save her skin and because it was during her term in power that Erbakan's Welfare party went from 7 percent of the national vote to 21 percent. "Ciller never attempted to gain control over the Turkish military, still a dominant force in the country's politics. The military has in fact been throwing its weight around in this time of domestic uncertainty, stoking the fires of nationalism by aggressively courting confrontation with Greece and smacking around Turkey's own Kurdish citizens and Kurdish guerrillas in Iraq and Iran".
Western coverage of the two Greek Cypriot's murder by "Grey-Wolf" paramilitary groups in mid-August 1996, also constitutes a departure from the relative apathy of the Western media to similar phenomena in the past. No doubt Erbakan's decision to visit Iran in the midst of President Clinton's advisory to US allies that they should abstain from relations with the maverick state, has added fuel to the fire.
In the meantime, Greek vigilance must focus on the protection of the Greek islands off the Turkish coasts. In an August 1996 article of Air-Force Monthly, three options of a Turkish attack on Greek territory were aired: "The first would be to occupy some of the inhabited Greek islands close to mainland Turkey. Kastelorizo, the most easterly of the Dodecanese chain and barely two miles (3 km) from the Turkish mainland is an obvious choice, but this seems hardly worth the effort. The much larger islands of Lesvos, Chios and Samos would give much greater long-term strategic gains by opening up afar larger portion of the Aegean". The second Turkish option, according to the author of the article "would be a limited offensive in mainland Thrace. While this seems unlikely, the fact is that both countries are better equipped to fight a series of massive land battles than anything else". The third option, "which would hurt Greece badly, would be the conquest of the remainder of Cyprus ... (however) should Turkey seek to occupy the whole island, it would be faced with a hostile population and an extremely active resistance movement. The game is simply not worth the candle". In conclusion, the author does not exclude an attack on a couple of the larger Greek islands which "might well prove to be a useful bargaining counter for the future, if they can be taken at a reasonable price". What, not too long ago, appeared by occidental commentators as Greek paranoia, is now being discussed in earnest.
At the end of every incident the US urges Greece to accept bilateral negotiations over Aegean questions with Turkey. Given the declared importance to which the US attaches to its own relations with Turkey, the leasing of flight refuelling tankers that allow constant refuelling of Turkish planes in the air, and the sale of ATACMs, Greek officials view American mediation with concern. At the same time the EU partners of Greece have made few credible efforts to mediate and some British TV station asks if fighting over a rock in the Aegean made any sense. Images of the armada sailing across the globe to affirm British rights in the Falklands, and the solidarity displayed then towards a fellow member by all European Community states, immediately spring to mind. Yet Greece must still point out to its NATO and EU partners that it is impossible to discriminate over sovereignty, be it in Syntagma Square Athens, or in a barren Aegean islet.
It is also Greece's task to convince her allies that they have a significant vested interest in improving relations between the Aegean neighbours. This can be achieved if the EU sets the usual concrete standards for Turkey's entry, with no mix of nebulous references to cultural factors. Improved relations between Greece and Turkey besides opening up a new vista of economic prospects, will also facilitate Turkish efforts at full EU membership. This will in time secure the acculturation of Turkey into the ways of the west and will therefore reduce Aegean problems to their true dimensions.
Western pressure on Greece to submit to bilateral discussions with Turkey on the basis of an agenda that has no Greek input, will inevitably lead to a conflict that will destabilise the Aegean for the years to come, will add to the economic tribulations of the adversaries and will ultimately destroy Turkey's European prospect.
Από τις 6 έως τις 8 Αυγούστου διοργανώνεται για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Συνέδριο των Απανταχου Νέων Φλωρινιωτών, με τη συμμετοχή νέων από την Αυστραλία, τον Καναδά και την Ευρώπη. Το συνέδριο πραγματοποιείται μετά από απόφαση του 3ου Παγκόσμου Συνεδρίου Απανταχού Φλωρινιωτών με στόχο τη γνωριμία των νέων που κατάγονται από τον Νομό Φλώρινας με... την ιδιαίτερη πατρίδα και τη δημιουργία δεσμών με αυτήν. Σημειώνεται ότι το συνέδριο συνδιοργανώνεται από το Συμβούλιο Απανταχού Φλωρινιωτών, τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και το Δήμο Φλώρινας, τη Μητρόπολη Φλώρινας, την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και άλλους τοπικούς φορείς.
Σας καλωσορίζουμε στη νέα ιστοσελίδα του "Forum για την Ελλάδα"!
Μέσα από την ιστοσελίδα της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας "Forum για την Ελλάδα" μπορείτε να ενημερωθείτε για το φόρουμ, τις δράσεις και τις εκδηλώσεις του, να γίνετε μέλος του, και να προσθέσετε* σχόλια στις βασικές θεματικές ενότητες που επιθυμείτε (δεν χρειάζεται να είστε μέλη του φόρουμ για να σχολιάσετε στην ιστοσελίδα).
*λειτουργία "drag and connect", κλικάροντας την τελεία-κουκίδα της θεματικής ενότητας που σας ενδιαφέρει προεκτείνετε και ενώνετε με το ποντίκι σας την ευθεία γραμμή που εμφανίζεται με την αξία που επιθυμείτε. Ακολούθως ανοίγει το σχετικό πεδίο διαλόγου στο οποίο μπορείτε να καταχωρήσετε το σχόλιο / βίντεό σας.
Επίσης στην ενότητα "Πρωτοβουλίες" έχει αναρτηθεί το πρώτο κείμενο προβληματισμού του φόρουμ με θέμα τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς όπου περιμένουμε τη δική σας παρέμβαση!
Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή.
8.500 περίπου καταλύματα από όλα τά μέρη τής Ελλάδος σάς περιμένουν γιά νά επιλέξης γιά τίς εφετεινές σου διακοπές.
Αναζητήστε τα ανά περιοχή.
Καλές διακοπές
GREAT GREECE The completest guide for your holidays and entertainment. Tsimiski 110, 546 22 Thessaloniki - Telephone-Fax: 2310 -285.625, 2310-280.359, 2310-272.154 www.greatgreece.gr, info@greatgreece.gr
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα οι Έλληνες υφίστανται την αδυσώπητη θεατρική παράσταση ανεπάγγελτων και καλοθρεμμένων πολιτικών, που παρελαύνουν μπροστά από τα φώτα των μέσων εξαπατήσεως να επαναλάβουν τα ίδια καλοστημένα παραμύθια πλεγμένα γύρω από έναν αδιαμφισβήτητο πυρήνα θλιβερής αλήθειας.
Την τραγωδία της Κύπρου, με αντάλλαγμα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Και είναι εμετικό αηδές προκλητικό και εκνευριστικό να υφίστανται οι Έλληνες αυτή την θεατρική παράσταση χωρίς να μπορούν να δείξουν έμπρακτα τα συναισθήματα τους , την απόγνωση την αποστροφή την οργή τους.
Όταν, 36 χρόνια μετά την τραγωδία της Κύπρου, η αλήθεια εξακολουθεί να παραμένει επτασφράγιστο μυστικό δια νόμου που επέβαλε την εθνική σιωπή.
Βέβαια, η επιρροή του μύθου είναι αδύνατον να κάλυψη πάντοτε τα αποσιωπούμενα πραγματικά γεγονότα. Που τα συζητούν με τους επιβάτες τους οι ταξιτζήδες , τα αναλύουν ακόμη και στα κουρεία οι μπαρμπέρηδες. Αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι των Ελλήνων αναγνωρίζουν.. Ότι η ανατροπή της κυβερνήσεως Γ.Παπαδοπούλου - Σ.Μαρκεζίνη και η ανάληψις της εξουσίας, από το απρόσωπο καθεστώς Ιωαννίδη με τα μεθοδευμένα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, ήταν απότοκος της αρνήσεως της, να επιτρέψη τον ελλιμενισμό του 6ου στόλου στην Ελευσίνα και την χρήσι της αεροπορικής βάσεως στη Σούδα, κατά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, τον Σεπτέμβριο του 1973. Ενώ τέλος η αποκατάστασις της Δημοκρατίας στην Ελλάδα επετεύχθη με την ναυτικώς ανεμπόδιστο, εκ μέρους της Ελλάδος, εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την αυτοκατάλυσι του καθεστώτος.
Έτσι , όλοι «το ’χουν τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι». Ότι, ούτε ο λαός ούτε οι ανύπαρκτοι «αντιστασιακοί», ανέτρεψαν την "χούντα" την 24 Ιουλίου 1974, όπως έχουν βαλθεί να μας πείσουν ακούραστα 36 χρόνια τώρα, οι «ιστορικοί και εκπαιδευτικοί» των Μέσων Ενημερώσεως και οι πολιτικοί μας. Εφ’ όσον με συνθήματα στους τοίχους και «κροτίδες» - πρέπει κάποτε να το ομολογήσουν - δεν ανετράπη ούτε εκινδύνευσε το στρατιωτικό καθεστώς. Αντιθέτως μακροημέρευσε, διήρκεσαν 6 ολόκληρα χρόνια και 8 μήνες σε δύο φάσεις (από 21/4/1967 έως 25/11/1973 και 25/11/1973 έως 23/7/1974).
Την εξουσίαν παρέδωσε εκουσίως σε πολιτική κυβέρνησι, χωρίς να ανατραπή από την «θρυλική» αντίσταση....Μάλιστα τον αποκληθέντα από τους «ιστορικούς και εκπαιδευτικούς» των Μέσων Ενημερώσεως , «Εθνάρχην» Καραμανλήν, (τον θείον του μωγγου τεως Πρωθυπουργού μας) ο οποίος τότε μόνον συνειδητοποίησε την γεωγραφική απόστασι της Κύπρου από την Ελλάδα ειπών ότι «η Κύπρος είναι μακράν» ώρκισεν, όπως ενθυμούμεθα, Στρατιωτικός. Ο Πρόεδρος του αυτοκαταλυθέντος καθεστώτος, στρατηγός Φαίδων Γκυζίκης.
Και είναι πανθομολογούμενον ότι:
Ιστορικώς , τόσον εκ των στόχων της δράσεως, όσον και των αυστηρώς προσωπικών διακυβεύσεων, δύο (2) υπήρξαν οι αυθεντικοί αντιστασιακοί. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, που με κίνδυνο της ζωής του, προσπάθησε να δολοφονήση τον Γ. Παπαδόπουλο και ο τέως Βασιλεύς Κωνσταντίνος. Ο πρώτος αποτυχών συνελήφθη αμέσως και τελικώς αμνηστευθείς έτυχεν χάριτος την 21/8/1973 οτε απεφυλακίσθη Ενώ ο τέως Βασιλεύς, απώλεσε τον θρόνο του με το αποτυχόν κίνημα της 13/12/1967.
Βεβαίως την επομένην της παραδόσεως της εξουσίας , αιφνιδίως αποκτήσαμε περί τα εννέα εκατομμύρια «αντιστασιακούς» κατ αναλογίαν του πληθυσμού της Ελλάδος( ενταξει τωρα ισως είναι και οι λαθρομετανάστες αντιστασιακοί..) . Καθ ότι, είτε τρώγαμε, είτε πίναμε, είτε καλοπερνούσαμε, εφ όσον όμως ζούσαμε υπό το στρατιωτικό καθεστώς που αυτοκατάρρευσε, εμείς κάναμε αντίσταση αδέλφια...
Όμως να θυμίσουμε τι έγραφε στο «Βήμα» της 19/11/1978, σε άρθρο του ο Π. Παλαιολόγος.
«.. Ελάχιστοι οι αντιστασιακοί. Είναι ο κανένας.Τους πολλούς θα τους συναντήσετε την επομένη της ανατροπής της χούντας.»
Τα ίδια και στο χρονογράφημα της Ελένης Βλάχου, με τον τίτλο «Αλήθειες» την 16/06/1985. « .. Σκύψτε να σας θυμίσω μια αλήθεια , που ζήσαμε όλοι μας και κανείς δεν τολμά τώρα ούτε να ψιθυρίσει. Εκεί τέλος του εξήντα οι περισσότεροι Έλληνες θαυμάζανε τον στρατιωτικό αρχηγό, τον παρακολουθούσανε εντυπωσιασμένοι και χειροκροτούσαν ελεύθερα τις ρητορείες του. Ο ίδιος και οι σύντροφοι του γύριζαν την Ελλάδα και υπήρχε ένα πλήθος κόσμου, που τους υπεδέχετο με ζητωκραυγές...» Και σε άλλο χρονογράφημα της με τίτλο «η φυγή» (11/1/1987) γράφει. «…Πόσες φορές δεν διάβασα γραμμένο σοβαρά, από σοβαρούς ανθρώπους, σε σοβαρά έντυπα για την "ολοκληρωμένη αντίστασι του Ελληνικού λαού εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας". Μεγαλύτερο ψέμα, πιο φανταστικό παραμύθι μπορούσε ποτέ να λεχθή;..Τα κρύψαμε όλα κάτω από ένα χρυσοκέντητο βέλο με φανταστικές απεικονίσεις ηρωικών εκδηλώσεων...»
Κι ενώ επιεικώς μόνον απογοήτευσι προκαλεί στους σκεπτομένους Έλληνες αυτός ο άκαιρος και άστοχος συν-θλιπτικός «εορτασμός» που συμπίπτει με την τραγική επέτειο του διαμελισμού της Κύπρου. Οι φιλότιμες προσπάθειες να συνδεθή με ο,τι προκαλεί συζήτησι. Όπως η « αυστηρή κριτική στην πολιτική τάξη αλλά και σε όσους εκφράζουν την διαμαρτυρία τους «με συντεχνιακό αυτισμό», για την «ελληνική παρακμή», που με τον συνηθη θεατρινισμο υποκρισια αναισχυντια και βαρυγδουπο ανεφερθη ε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, μιλώντας στη Γιορτή για την 36η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Τι εξεστομισεν ο δασκαλος που λογους δεν ετηρει..
«Η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαρύνει κυρίως την πολιτική τάξη που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελιξεις και η αποδοκιμασία που δέχεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολλές φορές ακατέργαστη μέσα στη γενίκευσή της, αλλά στον πυρήνα της δίκαιη»,
Όλα αυτά στους στοιχειωδη μνημη διαθετοντας ελληνας προκαλούν νευρικά γέλια ατέλειωτα:
Διότι:
Στον σιωπηλότατο περί του τούτου αλλα λαλίστατου περί παντός άλλου όμως, Πρόεδρο μας, να εξηγήσουμε τι διέρχεται του νοος μας, οσάκις τον ακούμε, να μας ομιλεί περί διαφάνειας, αξιακής κρίσεως πολιτικης ευτθνης, διαφθορας και τα τοιαύτα..
Ελευθεροτυπίας το ανάγνωσμα , που το μεταφέρουμε αυτούσιο, εδώ
«…Στις αρχές του 1995 η βίλα πολυαπασχόλησε τα μέσα και τον ίδιο χρόνο το θέμα φούντωσε όταν δημοσιεύτηκε το «πόθεν έσχες» του 1994 περιλαμβάνοντας για πρώτη φορά τη βίλα. Σ' εκείνο το «πόθεν έσχες» αναφερόταν η αγορά του οικοπέδου της Εκάλης, έκτασης 3,7 στρεμμάτων, με κτίσμα 532 τ.μ. με το ποσό των 170 εκατ. δραχμών. Το «πόθεν έσχες» του 1995 αναφερόταν σε μονοκατοικία της οδού Αγράμπελης 6, στην Εκάλη, εμβαδού 532 τ.μ. Είχε, όμως, επεκταθεί κατά 380 τ.μ. Χώροι στάθμευσης, πισίνα, υπόγειοι βοηθητικοί χώροι, αποθήκες και το εκκλησάκι στον κήπο.
Στο ίδιο «πόθεν έσχες» αναφερόταν ότι ο Α. Παπανδρέου για την αγορά του σπιτιού είχε δανειστεί χρήματα από έξι άτομα του στενού του φιλικού του περιβάλλοντος. Από τον Γιάννη Αλεξίου 10 εκατ., ο οποίος είχε κάνει και τη διαπραγμάτευση με τους κληρονόμους Λουμίδη και είχε υπογράψει προσύμφωνο στο όνομά του. Τον μαιευτήρα Θέμη Λαμπρινόπουλο 20 εκατ., τον επιχειρηματία Τζορτζ Χάλαγκ 65 εκατ., τον Κάρολο Παπούλια 10 εκατ., τον Γιώργο Κατσιφάρα 20 εκατ. και τον Αντώνη Λιβάνη 30 εκατ..»
Αλήθεια:
Η ολοσχερής απομάκρυνση των πολιτικών, της ε Πολιτειακής αρχής από την τραγική πραγματικότητα που βιώνει ο Έλληνας, τις καθημερινές δολοφονικές επιθέσεις κατά των αστυνομικών, την απαξίωση από τα λύμματα των οχετων των ΜΜΕ κατά των δικαστικων την εγκληματικοτητα, την αποθρασυνσι των λαθρομεταναστών, την ανυπαρξια εκπαιδευσεως από την στοιχειωδη μεχρι την λεγομενη ανωτατη, την πλήρη αποβιομηχανοποιησι της χώρας. Όλα αυτά οι Κοι αυτοί, που επί 36 χρόνια καλοτρέφονται και εξασφαλίζουν το μέλλον των απογόνων των απογόνων των, δεν βρήκαν μια λέξι να πουν. Αλλά τα φόρτωσαν όλα στην ανεργία και στην οικονομική κρίση.
Μα Κύριοι, εάν δεν πέσατε με UFO στην Βλακανοταλιμπανία, η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση από τις αρχές της δεκαετίας του 80. Μετα την παράδοση της σοσιαλμανους πολιτικής του ιδρυτού της δυναστείας Καραμανλή στο γνήσιο σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ, όταν οι βιομηχανίες, τα ναυπηγεία, τα εργοστάσια, σταδιακώς άρχισαν να κλείνουν οι επιχειρηματίες και η ιδιωτική πρωτοβουλία να διώκονται και έτσι να εγκαταλείπουν την σοσιαλιστρική φορομπηκτική Ελλάδα στους αυτοκράτορες του δημοσίου.
Δεν ζημιώθηκε λοιπόν τώρα η Ελλάδα με την παγκόσμια κρίση, διότι τώρα ίσως απολυθεί και κανένας δημόσιος υπάλληλος..Η Ελλάδα ούτως ή άλλως κείται εκτός του παγκόσμιου γίγνεσθαι και ομφαλοσκοπεί… Αφού σ’αυτό διαπρέπουν οι Πολιτικοί της..
Την δημιουργια του χαους και της καταστροφης
Ιασων
Υ.Γ Ο κος Παπουλιας θα επρεπε να κοκινιζη οταν απευθυνεται στον Ελληνικο λαο αν εχει τσιπα οταν μιλα για τετοια θεματα ευθυνης πολιτικων..Επισης αν ειχε στοιχειωδη ευθυκρισια θα ειχε εγκαιρως ομολογησεςι οτι ουτε στα πιο τρελλα του ονειρα δεν εφανατζετο τον εαυτο του Προσεδρ Δημοκρατιας..Η επιλογη του ηταν κομματικη συναλαλγη των μεγαλων κομματαων λογω της "λαμπερας"¨ αριστεροστροφης πρελευσεως του,,
Για όσους γνωρίζουμε κάποια περισσότερα πράγματα για την κατάσταση του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα, η κίνηση της Τράπεζας Πειραιώς να προτείνει στο Δημόσιο την εξαγορά της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και δη έναντι ευτελούς τιμήματος αποτελεί μια απολύτως προκλητική – επιθετική ενέργεια. Ακόμα πιο προκλητική είναι η αναφερθείσα από τα ΜΜΕ θετική ανταπόκριση της κυβέρνησης στην πρόταση !!!.
Ηδη έχει γίνει λόγος από αρκετούς αρθρογράφους για την προκλητική ενέργεια, ο δανειζόμενος να θέλει να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία του δανειστή (και δη προφανώς με τα χρήματα που δανείστηκε ή πρόκειται να δανειστεί στο μέλλον) !!!. Δανειστής της Τράπεζας Πειραιώς και των υπόλοιπων ιδιωτικών τραπεζών, εάν δεν το έχετε καταλάβει ή δεν το γνωρίζετε είναι ο ελληνικός λαός.
Η ίδια η ζοφερή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε οφείλεται κατά κύριο λόγο στον δανεισμό των 28 δις + 10 δις από τον ελληνικό λαό – δημόσιο κορβανά προς τις τράπεζες. Στον δανεισμό δε αυτό υποχρεώθηκε ο ελληνικός λαός χωρίς να λάβει καμία σοβαρή εξασφάλιση (π.χ. εμπράγματες ασφάλειες επί της ακίνητης περιουσίας τους) και κανένα άξιο λόγου αντάλλαγμα. Στην «οικονομία της αγοράς» την οποία πιστά ακολουθούν άπασες οι τελευταίες κυβερνήσεις, η εξαγορά των τραπεζών αυτών θα ήταν η 1η σε σειρά αξιολόγησης ανταλλαγμάτων λύση. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου προτίμησαν την λύση της άνευ εξασφάλισης και ανταλλαγμάτων στήριξης, διακυβεύοντας το μέλλον του ελληνικού λαού και παραβιάζοντας θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, της «αγοράς» και της προστασίας του δημόσιου χρήματος.
Πέρα όμως από όλα αυτά, αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος και σύμφωνα με τις αξιολογήσεις των «διεθνών οίκων αξιολόγησης» (την γνωστή τριάδα του αίσχους) είναι ότι η Τράπεζα Πειραιώς βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση και κατάσταση από την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Για να ακριβολογούμε: βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση κατά τις εκτιμήσεις τους.
Ως άνθρωπος που έχει καταδείξει και χτυπήσει τις λειτουργίες των «οίκων» αυτών θα μπορούσα να έχω σοβαρές επιφυλάξεις για κάθε τους αξιολόγηση. Όμως το ζήτημα εν προκειμένω δεν είναι το τι πιστεύω προσωπικά, αλλά το γεγονός ότι η και η λειτουργία της οικονομίας είναι καπιταλιστική και η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Παπανδρέου λειτουργεί καπιταλιστικά. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν ο ασθενέστερος και ευρισκόμενος σε φάση διαρκούς υποβάθμισης να καταθέτει πρόταση για την εξαγορά του ισχυρότερου και ευρισκόμενου σε καλύτερη θέση, χωρίς μάλιστα να έχει επιστρέψει πρώτα τα δάνεια που έλαβε; Πως και με ποια λογική αποτολμά κάποιος να μας αγοράσει με τα χρήματά μας ;
Και με ποιο τίμημα; Απευθύνω ευθεία ερώτηση στον κ. Παπανδρέου : κ. Πρωθυπουργέ, θα πουλούσατε ποτέ κάτι που αξίζει 100 δις Ευρώ (γιατί αυτή είναι περίπου η αξία των δύο κρατικών τραπεζών) προς 701 εκατομμύρια;
Θα πουλούσατε την Δωδώνη, την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, την Εταιρεία Λιπασπάτων, την ΣΕΚΑΠ, την «Αγροτική Ασφαλιστική» και δεκάδες άλλες εταιρείες με όλες τις εγκαταστάσεις και τα ακίνητά τους έναντι 701 εκατ. Ευρώ; Ολες αυτές οι εταιρείες και πολλές άλλες σημαντικές εταιρείες ανήκουν στην Αγροτική Τράπεζα !!!.
Δεν είναι λοιπόν μόνο οι δύο τράπεζες εκ των οποίων το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο είναι υγιέστατο από κάθε άποψη, αλλά και σειρά μεγάλων εταιρειών με ανεκτίμητη περιουσία, ακόμα και με στρατηγικό χαρακτήρα για την χώρα. Είναι σαφές ότι, όποιος τολμήσει να προχωρήσει τέτοιες κινήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης διαπράττει προπαρασκευαστικές πράξεις των αδικημάτων της απάτης και της απιστίας και δη σε βαθμό κακουργήματος.
Υπάρχει όμως και μία ολόκληρη σειρά πράξεων που θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει ήδη την παρέμβαση Εισαγγελέα: Πρώτα από όλα: το Ελληνικό Δημόσιο δεν προσκάλεσε κανένα δημόσια και σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου σε εκδήλωση ενδιαφέροντος για την εξαγορά των ανωτέρω τραπεζών. Επίσης δεν υπήρξε καμία γνωστή απόφαση της επιτροπής αποκρατικοποιήσεων, δεν έγινε αποτίμηση της αξίας των τραπεζών, ούτε καν υπάρχει σύμβουλος αποκρατικοποίησης !!!. Παραβιάστηκε δηλαδή όλο το νομικό πλαίσιο και ξαφνικά εμφανίζεται ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς να καταθέτει προσφορά για την εξαγορά των τραπεζών. Μάλιστα οι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι την παραλαμβάνουν και κατά τις δημοσιογραφικές πληροφορίες οι παράγοντες του υπουργείου επιχαίρουν !!!. Είναι σαφές ότι αύριο θα πρέπει να αποδεχθούν, να παραλάβουν και να επιχαίρουν με την αίτησή μου να εξαγοράσω το σύνολο της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου έναντι του τιμήματος των 10 Ευρώ !!!.
Θα πρέπει συνεπώς να διερευνηθεί πρώτα από όλα ποινικά η ανωτέρω κίνηση και οι ανωτέρω ενέργειες και πράξεις. Η κατάθεση της πρότασης προκάλεσε σοβαρότατη αύξηση της τιμής των μετοχών και προσωρινή άρση της διαπραγμάτευσής του στο Χρηματιστήριο Αθηνών, καθώς και σοβαρότατες σε αξία αγορές. Μήπως θα έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει η διερεύνηση για ζητήματα μόχλευσης της τιμής των μετοχών;
Περαιτέρω, η ίδια η αξιολόγηση από την Τράπεζα Πειραιώς της αξίας των πακέτων εξαγοράς μετοχών εισηγμένων στο χρηματιστήριο μετοχών, στα 701 εκατομμύρια Ευρώ δεν δημιουργεί αρνητικές συνέπειες για την περιουσία του ελληνικού λαού (τις εν λόγω τράπεζες); Ιδίως, αφού μόνο η αξία του ενεργητικού τους είναι 100πλάσια ; Ακόμα και εάν είχε επίσημα και «νόμιμα» αποφασιστεί η πώληση μια τέτοια προσφορά δεν θα αποτελούσε ένα αρνητικό παράγοντα, ακόμα και ως εκτίμηση της αξίας των εν λόγω τραπεζών;
Να γιατί ο εισαγγελέας θα έπρεπε να είχε ήδη παρέμβει και θα πρέπει να το πράξει άμεσα για να προστατευτεί η περιουσία του ελληνικού λαού.
Οι ίδιοι οι Ελληνες και οι εργαζόμενοι στις τράπεζες αυτές, έχοντας άμεσο έννομο συμφέρον οφείλουμε να καταθέσουμε μηνυτήριες αναφορές, αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων και αγωγές κατά παντός υπευθύνου !!!.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ Εχω ήδη στηλιτεύσει την συμπεριφορά και της κυβέρνησης και του υπουργού Οικονομικών. Είναι, δυστυχώς για όσους τους στήριξαν, η πιο ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος. Επαναλαμβάνω και πάλι, ότι στο ξεπούλημα της χώρας και της περιουσίας του ελληνικού λαού θα μας βρουν μπροστά τους, εμένα και εκατομμύρια Ελληνες που αγαπούν τον τόπο τους και δεν ανέχονται τα ξεπουλήματα της δημόσιας κοινής περιουσίας.
Το να αποδέχεσαι την παραλαβή τέτοιων προσφορών πέρα από την ποινική του διάσταση, έχει μία σημαντικότατη πολιτική αξία: αποδεικνύεις ότι είσαι οπαδός του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ενας σοβαρός υπουργός που ενεργεί υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού θα είχε αρνηθεί να παραλάβει τέτοιες «προσφορές» (ειδικά εάν κομιστής τους ήταν ένας «σύντροφος») και με δηλώσεις του θα είχε κατακεραυνώσει την ενέργεια και την ουσία της.
Γνωρίζουμε σε ποιο καθεστώς έχουν περιέλθει οι τράπεζες της χώρας, το είχε εκθέσει και προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός, προκύπτει από τις «αξιολογήσεις των διεθνών οίκων», όμως το ξεπούλημα περιουσίας του δημοσίου με τεράστια αξία ακινήτων αποτελεί προδοτική πολιτικά και εθνικά πράξη. Η δημιουργία κρατικών πυλώνων χρηματοδότησης της οικονομίας με φτηνό χρήμα, ακόμα και στην καπιταλιστική λογική που διακατέχει την κυβέρνηση αυτή, είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση. Το ξεπούλημα και η στάση αυτή αποτελούν εθνική και πολιτική προδοσία.
Μετά ταύτα είναι αναγκαία εθνικά και πολιτικά η αποπομπή του κ. υπουργού Οικονομικών. Είναι σαφές ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα της χώρας, της οικονομίας, του λαού και η παραμονή του στην καίρια αυτή θέση αποτελεί εθνικό και πολιτικό έγκλημα.
Η ίδια η κυβέρνηση, αλλά και ο αυτοαποκαλούμενος «πολιτικός κόσμος» της χώρας, αναλογιζόμενος την πλήρη αδυναμία του να εξεύρει λύσεις και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Ελλήνων, οφείλει να παραιτηθεί από κάθε θέση και αξίωμα και να αυτοεξοριστεί.
Η χώρα και ο λαός της πρέπει να προχωρήσει και να μεταβεί από την κατάσταση της «δημοκρατίας των βουκόλων» στο πραγματικό μέλλον, στην πραγματική δημοκρατία που του αξίζει και του πρέπει.
H κρίση δεν αφορά στα golden boys -ακόμη κι αν είναι συνταξιούχοι- του ομίλου των ΕΛ.ΠΕ. υπό τη διοίκηση του κ. Τάσου Γιαννίτση, ο οποίος πέρασε στην Ιστορία ως εμπνευστής του σκληρού Ασφαλιστικού που απέτυχε να νομοθετήσει ως υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Σημίτη. Οπως και στα χρόνια της υπουργίας του -όταν προκάλεσε την πρώτη στρατηγική ήττα της κυβέρνησης Σημίτη- έτσι και τώρα ως πρόεδρος των ΕΛ.ΠΕ. ο κ. Γιαννίτσης εξακολουθεί να είναι σκληρός με τους εργαζομένους, αλλά γαλαντόμος με τα υψηλά στελέχη της επιχείρησης.
Μόλις τον περασμένο Απρίλιο ο κ. Γιαννίτσης υπέγραψε την απόλυση 40 συμβασιούχων, οι αμοιβές των οποίων κυμαίνονταν από 500 έως 600 ευρώ τον μήνα. Τον Μάιο όμως υπέγραψε μία άλλη απόφαση για τη συνταξιοδότηση έξι υψηλόβαθμων στελεχών του ομίλου προτού ψηφιστεί το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο θα συνεπαγόταν τη μείωση κατά το ήμισυ και τη φορολόγηση των υψηλών αποζημιώσεών τους.
Ενας από τους προνομιούχους είναι ο κ. Απόστολος Ριζάκος, ο οποίος πήρε αποζημίωση λόγω συνταξιοδότησης ύψους 1.200.000 ευρώ και αμέσως μετά επαναπροσλήφθηκε με ετήσιες αποδοχές 250.000 ευρώ τον χρόνο.
Το 2008 ο κ. Ριζάκος ήταν γενικός διευθυντής Εφοδιασμού και Εμπορίας Πετρελαιοειδών των ΕΛ.ΠΕ. Οι αποδοχές του ήταν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του λογιστηρίου, 198.000 ευρώ ετησίως. Το 2009, χρονιά κρίσης, οι αποδοχές του αναπροσαρμόστηκαν με αύξηση 4%. Τον Απρίλιο του 2010 η διοίκηση με την ανακοίνωση Νο 167/28.04.2010 τον αναβάθμισε σε επικεφαλής της νεοσυσταθείσας Γενικής Εμπορικής Διεύθυνσης του ομίλου. Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι τι εξυπηρετούσε η αναβάθμιση που έγινε μόλις έναν μήνα πριν από τη συνταξιοδότησή του και δύο μήνες πριν από την ψήφιση του νέου Ασφαλιστικού. Με την αναβάθμιση όμως αναπροσαρμόστηκαν και οι απολαβές του και με βάση αυτές πια καθορίστηκε αφενός το ύψος της αποζημίωσης και αφετέρου το νέο συμβόλαιο που του έκαναν τα ΕΛ.ΠΕ., τα οποία προφανώς έκριναν ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους χωρίς τις πολύτιμες υπηρεσίες του.
Συγκεκριμένα, στις 17/6/2010 το Δ.Σ. των ΕΛ.ΠΕ. συνεδρίασε με θέμα «Παραμονή στην εταιρεία στελεχών που συμπλήρωσαν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης» και με εισήγηση του διευθύνοντος συμβούλου κ. Γιάννη Κωστόπουλου αποφάσισε «την υπογραφή σύμβασης με τον κ. Ριζάκο ορισμένης διάρκειας για την περίοδο από 21/6/2010 έως 20/6/2012 με δυνατότητα ανανέωσης ενός ακόμη έτους». Στην ίδια συνεδρίαση αποφασίστηκε να υπογραφούν συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με άλλους συνταξιοδοτηθέντες. Συγκεκριμένα τους κυρίους Κωνσταντίνο Σγουρή (από 1/7/2010 έως 31/12/2010), Γεώργιο Μερσιάδη (από 21/6/2010 έως 20/6/2011), τους δικηγόρους Γεώργιο Ηλιόπουλο και Αγησίλαο Σακκά (από 21/6/2010 έως 31/3/2011), την κυρία Πηνελόπη Κίσσα (από 21/6/2010 έως 20/12/2010) και τον κ. Μιχαήλ Κωτίδη (από 21/6/2010 έως 20/12/2010).
Φυσικά όλοι ανεξαιρέτως πήραν τις αποζημιώσεις τους, ενώ τα νέα συμβόλαια είναι ανάλογα των έως τότε απολαβών τους που ξεπερνούσαν τις 100.000 ευρώ τον χρόνο. Η απόφαση αυτή του Δ.Σ. προκάλεσε την έντονη αντίδραση από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και της ΠΑΣ-ΚΕ και της ΔΑΚΕ, οι οποίες παρά τις διαφορές τους εξέδωσαν παρεμφερείς ανακοινώσεις καταγγέλλοντας τη διοίκηση.
Ένα άρθρο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αντίδραση στη δολοφονία του Γκιόλια।
Δεν πάει έτσι, άλλο πια! Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, αποτελεί το έσχατο μήνυμα για όλους. Στην χώρα έχει χαθεί ο έλεγχος. Κυβερνούν το ΔΝΤ, ο τρόμος και μαφίες διαφόρων ειδών. Κανείς δεν μπορεί να νοιώθει ασφαλής και πουθενά. Απειλείται διαρκώς και με πολλούς τρόπους, όχι πλέον απλώς η εργασία μας, η ταυτότητά μας, η περιουσία μας, αλλά η ύπαρξή μας, με την φυσική έννοια. Στην Ελλάδα σήμερα φτάσαμε να κλονίζεται, όχι απλώς η κοινωνική μας υπόσταση, αλλά να απειλείται η ίδια μας η ζωή. Η χώρα παραδόθηκε σε αδίστακτες ομάδες δολοφόνων, που πατούν την σκανδάλη με χαρακτηριστική άνεση.
Η κοινωνική αβεβαιότητα που προκαλείται από την πολιτεία της κυβέρνησης, επιδεινώνει την κατάσταση με γεωμετρική πρόοδο. Ένα χρόνο μετά την Ολυμπιάδα και τυφλός να ήταν κανείς θα έβλεπε ότι η χώρα – σε όλες τις διαστάσεις της – είχε πάρει τον κατήφορο. Ήταν φυσικό. Η φούσκα που με θόρυβο έσκασε από την βελόνα του Γιώργου Παπανδρέου, έδειχνε από τότε ότι δεν θα άντεχε για πολύ. Το «ελληνικό θαύμα» ήταν εμφανές με κοινωνιολογικούς και οικονομικούς όρους, ότι ήταν μια απάτη. Δεν είχε πολιτισμικές βάσεις, διοικητικές δυνατότητες και οικονομικές προοπτικές. Σε κάποιους, που αντιλαμβανόμαστε το αδιέξοδο, η εξέλιξη αυτή προκαλούσε αφάνταστο άγχος. Όταν το επισημαίναμε στις πολιτικές ηγεσίες όμως, αντί να προκαλέσουμε προβληματισμό, αντιμετωπιζόμαστε με υπομειδιάματα και υπαινιγμούς, όταν δεν μας αποκαλούσαν μίζερους. Με άλλα λόγια, τα τελευταία δέκα χρόνια όταν αναφερόσουν στη δυναμική των προβλημάτων που συσσωρεύονταν έτοιμα να τινάξουν στον αέρα την κοινωνική συνοχή και την κοινωνικο-οικονομική αλληλεξάρτηση ομάδων και ατόμων στην Ελλάδα, αντιμετωπιζόσουν σαν να ήσουν εσύ το πρόβλημα ή, ακόμη χειρότερα, σαν να ήσουν …προβληματική περίπτωση. Όποιος μιλούσε για διαρθρωτικά προβλήματα και πολιτισμική εξαθλίωση, για τον κίνδυνο το έγκλημα να κυριαρχήσει σε συνάρτηση με πιθανότατη οικονομική κατάρρευση, εμφανιζόταν ως προβληματικός. Αυτή είναι η αλήθεια.
Τώρα που χάθηκε ο έλεγχος στον κοινωνικό χώρο. Τώρα που η κυβέρνηση παρέδωσε την οικονομική και διοικητική οργάνωση της χώρας στην Τρόικα. Τώρα που όχι μόνον στρατηγική δεν υπάρχει στην εξωτερική μας πολιτική, αλλά ούτε ίχνος πολιτικής. Τώρα τι κάνουμε; Κηδείες και μνημόσυνα…κάνουμε! Αυτό κάνουμε, παρακολουθώντας μοιρολατρικά μια ομάδα αλλόκοτων πολιτικά υποκειμένων να προσπαθούν, αντί να κυβερνήσουν, να μεταφράσουν ότι τους λένε διάφοροι περίεργοι συμβουλάτορες, τους οποίους προωθεί ένα συγκεκριμένο lobby της διεθνούς ελίτ.
Παράλληλα παρακολουθούμε μια αρρωστημένη, απολύτως διαπλεκόμενη και πλέον κατακερματισμένη δεξιά να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και μια αμήχανη και χαμένη στον κόσμο της αριστερά να επιχειρεί να προσδώσει προοδευτικό νόημα στα γεγονότα κοιτώντας πίσω! Έτσι δεν γίνεται όμως να πάμε μπροστά. Τώρα πια οι μαφίες βλέποντας ότι δεν υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση. Ότι το πολιτικό σύστημα είναι σαθρό και διαπλεκόμενο. Και ότι η κοινωνία των πολιτών είναι αδύναμη, δίχως η κρίση να προκαλεί το ξέσπασμα ενός κινήματος…ξεσάλωσαν. Καθαρίζουν, ξεκαθαρίζουν και αναλαμβάνουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους ή συμφέροντα πελατών τους ακόμη και με σφαίρες, δίχως δισταγμό.
Μάλιστα εδώ που φτάσαμε, ο δημοσιογράφος, είτε είναι υπαλληλίσκος κάποιου νταβά ή κάποιου αχυρανθρώπου νταβά, είτε παίζει παιχνίδια δραστηριοποιούμενος στο κύκλωμα της πολιτικο-οικονομικής μαφίας, έπαψε να είναι ασφαλής. Το επάγγελμα από απλώς επικίνδυνο που ήταν μέχρι πρότινος έχει μεταβληθεί, τουλάχιστον για την τελευταία κατηγορία, σε ρώσικη ρουλέτα. Δυστυχώς για να υπάρξεις στον συγκεκριμένο χώρο και να κάνεις καριέρα δεν έχεις άλλες επιλογές. Τώρα μάλιστα θα κινδυνεύουν εξίσου bloggers και οποιοσδήποτε άλλος αρθρώνει προκλητικό για το καθεστώς λόγο.
Την στιγμή κατά την οποία όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ ελέγχονται, οι μόνοι που απειλούν το καθεστώς είναι οι bloggers. Βεβαίως κάποια blogs, αποτελούν πρόστυχα παρακλάδια μαφιόζικων συμφερόντων, ενώ κάποια άλλα μορφές στήριξης παραδοσιακών ΜΜΕ και προβολής ανθρώπων τους. Αν εξαιρέσεις τούτα, που αποτελούν μερικά από τα δημοφιλέστερα στη χώρα μας, τα υπόλοιπα είναι προϊόντα αγωνιστών ή δημιουργήματα γνώσης, ειδικού ενδιαφέροντος ή ευαισθησίας. Έτσι που πάμε όμως, το πράγμα μπερδεύεται και θα κινδυνεύουμε εξίσου όλοι. Θα κυριαρχήσει διάχυτη καχυποψία, ελεεινή σπέκουλα και υποβολιμαία από παράγοντες του μαφιόζικου καθεστώτος φημολογία, έτσι ώστε ακόμη και η δολοφονία blogger να βρίσκει έδαφος νομιμοποίησης. Θα ψάχνει ο ένας να δει που είναι μπλεγμένος ο άλλος, όπως τόσα χρόνια κομματικά όργανα και «κομματόσκυλα» αναζητούσαν να βρουν την πηγή και το αγοραίο κίνητρο της ακηδεμόνευτης, ανεξάρτητης, αντικαθεστωτικής δράσης κάποιων εξ’ ημών.
Η μπλογκόσφαιρα, λοιπόν, έχει σήμερα σοβαρούς λόγους να ανησυχεί και να προβληματίζεται ακόμη περισσότερο, μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια.
Δεν θα πω το σύνθημα: «Οι bloggers δεν τρομοκρατούνται», τρομοκρατούνται και παρατρομοκρατούνται, αλλά αυτό είναι σοβαρός λόγος για να έρθουν ακόμη πιο κοντά και να ενώσουν την προσπάθειά τους σ’ έναν κοινό αγώνα εναντίον του καθεστώτος.
Διαβάζω για την τρέλα με τα φωτοβολταϊκά. Χιλιάδες αιτήσεις από αγρότες που θέλουν να αντικαταστήσουν τις καλλιέργειες τους με Φ/Β και να πουλήσουν το παραγόμενο ρεύμα στη ΔΕΗ.
Προς θεού δεν έχω τίποτα εναντίων των φωτοβολταϊκών σαν ιδέα. Είναι ένας τομέας που τον ξέρω πολύ καλά γιατί εργάστηκα χρόνια στο εξωτερικό σε σχετική εταιρία και γι’ αυτόν τον λόγο κάνω αυτή τη παρέμβαση.
Τα Φ/Β αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες για την απεξάρτηση των χώρων της ΕΕ από τα ορυκτά καύσιμα αλλά, για άλλη μια φορά, την χώρα μας την διακρίνει η απίστευτη προχειρότητα και άγνοια των πολιτικών της. Τα Φ/Β για να πετύχουν τόσο για τον επενδύτη όσο και για την χώρα μπορούν να εγκατασταθούν με 2 τρόπους. Ο πρώτος είναι σε πολύ μικρές εγκαταστάσεις μέσα στη πόλη, στα πλαίσια του σχεδίου της ΕΕ για “Πράσινες Πόλεις” και ο δεύτερος είναι σε μεγάλες εγκαταστάσεις που τροφοδοτούν το ενεργειακό δίκτυο της χώρας.
Πέρα από τις όποιες πιθανές μειώσεις των τιμολογίων που μπορεί να αποφασίσει η ΔΕΗ για τους μικρούς παραγωγούς που θα σπείρουν στο χωράφι τους Φ/Β ο μεγάλος κίνδυνος είναι η ΚΛΟΠΗ. Αυτό έγινε σαφές στην Ισπανία όπου οι εγκαταστάσεις έγιναν με την ιδία προχειρότητα. Χιλιάδες αγρότες αντί να σπείρουν έβαλαν Φ/Β βασισμένοι στον νόμο που τους έδινε υψηλές τιμές πώλησης του ρεύματος. Μέσα σε λίγες νύχτες ολόκληρες εγκαταστάσεις έγιναν άφαντες. Με ένα φορτηγάκι ένας κλέφτης δεν ήθελε παρά 1-2 ώρες να ξεμοντάρει έναν σταθμό και μετά να πουλήσει τα πλαίσια των Φ/Β για αλουμίνιο και τις βάσεις για σίδηρο.
Μην μου πει κανένας ότι σε αυτή τη χώρα που κλέβουν ράγες από τον ΟΣΕ και καπάκια από τους υπονόμους για να τα πουλήσουν για σίδηρο και ξεσκάβουν καλώδια του ΟΤΕ για να πουλήσουν τον χαλκό δεν θα κλέψουν τα φωτοβολταϊκά.
Άρα, κάποιος που ενδιαφέρεται για την επένδυση στο χωράφι του θα πρέπει ή να μένει πολύ κοντά και να βάλει κάμερες και συναγερμό για να μπορεί να τρέξει ή αν μένει μακριά να προσλάβει μόνιμη φύλαξη. Ας προσθέσει λοιπόν και αυτά τα κόστη στον προϋπολογισμό του. Εννοείται ότι θα το ασφαλίσει βέβαια. Οι ασφαλιστικές περιμένουν αυτήν την αγορά σαν μάννα εξ’ ουρανού. Ας ψάξει κάποιος σε χώρες που υπάρχουν αναλογες εγκαταστάσεις για τους όρους ασφάλισης μικρών Φ/Β σταθμών και πως μεταβλήθηκαν οι όροι μετά τις πρώτες κλοπές.
Η χώρα μας είναι πραγματικά ευλογημένη και ενεργειακά αλλά όπως σε όλα τα άλλα πράγματα που μας προσφέρει ο τόπος μας δεν ξέρουμε να το εκμεταλλευτούμε.
Έχουμε υψηλότατο ηλιακό δυναμικό. Η Ελλάδα είναι η χώρα του Ήλιου. Μερικοί μεγάλοι Φ/Β σταθμοί των 5-50 MW θα άλλαζαν το ενεργειακό τοπίο της χώρας. Δεν είναι ανάγκη να τους κάνουν μεγαλοεταιρίες. Με κρατική βοήθεια θα μπορούσε να είναι πολυμετοχικές εταιρίες από μικροεπενδυτές όπως έχουν κάνει στην Γερμανία. Σκεφτείτε ότι δεν έχει διάφορα το μέγεθος του σταθμού στα βασικά τρέχοντα έξοδα. Ένα μόνο άτομο χρειάζεται για τη φύλαξη και τη βασική συντήρηση ενός Φ/Β σταθμού είτε είναι 100 kW είτε είναι 5 MW.
Είμαστε μια χώρα με υψηλότατο αιολικό δυναμικό άλλα οι τουρμπίνες έχουν εγκατασταθεί στα πιο λάθος σημεία και είναι πολύ λιγότερες απ’ όσες είχαν υποσχεθεί οι εταιρίες που υπέγραψαν τις συμβάσεις. Άλλα δεν θα πω για το θέμα.
Έχουμε ένα Αιγαίο που προσφέρει σταθερή κυματική ενέργεια ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΔΥΝΟ. Στο Αιγαίο μπορεί να έχουμε τρικυμία άλλα ποτέ τυφώνα που να μπορεί να καταστρέψει την εγκατάσταση κυματικής ενέργειας. Είναι η πλέον ιδανική θάλασσα για εκμετάλλευση της ενέργειας των κυμάτων. Τι έχουμε κάνει γι’ αυτό? Τίποτα.
Είμαστε μια γεωργική χώρα που θα μπορούσαμε να κυριαρχούμε στις ενεργειακές καλλιέργειες και τα βιοκαύσιμα. Αντ’ αυτού ο αγρότης είναι ανενημέρωτος, το υπουργείο καθυστερεί και μειώνει τις κατανομές και οι οικολογικές οργανώσεις φωνάζουν για τα καταραμένα βιοκαύσιμα.
Θα σταθώ λίγο σ’ αυτό. Πριν μερικά χρόνια οι οικολογικές οργανώσεις μάχονταν κατά των Φ/Β. Είχα ακούσει ότι η παραγωγή τους μολύνει το περιβάλλον, ότι η εγκατάσταση τους καταστρέφει το οικοσύστημα, ότι η αντανάκλαση του ηλίου θα ρίχνει τα αεροπλάνα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Τώρα έχουν αγκαλιάσει τα Φ/Β που θα είναι η σωτηρία του πλανήτη. Πως έγινε αυτό? Είδαν το φως το αληθινό? Όχι, κάτι άλλο είδαν και χαμογέλασαν και ο νοών…
Με τα βιοκαύσιμα και τις ενεργειακές καλλιέργειες τα πράγματα είναι πιο δύσκολα γιατί ο αντίπαλος είναι πολύ ισχυρός. 7 αδελφές εταιρίες που αγοράζουν τα πάντα με το μαύρο χρυσό τους έχουν στο τσεπάκι από πολιτικούς μέχρι . «ιδεολόγους». Γι’ αυτό καλά λόγια για τα βιοκαύσιμα θα ακούσουμε όταν αρχίσουν και αυτοί να τα πουλάνε, στις τιμές που θέλουν.
Κλείνω με κάποιες παραινέσεις. Ίσως κάποιος να ακούσει
Προς αυτούς που σκέφτονται να επενδύσουν με μικρούς σταθμούς στα Φ.Β:
Βάλτε κάτω όλα τα κόστη και μη ξεχνάτε τα κόστη φύλαξης και συντήρησης. Είναι πολύ ωραίο όνειρο το «Θα κάνω μια επένδυση και μετά θα αράξω και θα πληρώνομαι» άλλα μπορεί να βγει απατηλό.
Προς τους κυβερνώντες:
Ο όρος «Πράσινη Ανάπτυξη» δεν είναι μόνο ένα πιασάρικο σύνθημα που τυχαίνει να ταιριάζει και με το χρώμα του κόμματος σας. Είναι ένα πραγματικό μοντέλο που μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και να προσφέρει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη της χώρας με τις πηγές που απλόχερα της έχουν χαριστεί.
Δημιουργήστε πλαίσιο για πολυμετοχικές εταιρίες μικροεπενδυτών στα Φ/Β που να τους προστατεύει από την τραπεζική ασυδοσία. Μεγάλες εγκαταστάσεις μπορούν να γίνουν σε πολλές μη καλλιεργήσιμες περιοχές. Σε κάθε σταθμό Φ/Β σταθμό άνω των 5MW τα λειτουργικά έξοδα πρακτικά μηδενίζονται.
Διερευνήστε τις δυνατότητες της κυματικής ενέργειας του Αιγαίου και λύστε των γόρδιο δεσμό των αιολικών με τις συμβάσεις μαϊμού που έχουν υπογραφεί.
Δώστε κίνητρα στα βιοκαύσιμα και τις ενεργειακές καλλιέργειες. Δεν αντικαθιστούν τις κλασσικές καλλιέργειες άλλα αντίθετα προφέρουν επιπλέον εισόδημα στον αγρότη στη μεμψισπορά. Ενημερώστε τους αγρότες γι’ αυτό. Αντί να προσπαθείτε να καθυστερείτε και να μειώνετε τις κατανομές πρέπει να τις αυξήσετε. Μπορούμε να παράγουμε ένα σημαντικό ποσοστό των δικών μας καυσίμων κίνησης αντί να τα αγοράζουμε χωρίς να επηρεάζεται στο ελάχιστο η παράγωγη τροφίμων.
Είμαστε πολύ μακριά από το ποσοστό του 20% αναγνώσιμων πηγών ενέργειας που απαιτεί η ΕΕ και ήδη συζητάνε να αυξήσουν το ποσοστό σε 30%. Αντί να πληρώνουμε τεράστια πρόστιμα σε λίγα χρόνια ας κάνουμε έργα που θα δώσουν θέσεις εργασίας και θα τονώσουν την οικονομία.
Σταματήστε να είστε δέσμιοι των πετρελαϊκών εταιριών και όσων δεν θέλουν να δουν μια ισχυρή ενεργειακά Ελλάδα. Έχουμε τις πηγές να μην προσκυνάμε κανέναν τους.
