Ποτέ άλλοτε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν υπήρξε τόσο ανεύθυνη και ανόητη. Επί των ημερών Σαμαρά είναι αδύνατον να εντοπίσουμε έστω και μία τοποθέτηση που να υπήρξε ορθή, όχι μόνο με το αυθαίρετο εν πολλοίς κριτήριο του "εθνικού συμφέροντος", αλλά ακόμα και με κριτήριο το στενό κομματικό συμφέρον. Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, η ΝΔ του Σαμαρά όχι μόνο δεν έχει "επαναπατρίσει" κάποιους από τους 1.000.000 ψηφοφόρους που το 2009 τής γύρισαν την πλάτη, αλλά με βάση τις δημοσκοπήσεις πρόκειται να κινηθεί σε ποσοστά ίδια με της τότε συντριβής της.
Δεν υπάρχει, βέβαια, τίποτε το παράδοξο σε αυτό. Αν εξαιρεθούν οι "παραδοσιακοί" ψηφοφόροι, αυτοί που ό,τι και να γίνει "ΝΔ ρίχνανε, ΝΔ θα ρίξουν", το ισοζύγιο του κόμματος είναι αρνητικό. Τα οφέλη από την αντιμνημονιακή τακτική θα ήταν ούτως ή άλλως παροδικά: το κοινό της ΝΔ ήταν ίσως το λιγότερο ευεπίφορο σε λαϊκιστικά συνθήματα, λόγω της υπεροχής ΠαΣοΚ και ΛαΟΣ στον τομέα αυτόν. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η "δεξιά στροφή" θα φέρει ψήφους στο κόμμα, η ζημία από την απώλεια του κεντρώου - κεντροδεξιού χώρου φαίνεται μεγαλύτερη.
Ο ΛαΟΣ, από την άλλη, διατηρεί, αν δεν αυξάνει, τις δυνάμεις του. Άρα και τα κέρδη από την παραδοσιακή Δεξιά είναι αμφίβολα. Για να μην αναφερθούμε στα πιθανά οφέλη από τη νέα τακτική Καρατζαφέρη (με το χαρτί του "σοβαρού και υπεύθυνου" πολιτικού), διότι το παρελθόν του με τις ακραίες πρακτικές και δηλώσεις θα συνεχίσει να τον στοιχειώνει -όπως διαπιστώσαμε και πάλι πρόσφατα.
Βεβαίως παραμένει η προσδοκία άντλησης ψήφων από τη δεξαμενή του 1.000.000, αλλά αυτό θα προϋπέθετε σοβαρό πρόγραμμα και στρατηγική. Οι άνθρωποι αυτοί ήδη μία φορά το 2009 δεν πήγαν στην κάλπη. Επομένως δεν τους αγγίζει το δίλημμα ΠαΣοΚ ή ΝΔ. Αυτό που απαιτούν είναι σοβαρές προτάσεις. Αυτές που ο Σαμαράς αδυνατεί να προσφέρει.
Από το αντιμνημόνιο πέρασε στην υιοθέτηση του Μνημονίου και της νέας δανειακής σύμβασης. Από το "ρόνγκ πόλισυ μιξ" πέρασε στη συγκυβέρνηση, που δεν είναι συγκυβέρνηση, αλλά μεταβατική ακροδεξιο-κυβερνο-αντιπολίτευση με μία λογική και συνταγματική κωλοτούμπα (ανεξάρτητα από την οριακής νομιμότητας διαδικασία που ακολουθήθηκε για τον σχηματισμό της, στην αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία η σημερινή Κυβέρνηση έλαβε ηχηρότατη ψήφο εμπιστοσύνης και ο νέος Πρωθυπουργός χαίρει γενικής εκτίμησης). Το πρόγραμμά του είναι τόσο σοβαρό ώστε το Ζάππειο Ι έγινε Ζάππειο ΙΙ σε χρόνο αντίστοιχο με αυτόν που υποτίθεται ότι θα χρειαζόταν για να μηδενίσει το έλλειμμα! Το δε Ζάππειο ΙΙ έγινε τελικά αγώνας για την εξασφάλιση της έκτης δόσης του Μνημονίου.
Ακόμα και αν συμφωνήσουμε ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί επιδείνωναν συνεχώς τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αυτή δεν είναι η εικόνα ενός σοβαρού κόμματος και ενός σοβαρού αρχηγού.
Σήμερα ο Σαμαράς συμπεριφέρεται σαν τετράχρονο που το πιάσαν να κάνει ζημιές και αρνείται να ζητήσει συγγνώμη. Ενώ επί δύο χρόνια μιλούσε για προδοσίες, ξεπούλημα της χώρας, πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια και άλλα δακρύβρεχτα, ενώ ποτέ δεν αναγνώρισε το μάταιο του αντιμνημονίου λόγω της αναγκαιότητας του Μνημονίου (ο αρχηγός της ΝΔ έχει δεχθεί μόνο την ανάγκη να λάβουμε τα χρήματα του δανείου, όχι να δεσμευθούμε ότι θα το αποπληρώσουμε!), ενώ ακόμα αρνείται ότι το κόμμα του συμμετέχει στην Κυβέρνηση (!) παίζει το χαρτί του αξιόπιστου και μπεσαλή.
Για όσους έχουν αμφιβολίες για το διεθνές κύρος του Σαμαρά, η ιστορία είναι πολύ διδακτική. Ακόμα και αν τελικά η τρόικα υποχωρήσει, το θέμα των υπογραφών συζητείται επί δύο εβδομάδες! Τον Σαμαρά, λοιπόν, δεν τον πιστεύει κανένας. Αλλά εκείνος παριστάνει τον περήφανο και αξιοπρεπή, αρνούμενος ότι κάθε μέρα εξευτελίζεται περισσότερο με τα καμώματά του.
Δεν υπάρχει τίποτε το παράδοξο ούτε και σε αυτό. Από τις γραμμές αυτές δίνουμε μάχη επί 4 χόνια εναντίον των λαϊκιστικών μεθόδων της "αμεσοδημοκρατίας", που υπήρξε η βαρύτερη ζημία που ο κ. Παπανδρέου έκανε στη χώρα. "Λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή". Η λαϊκή ψήφος είναι αναγκαία για να προσφέρει νομιμοποίηση, σε καμία περίπτωση δε συνιστά λευκή επιταγή για μία συν Θεώ διακυβέρνηση, αλλά είναι αδιανόητο ο κόσμος να αποφασίζει για τα πάντα.Όταν τα λέγαμε αυτά κάποιοι μας λοιδωρούσαν. Σήμερα ο Παπανδρέου είναι σπίτι του γιατί, αντί να κυβερνήσει όπως έπρεπε και να είναι ειλικρινής με τον λαό (λέμε τώρα), αποζητούσε μάταια τη λαϊκή νομιμοποίηση. Τελικά, ούτε η χώρα σώθηκε, ούτε ο ίδιος.
Στα χνάρια του και ο Αντώνης. Λέει "ό,τι θέλει ο λαός", γι' αυτό και κάνει συνέχεια λάθη τα οποία δεν έχει το μεγαλείο να αποδεχθεί. Όλη η ηγεσία του υπήρξε ένα λάθος, ο ίδιος είναι ένα λάθος: είναι αποκύημα του φόβου του Μητσοτάκη. Όταν τα στελέχη της ΝΔ έβλεπαν την Ντόρα ως μόνη επιλογή ηγεσίας, κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να την κάνουν πέρα. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερη ως Αρχηγός, αλλά όσα λέει σήμερα είναι περισσότερο ρεαλιστικά από τα "νιου πόλισυ μιξ" του Σαμαρά.
Λέγεται ότι η Ιστορία δε γράφεται με αν, αλλά δείτε τις πιο πρόσφατες "λαϊκές ετυμηγορίες": Στο αίτημα για μεταρρυθμίσεις ο λαός έδιωξε ατιμωτικά τον Σημίτη και έφερε τον Καραμανλή. Στο δίλημμα μέτρα ή "λεφτά υπάρχουν" ψήφισε Γιωργάκη. Τον οποίον είχε επιλέξει έναντι του Βενιζέλου (παρότι τώρα αποδεικνύεται καθαρά πόσο κενός είναι και αυτός, μεταξύ των δύο δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση). Στο δίλημμα Ντόρα ή ο,τιδήποτε άλλο επέλεξε το άλλο, ακόμα και αν αυτό το "άλλο" προερχόταν από το μαυσωλείο του 1% της άφρονος πατριδοκάπηλης Ακροδεξιάς.
Ναι, οι διεφθαρμένοι και ανίκανοι κυβερνούν αυτήν τη χώρα, αλλά δεν κατέλαβαν με τη βία την εξουσία. Οι εκλογές πλησιάζουν και αυτοί δε σοβαρεύονται. Και οι δύο παλεύουν για να μείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος. Μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε εμείς;
Δεν υπάρχει, βέβαια, τίποτε το παράδοξο σε αυτό. Αν εξαιρεθούν οι "παραδοσιακοί" ψηφοφόροι, αυτοί που ό,τι και να γίνει "ΝΔ ρίχνανε, ΝΔ θα ρίξουν", το ισοζύγιο του κόμματος είναι αρνητικό. Τα οφέλη από την αντιμνημονιακή τακτική θα ήταν ούτως ή άλλως παροδικά: το κοινό της ΝΔ ήταν ίσως το λιγότερο ευεπίφορο σε λαϊκιστικά συνθήματα, λόγω της υπεροχής ΠαΣοΚ και ΛαΟΣ στον τομέα αυτόν. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η "δεξιά στροφή" θα φέρει ψήφους στο κόμμα, η ζημία από την απώλεια του κεντρώου - κεντροδεξιού χώρου φαίνεται μεγαλύτερη.
Ο ΛαΟΣ, από την άλλη, διατηρεί, αν δεν αυξάνει, τις δυνάμεις του. Άρα και τα κέρδη από την παραδοσιακή Δεξιά είναι αμφίβολα. Για να μην αναφερθούμε στα πιθανά οφέλη από τη νέα τακτική Καρατζαφέρη (με το χαρτί του "σοβαρού και υπεύθυνου" πολιτικού), διότι το παρελθόν του με τις ακραίες πρακτικές και δηλώσεις θα συνεχίσει να τον στοιχειώνει -όπως διαπιστώσαμε και πάλι πρόσφατα.
Βεβαίως παραμένει η προσδοκία άντλησης ψήφων από τη δεξαμενή του 1.000.000, αλλά αυτό θα προϋπέθετε σοβαρό πρόγραμμα και στρατηγική. Οι άνθρωποι αυτοί ήδη μία φορά το 2009 δεν πήγαν στην κάλπη. Επομένως δεν τους αγγίζει το δίλημμα ΠαΣοΚ ή ΝΔ. Αυτό που απαιτούν είναι σοβαρές προτάσεις. Αυτές που ο Σαμαράς αδυνατεί να προσφέρει.
Από το αντιμνημόνιο πέρασε στην υιοθέτηση του Μνημονίου και της νέας δανειακής σύμβασης. Από το "ρόνγκ πόλισυ μιξ" πέρασε στη συγκυβέρνηση, που δεν είναι συγκυβέρνηση, αλλά μεταβατική ακροδεξιο-κυβερνο-αντιπολίτευση με μία λογική και συνταγματική κωλοτούμπα (ανεξάρτητα από την οριακής νομιμότητας διαδικασία που ακολουθήθηκε για τον σχηματισμό της, στην αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία η σημερινή Κυβέρνηση έλαβε ηχηρότατη ψήφο εμπιστοσύνης και ο νέος Πρωθυπουργός χαίρει γενικής εκτίμησης). Το πρόγραμμά του είναι τόσο σοβαρό ώστε το Ζάππειο Ι έγινε Ζάππειο ΙΙ σε χρόνο αντίστοιχο με αυτόν που υποτίθεται ότι θα χρειαζόταν για να μηδενίσει το έλλειμμα! Το δε Ζάππειο ΙΙ έγινε τελικά αγώνας για την εξασφάλιση της έκτης δόσης του Μνημονίου.
Ακόμα και αν συμφωνήσουμε ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί επιδείνωναν συνεχώς τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αυτή δεν είναι η εικόνα ενός σοβαρού κόμματος και ενός σοβαρού αρχηγού.
Σήμερα ο Σαμαράς συμπεριφέρεται σαν τετράχρονο που το πιάσαν να κάνει ζημιές και αρνείται να ζητήσει συγγνώμη. Ενώ επί δύο χρόνια μιλούσε για προδοσίες, ξεπούλημα της χώρας, πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια και άλλα δακρύβρεχτα, ενώ ποτέ δεν αναγνώρισε το μάταιο του αντιμνημονίου λόγω της αναγκαιότητας του Μνημονίου (ο αρχηγός της ΝΔ έχει δεχθεί μόνο την ανάγκη να λάβουμε τα χρήματα του δανείου, όχι να δεσμευθούμε ότι θα το αποπληρώσουμε!), ενώ ακόμα αρνείται ότι το κόμμα του συμμετέχει στην Κυβέρνηση (!) παίζει το χαρτί του αξιόπιστου και μπεσαλή.
Για όσους έχουν αμφιβολίες για το διεθνές κύρος του Σαμαρά, η ιστορία είναι πολύ διδακτική. Ακόμα και αν τελικά η τρόικα υποχωρήσει, το θέμα των υπογραφών συζητείται επί δύο εβδομάδες! Τον Σαμαρά, λοιπόν, δεν τον πιστεύει κανένας. Αλλά εκείνος παριστάνει τον περήφανο και αξιοπρεπή, αρνούμενος ότι κάθε μέρα εξευτελίζεται περισσότερο με τα καμώματά του.
Δεν υπάρχει τίποτε το παράδοξο ούτε και σε αυτό. Από τις γραμμές αυτές δίνουμε μάχη επί 4 χόνια εναντίον των λαϊκιστικών μεθόδων της "αμεσοδημοκρατίας", που υπήρξε η βαρύτερη ζημία που ο κ. Παπανδρέου έκανε στη χώρα. "Λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή". Η λαϊκή ψήφος είναι αναγκαία για να προσφέρει νομιμοποίηση, σε καμία περίπτωση δε συνιστά λευκή επιταγή για μία συν Θεώ διακυβέρνηση, αλλά είναι αδιανόητο ο κόσμος να αποφασίζει για τα πάντα.Όταν τα λέγαμε αυτά κάποιοι μας λοιδωρούσαν. Σήμερα ο Παπανδρέου είναι σπίτι του γιατί, αντί να κυβερνήσει όπως έπρεπε και να είναι ειλικρινής με τον λαό (λέμε τώρα), αποζητούσε μάταια τη λαϊκή νομιμοποίηση. Τελικά, ούτε η χώρα σώθηκε, ούτε ο ίδιος.
Στα χνάρια του και ο Αντώνης. Λέει "ό,τι θέλει ο λαός", γι' αυτό και κάνει συνέχεια λάθη τα οποία δεν έχει το μεγαλείο να αποδεχθεί. Όλη η ηγεσία του υπήρξε ένα λάθος, ο ίδιος είναι ένα λάθος: είναι αποκύημα του φόβου του Μητσοτάκη. Όταν τα στελέχη της ΝΔ έβλεπαν την Ντόρα ως μόνη επιλογή ηγεσίας, κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να την κάνουν πέρα. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερη ως Αρχηγός, αλλά όσα λέει σήμερα είναι περισσότερο ρεαλιστικά από τα "νιου πόλισυ μιξ" του Σαμαρά.
Λέγεται ότι η Ιστορία δε γράφεται με αν, αλλά δείτε τις πιο πρόσφατες "λαϊκές ετυμηγορίες": Στο αίτημα για μεταρρυθμίσεις ο λαός έδιωξε ατιμωτικά τον Σημίτη και έφερε τον Καραμανλή. Στο δίλημμα μέτρα ή "λεφτά υπάρχουν" ψήφισε Γιωργάκη. Τον οποίον είχε επιλέξει έναντι του Βενιζέλου (παρότι τώρα αποδεικνύεται καθαρά πόσο κενός είναι και αυτός, μεταξύ των δύο δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση). Στο δίλημμα Ντόρα ή ο,τιδήποτε άλλο επέλεξε το άλλο, ακόμα και αν αυτό το "άλλο" προερχόταν από το μαυσωλείο του 1% της άφρονος πατριδοκάπηλης Ακροδεξιάς.
Ναι, οι διεφθαρμένοι και ανίκανοι κυβερνούν αυτήν τη χώρα, αλλά δεν κατέλαβαν με τη βία την εξουσία. Οι εκλογές πλησιάζουν και αυτοί δε σοβαρεύονται. Και οι δύο παλεύουν για να μείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος. Μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε εμείς;
Δίπλα στο λήμμα «σταθερότητα» στο λεξικό υπάρχει η φωτογραφία του Αντωνάκη. Αποφασιστικός, ακέραιος, σταθερός, αδιάλλακτος και πόσα ακόμα τιμητικά επίθετα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για αυτό το μπλε αγόρι.
Δεν θέλουμε να φανούμε μεροληπτικοί, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς είναι υπόδειγμα ανθρώπου που μένει πιστός στις θέσεις και τις απόψεις του. Πριν ένα μήνα έλεγε πως έπρεπε να φύγει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία με εκλογές γιατί ο Παπανδρέου είναι ανίκανος να κυβερνήσει, την στιγμή που η Νέα Δημοκρατία έχει ολοκληρωμένο πλάνο εξόδου από την κρίση. Κι έπειτα ήρθε η άνοιξη (βλέπε: Παπαδήμος). Η συνεργασία θα αποδώσει και πρέπει να αφήσουμε τον νέο πρωθυπουργό να κάνει την δουλειά του, μέχρι την νόμιμη εκλογή της επόμενης κυβέρνησης (βλέπε: άσε τον Παπαδήμο να βγάλει το φίδι από την τρύπα και εμείς πάμε κι αύριο, δεν χάθηκε ο κόσμος), λέει τώρα ο Αντώνης. Κι εμείς απαντούμε «Μπράβο! Όπως τα λες είναι τα πράγματα!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου