Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΜΕ ΝΕΑΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΑΙΤΕΣ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ)
Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, λίγο μετά το τέλος της πορείας των απόστρατων, άκουσα αυτό:
«Έλληνας πολίτης 29 ετών, άστεγος εδώ και δύο μήνες λόγω ανεργίας, παρακαλώ πάρα πολύ αν μπορείτε μια μικρή βοήθεια».
Δεν είναι ότι δεν κυκλοφορώ έξω συχνά, εξάλλου η δουλειά το απαιτεί,
είναι όμως το ότι τα αυτιά μου δεν είναι συνηθισμένα σε αυτούς τους
ήχους... Σταμάτησα... Κοντοστάθηκα... Γύρισα πίσω μου και κοίταξα..
Προβληματίστηκα. Ένας νεαρός επαίτης.. Όχι ναρκομανής, όχι αλλοδαπός.
Τον πλησίασα.
«Μπορώ να σε τραβήξω μια φωτογραφία;» τον ρώτησα. Εκείνος μου είπε
ότι έχουν σταματήσει πριν από μένα πολλοί δημοσιογράφοι οι οποίοι όμως
τον τράβηξαν χωρίς να τον ρωτήσουν. Ένιωσα καλά που δεν έκανα και εγώ
κάτι τέτοιο. Αν και το σκέφτηκα στην αρχή...
Ύστερα τον ρώτησα το όνομά του. «Άγγελος» μου είπε «μόνο που μου λείπουν τα φτερά» συνέχισε.
Παρατήρησα ότι κρατούσε στα χέρια του τα χαρτιά του. Ταυτότητα,
βιβλιάριο απορίας κ.α. Τον ρώτησα πως βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Μου
εξήγησε ότι κατάγετε από το Ρέθυμνο και έχασε τους γονείς του πριν εννέα
χρόνια. Μεγάλωσε στην Αθήνα και τα τελευταία δυόμισι χρόνια ζούσε σε
ένα σπίτι με την κοπέλα του. Είχε δουλειά, έπιπλα, χρήματα... Μου
διηγήθηκε την ιστορία του.
Τον ρώτησα αν μπορεί να μου την διηγηθεί στην κάμερα. Χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό του... Δέχτηκε!
Ο Άγγελος είναι ο αδερφός μας, ο συμφοιτητής μας, ο διπλανός μας,
εμείς οι ίδιοι... Ο Άγγελος είναι ένα από τα θύματα του μνημονίου...
Ζητάει δουλειά και κανείς δεν του δίνει... Ζητάει βοήθεια (λίγα μόνο
μέτρα μακριά από τη βουλή) και πολλοί τον προσπερνούν... Εγώ όχι. Του
δίνω κάποια τηλέφωνα... Ελπίζω την άλλη εβδομάδα να μην είναι πάλι
εκεί...
Ρεπορτάζ: Μαρίλια Κούζου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου