“Παπούλια – προδότη – αλβανέ”

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος


Το σύνθημα αυτό είχε γραφτεί, σε πολλούς τοίχους σε ολόκληρη την Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Αφορούσε την πράξη του τότε υπουργού εξωτερικών Κάρολου Παπούλια, να άρει το εμπόλεμο με την Αλβανία. Την Αλβανία του Χότζα και του Ραμίζ Αλία, που είχε ακόμη τα ηλεκτροφόρα σύρματα στα σύνορα με την χώρα μας και κρατούσε φυλακισμένους χιλιάδες αδελφούς μας βορειοηπειρώτες. Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 20 χρόνια, για να ακουστεί η λέξη προδότης για το ίδιο πρόσωπο, όχι από κάποιους όμως βορειοηπειρώτες αλλά από ανέργους και αγανακτισμένους Έλληνες κατά την διάρκεια των εορτασμών της 28ης Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη. Και εξεμάνη η πλειοψηφία του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, γι' αυτό και άλλους χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λες και αυτός ο θεσμός δεν μπορεί να υπόκειται στην οποιαδήποτε κριτική. Κανείς όμως από αυτούς, δεν είπε κουβέντα για τον άλλο θεσμό, τον ελληνικό στρατό, ο οποίος διασύρθηκε την περασμένη αφού διατάχθηκε και δυστυχώς υπάκουσε, να μην παρελάσει.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ματαίωσης της στρατιωτικής παρέλασης, είναι ότι η αριστερά πέτυχε μία μεγάλη, πρακτική και ηθική νίκη. Και όχι μόνο η αριστερά η κινηματική, που τόσα χρόνια μιλά κατά των παρελάσεων και φέτος βρήκε την ευκαιρία να τις διασύρει, όσο η αριστερά η κυβερνητική, δηλαδή αυτή του ΠΑΣΟΚ, που με τις πρώτες διαμαρτυρίες έσπευσε ακριβώς να ματαιώσει τις στρατιωτικές παρελάσεις. Όμως η αριστερά, το κατάφερε αυτό, πίσω από τις πλάτες χιλιάδων απλών Ελλήνων, που καμία πολιτική ή ιδεολογική σχέση έχουν μαζί της, αλλά αντίθετα κρατώντας ελληνικές σημαίες στις περισσότερες των περιπτώσεων βρέθηκαν στον δρόμο, για να διαμαρτυρηθούν για την φτώχεια και το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας. Και η αριστερά πέτυχε τον σκοπό της, ενω ο εθνικός χώρος που βρίσκοταν;

Οι μη αριστερές πολιτικές παρατάξεις, που όλη αυτή την περίοδο της πραγματικής κοινωνικής αγανάκτησης είναι απλά ανύπαρκτες. Ας δούμε για παράδειγμα τις αντιδράσεις τους στο θέμα των παρελάσεων. Η μεν Νέα Δημοκρατία έσπευσε επισήμως να ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ (άλλη μία ακόμη μορφή συναίνεσης) μιλώντας για φασίζουσες νοοτροπίες όσων διαμαρτυρήθηκαν στις παρελάσεις, ενώ κατά βάθος χάρηκε για το γενικότερο μπάχαλο, ελπίζοντας πως αυτό θα οδηγήσει στην πτώση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο αυτής στην εξουσία. Ο ΛΑΟΣ αφού ταύτισε με τον ΣΥΡΙΖΑ όσους διαμαρτύρονταν (αυτό σημαίνει υπεύθυνη αντιπολίτευση) μετά απλά έσπευσε να υπερασπιστεί το θεσμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Χρυσή Αυγή, ασχολήθηκε με τα όσα ειπωθηκαν για αυτήν (τα πάντα γυρνούν γύρω από εμάς) χωρίς να πάρει άλλη ξεκάθαρη θέση. Πολλές άλλες ομάδες ή πρόσωπα στον εθνικό χώρο, μέσα από ιστολόγια και τον δημόσιο λόγο τους, ή ταυτίστηκαν με τους διαμαρτυρόμενους ή απλά δεν πήραν καμία ξεκάθαρη θέση.

Η πραγματικότητα όμως παραμένει. Αυτή την περίοδο που η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει αγανακτίσει με τα όσα συμβαίνουν και έχει ξεφύγει από τα πολιτικά και ιδεολογικά στεγανά της μεταπολίτευσης ο "εθνικός χώρος" δεν καταφέρνει να παίξει κάποιο ρόλο σε αυτές τις αντιδράσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά μένει ικανοποιημένος με μία άνοδο των εκλογικών ποσοστών του.
Σε μία περίοδο έντονου κινηματισμού, αυτός ανακάλυψε την πολιτικοποίηση και μένει προσηλωμένος σε αυτή, αφήνοντας το πεζοδρόμιο για μία ακόμη φορά στην αριστερά. Η οποία από μαξιλαράκι του συστήματος και συνυπεύθυνη της όλης κατάστασης γίνεται τιμητής και αποκομίζει τα μεγαλύτερα πολιτικά - και όχι μόνο - ωφέλη. Η εποχή αυτή με τις τόσες αλλαγές που φέρνει δεν είναι εποχή ούτε για απλή πολιτικοποίηση, αλλά ούτε και για ενδοσκόπηση. Είναι μία εποχή έντονου αγώνα, και ίσως η μοναδική ευκαιρία για το πατριωτικό και εθνικό κίνημα να καβαλήσει τον τίγρη της λαϊκής αγανάκτησης και να κυριαρχήσει. Αρκεί να το πάρει απόφαση