Αν είχαμε ακόμα τον Παπαδόπουλο δεν γνωρίζω ΤΙ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ αλλά γνωρίζω ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ :
1.Δεν θα είχαμε το δημόσιο χρέος της χώρας μας να αγγίζει 1 τρις δολάρια μαζί με τα χρέη των Ασφαλιστικών ταμείων.
2.Δεν θα είχαμε τους προδότες πολιτικούς.
3.Δεν θα είχαμε τους απογόνους των προδοτών στην εξουσία και σε θέσεις κλειδιά.
4.Δεν θα είχαμε προδοτική παιδεία.
5.Δεν θα είχαμε νέους Βαλιανάτους και ΣΙΑ.
6.Δεν θα είχαμε ούτε έναν λαθρομετανάστη.
7.Δεν θα είχαμε καθημερινούς φόνους και ληστείες βιασμούς, εκβιασμούς.
8.Δεν θα είχαμε εμπόρους ναρκωτικών.
9.Δεν θα είχαμε Αλβανικές, Ρώσικες, και πάσης φύσεως μαφίες να αλωνίζουν την χώρα.
10.Δεν θα είχαμε Ανέργους και εκμεταλλευτές επαγγελματίες Συνδικα-Λιστές.
12.Δεν θα είχαμε τους εντόπιους προδότες παραχαράκτες της ιστορίας μας και υβριστές τις Ελλάδος να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
13.Δεν θα είχαμε τις καθημερινές παραβιάσεις των Τούρκων.
14.Δεν θα είχαμε τους Ευρω-Παίους νταβατζήδες πάνω από το κεφάλι μας.
15.Δεν θα είχαμε τους κουκουλοφόρους και εγκληματίες Διεθνιστές – Μηδενιστές της Νέας Εβραϊκής Τάξης των πραγμάτων.
16.Δεν θα αισθανόμασταν ντροπή για την χώρα μας όπως αισθανόμαστε τώρα.
17.Δεν θα είχαμε 1000.000 δημοσίους υπαλλήλους χαραμοφάηδες των συνδικάτων, των Διεθνιστών – Μηδενιστών να ζούνε εις βάρος των υπολοίπων Ελλήνων και να υποθηκεύουν το μέλλον μας.
18.Δεν θα είχαμε τους προδότες για ήρωες όπως ο Καραμανλής + Παπανδρέου και άλλους αριστερούς συμμορίτες και δεξιούς επαγγελματίες που άδικα τους τιμά σήμερα η χώρα.
19.Δεν θα είχαμε 3000.000 Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας.
20.Δεν θα είχαμε Έλληνες να αισθάνονται ξένοι στην Πατρίδα τους !
Και πολλά άλλα ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ .....
Πείτε εσείς οι Φαυλοκράτες τι προσφέρατε στην Ελλάδα και στον Ελληνικό Λαό μέχρι σήμερα από το 1974 ;
Οι λίγοι ακόμη εν ζωή και οι πολλοί περισσότεροι νεκροί πρωταγωνιστές του στρατιωτικού καθεστώτος δεν θα μπορούν παρά να γελούν χαιρέκακα, βλέποντας την αυτοκατάργηση του συστήματος που τους οδήγησε σε πολιτικό αλλά και σε πολλές περιπτώσεις φυσικό θάνατο. Η μεταπολίτευση με την είσοδο των ελεγκτών του ΔΝΤ, ανήμερα κιόλας της 21ης Απριλίου, δείχνει την ανικανότητα και την αδυναμία της να χειρισθεί πλέον την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Μία κατάσταση που δημιούργησαν, έθρεψαν και άφησαν να εξελιχθεί οι ίδιοι οι δημιουργοί της μεταπολίτευσης, δηλαδή τα δύο κόμματα εξουσίας που εναλλάσσονται σε αυτήν από το 1974 και μετά.
Φυσικά, πολλοί ήταν αυτοί που δεν περίμεναν την έλευση των εκπροσώπων του ΔΝΤ για να καταδείξουν την χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού συστήματος, καθώς δεν έχουν λείψει οι φωνές πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων εκπροσώπων αυτού του συστήματος που εδώ και καιρό έχουν σημάνει τον κίνδυνο της απότομης κατάρρευσης αυτού του οικοδομήματος. Πολύ περισσότερο όμως, από τις όποιες «άνωθεν» φωνές και διαμαρτυρίες, η μεταπολίτευση έχει καταρρεύσει στην συνείδηση του απλού ανθρώπου, καθώς καταδεικνύεται τραγικά ανίκανη να δώσει λύσεις στην καθημερινότητά του.
Η όποια σύγκριση των σημερινών δεδομένων με αυτά της περιόδου της 21ης Απριλίου του 1967 είναι συντριπτικά υπέρ της διακυβέρνησης των στρατιωτικών. Με το δημόσιο χρέος στα όρια της χρεοκοπίας, την ανεργία στο 11,3% και την κατάργηση συμβάσεων, η οικονομική κληρονομιά που άφησε η «χούντα» το 1974 μοιάζει πράγματι με χαμένο παράδεισο. Όσο για το ζήτημα των έξωθεν εξαρτήσεων, η πορεία των εθνικών θεμάτων με την πλήρη υποταγή στον υπερατλαντικό παράγοντα, δείχνει τελικά, ποια από τις δύο περιόδους, η στρατιωτική ή η μεταπολίτευση, ήταν περισσότερο ξενοκίνητη.
Εκεί όμως όπου η όποια σύγκριση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως... ύβρις, είναι το ζήτημα της ασφαλείας του πολίτη. Γιατί μπορεί τα τελευταία χρόνια τα αστικά κέντρα τουλάχιστον να έχουν πλημμυρίσει από αστυνομικούς σε πλήρη εξάρτηση, πλην όμως η εγκληματικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, με τις ληστείες μόνο να συμβαίνουν μία κάθε επτά λεπτά. Και μπορεί η στατιστική να είναι τρομακτική, αλλά περισσότερο τρομακτικό είναι το αίσθημα ανασφαλείας που έχει κυριαρχήσει στην συνείδηση του πολίτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλα τα γεωγραφικά δεδομένα.
Όσο για την τρομοκρατία, με την δημοσιότητα που έχει λάβει, δεν είναι και αυτή παρά ένα ιδεολογικό παιδί της μεταπολίτευσης. Η απόλυτη ιδεολογική ασυδοσία της αριστεράς και η κατάπνιξη - θεωρητικά και πρακτικά - κάθε αντίθετης απόψεως, έθρεψε τις «αντιεξουσιαστικές» ομάδες που όπως συχνά στη ζωή συμβαίνει, στράφηκαν κατά του δημιουργού τους.
Η 21η Απριλίου 1967 πέθανε πολιτικά όταν αφέθηκαν να συλληφθούν οι πρωταγωνιστές της από τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Αυτό που έμεινε σήμερα είναι οι θύμησες μίας πραγματικά καλύτερης ζωής στους μεγαλύτερους ηλικιακά και ένα ιστοριογραφικό ενδιαφέρον σε πολλούς νεώτερους. Ένα ενδιαφέρον που γεννάται από την συνειδητοποίηση της χρεοκοπίας ενός συστήματος που στηρίχθηκε ιδεολογικά και νομιμοποιήθηκε πολιτικά στην αντίσταση κατά των στρατιωτικών.
Αυτοί ακριβώς οι αντιστασιακοί που ανασύρονται από την σκόνη σε κάθε επέτειο και αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, θα ήταν ίσως οι καλύτεροι διαφημιστές της επταετίας. Υπάρχει όμως και η «γενιά του Πολυτεχνείου», η γενιά των εξουσιαστών της εποχής μας, για να τους ξεπερνά ως προς την αποστροφή που δημιουργούν.
Όταν τελικά σε κάποια χρόνια θα γραφτεί η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών από τον ιστορικό που, ίσως και λόγω χρόνου, δεν θα έχει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του σήμερα, τότε η σύγκριση μεταξύ του μεταπολιτευτικού σήμερα και του στρατιωτικού χθες θα είναι κατά πολύ υπέρ του δευτέρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου