Προσφατα… τιμήσαμε την μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Σήμερα… τι κάνουμε;
Τότε οι Τούρκοι μας έσφαζαν, μας ρήμαζαν, μας ατίμαζαν. Σκότωναν άμαχο πληθυσμό, αθώα γυναικόπαιδα που σήκωσαν λευκή σημαία παράδοσης (δες άρθρο «η ματωμένη σπηλιά»). Ελληνίδες προτίμησαν να πέσουν στο γκρεμό, παρά στα χέρια τους( δες το άρθρο «το άγνωστο Ζάλογγο του Πόντου»).
Σήμερα τους βάζουμε στα σπίτια μας και με προσήλωση παρακολουθούμε τα σήριάλ τους .Τους θαυμάζουμε για την ηθική τους, τον σεβασμό στους μεγαλυτέρους, τον ιπποτισμό τους. Ζηλεύουμε τις ρομαντικές ιστορίες τους. (‘Ολα αυτά βέβαια είναι μακράν από την τουρκική πραγματικότητα).
Αν αφήσουμε λίγο την μικρή οθόνη και ανοίξουμε κάποιο βιβλίο ή αναζητήσουμε στο διαδίκτυο ιστορίες της Γενοκτονίας ή γενικά της τουρκικής μανίας εναντίον των Ελλήνων ανά τους αιώνες, τότε…
…Θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε στα μάτια όλους εκείνους που θυσιάστηκαν;
…Τι ιστορίες θα πούμε στα παιδιά μας για τη Άλωση, την Τουρκοκρατία, τους νεομάρτυρες, όταν εμείς παρακολουθούμε τον «Σουλεϊμάν»;
…Τι εντύπωση δημιουργείται στα παιδιά μας από αυτές τις εικόνες, αυτή την γλώσσα που εισβάλει μέσα στο σπίτι μας;
Όχι, δεν τα γράφω αυτά με φανατισμό, ούτε με διάθεση ελεγκτική. Λίγες σκέψεις καταθέτω και τον προβληματισμό μου, ως Ελληνίδα και μάνα.
Στα χέρια μας, ως Ελληνίδες μητέρες και γιαγιάδες, κρατούμε το μέλλον της πατρίδας μας- τα παιδιά μας. Και όταν καταδεχόμαστε να παρακολουθούμε τέτοιες ανθελληνικές τηλεοπτικές σειρές, πώς θα αναθρέψουμε Ελληνόπουλα;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου