ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ;

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία", Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999.

Η γλώσσα που μεταχειρίζεται είναι ιδιαίτερα σκληρή. Για κάποιους μάλιστα κατά τα χριστιανικά ειωθώτα θρησκευόμενους μπορεί να είναι όχι μόνο σκληρή αλλά κυριολεκτικά κόκκινο πανί. Αξίζει όμως να μελετήσει κανείς ολόκληρο πρώτα τον λόγο του προσεκτικά πριν βιαστεί να βγάλει τα όποια δικά του συμπεράσματα . . . 
ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ; 

(Ομιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία", Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999) 
  

  
   
 

Αγαπητοί φίλοι 

  
Βρίσκομαι εδώ σε αυτό το Συνέδριο, έχοντας εγείρει προκαταβολικά αντιρρήσεις. Η μία είναι πάνω στην διατύπωση ότι αποτελεί αυτό το.. "κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός του 1999", είναι δηλαδή στο πώς γίνεται κάτι που διοργανώνεται στην αρχή ενός έτους να χαρακτηρίζεται "κορυφαίο γεγονός" και, επίσης, στο ότι δεν στεκόμαστε μπροστά σε κανέναν νέο αιώνα όπως η.. "σωτηρία" αρίθμηση 1999 υπαινίσσεται, εκτός αν είμαστε με τους ηλίθιους εκείνους που τόλμησαν επί αγίου Ισιδώρου της Σεβίλλης να χωρίσουν την ανθρώπινη Ιστορία σε δύο αντίρροπες ροές, ορίζοντας, όπως και ο κάθε φασισμός. το δικό τους "έτος μηδέν" στην υποτιθέμενη γέννηση του Ραβί Τζεσούα τον οποίο ο διαφθορεύς των εθνών και πραγματικός ιδρυτής του Χριστιανισμού Σαούλ ή Σαύλος επέλεξε ως προσωπολατρικό κέντρο της συγκεκριμένης ιουδαϊκής αιρέσεως. 

  
Οι άλλες αντιρρήσεις μου είναι πάνω σε αυτή την ίδια την ιδέα του διαλέγεσθαι σε μία κοινωνία όπως η σημερινή. Οφείλω να ομολογήσω, αγαπητοί φίλοι, ότι βρίσκομαι εδώ δίχως την παραμικρή αυταπάτη ότι τάχα αυτό το Συνέδριο, όπως και όλα τα παρόμοια που έγιναν και ίσως γίνουν, εξυπηρετεί στο ελάχιστο τον διάλογο ανάμεσα στην κυρίαρχη, δικτατορεύουσα κοσμοαντίληψη και την αρχαιοελληνική εκείνη (ανθρώπων αβάπτιστων, "παλαιών", ήτοι .. "παλιανθρώπων") που πριν από μιάμιση χιλιετία τσακίστηκε με φωτιά και σίδερο από την πρώτη για να μπορούν να καμαρώνουν σήμερα οι τοποτηρητές της ότι επιτυχημένα βλακώνουν και αδρανοποιούν τους εν ύπνω απογόνους των αληθινών Ελλήνων. Στις μεταξύ τους συζητήσεις, μακριά από τα βλακωμένα πλήθη που χειρίζονται, αυτοί οι τοποτηρητές λένε και ξαναλένε ότι κανένας διάλογος δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ανάμεσα στους χριστιανούς και τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς, αφού η κάθε πλευρά εκπροσωπεί έναν κόσμο που ακυρώνει τον άλλον και επίσης, λένε και ξαναλένε, ότι πολύ καλά έπραξαν, οι δικοί τους πνευματικοί πρόγονοι, εκείνοι που εξαπέλυσαν γενοκτονία και εθνοκτονία κατά των αληθινών Ελλήνων, δηλαδή κατά των εθνικών Ελλήνων, αλλά και κατά δισεκατομμυρίων άλλων εθνικών σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και έως πρόσφατα, και αν χρειαστεί ξανά να επαναληφθεί πάλι καλά θα πράξουν. Το γελοίο παραμύθι της τάχα "αγάπης", της τάχα "ανοχής" και του τάχα "διαλόγου", ας το αφήσουν κατά μέρος λοιπόν οι εγκληματίες, όπως τουλάχιστον ο ομοϊδεάτης τους ιεροεξεταστής Bernard Gui, ο οποίος διέθετε την στοιχειώδη τιμιότητα να δηλώσει ότι "ο καλός χριστιανός δεν κάνει διάλογο με τον άπιστο αλλά του καρφώνει το ξίφος στην κοιλιά όσο πιό βαθιά μπορεί". Γιατί, όντως, δεν υπάρχει διάλογος από την πλευρά τους. Αρκετοί από το προσκυνημένο νεο-ελληναριό, θες από πίστη θες από βλακεία, θα έκαιγαν τον ομιλούντα με μεγάλη τους χαρά ζωντανό μαζί με τα βιβλία του, αν απλώς το νομικό καθεστώς τους το επέτρεπε. Ας μη ματαιοπονούν λοιπόν, κανέναν μη ηλίθιο δεν μπορούν να πείσουν για τις τάχα "δημοκρατικές" τους διαθέσεις. 

  
Και να που μπήκε στο παλκοσένικο και η δημοκρατικότητα, και κατ' επέκταση η ίδια η έννοια της Δημοκρατίας, της δόλιας Δημοκρατίας που οι χριστιανοί Πατέρες απεκάλεσαν Civitas Diaboli, δηλαδή διαβολικό πολίτευμα. Για ποιά Δημοκρατία μιλάνε αυτοί οι απόγονοι των βυζαντινών θεοκρατών, που ασύστολα διαπερνούν με το πνευματικό τους δηλητήριο έως και την τελευταία πτυχή της καθημερινής ζωής και του ψυχισμού των υπηκόων τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ κάθε είδους αντίλογο ; Και απαγορεύουν τον αντίλογο, πότε με φυσική εξόντωση των αντιλεγόντων, πότε με ψυχική και άλλοτε πάλι, όταν τα άλλα είναι μη εφικτά για την ώρα τουλάχιστον, με ταφή σε απύθμενα βάθη αποσιωπήσεως και αγνοήσεως. Όταν πριν από λίγες ημέρες, ένας εκ των χθεσινών ομιλητών, γνωστός πρόμαχος του συστήματος που άλλωστε τυγχάνει και εργοδότης του, έλεγε ανιστόρητα πράγματα από ραδιοφώνου σχετικά με την τάχα συνέχεια των ελληνικών εθίμων μέσα από τους αιώνες, η διεύθυνση του ραδιοσταθμού μού αρνήθηκε, προβάλλοντας μία ανόητη φυσικά δικαιολογία, να βγώ στον αέρα και να του απαντήσω και αυτό είναι ένα μόνο στιγμιότυπο από τις εκατοντάδες περιπτώσεις που έχω δει την υποτιθέμενη ισηγορία των πολιτών να στραπατσάρεται κάτω από την μπότα των βυζαντινιστών, των χριστιανών, των εβραιόψυχων και μισελλήνων. 
  

Όπως καταλάβατε καλά, αγαπητοί φίλοι, βρίσκομαί εδώ για να, ανάμεσα σε άλλα, καταγγείλω ευθέως την απάτη του διαλόγου σε μία κοινωνία κατ?εξοχήν μονολογική, βυζαντινή, θεοκρατική, της οποίας ο νύν ύπατος πολιτικός άρχων προσπερνάει την ελληνική σημαία, τον εθνικό ύμνο, το στρατιωτικό άγημα και τρέχει να μπεί όλος πρεμούρα στη σημαιοστολιμένη με τον δικέφαλο των κατακτητών εκκλησία, μπας και τον μαλώσει ο ελλαδάρχης Αρχιεπίσκοπος. Αλλά και να μην ήταν τόσο "κραγμένα" μονολογική αυτή η κοινωνία, πάλι ισηγορία ΔΕΝ θα υπήρχε, όταν καλούμαστε στον ίδιο (ποιόν ίδιο; ) χρόνο, οι δύο πλευρές, να αναπτύξουμε κι εξηγήσουμε τις θέσεις μας μπροστά στο νεοελληνικό κοινό που έχει ανατραφεί, διαμορφωθεί και προγραμματισθεί με πολύ-πολύ συγκεκριμένο τρόπο (μέσα από την όχι μόνο απέχουσα από την εθνική διάσταση του Ελληνισμού αλλά επιπλεον και θεοκρατική και αποκοιμιστική προπαγάνδα που ονομάζεται κατ'ευφημισμόν Ελληνική Εκπαίδευση). Όσο για τον περίφημο "διάλογο", τον ΨΕΥΤΟ-διάλογο, που προσποιούνται οι εχθροί του εθνικού Ελληνισμού, ελάχιστα μπορεί να παρθεί αυτός στα σοβαρά από τον όποιον ειλικρινώς επιθυμεί και σέβεται τον πραγματικό διάλογο. Τι μπορεί να συζητήσει κανείς, στό έπακρο έστω καλοπροαίρετος έως σημείου δηλαδή αφελείας, με τα κτήνη που επεκάλεσαν κι αποκαλούν "φαύλους δαίμονες" τους εθνικούς Θεούς μας, "ειδωλολατρεία" την εθνική Θρησκεία μας και "Πολιτεία του Διαβόλου" το θαυμαστό πολυαρχικό πολιτικό σύστημα των προγόνων μας ; 

  
Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή. Αναγκαία ωστόσο για να ξέρουμε πού πατάμε και ποιός είναι ποιός. Αναγκαία για να πάψει επιτέλους το παραμύθιασμα και το, ακόμη χειρότερο, αυτοπαραμύθιασμα. Ζητώ συγγνώμη αγαπητοί φίλοι αν σας αιφνιδίασα δυσάρεστα αλλά επιτρέψτε μου να απέχω του εγκλήματος της περαιτέρω αποκοιμίσεώς σας. Όσοι δεν μπορείτε ν?αντέξετε το.. "θύραθεν" φώς των λεγομένων μου ας μη στενοχωρηθείτε ωστόσο. Αν θέλετε να χαϊδευθούν τ'αυτιά σας μπορείτε κάλλιστα ν'αγνοήσετε ΟΛΑ όσα είπα και θα πώ και να θυμηθείτε μόνο τα όσα χαρωπά και ενθαρρυντικά άλλων ομιλητών. Κανέναν άλλωστε δεν μπορούμε να τον βιάσουμε να γίνει ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από εκείνο που πραγματικά είναι. Όπως και κανείς δεν μπορεί να γίνει Έλληνας με το ζόρι, έστω κι αν αυτο τον διατάσσουν οι αυστηροί πνευματικοί του αφέντες που θέλουν σώνει και καλά, για το δικό τους άνομο συμφέρον, να συγκεράσουν τον αν-εθνικό Χριστιανισμό που τους βολεύει (στα "ιερά" λεγόμενα κείμενα του οποίου πουθενά δεν βρήκα ενδιαφέρουσα αναφορά στην έννοια "πατρίδα" πόσο μάλλον "μητρίδα" !!) με τον Ελληνισμό (που χαρακτηρίζεται από σαφέστατη κοσμογονία, ηρωογονία, θεογονία, στάση του ζήν και του σκέπτεσθαι και, κυρίως, σαφή εθνισμό). Ωσάν να απαιτούν την ανάμειξη ξύλου και σιδήρου για να παράγουν ξυλοσίδηρο. 

  
Κάτι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς ή αυτά που πραγματώνουν αυτό το κάτι. Για να εξετάσουμε λοιπόν τον πραγματικό Ελληνισμό, θα εξετάσουμε τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Έλληνος Ανθρώπου, του πραγματικού, εθνικού Έλληνος πριν την καταστροφική άφιξη της ξένης Θρησκείας και των ξένων ηθών (και αυτό το τελευταίο τραβάει μάλιστα κάποιους αιώνες πιό πρίν, στη Ρωμαιοκρατία). 
Θα τα παραθέσω εδώ λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά, εν συντομία, όσο τουλάχιστον μου επιτρέπεται από μία σύντομη εισήγηση, και μετά ας κάνετε εσείς, κατά την λογική σας και την συνείδησή σας, την αναγωγή και την σύγκριση. Για να δούμε επιτέλους αν έχει, σε τι βαθμό έχει, ή αν ΔΕΝ έχει καμμία απολύτως πολιτισμική σχέση ο σύγχρονος χριστιανός κάτοικος του ελλαδικού χώρου με τον πραγματικό Ελληνισμό, καθώς και για να συλλογισθούμε σοβαρά αν το παπατζιλίκι περί τάχα "συνεχείας" πρέπει να εξακολουθήσει να αχρηστεύει εκ των έσω το υπόδουλο Ελληνικό Έθνος προς δόξα και τιμή του τετραγράμματου δαίμονος των Ιουδαίων που οι ναρκωμένοι Νεοέλληνες τιμούν μέσα στις συναγωγές τους μαζί με τον ομοούσιο υιό του : "Αλληλούϊα", Αλλελού-Γιαχ. 

  
Ο πραγματικός Έλληνας λοιπόν, είχε πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες πολλές των οποίων μάλιστα ταιριάζουν και σε άλλες Παραδόσεις των Εθνικών, ιδίως της Ευρώπης, όπου ανέτως μπορούμε να μιλήσουμε για ευρωπαϊκή ΟΜΟΕΘΝΙΑ. Ως σύνολο, αυτές οι ιδιότητες ή χαρακτηριστικά δομούν την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην ελευθεροπρέπεια και την δουλοφροσύνη, ανάμεσα στην ανθρώπινη ιδιότητα και την απλή ανθρωποσχημία (παρά το ότι αυτοί, όπως γυρίσαν και όλον τον κόσμο ανάποδα, το αντέστρεψαν και αυτό και έτσι εμείς οι Εθνικοί είμαστε "γκογίμ", δηλαδή "κτήνη"). 

  
Ο Έλληνας λοιπόν χαρακτηριζόταν, κατ'αρχάς, από την, με σαφήνεια ορισμένη, Ελληνική Παιδεία, καθως και από τη συνακόλουθη νοηματική διαύγεια, η οποία εξασφάλιζε με τη σειρά της μία πολύ συγκεκριμένη κατάσταση ιδεών και σχημάτων μέσα στο μυαλό του και επιπλέον την δυνατότητα κατανοήσεως υψηλών, αφηρημένων και βαθέων εννοιών, δίχως την οποία κατανόηση ήταν αδύνατον να σκεφθεί και να λειτουργήσει ως Έλλην. Λυπάμαι που σας απογοητεύω αγαπητοί φίλοι, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών χριστιανών κατοίκων του ελλαδικού χώρου. 

  
Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν και από σαφέστατα πολυθεϊστική αντίληψη του Κόσμου. Χρησιμοποιώ δε εδώ τον όρο "πολυθεϊστική" εν πλήρει συνειδήσει καταχρηστικά, γνωρίζοντας ότι τόσο αυτός όσο και ο αντίθετός του δεν είναι παρά εφευρήματα του χριστιανικού αταβισμού και της θεολογικής μυωπίας. Και για εμάς τους εθνικούς οι Θεοί δεν είναι τίποτε περισσότερο από το συμπαντικό Έν, πεπληθυσμένο ωστόσο σε ενσυνείδητες δυνάμεις, ενέργειες και ιδέες. Η διαφορά μας με την παραλογο-λατρεία που αυτοαπεκλήθη "Μονοθεϊσμός" είναι στο πού τοποθετούμε το δημιουργικό Αίτιο του Κόσμου, μέσα σε ή έξω από αυτόν και αν εκείνο προϋπήρξε του Κόσμου ή ανεδύθη μέσα από αυτόν για να τον εξυπηρετήσει. Είναι επίσης το άν ο χρόνος κινείται γραμμικά με αρχή και τέλος ή αν κινείται αιώνια και σπειροειδώς. Είναι αν ισχύει αυταρχία ή δημοκρατία στους λεγόμενους "Ουρανούς", είναι εν τέλει αν αυταρχικά ή δημοκρατικά πολιτικά και κοινωνικά σχήματα πρέπει να πραγματωθούν και επί γής κατά μίμησιν της θείας τάξεως. Είναι δηλαδή αν θα ισχύει ή όχι η όλο σιγουριά διατύπωση του Ευσεβίου Καισαρείας ότι οι εθνικοί κατεστράφησαν όχι γιατί τους κατέσφαξαν οι χριστιανοί αλλά γιατί είχαν πολυθεϊα και πολυαρχία ενώ, κατά τον άρρωστο νού αυτού και των ομοίων του, πρέπει ένας μόνον Θεός να υπάρχει στους ουρανούς και, κατ' επέκτασιν, μοναρχία στην κοινωνία των ανθρώπων. 

  
Ο Έλληνας, ο πραγματικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν επίσης από Ελευθεροπρέπεια και Παρρησία, που ούτε και αυτές υπάρχουν στους χριστιανούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου, και πώς άλλωστε, όταν μόνοι τους, εν πλήρει εθελοδουλεία, ανέχονται να τους αποκαλούν "δούλους", έστω και με την σαθρή δικαιολογία ότι μόνο θεόδουλοι είναι και τίποτε περισσότερο. Αντίθετα όμως από τα νύν ισχύοντα, τον καιρό των πραγματικών Ελλήνων, η ιδιότητα του ελευθέρου δεν ήταν σύμφυτη με την ανθρωποσχημία αλλά ώφειλε να επιβεβαιώνεται διαρκώς στην καθημερινή πράξη, στον καθημερινό Τρόπο, και ο ελεύθερος άνθρωπος για να παραμείνει τέτοιος, ώφειλε με τη σειρά του να έχει Παρρησία, να διαθέτει δηλαδή συγκεκριμένη θέση και γνώμη που να υπερασπίζεται δημοσίως ακόμη και διακινδυνεύοντας την προσωπική του ασφάλεια. 

  
Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν επίσης και από ανοχή προς τις ετεροδοξίες και από το διαλέγεσθαι με λογική μόνον επιχειρηματολογία. Οι φανατισμοί, οι μισαλλοδοξίες και τα παραληρήματα της Ανατολής, που σήμερα δυστυχώς αλωνίζουν σε όλα τα επίπεδα, για τον Έλληνα Άνθρωπο ήσαν τουλάχιστον απαράδεκτα. Το ίδιο απαράδεκτος ήταν και ο ισοπεδωτισμός που ονειρεύθηκε ο Ιουδαϊσμός, εισήγαγε ο Χριστιανισμός και αναπαρήγαγαν έκτοτε αμέτρητα θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά μορφώματα και κινήματα. Αντιθέτως, στους πραγματικούς, τους εθνικούς Έλληνες, ίσχυε η αντιισοπεδωτική θέση. Ώφειλαν όλοι, αν ήθελαν να χαίρουν εκτιμήσεως, να μάθουν να αγορεύουν ενώπιον πλήθους ανθρώπων και να αναπτύσσουν συγκροτημένο λόγο, με λογική και μόνον λογική διάταξη και επιχειρηματολογία. Σήμερα, οι ίδιοι που μέσα στις συναγωγές τους είναι άλαλοι και παθητικοί δικαιούνται σώνει και καλά, στο όνομα μάλιστα ενός εκτρώματος της Δημοκρατίας μας, της γνωστής Άμέσου Δημοκρατίας μας που απεκάλεσαν οι όμοιοί τους "πολίτευμα του Διαβόλου", να εκφράζουν άποψη και να διαμορφώνουν κι από πάνω τρελλές πραγματικότητες τις οποίες υποχρεούμεθα να υποστούμε αγόγγυστα εμείς, ως αισχρή μειοψηφία. Δεν θα με εξέπλησσε μάλιστα, αν είχαμε μείνει εκτός Ευρώπης όπως πολλοί βυζαντινιστές ποθούν, να βλέπαμε μελλοντικά ακόμη και.. δημοψήφισμα για ν' αποφασίσει "δημοκρατικά" η αποβλακωμένη και αμέτοχη μάζα αν θα πρέπει να καίγονται ζωντανοί οι εθνικοί ή όποιος άλλος ενοχλεί τους πολλαπλώς κρατούντες. Σάς φαίνεται "τραβηγμένο" ; Θα σας στενοχωρήσω με το να σάς ενημερώσω ότι πρόσφατα σε ημερήσια εφημερίδα, ένας πονηρός επιστολογράφος πρότεινε δημοψήφισμα για ν'αποφασίσει ο λαός (ποιός λαός, αυτός που ενημερώνεται από την Τηλεόραση και βλέπει αδιαμαρτύρητα καθ' εκάστην την οθόνη να πλημμυρίζει από ράσο; ) αν πρέπει επιτέλους να γίνει ή όχι ο διαχωρισμός Νεοελληνικού Κράτους και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για τέτοιο θράσος μιλάμε. 

  
Ο πραγματικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από ευγένεια, ευνομία και ευσέβεια, όπως και από τη στάση του διαρκώς μάχεσθαι και από την θέληση για αρίστευση. Η σημερινή μας κοινωνία της αγροικίας, της οργανωμένης ανοργανωσιάς και της φαυλότητος, της εμπορευματοποιήσεως των πάντων, της μικρότητος, της υποκρισίας, της ρουφιανιάς, της ανανδρείας, της φυγοπονίας και της πιό χυδαίας ιδιωτεύσεως χρειάζεται απύθμενο θράσος για να συγκρίνει τα άθλια δεδομένα της με εκείνα των Ελλήνων. Και, εύχομαι να μη με ρωτήσει κανείς για την ευσέβεια που ανέφερα, γιατί τότε με λύπη μου θα διαπιστώσω ότι κάποιοι συγχέουν, συν τοίς άλλοις, την λέξη αυτή με την χειρότερη δυστυχία που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο όπως ώριζε ο Εμπεδοκλής, με την "σκοτεινή" δηλαδή "ιδέα για τους Θεούς", ήτοι την θλιβερή θεοφοβία. Ποιά "ευσέβεια" δικαιούνται να επικαλούνται εκείνοι, των οποίων, όπως πολυ σωστά έγραψε ο Ιουλιανός ο των Ελλήνων Παραστάτης, η μόνη θεολογία είναι το να.. σφυρίζουν προς τα αγάλματα και να κάνουν τον σταυρό τοιυς ; 

  
Ο Έλληνας άνθρωπος, αγαπητοί φίλοι, χαρακτηριζόταν και από γενναιότητα, από αφοβία (πέθαινε πολύ εύκολα και άνετα αν η αξιοπρέπεια το διέτασσε), καθωδηγείτο από το πρότυπο του ήρωος και ουχί του μάρτυρος, και ζούσε Κατά Φύσιν. Αυτό το "κατά φύσιν ζήν" που προϋποθέτει οικειότητα προς το σώμα, προς την φύση, πρός τα φυσικά μέτρα και μεγέθη, υψηλή οικολογική συνείδηση και αρκετά άλλα, αποτελεί άπιαστο ιδανικό, αν όχι ανεπιθύμητο κι από πάνω, για τον σύγχρονο κάτοικο αυτού του τόπου, ο οποίος παρόλο που, ευτυχώς, δεν αυξήθηκε πληθυσμιακά τα τελευταία 30 έτη, κατέστρεψε καίρια το φυσικό περιβάλλον και τσιμέντωσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο που κάποτε στοίχειωνε η σοφία και σύνεση της Γλαυκώπιδος Θεάς, 

  
Ο πραγματικός, εθνικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν και από Λογική, Μέτρο, Λιτότητα και Αφιλοχρηματία. Η ίδια η πόλις δεν επέτρεπε τον υπέρμετρο πλουτισμό και από ένα σημείο και μετά η περιουσία των πλουσίων χρησίμευε για τον καλύτερο στρατιωτικό εξοπλισμό της πόλεως ή για την πολιτιστική ανάπτυξη των πτωχών πολιτών. Ο ευφυέστατος θεσμός της "Αντιδόσεως", με την οποία αν ο εύπορος αρνείτο να προβεί σε χορηγία κινδύνευε να ανταλλάξει περιουσίες με τον οποιονδήποτε ήταν πρόθυμος να προσφέρει στην πόλη τα απαιτούμενα για την χορηγία χρήματα, έκανε την αφιλοχρηματία υποχρεωτικό καθεστώς, εξουδετερώνοντας το ότι ο άργυρος παραλάσσει τας φρένας των ανθρώπων. Φέρτε στο νού σας τώρα, αγαπητοί φίλοι, τον σημερινό χριστιανό κάτοικο του ελλαδικού χώρου και ενημερώστε με κι εμένα τι άλλο σκέπτεται εκτός από χρήματα και "εμβλήματα" ή "φετίχ" επιδείξεως πλουτισμού. 
 

Ο εθνικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από την απόλυτη αυτοθέσμιση των πολτικών και κοινωνικών του πραγμάτων, όπως και από την συμμετοχή στα κοινα και την καταδίκη της ιδιωτεύσεως και της απαθείας ως εξαιρετικά ατιμωτικές καταστάσεις για τον ελεύθερο πολίτη. Ας μην κάνουμε συγκρίσεις σε αυτά τα σημεία με το σήμερα γιατί ακόμη και η απόπειρα συγκρίσεως μολύνει τα πατρογονικά μας θεσπίσματα. Σήμερα, ο Ρωμιός κοιτάζει την λεγόμενη.. "δουλειά του" και διδάσκει τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο, αρκεί να είναι γεμάτος ο ντορβάς, ό, τι κι αν αυτό απαιτήσει: αναξιοπρέπεια, σούρσιμο με την κοιλιά, γλύψιμο και κάθε είδους εξευτελισμό. 

  
Ο εθνικός Έλληνας, φίλοι, διέθετε και προσωπική και εθνική αυτογνωσία. Γνώριζε μέσα από την ίδια την Θρησκεία, Ηρωογονία και Παιδεία του το ποιός ακριβώς είναι, το πού είναι εντεταγμένος, καθώς και από πού έρχεται και πού κινείται, τόσο ως άτομο όσο και ως μέλος μιας φράτρας, μιας φυλής, μιας πόλεως, ενός έθνους. Οι τρείς βασικές αρχές της πλήρους συνειδητότητος, δηλαδή η Αυτογνωσία (ποιός είμαι; ), η Αυτοπειθαρχία (τι θέλω να γίνω; ) και η Αυτοδιεύθυνση (προς τα πού θέλω να κατευθυνθώ; ) στον Έλληνα Άνθρωπο όχι μόνο ίσχυαν αλλά και υπήρχαν σαφείς απαντήσεις σε κάθε ένα από τα τρία αυτά ερωτήματα. Ρωτείστε και έναν σύγχρονο Ρωμιό, ή όποιο άλλο θύμα της κοσμοκρατούσης ψυχικής νόσου της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, και, αν πάρετε λογικές απαντήσεις πέρα από όσες αφορούν οικονομικούς πόθους ή εκτόνωση των δύο χαμηλότερων και ζωωδών ενστίκτων της επιβιώσεως και της αντλήσεως φυσικής ηδονής, παρακαλώ ενημερώστε με κι εμένα τον "ειδωλολάτρη" και "θύραθεν πεφωτισμένο" για να χαρώ. 

  
Τέλος, και συγνώμην αν σάς κούρασα, ο πραγματικός Έλληνας χαρακτηριζόταν από Πολυμέρεια και Φιλοπονία. Αντίθετα από τη σημερινή κυριαρχία της μονολιθικότητος, της εξιδεικεύσεως και της κλειστότητος των οπτικών οριζόντων, ο εθνικός Έλληνας τίμησε στο έπακρο τις δυνατότητές του, έπαιξε με όλα όσα μπορούσε να χειρισθεί και άφοβος ιδρωκόπησε κοιτάζοντας την αιωνιότητα, σίγουρος ότι θα ζήσει και μετά τον βιολογικό του θάνατο μέσα από τα αθάνατα έργα του. Σήμερα, ο Ρωμιός "αντιπροτείνει" τη μονολιθικότητα, την ορθοδοξομανία, την βυζαντινή κλειστότητα και την μανία καταδιώξεως από.. "δαιμόνους" και φανταστικούς, ως επί το πλείστον, έξωθεν εχθρούς την ίδια στιγμή που μοιράζεται χαρωπά την κλίνη του με τους πραγματικούς εχθρούς όχι μόνον της εθνικής του υποστάσεως αλλά και αυτής της ιδίας της ψυχικής του υγείας. 

  
Αυτά τα ολίγα, αγαπητοί φίλοι, τουλάχιστον για να μην ασελγούμε άλλο πάνω στην αρχαία, ή μάλλον την εθνική μας, Ελληνική Παράδοση και να μην αφοδεύουμε τα βυζαντινά κόπρανά μας πάνω στις αδικαίωτες και κατ'εξακολούθησιν καθυβρισθείσες και καθυβριζόμενες ψυχές των προγόνων μας αληθινών Ελλήνων. Μέσα σε αυτή την τρισάθλια βυζαντινή κοινωνία της αγραμματοσύνης, της αγνοίας, της βλακείας, της κλειστότητος, της μισαλλοδοξίας και της δεισιδαιμονίας, δύο μόνον είναι τα αγωνιστικά αιτήματα του συγχρόνου Έλληνος που θέλει ν' ακολουθήσει τον πνευματικό και βιοτικό δρόμο εκείνων των αβάπτιστων, υπέροχων και ελευθέρων ανθρώπων.  
 

Το ανθρώπινο δικαίωμα να υπάρχει ως τέτοιος από τη μία και, από την άλλη, η έμπρακτη αίτηση συγχωρέσεως της δικτατορευούσης κοσμοαντιλήψεως για τα αμέτρητα εγκλήματά της, το τελευταίο απλώς για χάρη εκείνων των ψυχών που μόλις ανέφερα. Ελευθερία να υπάρχουμε λοιπόν, και ηθική δικαίωση των αδικοχαμένων ομοίων μας. Αυτά ζητάμε όλα κι όλα. Είναι οι ψευτοταπεινόφρονες διατεθειμένοι να τα δώσουν, τουλάχιστον σαν φθηνό αντίτιμο τού να λέγονται και αυτοί στο εξής δικαιωματικά Έλληνες ; Θα το ευχόμουν, αλλά πολύ αμφιβάλλω για τις προθέσεις τους και κυρίως για τις αντοχές τους. 

  
"Επιβιώνουν τα προτεινόμενα των Ελλήνων στο τρισάθλιο σήμερα :" με κάτι τέτοιο υποτίθεται ότι ασχολείται το συγκεκριμένο Συνέδριο, παρά το ότι δεν υπήρξε η απαιτούμενη τόλμη για να διατυπωθεί έτσι σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισμό του σήμερα. Δεν ξέρω τι απάντηση θα'θελαν ν'ακούσουν από τα χείλη μου οι αγαπητοί διοργανωτές και ακροατές του, πάντως αυτή είναι, και μάλιστα με κάθε παρρησία και σιγουριά, ΟΧΙ, ΔΕΝ επιβιώνουν. Αντιθέτως, υπόδουλοι και συνεχώς απειλούμενοι, βγάζουμε απλώς κάποιοι λιγοστοί εξαιρετικά γενναίοι άνθρωποι το άπλετο φώς της ψυχούλας μας και το καταθέτουμε στο τραπέζι των Ιδεών, με την αχνή ελπίδα ότι η Ανάγκη που κινεί ανθρώπους και Θεούς κάποτε θα τις χρησιμοποιήσει επ΄οφελεία του ανθρωπίνου είδους και κυρίως επ'ωφελεία των υπολειμμάτων του έθνους των Ελλήνων. 

  
Εκθέτουμε αγνά την μεγάλη αγωνία της ελληνικής ψυχής μας σαν μία κατάλευκη φρέσκια τούρτα σε ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι. Και από πάνω της πλακώνουν ως εύσαρκες μύγες οι εθνοκάπηλοι, οι αποκρυφιστές, οι φασίστες, οι χριστιανοί, οι βυζαντινόδουλοι, οι μυστικιστές, οι πάσης φύσεως "ρόμπες", οι συνωμοσιολόγοι, οι εβραιόψυχοι, οι ουφολόγοι και οι σειριόπληκτοι, οι μεταπράτες, οι απατεώνες, οι μάγοι και οι μαγισσούλες, οι ξεπουλημένοι, οι μασκαράδες, οι θεοσοφιστές, οι αριοσοφιστές και οι καμπαλιστές, και φτύνουν και αφοδεύουν και μαγαρίζουν. Και εμείς ξαναεκθέτουμε την επομένη μία καινούργια κατάλευκη και φρέσκια τούρτα ελπίζοντας στην απίθανη περίπτωση που θα εξαντληθούν πρώτα οι μύγες παρά οι δικές μας τούρτες. Αυτό και τίποτε περισσότερο, αγαπητοί φίλοι, είναι το πολυδιαφημισμένο όψιμο τάχα "ενδιαφέρον" για την Αρχαία Ελλάδα από κύκλους και άτομα που ΔΕΝ υπήρχαν ή ΔΕΝ φαίνονταν πουθενά, προτού βγώ ανοικτά το 1991 να κραυγάσω, να ουρλιάξω, ότι οι Έλληνες Εθνικοί υπάρχουμε, προκαλώντας μέγα αιφνιδιασμό στα στημένα πράγματα και τις ανόσιες διαπλοκές. Τώρα βεβαίως όλοι τάχα "ενδιαφέρονται" και πουλάνε Ελλάδα, ακόμη και οι δεδηλωμένοι ανθέλληνες με τα αμέτρητα θρησκευτικά και πολιτικά παρακλάδια τους. Ωσάν πάνω από μία πάλλευκη φρέσκια τούρτα ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι. 

  
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε. 

  
Τιμή και Μνήμη για Θεούς και Προγόνους.