Σαμαρας και Σταλιν

Στη Σοβιετική Ένωση, ο απόλυτος ηγέτης, ήταν ο Στάλιν. Δεν δίστασε να «ξεφορτωθεί» τους αντιπάλους του, αλλά και συνεργάτες του, χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο, προκειμένου να θωρακίσει την εξουσία του.

Ο διαβόητος «εισαγγελέας του Στάλιν», Αντρέι Βισίνσκι, έδινε τη νομιμοφάνεια στις προφανείς ανομίες του.

Ο Χένρικ Γιάκοντα, ως ένας από τους επικεφαλής των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, εκτελούσε κατά γράμμα τις εντολές του, εξοντώνοντας κάθε «ανεπιθύμητη» παρουσία.

Η προπαγάνδα, κάνοντας τη δουλειά της, προσπαθούσε να πείσει τον λαό για το σωστό των αποφάσεων του «πατερούλη» και το πόσο κακοί κι επικίνδυνοι ήταν οι εξολοθρευθέντες αντιφρονούντες.

Στα παραπάνω, αντικαταστήστε τα ονόματα και τους όρους και βάλτε στη θέση τους: Σαμαράς, Αθανασίου, Δένδιας, ΜΜΕ.

«Ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και «ανεξάρτητη δημοσιογραφία». Πόσο αστεία ακούγονται στις μέρες μας αυτά...

Το πιο αστείο όμως, είναι ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο και είναι ανίκανος να κατανοήσει το προφανές. Όλο αυτό που γίνεται στις μέρες μας, θυμίζει κάπως την ταινία «The Truman Show». Μόνο που στην περίπτωσή μας, πρόκειται για ένα κακοστημένο και φτηνιάρικο σόου.

Το πιο τρομερό, δεν είναι πόσο φασίστες ή φιλοναζιστές είναι κάποιοι (είναι τόσο τρομερό, όσο τρομερό είναι να είναι κομμουνιστές και θαυμαστές του Στάλιν). Το πιο τρομερό, είναι ότι αυτοί που υποτίθεται ότι δεν είναι φασίστες, χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία και τους θεσμούς με τρόπο απολύτως φασιστικό και δικτατορικό για να αστυνομεύσουν τη σκέψη και την ιδεολογία (όσο απεχθής κι αν μπορεί να είναι αυτή) κι ενίοτε με τον φυσικό περιορισμό των φορέων της. Βλέπεις την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ και δεν ξέρεις αν θα πρέπει να γελάσεις ή να θυμώσεις. Βλέπεις τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, άλλοτε με εμφανή αμηχανία κι άλλοτε με περίσσιο θράσος, να προσπαθούν να συμμαζέψουν τ' ασυμμάζευτα και να κάνουν το άσπρο μαύρο, με την μέθοδο του αποπροσανατολισμού. Όσοι υποστηρίζουν το προφανές αντιμετωπίζονται, λίγο έως πολύ, ως γραφικοί, εάν όχι ως φασίστες (γιατί, εάν κατακρίνεις την κατάχρηση της κρατικής εξουσίας, αυτομάτως κι αυθαιρέτως συμπεραίνεται ότι συντάσσεσαι με την άλλη πλευρά -ενίοτε δε, αυτό γίνεται και σκοπίμως για να δημιουργηθεί το αίσθημα ενοχής απέναντι σε κάτι που οι ίδιοι έχουν προκαθορίσει ως ενοχικό). Είναι μια πολύ αποτελεσματική πρακτική ψυχολογικού πειθαναγκασμού (δες το πείραμα της συμμόρφωσης).

Το ερώτημα είναι: Ως πότε τόσοι λίγοι, θα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι εξαπατούν τη σιωπηλή πλειοψηφία;