Του Ταξιάρχου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου:
Αντί επετειακού και δι' ολίγων διεξερχόμενοι, το πώς την 28η Οκτωβρίου
1940, η πρόθυμη και καθολική μέθεξη των Ελλήνων στην απόφαση του ηγέτου
Ιωάννου Μεταξά να αντιδράσει το έθνος υπερήφανα σε μία έξωθεν προσβολή,
πρέπει να αποτελεί σήμερα αντικείμενο μιας
προσωπικής ενδοψίας. Και τούτο για να δυνηθεί ο καθένας από εμάς να
συγκεκριμενοποιήσει ένα κριτικό αυτοπροσδιορισμό, που να σχετίζεται με
το οφειλόμενο αναλογούν ηθικό μέρισμα προς την ιερά γη που μας
φιλοξενεί.
Αυτό τούτο το γεγονός μας είναι γνωστό. Είναι μία συγκλονιστική καμπή στην διαδρομή της Ελληνικής Ιστορίας. Είναι ένα φαινόμενο, που διοδεύει τον νού στα παγκόσμια πεδία της υψίστης ψυχολογικής μεταρσιώσεως. Είναι μία κοινωνική ανάκτηση μιας ζωτικότητος, η οποία απαντήθηκε από εκείνους τους προγόνους μας, οι οποίοι απέδειξαν, ότι το ελάχιστο καθήκον τους ήταν, η μετά θυσιών, συνταύτηση της πίστεώς των προς την ιδέα, που λέγεται Ελλάς.
Αυτό τούτο το γεγονός μας είναι γνωστό. Είναι μία συγκλονιστική καμπή στην διαδρομή της Ελληνικής Ιστορίας. Είναι ένα φαινόμενο, που διοδεύει τον νού στα παγκόσμια πεδία της υψίστης ψυχολογικής μεταρσιώσεως. Είναι μία κοινωνική ανάκτηση μιας ζωτικότητος, η οποία απαντήθηκε από εκείνους τους προγόνους μας, οι οποίοι απέδειξαν, ότι το ελάχιστο καθήκον τους ήταν, η μετά θυσιών, συνταύτηση της πίστεώς των προς την ιδέα, που λέγεται Ελλάς.
Το κεφάλαιο του "Όχι" κλείσθηκε στην ψυχή του αγνού Έλληνος, σαν
υποθήκη και απόδειξη υπεροχής στον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος βαθμολογεί
χωρίς επιείκεια στην κλίμακα του πραγματικού κόσμου του σύμπαντος των
ιστορικών σημασιών. Αυτού του κόσμου, ο οποίος μετά από αξιολόγηση των
ελληνικών πεπραγμένων θα πορισθεί, ότι αυτή η φυλή, θα μπορέσει να
παραμείνει αιωνία, εφ'όσον μετέρχεται τον παράγοντα άνθρωπο, τις ηθικές
του δυνάμεις και την πολεμική του αρετή, για να διατηρεί έτσι το
δικαίωμα σε ένα διαχρονικό και αδιάλειπτο αγώνα, που τίμημα έχει την
ελευθερία.
Το 1940, ο ήχος του εθνικού σημάντρου συνεκλόνισε τις ελληνικές ψυχές κι'αυτές με την σειρά τους αντήχησαν, σαν να ήθελαν μ'αυτό να μεταδώσουν στους ανά τον κόσμο φιλομαθείς, ότι το εθνικό φρόνημα είναι μία απέραντη νοητική αγκαλιά, που θερμαίνει το ιερό πάθος για την -όταν και εάν χρειασθεί- επομένη εποποιϊα. Για να μάθουν τα αυριανά Ελληνόπουλα, ότι αυτή η γη πρέπει να μείνει αμίαντη, αν όντως η τότε απόφασή τους θα είναι κατηγορηματική και εκφράζουσα την μη προς αφανισμό βούλησή των.
Όσο και αν ο κόσμος σήμερα συρρικνώνεται, λόγω της συστολής του χρόνου και του χώρου, που έχει επιτευχθεί με τις νέες τεχνολογίες, όσο και αν ολίγον κατ'ολίγον η ανθρωπότητα προσανατολίζεται προς μία παγκόσμια διακυβέρνηση, όσο και αν οι επί μέρους ιστορικοί απολογισμοί των εθνών "συμπιέζονται", δεν έφθασε ακόμη η στιγμή, όπου οι λαοί είναι έτοιμοι να κοινωνήσουν της αχράντου συνυπάρξεως. Συνεπώς, ας μη βιάζονται οι καλοί καγαθοί οραματιστές, οι υποστηρίζοντες μίαν ομοούσιον και αμόλυντον παγκόσμια κοινότητα, όπως την υποστηρίζουν μετά μανίας οι απάτριδες πολυεθνικές εταιρείες, οι ακολουθούσες την φιλοσοφία της απληστίας, αλλά και οι καθ'οιονδήποτε τρόπον προσποριζόμενοι τα καλά και συμφέροντα τοις θυλακίοις αυτών.
Όχι, δεν είναι ακόμη η ώρα να αστειευόμαστε με την εθνική μας υπόσταση, εν ονόματι μιας υποτιθέμενα βολικής ιδέας, που μερικοί διπλωμάτες προσπαθούν να μας πείσουν, ότι η ιδανική κατάσταση είναι αυτή του μη νικητού και του μη ηττημένου, μέσω προτάσεων, οι οποίες επαίρουν το "ενδοτικόν το αναίμακτον". Μάλιστα, επισημαίνουμε, ότι όσοι προοιωνίζουν κακά με τυχόν διατράνωση μιας ιδέας εθνικού φρονήματος, είναι αυτοί, που για να ξεπεράσουν την δειλία τους, την σαρκάζουν, αυτοπροβαλλόμενοι σαν πραγματικιστές, που διαβουλεύονται την όσον ένεστι ευχάριστη συμπαρομάρτηση των συνδιαιτωμένων(1) ή γειτονευουσών(2) ομάδων ανθρώπων.
Μερικοί σύμβουλοι των κυβερνώντων, μέσω των ευκόλως δι'αυτούς προσβαινομένων κατωφλίων των μαζικών μέσων ενημερώσεως, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι οι όμορες κοινότητες δεν μας απειλούν. Αυτές οι υποθέσεις -μας διαβεβαιώνουν με συγκαταβατικότητα- είναι υστερικότητες κινδυνολόγων. Όσο για την προβαλλομένη υφ' ημών πολυπλοκότητα των εθνικοκοινωνικών δυσαρμονιών, όπου τα -υπό διόγκωσιν(3) στον πληθυσμιακό της Ελλάδος κορμό- ξένα σώματα προκαλούν, εκεί λοιπόν μας "αποστομώνουν" με επιστημονικές αναλύσεις, των οποίων, όσο πιο ακαταλαβίστικα είναι τα επιχειρήματα, τόσο πιο ισχυρά ακούγονται στο αυτί των αδαών.
Αν ωστόσο είμαστε προσεκτικοί, θα διαπιστώσουμε, ότι σήμερα έχει επιτελεσθεί ένας υπολογίσιμος αριθμός ανατροπών. Έχει παρατηρηθεί, ότι ένας εισαγόμενος -πολύτυπος κοινωνικά-και λίαν απειλητικός μοχλός, είναι έτοιμος να ανασκελίσει τις μέχρι τώρα σταθερές των στοιχείων, που συνιστούν την εκλεκτικιστική μας ισορροπία και την φυλετική μας στιβαρότητα. Εκκωφαντικά λοιπόν σημαίνεται ο κώδων για την ανεξέλεγκτο εμφύτευση των μειονοτήτων πάσης υφής και απο-χρώσεως στον ελληνικό αγρό και για την συνεπα-γομένη καταλυτική ρήξη ανάμεσα σε όσους αναμειγνύονται στο συμπεφυρμένον και επικινδύνως ρευστόν αυτό περιβάλλον.
Εν τω μεταξύ και εξ αιτίας κάποιων αδικιών, που υπέστησαν οι όποιες μειονότητες στην ημεδαπή και αλλαχού, έχουν άτυπα και με την βοήθεια των media(4) περιέλθει αυτές στην κατάσταση απολαβής προνομίων, τα οποία παλαιότερον ανήκον στην τάξη των αστών. Έτσι λοιπόν οι -καθ'οιονδήποτε πολιτική και σύστημα ταξινομήσεως- μειονότητες στην χώρα μας χαρακτηρίζονται, χωρίς καμμία επιφύλαξη, αυτάρεσκες και, οι οποίες εγκαταλείπονται στο φιλήδονο αίσθημα της αδιατάρακτης συνείδησης(5). Έχουμε λοιπόν μεταφέρει στις μειονότητες τα προνόμια, που είναι απαγορευμένα πλέον στις ανώτερες τάξεις αλλά και στο σύνολο των φιλονόμων.
Έχουμε φθάσει να πεισθούμε, κατά ένα μέγιστο ποσοστό, ότι η εθνική, η θρησκευτική, η σεξουαλική και η λαθραίως εισαχθείσα στην χώρα μας μειονότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα μικρό έθνος μέσα στο έθνος, που έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Δηλαδή να έχει καθαρθεί από το αμάρτημα των πρωτοπλάστων, να έχει συγγενέψει με τους αγγέλους και να αποδίδει τα αποθέματα αγάπης αποκλειστικά στον εαυτό της. Με το πρόσχημα λοιπόν, ότι εξαίρουμε την ιδέα της διαφορετικότητας, έχουμε φθάσει και πάλι σε διαχωρισμούς και εκχωρούμε τα μέγιστα στις μειονότητες, οι οποίες από το γεγονός και μόνον, ότι υπάρχουν ανάμεσά μας απολαμβάνουν προνόμια απαγορευμένα για τους άλλους(6).
Σε ένα διαμορφούμενο περιβάλλον, όπως είναι η υπό προϊοντοποίηση ευχολογία για μια διηυρημένη Ευρώπη, η ιδέα ενός πολέμου έχει απομακρυνθεί από το όποιο υποσυνείδητο την διατηρούσε σαν μία συμφέρουσα ή αναγκαία λύση. Ο πόλεμος σήμερα ακούγεται σαν ένας αμβλύς και υπόκωφος αναστεναγμός, που αντιλαλεί την αναχρονιστικότητα της σκέψεως κάποιων νοσταλγών των καθαρών κοινωνικών θεωριών, ως και ενίων ομάδων ειδικών συμφερόντων, όπως πχ οι κατασκευαστές πολεμικού υλικού κ.α. Οι σφαιρικοί σκεπτικιστές, αντιλαμβανόμενοι την διαιρετότητα των μεγεθών, μοιράζουν όλα τα αντιφατικά μεγέθη και προχωρούν στο αποφαντικό, ότι οι στρατοί σήμερα έχουν μετατραπεί σε παράγοντες εκφοβισμού και κακών προαισθημάτων, οι οποίοι χωρίς να καταλήξουν σε σύγκρουση μπορούν να επιδεικνύουν την σημαία, στο όνομα μιας κατ'επίφασιν δημοκρατικής ευταξίας, δια συγκεντρώσεως δυνάμεων σε τόπο και χρόνο τον δέοντα.
Ένας ψυχρός πόλεμος ή ένας άδηλος πόλεμος δια της προκλήσεως κρίσεων με αποσκοπούμενα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα(7), θολώνει και αδιαφανοποιεί τα όρια ανάμεσα στην μη βία και την ένοπλη αναμέτρηση. Με τέτοια μεθόδευση εξυφαίνεται μία κατάσταση εν πολλοίς διφορούμενη. Πολυερμηνευόμενη έως σιβυλλική. Η γενική κινητοποίηση σε τέτοια περίπτωση εκτιμάται σαν περιττή. Οι διπλωμάτες έχουν τον λόγο. Ωστόσο η αποστρατικοποίηση είναι λίαν επικίνδυνη, διότι ουδέποτε και ουδεμία κυβέρνηση στηρίζεται σε προφορικές ευχές και διακηρύξεις ή και γραπτές συμφωνίες, όπως περίπου κινούνται τα μέτρα οικοδομήσεως εμπιστοσύνης. Ιδίως σε ό,τι αφορά στην συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία κατά κανόνα δεν τηρεί τις διεθνείς συνθήκες, όπως ιστορικά αποδεικνύεται.
Είναι αλήθεια, ότι ο πόλεμος σήμερα είναι λιγώτερο πιθανός, αλλά η ειρήνη ουδέποτε -θα λέγαμε- ότι είναι εξασφαλισμένη, έστω και αν μερικοί πιστεύουν, ότι τα Ηνωμένα Έθνη, το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι οργανισμοί θα μας παρείχαν την σχετική εγγύηση και μάλιστα ενισχυμένη εφ'όσον η υποτιθεμένη απειλή προήρχετο από χώρα μέλος των διεθνών αυτών κοινοτήτων και οργανισμών.
Στην αναζήτηση μιας λογικής λύσεως, έχει παρατηρηθεί μία τάση μεταφράσεως της τρεχούσης παραδοξότητας της εμπειρίας των καιρών, χωρίς να τεθεί, όπως πιστεύουμε, σε κίνδυνο η συνοχή της δομής των ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, η διάκριση του ενεργεία στρατού και δυνάμει στρατού κάτω από οποιοδήποτε εύρος θεωρήσεως δεν φαίνεται να αποδίδει τι ευκταίον, παρά μόνον αν υπάρξει τρόπος ή ποιά τις μέθοδος, ώστε αυτή η ένοπλος δύναμις να δοκιμασθεί στην πράξη. Ένας στρατός, ο οποίος εν ονόματι μιας αποκτηθεισομένης ικανότητος αποτροπής, καταγίνεται σε αθρόες αγορές οπλικών συστημάτων, οι οποίες αγορές δεν μας έχουν πείσει περί της τελεσφορήσεως τής επί της αμυντικής ενδυναμώσεως προθέσεως, αλλ'αντιθέτως μας εκτρέπουν σε πονηρές ατραπούς αλλοιοτρόπων "προμηθειών", τότε το φαινόμενο αυτό μας πιέζει στο να ελέγξουμε τους υπευθύνους(;) σαν "κυρίαρχος λαός" δια του: quo vadis domine.
Εμείς κάποτε είχαμε διδαχθεί στα σχολεία από τον δάσκαλό μας, ο οποίος την εποχή εκείνη δεν αλλοιθώριζε ιδεολογικά, διότι είχε σαν πυξίδα την Ελλάδα, ότι οι άρχοντες των πόλεων των προγόνων μας γκρέμιζαν συμβολικά ένα μέρος των τειχών τους, όταν στην πόλη τους επέστρεφε από τους Ολυμπιακούς αγώνες πολίτης τους δαφνο-στεφανωμένος νικητής. Διότι, όπως έλεγαν "με τέτοιους άνδρες δεν χρειαζόμαστε τείχη".
Τέτοιοι άνδρες είναι όσοι είναι προικισμένοι με δύναμη, αντοχή, καρτερία, πειθαρχία, εκπαίδευση και προ πάντων "πιστεύω". Μια ευλογημένη πατρίδα είναι εκείνη, η οποία έχει πολίτες με εκείνες τις ηθικές δυνάμεις, οι οποίες παρέχουν τα αναμφίλεκτα εχέγγυα για την σωτηρία της. Αλλοιώς πως, θα ιδούμε τους επιγενομένους να σωρεύουν ύλην αθλίως αποκτωμένη, απολύοντας την τιμιότητά τους και διακωμωδώντας την όποια έννοια χρέους προς την πατρίδα, όπως και τις "αντιπροοδευτικές"(!) θέσεις περί προσωπικής ανδρείας. Αυτοί ουδόλως θα ανησυχούν για το εθνικό μας αύριο. Θα θελήσουν να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο πλούτος και θα αναζητούν να στεγάσουν τα λάφυρά τους σε άλλα μέρη, κάπου στον πλανήτη Γη
Εμείς κάποτε είχαμε διδαχθεί στα σχολεία από τον δάσκαλό μας, ο οποίος την εποχή εκείνη δεν αλλοιθώριζε ιδεολογικά, διότι είχε σαν πυξίδα την Ελλάδα, ότι οι άρχοντες των πόλεων των προγόνων μας γκρέμιζαν συμβολικά ένα μέρος των τειχών τους, όταν στην πόλη τους επέστρεφε από τους Ολυμπιακούς αγώνες πολίτης τους δαφνο-στεφανωμένος νικητής. Διότι, όπως έλεγαν "με τέτοιους άνδρες δεν χρειαζόμαστε τείχη".
Τέτοιοι άνδρες είναι όσοι είναι προικισμένοι με δύναμη, αντοχή, καρτερία, πειθαρχία, εκπαίδευση και προ πάντων "πιστεύω". Μια ευλογημένη πατρίδα είναι εκείνη, η οποία έχει πολίτες με εκείνες τις ηθικές δυνάμεις, οι οποίες παρέχουν τα αναμφίλεκτα εχέγγυα για την σωτηρία της. Αλλοιώς πως, θα ιδούμε τους επιγενομένους να σωρεύουν ύλην αθλίως αποκτωμένη, απολύοντας την τιμιότητά τους και διακωμωδώντας την όποια έννοια χρέους προς την πατρίδα, όπως και τις "αντιπροοδευτικές"(!) θέσεις περί προσωπικής ανδρείας. Αυτοί ουδόλως θα ανησυχούν για το εθνικό μας αύριο. Θα θελήσουν να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο πλούτος και θα αναζητούν να στεγάσουν τα λάφυρά τους σε άλλα μέρη, κάπου στον πλανήτη Γη.
Αυτές οι επισημάνσεις διαγιγνώσκουν επικινδυνότητες για την ελληνική μας πατρίδα. Αυτός ο λαός, ως φαίνεται άρχισε να κουράζεται από την εγκατάλειψή του σε μία ελευθερία χωρίς όρια. Στην ασύδοτη ελευθερία, όπως διέβλεψε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αυτή η ανάλυση της παρακμής έχει την ψυχοκοινωνική της ερμηνεία. Ο Έλληνας έχει περιαχθεί σε κατάσταση αποδοχής του απροσδιορίστου παιχνιδιού της πολυδιάστατης ανοχής και της κυριαρχίας της ενεργητικής ή παθητικής αδικίας, χωρίς πλέον να διακρίνεται για το οποιοδήποτε απόθεμα σθένους προς άμυνα. Σθένους, που θα τον κεντρίσει στο να αναζητήσει την θεραπευτική αγωγή, που θα τον περιάξει στην έλλογη νόηση, η οποία σε τελική ανάλυση θα τον συνδράμει, για να συναντηθεί με την ειρηνευμένη του ύπαρξη.
Οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν την θέση τους απέναντι στην διαλυτική επίδραση τού, όπως πιστεύουν, εκσυγχρονιστικού γίγνεσθαι. Ας μη φοβούνται την μειονότητα των "περιέργων προτιμήσεων" αριστεριστών. Δεν είναι εντροπή να αναφέρονται στις λέξεις Ελλάς και Ελληνικόν Έθνος. Μόνον οι εγκαταβιούντες εν Ελλάδι μη Έλληνες θα τους κατηγορούσαν γι'αυτό. Ουδείς άλλος! Επί τέλους, ας καθίσουν να μεθοδεύσουν τρόπους απαναποκτήσεως δυνατοτήτων εκφοράς και νέων ΟΧΙ. Όπως τότε, το '40! Διότι υπάρχει αντικείμενον! Υπάρχει απειλή! Καί από την πλευρά της Τουρκίας αλλά καί από την πλευρά όλων των βορείων γειτόνων. Αν δεν υπάρχει, τότε προτρέπομε τον συνταγματικόν υπεύθυνον της χώρας να μας το αποσαφηνίσει επισήμως, για να απενεργοποιήσουμε τις χρηματοβόρες ένοπλες δυνάμεις και ως μη όντες στρατοκτήμονες πλέον, να καθευδήσωμε μακαρίως τον ύπνο του εξ ουρανών ησφαλισμένου και κάτω από την θεία και τρυφερή κρατική αγκάλη.
Το 1940, ο ήχος του εθνικού σημάντρου συνεκλόνισε τις ελληνικές ψυχές κι'αυτές με την σειρά τους αντήχησαν, σαν να ήθελαν μ'αυτό να μεταδώσουν στους ανά τον κόσμο φιλομαθείς, ότι το εθνικό φρόνημα είναι μία απέραντη νοητική αγκαλιά, που θερμαίνει το ιερό πάθος για την -όταν και εάν χρειασθεί- επομένη εποποιϊα. Για να μάθουν τα αυριανά Ελληνόπουλα, ότι αυτή η γη πρέπει να μείνει αμίαντη, αν όντως η τότε απόφασή τους θα είναι κατηγορηματική και εκφράζουσα την μη προς αφανισμό βούλησή των.
Όσο και αν ο κόσμος σήμερα συρρικνώνεται, λόγω της συστολής του χρόνου και του χώρου, που έχει επιτευχθεί με τις νέες τεχνολογίες, όσο και αν ολίγον κατ'ολίγον η ανθρωπότητα προσανατολίζεται προς μία παγκόσμια διακυβέρνηση, όσο και αν οι επί μέρους ιστορικοί απολογισμοί των εθνών "συμπιέζονται", δεν έφθασε ακόμη η στιγμή, όπου οι λαοί είναι έτοιμοι να κοινωνήσουν της αχράντου συνυπάρξεως. Συνεπώς, ας μη βιάζονται οι καλοί καγαθοί οραματιστές, οι υποστηρίζοντες μίαν ομοούσιον και αμόλυντον παγκόσμια κοινότητα, όπως την υποστηρίζουν μετά μανίας οι απάτριδες πολυεθνικές εταιρείες, οι ακολουθούσες την φιλοσοφία της απληστίας, αλλά και οι καθ'οιονδήποτε τρόπον προσποριζόμενοι τα καλά και συμφέροντα τοις θυλακίοις αυτών.
Όχι, δεν είναι ακόμη η ώρα να αστειευόμαστε με την εθνική μας υπόσταση, εν ονόματι μιας υποτιθέμενα βολικής ιδέας, που μερικοί διπλωμάτες προσπαθούν να μας πείσουν, ότι η ιδανική κατάσταση είναι αυτή του μη νικητού και του μη ηττημένου, μέσω προτάσεων, οι οποίες επαίρουν το "ενδοτικόν το αναίμακτον". Μάλιστα, επισημαίνουμε, ότι όσοι προοιωνίζουν κακά με τυχόν διατράνωση μιας ιδέας εθνικού φρονήματος, είναι αυτοί, που για να ξεπεράσουν την δειλία τους, την σαρκάζουν, αυτοπροβαλλόμενοι σαν πραγματικιστές, που διαβουλεύονται την όσον ένεστι ευχάριστη συμπαρομάρτηση των συνδιαιτωμένων(1) ή γειτονευουσών(2) ομάδων ανθρώπων.
Μερικοί σύμβουλοι των κυβερνώντων, μέσω των ευκόλως δι'αυτούς προσβαινομένων κατωφλίων των μαζικών μέσων ενημερώσεως, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι οι όμορες κοινότητες δεν μας απειλούν. Αυτές οι υποθέσεις -μας διαβεβαιώνουν με συγκαταβατικότητα- είναι υστερικότητες κινδυνολόγων. Όσο για την προβαλλομένη υφ' ημών πολυπλοκότητα των εθνικοκοινωνικών δυσαρμονιών, όπου τα -υπό διόγκωσιν(3) στον πληθυσμιακό της Ελλάδος κορμό- ξένα σώματα προκαλούν, εκεί λοιπόν μας "αποστομώνουν" με επιστημονικές αναλύσεις, των οποίων, όσο πιο ακαταλαβίστικα είναι τα επιχειρήματα, τόσο πιο ισχυρά ακούγονται στο αυτί των αδαών.
Αν ωστόσο είμαστε προσεκτικοί, θα διαπιστώσουμε, ότι σήμερα έχει επιτελεσθεί ένας υπολογίσιμος αριθμός ανατροπών. Έχει παρατηρηθεί, ότι ένας εισαγόμενος -πολύτυπος κοινωνικά-και λίαν απειλητικός μοχλός, είναι έτοιμος να ανασκελίσει τις μέχρι τώρα σταθερές των στοιχείων, που συνιστούν την εκλεκτικιστική μας ισορροπία και την φυλετική μας στιβαρότητα. Εκκωφαντικά λοιπόν σημαίνεται ο κώδων για την ανεξέλεγκτο εμφύτευση των μειονοτήτων πάσης υφής και απο-χρώσεως στον ελληνικό αγρό και για την συνεπα-γομένη καταλυτική ρήξη ανάμεσα σε όσους αναμειγνύονται στο συμπεφυρμένον και επικινδύνως ρευστόν αυτό περιβάλλον.
Εν τω μεταξύ και εξ αιτίας κάποιων αδικιών, που υπέστησαν οι όποιες μειονότητες στην ημεδαπή και αλλαχού, έχουν άτυπα και με την βοήθεια των media(4) περιέλθει αυτές στην κατάσταση απολαβής προνομίων, τα οποία παλαιότερον ανήκον στην τάξη των αστών. Έτσι λοιπόν οι -καθ'οιονδήποτε πολιτική και σύστημα ταξινομήσεως- μειονότητες στην χώρα μας χαρακτηρίζονται, χωρίς καμμία επιφύλαξη, αυτάρεσκες και, οι οποίες εγκαταλείπονται στο φιλήδονο αίσθημα της αδιατάρακτης συνείδησης(5). Έχουμε λοιπόν μεταφέρει στις μειονότητες τα προνόμια, που είναι απαγορευμένα πλέον στις ανώτερες τάξεις αλλά και στο σύνολο των φιλονόμων.
Έχουμε φθάσει να πεισθούμε, κατά ένα μέγιστο ποσοστό, ότι η εθνική, η θρησκευτική, η σεξουαλική και η λαθραίως εισαχθείσα στην χώρα μας μειονότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα μικρό έθνος μέσα στο έθνος, που έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Δηλαδή να έχει καθαρθεί από το αμάρτημα των πρωτοπλάστων, να έχει συγγενέψει με τους αγγέλους και να αποδίδει τα αποθέματα αγάπης αποκλειστικά στον εαυτό της. Με το πρόσχημα λοιπόν, ότι εξαίρουμε την ιδέα της διαφορετικότητας, έχουμε φθάσει και πάλι σε διαχωρισμούς και εκχωρούμε τα μέγιστα στις μειονότητες, οι οποίες από το γεγονός και μόνον, ότι υπάρχουν ανάμεσά μας απολαμβάνουν προνόμια απαγορευμένα για τους άλλους(6).
Σε ένα διαμορφούμενο περιβάλλον, όπως είναι η υπό προϊοντοποίηση ευχολογία για μια διηυρημένη Ευρώπη, η ιδέα ενός πολέμου έχει απομακρυνθεί από το όποιο υποσυνείδητο την διατηρούσε σαν μία συμφέρουσα ή αναγκαία λύση. Ο πόλεμος σήμερα ακούγεται σαν ένας αμβλύς και υπόκωφος αναστεναγμός, που αντιλαλεί την αναχρονιστικότητα της σκέψεως κάποιων νοσταλγών των καθαρών κοινωνικών θεωριών, ως και ενίων ομάδων ειδικών συμφερόντων, όπως πχ οι κατασκευαστές πολεμικού υλικού κ.α. Οι σφαιρικοί σκεπτικιστές, αντιλαμβανόμενοι την διαιρετότητα των μεγεθών, μοιράζουν όλα τα αντιφατικά μεγέθη και προχωρούν στο αποφαντικό, ότι οι στρατοί σήμερα έχουν μετατραπεί σε παράγοντες εκφοβισμού και κακών προαισθημάτων, οι οποίοι χωρίς να καταλήξουν σε σύγκρουση μπορούν να επιδεικνύουν την σημαία, στο όνομα μιας κατ'επίφασιν δημοκρατικής ευταξίας, δια συγκεντρώσεως δυνάμεων σε τόπο και χρόνο τον δέοντα.
Ένας ψυχρός πόλεμος ή ένας άδηλος πόλεμος δια της προκλήσεως κρίσεων με αποσκοπούμενα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα(7), θολώνει και αδιαφανοποιεί τα όρια ανάμεσα στην μη βία και την ένοπλη αναμέτρηση. Με τέτοια μεθόδευση εξυφαίνεται μία κατάσταση εν πολλοίς διφορούμενη. Πολυερμηνευόμενη έως σιβυλλική. Η γενική κινητοποίηση σε τέτοια περίπτωση εκτιμάται σαν περιττή. Οι διπλωμάτες έχουν τον λόγο. Ωστόσο η αποστρατικοποίηση είναι λίαν επικίνδυνη, διότι ουδέποτε και ουδεμία κυβέρνηση στηρίζεται σε προφορικές ευχές και διακηρύξεις ή και γραπτές συμφωνίες, όπως περίπου κινούνται τα μέτρα οικοδομήσεως εμπιστοσύνης. Ιδίως σε ό,τι αφορά στην συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία κατά κανόνα δεν τηρεί τις διεθνείς συνθήκες, όπως ιστορικά αποδεικνύεται.
Είναι αλήθεια, ότι ο πόλεμος σήμερα είναι λιγώτερο πιθανός, αλλά η ειρήνη ουδέποτε -θα λέγαμε- ότι είναι εξασφαλισμένη, έστω και αν μερικοί πιστεύουν, ότι τα Ηνωμένα Έθνη, το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι οργανισμοί θα μας παρείχαν την σχετική εγγύηση και μάλιστα ενισχυμένη εφ'όσον η υποτιθεμένη απειλή προήρχετο από χώρα μέλος των διεθνών αυτών κοινοτήτων και οργανισμών.
Στην αναζήτηση μιας λογικής λύσεως, έχει παρατηρηθεί μία τάση μεταφράσεως της τρεχούσης παραδοξότητας της εμπειρίας των καιρών, χωρίς να τεθεί, όπως πιστεύουμε, σε κίνδυνο η συνοχή της δομής των ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, η διάκριση του ενεργεία στρατού και δυνάμει στρατού κάτω από οποιοδήποτε εύρος θεωρήσεως δεν φαίνεται να αποδίδει τι ευκταίον, παρά μόνον αν υπάρξει τρόπος ή ποιά τις μέθοδος, ώστε αυτή η ένοπλος δύναμις να δοκιμασθεί στην πράξη. Ένας στρατός, ο οποίος εν ονόματι μιας αποκτηθεισομένης ικανότητος αποτροπής, καταγίνεται σε αθρόες αγορές οπλικών συστημάτων, οι οποίες αγορές δεν μας έχουν πείσει περί της τελεσφορήσεως τής επί της αμυντικής ενδυναμώσεως προθέσεως, αλλ'αντιθέτως μας εκτρέπουν σε πονηρές ατραπούς αλλοιοτρόπων "προμηθειών", τότε το φαινόμενο αυτό μας πιέζει στο να ελέγξουμε τους υπευθύνους(;) σαν "κυρίαρχος λαός" δια του: quo vadis domine.
Εμείς κάποτε είχαμε διδαχθεί στα σχολεία από τον δάσκαλό μας, ο οποίος την εποχή εκείνη δεν αλλοιθώριζε ιδεολογικά, διότι είχε σαν πυξίδα την Ελλάδα, ότι οι άρχοντες των πόλεων των προγόνων μας γκρέμιζαν συμβολικά ένα μέρος των τειχών τους, όταν στην πόλη τους επέστρεφε από τους Ολυμπιακούς αγώνες πολίτης τους δαφνο-στεφανωμένος νικητής. Διότι, όπως έλεγαν "με τέτοιους άνδρες δεν χρειαζόμαστε τείχη".
Τέτοιοι άνδρες είναι όσοι είναι προικισμένοι με δύναμη, αντοχή, καρτερία, πειθαρχία, εκπαίδευση και προ πάντων "πιστεύω". Μια ευλογημένη πατρίδα είναι εκείνη, η οποία έχει πολίτες με εκείνες τις ηθικές δυνάμεις, οι οποίες παρέχουν τα αναμφίλεκτα εχέγγυα για την σωτηρία της. Αλλοιώς πως, θα ιδούμε τους επιγενομένους να σωρεύουν ύλην αθλίως αποκτωμένη, απολύοντας την τιμιότητά τους και διακωμωδώντας την όποια έννοια χρέους προς την πατρίδα, όπως και τις "αντιπροοδευτικές"(!) θέσεις περί προσωπικής ανδρείας. Αυτοί ουδόλως θα ανησυχούν για το εθνικό μας αύριο. Θα θελήσουν να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο πλούτος και θα αναζητούν να στεγάσουν τα λάφυρά τους σε άλλα μέρη, κάπου στον πλανήτη Γη
Εμείς κάποτε είχαμε διδαχθεί στα σχολεία από τον δάσκαλό μας, ο οποίος την εποχή εκείνη δεν αλλοιθώριζε ιδεολογικά, διότι είχε σαν πυξίδα την Ελλάδα, ότι οι άρχοντες των πόλεων των προγόνων μας γκρέμιζαν συμβολικά ένα μέρος των τειχών τους, όταν στην πόλη τους επέστρεφε από τους Ολυμπιακούς αγώνες πολίτης τους δαφνο-στεφανωμένος νικητής. Διότι, όπως έλεγαν "με τέτοιους άνδρες δεν χρειαζόμαστε τείχη".
Τέτοιοι άνδρες είναι όσοι είναι προικισμένοι με δύναμη, αντοχή, καρτερία, πειθαρχία, εκπαίδευση και προ πάντων "πιστεύω". Μια ευλογημένη πατρίδα είναι εκείνη, η οποία έχει πολίτες με εκείνες τις ηθικές δυνάμεις, οι οποίες παρέχουν τα αναμφίλεκτα εχέγγυα για την σωτηρία της. Αλλοιώς πως, θα ιδούμε τους επιγενομένους να σωρεύουν ύλην αθλίως αποκτωμένη, απολύοντας την τιμιότητά τους και διακωμωδώντας την όποια έννοια χρέους προς την πατρίδα, όπως και τις "αντιπροοδευτικές"(!) θέσεις περί προσωπικής ανδρείας. Αυτοί ουδόλως θα ανησυχούν για το εθνικό μας αύριο. Θα θελήσουν να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο πλούτος και θα αναζητούν να στεγάσουν τα λάφυρά τους σε άλλα μέρη, κάπου στον πλανήτη Γη.
Αυτές οι επισημάνσεις διαγιγνώσκουν επικινδυνότητες για την ελληνική μας πατρίδα. Αυτός ο λαός, ως φαίνεται άρχισε να κουράζεται από την εγκατάλειψή του σε μία ελευθερία χωρίς όρια. Στην ασύδοτη ελευθερία, όπως διέβλεψε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αυτή η ανάλυση της παρακμής έχει την ψυχοκοινωνική της ερμηνεία. Ο Έλληνας έχει περιαχθεί σε κατάσταση αποδοχής του απροσδιορίστου παιχνιδιού της πολυδιάστατης ανοχής και της κυριαρχίας της ενεργητικής ή παθητικής αδικίας, χωρίς πλέον να διακρίνεται για το οποιοδήποτε απόθεμα σθένους προς άμυνα. Σθένους, που θα τον κεντρίσει στο να αναζητήσει την θεραπευτική αγωγή, που θα τον περιάξει στην έλλογη νόηση, η οποία σε τελική ανάλυση θα τον συνδράμει, για να συναντηθεί με την ειρηνευμένη του ύπαρξη.
Οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν την θέση τους απέναντι στην διαλυτική επίδραση τού, όπως πιστεύουν, εκσυγχρονιστικού γίγνεσθαι. Ας μη φοβούνται την μειονότητα των "περιέργων προτιμήσεων" αριστεριστών. Δεν είναι εντροπή να αναφέρονται στις λέξεις Ελλάς και Ελληνικόν Έθνος. Μόνον οι εγκαταβιούντες εν Ελλάδι μη Έλληνες θα τους κατηγορούσαν γι'αυτό. Ουδείς άλλος! Επί τέλους, ας καθίσουν να μεθοδεύσουν τρόπους απαναποκτήσεως δυνατοτήτων εκφοράς και νέων ΟΧΙ. Όπως τότε, το '40! Διότι υπάρχει αντικείμενον! Υπάρχει απειλή! Καί από την πλευρά της Τουρκίας αλλά καί από την πλευρά όλων των βορείων γειτόνων. Αν δεν υπάρχει, τότε προτρέπομε τον συνταγματικόν υπεύθυνον της χώρας να μας το αποσαφηνίσει επισήμως, για να απενεργοποιήσουμε τις χρηματοβόρες ένοπλες δυνάμεις και ως μη όντες στρατοκτήμονες πλέον, να καθευδήσωμε μακαρίως τον ύπνο του εξ ουρανών ησφαλισμένου και κάτω από την θεία και τρυφερή κρατική αγκάλη.
1 .Οι ανάμεσά μας οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι ευδοκιμούν
(μόνον οικονομικά) σε σύγκριση με την προτέρα τους ζωή στην ιδιαιτέρα
τους πατρίδα. Συνδιαιτώνται λοιπόν, κάτω από μία δική μας κατανόηση, που
είναι απόρροια μιας υπερβολικής μας δημοκρατικής χειραφετήσεως. Μιας
στάσεως δηλαδή, η οποία έμμεσα έχει γεννηθεί από την αποφασιστική μας
αγνόηση των βιολογικών και πολιτισμικών ντετερμινισμών.
2.Των ομόρων χωρών
3.Το ποσοστό των αλλοδαπών στην Ελλάδα αποτελεί το 20% του
συνολικού πληθυσμού και συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία, ως προς το
ανεξέλεγκτο της εισόδου και διαμονής των σε μία χώρα, η οποία διαθέτει
στρατιωτικές μονάδες προκαλύψεως, ειδικούς συνοριακούς φύλακες και
φύλαξη ακτών (όχι όμως από ακτοφυλακή). Γιατί άραγε;
4.Τα media, δια "εγκρίτων" δημοσιογράφων διακρίνονται για την
εύνοιά τους υπέρ των πάσης φύσεως και προσανατολισμών μειονοτήτων.
Υπόθεση, που ανάγει, όχι σε ανθρωπιστική αντιμετώπιση αλλά σε
"υποστηριζομένη
θέση". 5.Όπως γράφει ο Pascal Bruckner στην πραγματεία
του "la tyrannie de la penitience", "επιδεικνύουν θορυβώδικα την
προσωπικότητά τους, υπερηφανεύονται που είναι αυτό που είναι,
αυτοεξυμνούνται, δεν βλέπουν στον εαυτό τους το παραμικρό ελάττωμα, δεν
αυτοαμφισβητούνται ποτέ, μερικές φορές μάλιστα, ξεφεύγουν και από τον
κοινό για όλους νόμο (στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γκέι, άνδρες ή
γυναίκες, δεν μπορούν, εκτός εξαιρέσεων, να κατηγορηθούν για σεξουαλική
παρενόχληση: η ελεύθερη έκφραση της libido τους είναι πάντα αθώα)". 6.Πχ
αντιρρησίες συνειδήσεως, φυγόστρατοι και άθεοι (οι οποίοι και γίνονται
μέχρι και υπουργοί) και άλλα πολλά. 7.Ένας τέτοιος πόλεμος υπάρχει (παρά
τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου) εδώ και χρόνια με
την Τουρκία. Οι ευρείς χώροι, μέσα στους οποίους εκδιπλώνει η Τουρκία
την πρωτογενή της ενέργεια με τρόπους που εκφράζονται μέσω της
προαγομένης οικονομίας, της πολιτισμικής δραστηριοποιήσεως, της
στρατιωτικής ισχυροποιήσεως κττ, και με την συνάφεια υπερτέρων και
προγραμματισμένων πολιτικών σκοπών η γείτων χώρα δια της δημιουργίας
κρίσεων κατορθώνει κάθε φορά να αποκομίζει κέρδη ενισχύοντας έτσι τις
συνιστώσες του γεωπολιτικού της δυναμικού.
Περιοδικό Προβληματισμοί
Περιοδικό Προβληματισμοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου