Ιστορίες μεταπολιτευτικής υποκρισίας - Οι πολιτικές δολοφονίες του “συνταγματικού τόξου”

Θα θυμηθούμε σήμερα επ' ευκαιρίας της νέας συντονισμένης συκοφαντικής επιθέσεως εναντίον του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγής, δύο παλιά περιστατικά που θα καταδείξουν την υποκρισία του καθεστώτος και θα αναδείξουν τα κίνητρα πίσω από αυτή την νέα επίθεση εναντίον του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή.

Ξεκινώντας χρονολογικά οφείλουμε να θυμηθούμε την υπόθεση της «εταιρίας δολοφόνων» του 1987. Τότε ο, εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ, δήμαρχος Νέας Χαλκηδόνας, Χρήστος Παπαδόπουλος, ορμώμενος από ιδεολογικά κίνητρα - κατά δήλωση του ίδιου - δολοφόνησε με στυγερό τρόπο οκτώ ανθρώπους για να τους αρπάξει τις περιουσίες. Βέβαια, το προαναφερθέν ιδεολογικό κίνητρο δεν ομολογήθηκε ότι ήταν η έμφυτη τάση του ΠΑΣΟΚ για ρεμούλα και κλεψιά, αλλά ωραιοποιήθηκε στην δηλώσεις του δολοφόνου. Όπως είχε πει: «Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, η δράση μας είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Από μικρό παιδί είχα αριστερή συνείδηση. Σε καμία διαθήκη δεν υπήρχαν λιγότεροι από πενήντα κληρονόμοι, συνήθως ήταν από 70-100, ενώ στην υπόθεση του Τυπάλδου, παρακαλώ, ήταν 156. Δηλαδή, εγώ δεν τα έκανα όλα αυτά για τον εαυτό μου, αλλά για να βγάλω τον φτωχό από την πείνα του. Τότε πίστευα ότι έχει μεγαλύτερη αξία να φάνε ψωμί 150 άνθρωποι, από τη ζωή ενός 85χρονου ή 90χρονου».

Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση ήταν μέλη της αντίστοιχης τοπικής του ΠΑΣΟΚ. Οι εν λόγω σπείρα πασόκων σκότωνε γέροντες και στην συνέχεια υφάρπαζε την περιουσία τους και την μοίραζε στους «αναξιοπαθούντες» πασόκους – συνεργούς.

Η δεύτερη υπόθεση έλαβε χώρα μερικά χρόνια αργότερα. Στα τέλη του 1990 τη χώρα κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Υπουργό Παιδείας τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Ο χώρος της Παιδείας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση. Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πολιτικά οξυμένη, με την κυβέρνηση να δέχεται τα πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Στελέχη της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας ζητούσαν τον τερματισμό των καταλήψεων, έστω και δια της βίας. Γύρω στις 10:30 μ.μ. της 8ης Ιανουαρίου 1991, μέλη της ΟΝΝΕΔ προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυμνάσιο - Λύκειο Πάτρας. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους καταληψίες μαθητές του.

Βεβαίως, κανένας δεν τόλμησε τότε, ούτε οποτεδήποτε άλλοτε να συνδέσει τα συγκεκριμένα εγκλήματα με τα κόμματα, στα οποία άνηκαν οι δράστες. Τώρα, όμως, ένα περιστατικό για το οποίο η Χρυσή Αυγή δεν έχει ούτε γνώση, ούτε ανάμειξη επιχειρεί να πιστωθεί ως «έγκλημα της Χρυσής Αυγής», χρησιμοποιώντας την λογική της συλλογικής ευθύνης.
 

Πλούσιο,πραγματικά,  το υλικό της παραπληροφόρησης που προσέφεραν τα τηλεοπτικά κανάλια της διαπλοκής και οι αντίστοιχες εφημερίδες. Πήραν μια δολοφονία, την μεταχειρίστηκαν όπως βόλευε τα αφεντικά τους και της απέδωσαν όχι μόνο πολιτικά κίνητρα, αλλά και δήθεν ευθεία εντολή από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Μεθοδευμένη δουλειά από τα «παπαγαλάκια» του καθεστώτος, τα οποία όμως μέσα στους τόνους λάσπης έπεφταν σε αντιφάσεις.
«Μέλος» βαφτιζόταν την μια στιγμή ο δράστης, «υποστηριχτής» την άλλη, «κινούνταν στον ιδεολογικό χώρο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» την παράλλη. Το σενάριο είναι ήδη αρκετά ευφάνταστο, έχει όμως αρκετές «τρύπες» που πρέπει να καλυφθούν. Ακόμη κι αν το κακό έγινε εξαιτίας του καυγά για τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, και όχι για το ποδόσφαιρο, από πού κι ως που προκύπτει ευθύνη για την ΧΡΥΣΗ  ΑΥΓΗ;
Μήπως  η σταλινική λογική της συλλογικής ευθύνης (αφού η πρώτη φορά που εφαρμόσθηκε πλήρως ήταν στην Σοβιετική Ένωση την δεκαετία του 1920 και 1930) είναι παρούσα και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης; Αν ισχύει, ας μας ενημερώσουν να το γνωρίζουμε και Εμείς, αλλά πρώτα ας δουν με αναδρομική ισχύ τα δικά τους πεπραγμένα. Ας θυμηθούν, όχι απλώς τους άγριους ξυλοδαρμούς, αλλά τις δολοφονίες μεταξύ των οπαδών των καθεστωτικών κομμάτων κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 και του ΄90. Θα σταθούμε σ΄ένα ξεκάθαρο περιστατικό του παρελθόντος, το οποίο δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση ότι αποτελεί πολιτικό έγκλημα. Αναφερόμαστε, φυσικά, στην δολοφονία του αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα τον Ιανουάριο του 1991 από οννεδίτες, ύστερα από την επίσημη θέση της κυβερνώσας ΝΔ τότε «να σπάσουν» οι μαθητικές καταλήψεις. Είδατε, σ΄αυτήν  την περίπτωση, να υπάρξει κάποια πρόταση να τεθεί εκτός νόμου η ΝΔ, όπως κατά κόρον γίνεται συνεχώς το τελευταίο χρονικό διάστημα με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;
Σ΄ένα ξεκάθαρο πολιτικό έγκλημα, με σαφή εντολή στον δράστη της επίθεσης να «καθαρίσει» σπάζοντας την κατάληψη από τα ηγετικά κλιμάκια της ΝΔ, δεν δόθηκε καμιά συνέχεια. Αντιθέτως, τώρα, με την φτηνή λογική «κάποιος, κάπου, κάποτε», προσπαθούν να ενοχοποιήσουν από το πουθενά ένα Νόμιμο και πάνω απ΄όλα Έντιμο Πολιτικό Κίνημα. Μιας και αναφερθήκαμε στην έννοια της εντιμότητας και επειδή οι γνωστοί θρασύδειλοι του ΠΑΣΟΚ βγήκαν από την πολιτική τους απομόνωση για να σπεκουλάρουν πάνω σ΄έναν νεκρό, να τους ενημερώσουμε ότι εγκληματική πράξη, εκτός από την δολοφονία, είναι και οι οικονομικές ατασθαλίες. Ο Τσοχατζόπουλος όταν έκανε τις λαμογιές του δεν ήταν ένας απλός πολίτης, αλλά υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιούσε, δηλαδή, την κομματική του δύναμη για να μπορέσει να παίρνει τις μίζες.
Για να μην μιλήσουμε για άλλες περιπτώσεις «ευυπόληπτων» πασόκων που τα μπερδέματά τους με την Δικαιοσύνη βρίσκονται σε εξέλιξη ή σε αναμονή. Δεν έχουν, λοιπόν, κανένα νομικό και κυρίως ηθικό δικαίωμα να ομιλούν περί «πολιτικού εγκλήματος», στην περίπτωση της Αμφιάλης, εκείνοι που χρησιμοποίησαν την κομματική τους ιδιότητα και την πολιτική τους ισχύ προκειμένου να προβούν σε παράνομες και ανήθικες πράξεις.
Ας είναι σίγουροι ότι η προβοκάτσια που επιχειρούν εις βάρος  του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος όχι μόνο δεν πρόκειται να επιτύχει, αλλά θα τους ξεγυμνώσει ακόμα περισσότερο μπροστά στα μάτια των Ελλήνων και κυρίως μπροστά στην Αλήθεια που δεν φοβάται τίποτε και κανέναν!