Ελαμψε χτες βράδυ ο πολυχώρος της λεγομένης Ομοσπονδίας Ελληνικών
Σωματείων Μείζονος (ή Μίζερος) Νέας Υόρκης τη παρουσία (δοτική είναι,
αλλά δεν μπορώ να βάλω το κόμμα από κάτω) του Υφυπουργού Εξωτερικών,
αρμοδίου επί θεμάτων Αποδήμου Ελληνισμού, κ. Κώστα Τσιάρα. Και η λάμψη
δεν επροέρχετο αποκλειστικώς από το λελαμπρυσμένον της κεφαλής του κ.
Υφυπουργού (και εγώ τυγχάνω καραφλός, άρα ας μου συγχωρήσει το αστείο),
αλλά από τη μεγάλη είδηση που έσκασε ως βόμβα και συνετάραξε τα θεμέλια
του οικοδομήματος: το ΣΑΕ (Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού) ας το
ξεχάσουμε όπως το ξέραμε – λες και το ξέραμε, αφού ελάχιστοι γνωρίζουν
την ύπαρξή του – διότι θα επανασυσταθή και μάλιστα εξ ων συνετέθη!
Εδώ χρειάζονται γιγαντιαία μεγέθη ευφυϊας για να αντιληφθούν το
ασσύληπτον του μελεπηβόλου αυτού σχεδίου, παρά τα περισσεύματα
μετριοφροσύνης με τα οποία το περιέγραψε ο κ. υφυπουργός. Αφού μας είπε
ότι το ΣΑΕ όπως είναι τώρα, εκφράζοντας δηλαδή επί το πλείστον
ανυπάρκτους ή επιθανάτιους συλλόγους και …ωμοσπονδίες, δεν λειτουργεί
σωστά και δεν κατάφερε να εκφράση τον απόδημο ελληνισμό, έσπευσε να
προσθέση ότι ο φορεύς και στη νέα μορφή του θα αξιοποιήσει υπάρχοντες
οργανισμούς, συλλόγους δηλαδή κοκ, με τη διαφορά ότι τώρα θα μπορούν και
μεμονωμένοι ομογενείς να γίνουν απευθείας μέλη. Μ’άλλα λόγια, το «νέο»
…ΣΑΕ θα χτιστεί με τα παλιά …τούβλα! Βασικά δεν θα κατεδαφιστή – για
ποιό λόγο άλλωστε – θα αρκεστεί το υπουργείο σε κάποια εξωρραϊστικά
σοβαντζίσματα που είναι και το πιο πιθανό. Αλλωστε η λάσπη κολλάει σε
καθετί ομογενειακό, έτσι και στο ΣΑΕ ένα μύστρισμα θα είναι ό,τι πρέπει
προκειμένου να δείξη ένα νέο πρόσωπο σε μια …ωμογένεια που ούτως ή άλλως
δεν γνωρίζει ούτε το παλιό του.
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Οχι βέβαια για να σας μεταδώσω την
απαισιοδοξία και καχυποψία μου προς ο,τιδήποτε ελλαδικό, αλλά για να
διασκεδάσω τις ανησυχίες όσων φίλων τρέμουν ότι η κρίσις μπορεί να
οδηγήση την Ελλάδα σε αλλοτρίωση της ταυτότητάς της και ετεροπροσώπευση
της …ιδιοπροσωπείας της. Μην ανησυχήτε, it’s business as usual! Πλάθουμε
τα ίδια σκατά, εν συνεχεία κάθε αξιωματούχος προσθέτει και λίγα από τα
δικά του και μετά εκπλησσόμεθα όταν το αποτέλεσμα είναι πάλι …σκατά! Μα
τί περιμέναμε να γίνη, πουτίγκα; Ασε δε που στα σκατά ό,τι και να
προσθέσης το αποτέλεσμα θα είναι ακατάλληλο προς βρώσιν ή πόσιν. Ακόμη
δηλαδή κι’αν κάποιος, όπως ο κ. Τσιάρας, έχει την καλή διάθεση να φέρη
στη συνταγή κάτι καινούργιο, κάτι γκουρμέ τέλος πάντων, όταν η βάση του
κέικ είναι σκατά, περισσότερα σκατά θα φτιάξει!
Επαναλαμβάνομαι και γίνομαι κουραστικός, το ίδιο όμως συμβαίνει και
με τα μεγαλεπήβολα σχέδια της μητρός πατρίδος. Δεν εννοεί να μάθει ότι
αν δεν γκρεμίσεις εν των βάθρων δεν φτιάχνης νέο οικοδόμημα. Τα
μερεμέτια είναι πάντα μερεμέτια, απλά αναβάλουν την κατεδάφιση με
αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμος χρόνος και χρήμα.
Εκ των υστέρων και χωρίς να περιμένω ότι θα ληφθούν υπόψιν, θα
καταθέσω (ή θα καταχέσω, εσχατολογικώς και ως προς το ΣΑΕ ομιλούντες)
μερικές απλές ιδέες, μήπως και δούμε το θέμα σε άλλο πλαίσιο.
Κατά αρχάς το όνομά του είναι προβληματικό και συνάδει στο αφετηριακό
του κόμπλεξ: η συντριπτική πλειοψηφία των ομογενών, στις ΗΠΑ
τουλάχιστον, έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει εδώ, άρα δεν είναι απόδημοι, δεν
έφυγαν από κάποια άλλη χώρα! Εκτός κι’αν θεωρήσωμε τη μετακόμιση από
την Αστόρια στο Μανχάταν ως αποδημία. Μπορεί να πρόκεται για δύο
διαφορετικούς κόσμους, είναι όμως η ίδια χώρα. (Σε περιπτώσεις χωρών με
απολυταρχικά καθεστώρα και ανθελληνικές τάσεις, όπως η Τουρκία ή κάποιες
από τις πρώην Σοβιετικές «Δημοκρατίες», το να αποκαλής ανθρώπους που
μετρούν και πάνω από δέκα γενιές εκεί «απόδημους», είναι επικίνδυνο
γιατί βοηθάς τα καθεστώτα να τους θεωρούν «ξένους».)
Ας ονομαστή λοιπόν Συμβούλιο Οικουμενικού Ελληνισμού ή κάτι παρόμοιο.
Εν συνεχεία, να αποκοπή πλήρως από τας εθνικοτοπικάς οργανώσεις και τα
εγγενή τους προβλήματα. Να επιτραπή η δυνατότητα να γίνεται κανείς
απευθείας μέλος ή φίλος, όπως προβλέπεται στο νέο σχέδιο, και εν
συνεχεία να έρθουν οι αρμόδιοι σε επαφή με τις λίγες σοβαρές οργανώσεις
της ομογένειας (ενδεικτικά αναφέρω δικηγορικούς συλλόγους, ιατρικές
εταιρείες, ΑΧΕΠΑ, οργανώσεις πανεπιστημιακών, Ηγεσία των 100, Παγκρητική
κλπ.) ούτως ώστε να αξιοποιήσουν ένα μέρος του δυναμικού τους που
συμμετέχει ισοδύναμα και σε πολλές περιπτώσεις μεγαλουργεί στην ευρύτερη
αμερικανική κοινωνία. Γιατί δηλαδή να μην είναι μέλη, έστω και επί τιμή
(μεταφορικώς και στην κυριολεξία, αφού όλο και κάτι θα τσοντάρουν), ο
Ρέινς Πρίμπους, πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο Τζέιμς Ντίμον,
πρόεδρος της «Τσέις», ο Πήτερ Διαμαντής, ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, και να
είναι από καθέδρας όλη η σάρα και η μάρα;
Τώρα θα μου πείτε, πώς θα έρθουν αυτοί οι άνθρωποι σε έναν τέτοιο
οργανισμό, χώρια που και άλλοι προσπάθησαν να προσεγγίσουν αναλόγων
μεγεθών ομογενείς και έφαγαν πόρτα. Εκεί είναι που χρειάζεται μια μαγιά
άκρως σοβαρών ανθρώπων να συγκροτήσουν έναν βασικό πυρήνα και να αφεθούν
ελεύθεροι να εργαστούν σ’αυτή την κατεύθυνση. Και εκεί μπορεί να παίξη
ρόλο καταλύτη η Γραμματεία «Αποδήμων» και ο κ. Τσιάρας, προσεγγίζοντας
αυτούς τους ανθρώπους σε ανώτατο επίπεδο, προσκαλώντας τους στην Ελλάδα,
ας βάλουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να τους δώσει κανένα σοβαρό
παράσημο – γιατί έχουν δωθεί σε αρκετούς ομογενείς καραγκιόζηδες διάφορα
παράσημα – και έτσι να μπη το νερό στο αυλάκι.
Αυτές είναι μερικές μόνο ιδέες, είμαι σίγουρος ότι οι επιτελικοί
εγκέφαλοι του υπουργείου και οι διάφοροι συμβουλάτορες, έχουν
περισσότερες. Χρειάζεται φαντασία, τόλμη σοβαρότητα και διάθεση να βγης
απ’την πεπατημένη, κ. Τσιάρα, αν έχης όρεξη να κάνης κάτι σοβαρό κι’όχι
απλά να ροκανίσης τις μέρες σου μέχρι να πας σε καμμιά άλλη θέση και να
ζήσης εσύ καλά και εμείς καλύτερα. Τα περί αυτοχρηματοδότησης,
αυτοργάνωσης του ΣΑΕ και τα συναφή κινούνται μεν προς τη σωστή
κατεύθυνση, αλλά είναι δευτερευούσης σημασίας εν προκειμένω. Εκτός κι’αν
υποδηλώνουν διάθεση απαλλαγής της Ελλάδος από τον βραχνά του ΣΑΕ, που
είναι και το πιο πιθανό …
Δημήτρης Ρομποτής D.R.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου