«Ευρισκόμεθα ενώπιον οργανωμένης κομμουνιστικής στάσεως εναντίον
της πατρίδος. Η πρώτη φάσις αυτής της κομμουνιστικής στάσεως υπήρξεν η
συμμοριακή δράσις. Η Δευτέρα φάσις υπήρξεν η συνοριακή εισβολή. Και
ευρισκόμεθα εν αναμονή των νεωτέρων φάσεων. Ο τελικός αντικειμενικός
σκοπός του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι πλέον η κατάλυσις της εθνικής
μας ακεραιότητος, η κατάλυσις της πολιτικής μας ελευθερίας και η
κατάλυσις της εννοίας της Ελλάδος» (Από λόγο του Γ. Παπανδρέου στην Βουλή των Ελλήνων, την 19η Νοεμβρίου 1946, «Επίσημα Πρακτικά της Βουλής», σελίς 458).
Με αφορμή την 63η επέτειο από την λήξη του συμμοριτοπολέμου, θα
εξετάσουμε στο σημερινό μας αφιέρωμα τους λόγους για τους οποίους έγινε
ο συμμοριτοπόλεμος, τις συνέπειες που είχε για την Ελλάδα και τους
Έλληνες, αλλά και αυτές που θα μπορούσε να έχει από μια ενδεχόμενη
επικράτηση των κομμουνιστοσυμμοριτών. Μια απαραίτητη
διευκρίνιση θα κάνω, πριν ξεκινήσω. Το παρόν άρθρο δεν γράφεται για να
ξύσει παλιές πληγές και να διχάσει τους Έλληνες. Γράφεται μόνο για να
αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια, που τόσο διαστρέφεται στις μέρες μας
από τα ελεεινά κατάλοιπα του σταλινισμού, που όμως κυριαρχούν στον
δημόσιο βίο και ειδικώς στα ΜΜΕ, με την ανοχή των λεγομένων «δεξιών».
Να πάμε τώρα στα ιστορικά γεγονότα. Η επίσημη έναρξη του
συμμοριτοπολέμου, ή «Τρίτου Γύρου», έγινε την 31η Μαρτίου 1946, την ίδια
ημέρα που διεξάγονταν στην χώρα εκλογές, από τις οποίες απείχε το ΚΚΕ.
Την ημέρα εκείνη, λοιπόν, σημειώθηκε ένοπλη επίθεση συμμοριτών στον
σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου Πιερίας, με αποτέλεσμα την δολοφονία
των επτά χωροφυλάκων που υπηρετούσαν εκεί. Τι είχε, όμως, προηγηθεί;
Τον Απρίλιο του 1941 αρχίζει η περίοδος της κατοχής. Στην αρχή, οι
κομμουνιστές, επηρεασμένοι από το Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο φιλίας
(Ρίμπεντροπ-Μολότωφ), κάθονταν… στ’ αυγά τους. Όταν, στις 22 Ιουνίου
1941, οι Γερμανοί εκστρατεύουν κατά του μπολσεβικισμού… ξυπνούν οι
κομμουνιστές και καλούν τον λαό στα όπλα για την υπεράσπιση της…
Σοβιετικής Ενώσεως («η υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης, η
υποστήριξη της νίκης της με όλα τα μέσα, είναι ύψιστο καθήκον κάθε
κομμουνιστή» – Απόφαση 6ης Ολομελείας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, 3 Ιουλίου 1941).
Όμως, επειδή οι κομμουνιστές ήσαν λίγοι και κανένας άλλος δεν ήταν
πρόθυμος να πολεμήσει υπέρ της Σοβιετίας, το ΚΚΕ αποφάσισε την ίδρυση
ενός παραπλανητικού σχήματος, του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου»
(ΕΑΜ), με σκοπό να παγιδεύσει τους Έλληνες.
Εκτός, όμως, από την υπεράσπιση της Σοβ. Ενώσεως, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δηλ. το
ΚΚΕ, είχε σκοπό να καταλάβει την εξουσία μετά την αποχώρηση των
Γερμανών. Γι’ αυτό, σ’ ολόκληρη την περίοδο της κατοχής οργάνωνε
επιχειρήσεις εξοντώσεως άλλων μη κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων (ο
«Πρώτος Γύρος»), που τις έβλεπε ως μελλοντικούς αντιπάλους στα σχέδιά
του, παρά πολεμούσε τους Γερμανούς. Διενεργούσε μόνον δολοφονικές
επιθέσεις εναντίον μεμονωμένων Γερμανών στρατιωτών, με αποτέλεσμα την
πρόκληση αντιποίνων κατά του πληθυσμού, από τις γερμανικές αρχές. Με τον
τρόπο αυτό, στρατολογούσε νέα μέλη, καθώς οι κάτοικοι των περιοχών που
γίνονταν οι επιθέσεις αυτές, προκειμένου να αποφύγουν τα γερμανικά
αντίποινα, κατέφευγαν στους αντάρτες.
Οι Γερμανοί αποχώρησαν τον Οκτώβριο 1944 και δύο μήνες μετά, κηρύσσει
το ΚΚΕ ένοπλο αγώνα κατά της μετακατοχικής κυβερνήσεως του Γ.
Παπανδρέου, τα λεγόμενα «Δεκεμβριανά», ή «Δεύτερο Γύρο». Τελικώς, τον
Ιανουάριο του ’45, αφού είχε ηττηθεί στρατιωτικά στην περιοχή
πρωτευούσης κι ενώ στο μεταξύ είχε σφάξει χιλιάδες Έλληνες και είχε
ρημάξει την χώρα, το ΚΚΕ υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας και
τερματίστηκε ο Δεύτερος Γύρος. Είχε φροντίσει, όμως, το ΚΚΕ να αποκρύψει
χιλιάδες όπλα και πυρομαχικά, για τον επόμενο Γύρο…
Εν τω μεταξύ, είχε υπογραφεί στην Γιάλτα, η ομώνυμη συμφωνία μεταξύ
Στάλιν-Τσώρτσιλ-Ρούζβελτ, μια αισχρή συμφωνία διαμελισμού της Ευρώπης, η
οποία επικύρωσε την προτέρα «συμφωνία των ποσοστών» μεταξύ Στάλιν και
Τσώρτσιλ, με την οποία η Ελλάς θα παρέμενε υπό τον έλεγχο των
Αγγλοαμερικανών. Και όντως, κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών, ο Στάλιν
σεβάστηκε την συμφωνία και πούλησε τα εδώ τσιράκια του. Εδώ, λοιπόν,
προκύπτει το μεγάλο ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ εξαπέλυσε τον «Τρίτο Γύρο»;
Ήταν η αιτία «η βία και η τρομοκρατία που υφίσταντο οι αριστεροί από το
κράτος που τους οδήγησε στα βουνά για την προστασία τους», όπως
υποστηρίζουν οι αριστεροί; Ή επρόκειτο για επιδρομή οργάνων του
πανσλαβισμού προς υποδούλωση της Μακεδονίας μας; Οι απαντήσεις θα δοθούν
ακολούθως με αδιάψευστα ιστορικά ντοκουμέντα.
Έγραψε σχετικώς, ο τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης: «Η πολιτική μας
θα έπρεπε να ’ναι τέτοια, ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική. Χωρίς,
όμως, να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε.
Και στις συνθήκες του ’46 εξασφάλιση νώτων σήμαινε πρώτα απ’ όλα και
κυρίως Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη» («Δέκα χρόνια
πάλης»). Ο ίδιος πάλι, έγραψε στο βιβλίο του «Καινούργια
Κατάσταση-Καινούργια Καθήκοντα»: «Ο Τίτο και η κλίκα του μας υπεσχέθησαν
την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας
να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Γιατί, όμως, ο Τίτο (ή Γιοζίπ Μπροζ, όπως ήταν το πραγματικό εβραϊκό
του όνομα) έσπρωχνε το ΚΚΕ προς την ένοπλη αναμέτρηση με το ελληνικό
κράτος; Τα πύρινα λόγια του σε δημόσια ομιλία του στα Σκόπια, την 11η
Οκτωβρίου 1945, δίνουν την απάντηση: «Υπάρχουν, όμως, σήμερα Μακεδόνες
έξω από την Νοτιοσλαβική Μακεδονία. Είναι οι αδερφοί μας της Μακεδονίας
του Αιγαίου, για τις τύχες των οποίων δεν είναι δυνατόν να
αδιαφορήσουμε». Και συμπλήρωσε ο στενός του συνεργάτης Βουκμάνοβιτς
(γνωστός ως «Τέμπο»): «Είτε το θέλουν οι Έλληνες είτε όχι, η Μακεδονία
θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα υπαχθεί στο Γιουγκοσλαβικό Ομόσπονδο
κράτος. Αν οι Έλληνες δεν το θελήσουν αυτό ειρηνικά, θα το πετύχουμε δια
των όπλων». Επιβεβαιώνει, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», ο Γ. Ιωαννίδης,
εκ των πρωταγωνιστών της κομμουνιστικής ανταρσίας, τους πραγματικούς
σκοπούς των συμμοριτών: «Ο Τίτο χρησιμοποίησε αποκλειστικά τους αντάρτες
του ΚΚΕ για δικούς του επεκτατικούς σκοπούς, για την προώθηση των
γιουγκοσλαβικών βλέψεων στην ελληνική Μακεδονία». Μάλιστα, το 1947,
ενεκρίθη από την 3η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ το διαβόητο σχέδιο
«Λίμνες», που προέβλεπε την δημιουργία κομμουνιστικού κράτους στην
Βόρειο Ελλάδα, με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, το οποίο θα διδόταν ως
«δώρο» στον Τίτο!
Όμως, και ο Στάλιν –δια του Τίτο- ενεθάρρυνε την ανταρσία, με σκοπό τον
διαμελισμό της Ελλάδος, με την δημιουργία ξεχωριστού κομμουνιστικού
κράτους στην Βόρειο Ελλάδα (στα πρότυπα της Βορείου και Νοτίου Κορέας,
της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας κ.τ.λ.), το οποίο θα παρέδιδε μετά
στον Τίτο ως δώρο, για να το ενσωματώσει αυτός στην «Ομόσπονδη
Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Σε περίπτωση αποτυχίας του
στόχου αυτού, και πάλι θα ήταν κερδισμένος, αφού θα είχε πετύχει
αντιπερισπασμό στην Ελλάδα για να μπορέσει να θεμελιώσει τις κατακτήσεις
του στην Ανατολική Ευρώπη. Για την αναμφισβήτητη υποστήριξη του Στάλιν
στην ανταρσία, έγραψε αργότερα ο Δημ. Βλαντάς, μέλος της τότε Κ.Ε. του
ΚΚΕ: «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας, ήταν η τότε ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Αυτή, από τον Μάρτη του 1946, ενθάρρυνε την ηγεσία του ΚΚΕ για
ανταρτοπόλεμο, με σκοπό να εξυπηρετήσει ρωσικά συμφέροντα. Θα ήταν
ανόητο να φανταστεί κανείς ότι, χωρίς την έγκριση της σοβιετικής
ηγεσίας, χωρίς την υπόσχεσή της για βοήθεια, θα άρχιζε η ηγεσία του ΚΚΕ
ένοπλο αγώνα μετά το 1946» («Η τραγωδία του ΚΚΕ»).
Αλλά και ο Μάρκος Βαφειάδης, «Αρχιστράτηγος» των συμμοριακών ορδών,
έγραψε στα «Απομνημονεύματά» του: «Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, που
το 1946 με τη συμφωνία Τίτο-Πασχάλη-Ζαχαριάδη, τους δίνει τη Μακεδονία
ολόκληρη μαζί με τη Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η Ολομέλεια του 1949,
δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της
κρατική υπόσταση Μακεδονία-Θράκη».
Αυτή η απόφαση που αναφέρει ο Βαφειάδης είναι η πιο κραυγαλέα
επιβεβαίωση του άθλιου εθνοπροδοτικού ρόλου του ΚΚΕ. Να και το
ντοκουμέντο της απόλυτης προδοσίας: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδονικός
(Σλαβομακεδονικός) λαός τα ’δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια
ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν
πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του
Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός
λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο
ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει». Αυτό το
κατάπτυστο κείμενο, το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα μιας και δεν έχει
αποκηρυχθεί από το ΚΚΕ, θα κυνηγά τους «Έλληνες» κομμουνιστές εις τον
αιώνα τον άπαντα!
Το τέλος του συμμοριτισμού, γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι, τις
τελευταίες ημέρες του Αυγούστου 1949, στον Γράμμο και στο Βίτσι, με την
μεγάλη νίκη του Εθνικού Στρατού. Οι ηττημένοι συμμορίτες, κατέφυγαν στις
διάφορες χώρες του παραπετάσματος. Προηγουμένως, όμως, είχαν εκτελέσει
το τελευταίο τους αποτρόπαιο έγκλημα κατά της Ελληνικής Φυλής. Κατά τις
επιδρομές τους σε πόλεις και χωριά, άρπαζαν –κατά το παράδειγμα των
Τούρκων- τα ανήλικα παιδιά, και τα οδηγούσαν στο παραπέτασμα, ώστε με
την κατάλληλη εκπαίδευση να τους κάνουν γενιτσάρους και να τους στρέψουν
κατά της πατρίδος στον επόμενο «γύρο» που ετοίμαζαν. Υπολογίζεται ότι
απήχθησαν 28.000 παιδιά! Ήταν το περιβόητο «παιδομάζωμα», το πιο φρικτό
κακούργημα κατά του ελληνικού μέλλοντος.
Οι απώλειες της Ελλάδος από τον συμμοριτοπόλεμο ήσαν οι ακόλουθες:
«Εκτελεσθέντες πολίτες από τους κομμουνιστοσυμμορίτε ς 4.123,
εκτελεσθέντες Ιερείς 165, φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες του στρατού
12.777, τραυματίες αξιωματικοί και άνδρες του στρατού 37.732,
φονευθέντες αξιωματικοί και άνδρες της χωροφυλακής 1.579,
τραυματισθέντες αξιωματικοί και άνδρες της χωροφυλακής 2.329». Οι
απώλειες των συμμοριτών δεν ενδιαφέρουν το παρόν άρθρο. Ας τους
μετρήσουν κι ας τους κλάψουν οι Γιουγκοσλάβοι, Βούλγαροι, Σοβιετικού
κ.λπ. Άλλωστε, γι’ αυτούς πολέμησαν! Υπάρχει κι ένας στατιστικός πίνακας
με τις υλικές καταστροφές, αλλά δεν έχει νόημα να τον παραθέσουμε, μιας
και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάς κατεστράφη ολοκληρωτικά από άκρου
εις άκρον. Δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Η χώρα πήγε 100 χρόνια πίσω!
Αν μπορούσαν να προβλέψουν οι μαχητές του Εθνικού Στρατού την κατάσταση
που θα επικρατούσε μετά το 1974, μάλλον θα θεωρούσαν περιττό να
θυσιασθούν. Το ποια είναι η κατάσταση στην σημερινή Ελλάδα, το βλέπουμε
όλοι. Η διαστρέβλωση της ιστορίας αυτού του τόπου είναι το κάτι άλλο. Οι
τότε νικητές λοιδορούνται ως «εγκληματίες» και «προδότες», ενώ οι
ηττημένοι εξυψώνονται και δικαιώνονται, όχι μόνον από τους πολιτικούς
συνεχιστές τους, αλλά και από τους λεγομένους «δεξιούς», που το μόνο που
δεν έχουν κάνει ακόμη, είναι το να ζητήσουν… συγνώμη γιατί οι τότε
κυβερνώντες δεν παρέδωσαν το κράτος στα νύχια του πανσλαβισμού!
Έχει αναλογιστεί κανείς, ποια θα ήταν η κατάσταση της Ελλάδος και των
Ελλήνων, αν δεν πολεμούσαν και δεν θυσιάζονταν οι αγνοί εθνικιστές; Τι
θα γινόταν εάν επικρατούσαν οι συμμορίτες; Να αναφέρουμε περιληπτικά: Θα
εδημιουργείτο ξεχωριστό «Μακεδονικό» κράτος στην Βόρειο Ελλάδα, που θα
συγχωνευόταν στην Γιουγκοσλαβία. Λαμβάνοντας υπόψιν την… αγάπη των
Αμερικανοσιωνιστών για την Ελλάδα, το τμήμα αυτό του ελληνισμού σίγουρα
θα αποτελούσε επαρχία του κράτους των Σκοπίων. Επίσης, εκατοντάδες
χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια Έλληνες, που θα θεωρούντο «απροσάρμοστοι»
στην νέα κατάσταση, θα εξοντώνονταν στα ελληνικά «Γκουλάγκ». Σε κάθε
περίπτωση, η κομμουνιστική περιπέτεια θα κατέρρεε το 1990 και
εκατομμύρια ρακένδυτοι και πειναλέοι Έλληνες θα εγκατέλειπαν την
ρημαγμένη πατρίδα και θα λαθρομετανάστευαν στις χώρες της Δύσεως, όπου
θα ζούσαν κυνηγημένοι κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Οι δε Ελληνίδες,
οι μητέρες μας, οι γυναίκες μας και οι κόρες μας, θα κατέληγαν στα μπαρ
και στους κακόφημους οίκους των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Με λίγα λόγια,
θα ήμασταν οι Αλβανοί της Ευρώπης!
Άξιζε, λοιπόν, ο αγώνας και η θυσία τους, παρά το ότι σήμερα
λησμονούνται και καθυβρίζονται από τους κρατούντες και τους αριστεριστές
συνεταίρους τους. Σύντομα δε, θα επιστρέψουν στην φυσική τους θέση, στο
πάνθεον των ηρώων της πατρίδος, γιατί η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση
δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΤΡΟΧΟΣ!
Γεώργιος Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου