ΣΚΟΠΙΜΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Νίκος Παπαγεώργης

dikaiopolis.gr

H απίστευτη σύγχυση νομικών όρων και πραγματικών καταστάσεων που γίνεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών είναι χωρίς προηγούμενο. Έμπλεξαν την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δικ. ζωής, τιμής, ελευθερίας κτλ) που απολαμβάνουν και πρέπει να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, με τα πολιτικά δικαιώματα (δικ. εκλέγειν και εκλέγεσθαι, δικ. διορισμού στο Δημόσιο) που μπορούν να έχουν μόνο Έλληνες πολίτες.

Με αυτόν τον τρόπο (περί δήθεν επιταγής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) προσπαθούν να καλύψουν την δική τους ελεύθερη (και ακατανόητη για πολλούς) επιλογή να κάνουν Έλληνες πολίτες, με εξευτελιστικά κριτήρια, παράνομους μετανάστες και να αλλάξουν την εθνική ομοιογένεια της κοινωνίας μας, παρά την αντίθετη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του απλού ελληνικού λαού.

Ελπίζουμε, με αυτό το άρθρο να απογυμνωθούν από τις όποιες ασαφείς νομικά δικαιολογίες, περί δήθεν επιταγής από ανθρωπιστικές αξίες, και να αποκαλύψουν στον απλό λαό τις πραγματικές τους προθέσεις: εκμεταλλευόμενοι το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος περί μη υποχρεωτικών δημοψηφισμάτων (ώστε να μη φανεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού), αλλάζουν την εθνική ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας γιατί απλά έτσι επέλεξαν, γιατί, όπως λέει ο λαός ”έτσι τους γουστάρει”…

Καταρχήν με τον όρο δικαίωμα εννοούμε την εξουσία που.......

το δίκαιο απονέμει σε ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο για να προβαίνει σε πράξη – παράλειψη ή να απαιτεί πράξη – παράλειψη από άλλα φυσικά ή νομικά πρόσωπα και από το κράτος.

Ανθρώπινο δικαίωμα είναι αξιώσεις που απορρέουν από τις ανθρώπινες βασικές ανάγκες και που πρέπει να αναγνωρίζονται σε όλα τα ανθρώπινα όντα ακριβώς λόγω του γεγονότος ότι είναι ανθρώπινα πλάσματα. Έχουν δε να κάνουν με την ζωή, και την προσωπικότητα όλων των ανθρώπων, ενώ στη έννοια της προσωπικότητας υπάγονται ως δευτερογενείς έννοιες το δικαίωμα στην τιμή, την υγεία και την ιδιωτική ζωή.

Η σύγχρονη ιστορία της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκινά από το 1945, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ με πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση της ειρήνης, γι’ αυτό και περιέλαβε στον Καταστατικό του Χάρτη αρχές περί μη επέμβασης στο εσωτερικό των κρατών αρ. 2 παρ. 7 και απαγόρευση παράνομης χρήσης βίας αρ. 2 παρ. 4.

Όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίστηκε σε γενικολογίες και αόριστα άρθρα περί δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών αρ. 1 παρ. 2 και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα αρ. 55 και 56. Για να καλύψει αυτές τις γενικολογίες ο ΟΗΕ ίδρυσε την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1946), η οποία συνέταξε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου (10-12-1948), στην οποία περιλαμβάνει άρθρα για την απαγόρευση των φυλετικών διακρίσεων, το δικαίωμα στην ζωή, στην έκφραση και στην προσωπική ελευθερία, την απαγόρευση των βασανιστηρίων και της αυθαίρετης σύλληψης κτλ.

Ωστόσο, η Οικουμενική αυτή Διακήρυξη, παρόλο που είναι Οικουμενική, δεν είναι δεσμευτική για τα κράτη, γιατί αποτελεί απλή Διακήρυξη και γι’ αυτό τα κράτη, επικαλούμενα την αρχή του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ «περί μη επέμβασης στο εσωτερικό των κρατών», έκαναν ό,τι ήθελαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα αποκρούοντας κάθε επέμβαση και έλεγχο.

Από τότε ο ΟΗΕ προσπάθησε να προστατέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα με επιμέρους διεθνείς συμβάσεις, τηρώντας την αυστηρή διάκριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τα πολιτικά δικαιώματα που είναι ελεύθερο να διαχειρίζεται ένα κράτος, και τα οποία αφορούν στην εθνική του κυριαρχία και κρατική υπόσταση.

Εκτός λοιπόν από τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν στο πλαίσιο του ΟΗΕ κατά της Γενοκτονίας (1948), περί Προσφύγων (Γενεύη 1951), κατά των φυλετικών διακρίσεων (1965), στο 1966 υπογράφτηκε το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Αυτόματα λοιπόν κάποιος που ασχολείται με αυτά τα θέματα για πρώτη φορά βλέπει μπροστά του δύο άγνωστους όρους: εκτός από τα ανθρώπινα υπάρχουν και τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα.

Ατομικά δικαιώματα ή θεμελιώδεις ελευθερίες είναι δικαιώματα του ατόμου που το κράτος δεν μπορεί να προσβάλει (υπάρχει ένας απαραβίαστος πυρήνα τους) και έχουν να κάνουν με τον ιδιωτικό βίο (ελευθερία ιδιοκτησίας, σκέψης κτλ) και τον δημόσιο βίο του ατόμου – ανθρώπου (ελευθερία έκφρασης, θρησκευτικής συνείδησης κτλ) στα πλαίσια ενός κράτους.

Τα ατομικά δικαιώματα ως παρακλάδι των ευρύτερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζονται σε όλους τους κατοίκους ενός κράτους είτε είναι νόμιμοι υπήκοοι, είτε παράνομοι λαθρομετανάστες. Ενώ επίσης απαγορεύεται η κατάργησή τους και επιτρέπεται αν χρειαστεί, μόνο μία ελεγχόμενη αναπροσαρμογή τους. Με το Ελληνικό Σύνταγμα του 2001 αναγνωρίζονται πληθώρα ατομικών δικαιωμάτων για όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, νόμιμους και παράνομους, όπως το άρθρο 8 του Συντάγματος για τον νόμιμο δικαστή, το άρθρο 6 για απαγόρευση αυθαίρετης σύλληψης, το άρθρο 13 για ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης και το άρθρο 17 για ελευθερία ιδιοκτησίας.

Γι’ αυτό και όταν συλλαμβάνεται ένας παράνομος μετανάστης δεν του κατάσχονται τα χρήματα που βρίσκονται πάνω του (ελευθερία ιδιοκτησίας), γι’ αυτό και είδαμε στα γεγονότα με το σκίσιμο σελίδας από το κοράνι την άνοιξη του 2009, να συμμετέχει νόμιμα σε διαδήλωση διαμαρτυρίας πλήθος από παράνομους λαθρομετανάστες (ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης) και γι’ αυτό όταν συλλαμβάνεται ένας παράνομος μετανάστης οδηγείται στις νόμιμες αρχές και δεν γίνονται «λαϊκά δικαστήρια» (αρχή του νόμιμου δικαστή).

Αυτά λοιπόν τα ατομικά δικαιώματα που αναγνωρίζει το Ελληνικό Σύνταγμα (ως παρακλάδι των ευρύτερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων) ερμηνεύονται με βάση τις δύο γενικές ρήτρες του Συντάγματος: το αρ. 2 παρ. 1 για την αξία του ανθρώπου και το αρ. 5 παρ. 1 για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ενώ τέλος η σύνδεση όλων των ατομικών δικαιωμάτων του ελληνικού Συντάγματος με τα ανθρώπινα δικαιώματα πραγματοποιείται με το αρ. 5 παρ. 2 το οποίο απλά επαναλαμβάνει το αυτονόητο: ότι τα ατομικά – ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, νόμιμους και παράνομους.

Όμως, όπως φαίνεται και από το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του ΟΗΕ, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία δικαιωμάτων που διακρίνεται σαφέστατα από τα ατομικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα: Τα Πολιτικά δικαιώματα.

Πολιτικά δικαιώματα είναι αυτά του εκλέγειν και εκλέγεσθαι (Σύντ. αρ. 51 και 55), του διορισμού στο Δημόσιο (Σύντ. αρ. 4 παρ. 4), της ανάληψης καθηκόντων δημόσιου Λειτουργού (Συντ. αρ. 31 για τον Πρ. Δημοκρατίας, 55 παρ. 1 για του βουλευτές), της σύστασης ενώσεων με πολιτικό σκοπό, κομμάτων (Σύντ. αρ. 12 παρ. 1). Έχουν δε να κάνουν με την συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας, είτε είναι η Κυβέρνηση, είτε η Δημόσια Διοίκηση, και αφορούν την εθνική – κρατική ύπαρξη, ανεξαρτησία και κυριαρχία και σε καμία περίπτωση δεν συνδέονται με τα ανωτέρω ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο.

Γι’ αυτό και η αναφορά από ιθύνοντα του ΠΑΣΟΚ ότι το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος περί ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δίνει νομικό έρεισμα για την απονομή πολιτικών δικαιωμάτων (μέσω της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας) σε μετανάστες είναι νομικά λάθος και κατάφωρα αντισυνταγματική, οφειλόμενη προφανώς σε προχειρότητα. Όσο για την παθητική στάση των συνταγματολόγων Βενιζέλου και Λοβέρδου προς το παρόν τουλάχιστον δεν μπορεί να εξηγηθεί.

Το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος ως γενικό, δεν κατισχύει και έχει υποδεέστερη ισχύ από τα άρθρα 4 παρ. 4, το 12 παρ. 1, το 55 παρ. 1 κτλ τα οποία είναι ειδικά και δίνουν πολιτικά δικαιώματα μόνο σε Έλληνες πολίτες.

Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό, ότι αν δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε μετανάστες, κατά το Συντ αρ. 4 παρ. 1,2 και 3, οι μετανάστες αυτόματα θα αποκτήσουν εκτός από το δικαίωμα του εκλέγειν και το δικαίωμα εκλέγεσθαι και σχηματισμού κομμάτων κατά το Συντ. αρ. 12 παρ. 1, και οι όποιες βλακώδεις εξαιρέσεις θα τεθούν (πχ. περί απονομής μόνο του δικ. εκλέγειν), θα πέσουν στο κενό.

Για την ιστορία, η Ελλάδα, όπως και πολλά άλλα κράτη, δεν υπέγραψε το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα 1966 του ΟΗΕ, γιατί εκτός από τα δικαιώματα στη ζωή, την κατάργηση της δουλείας κτλ, αναγνώριζε για πρώτη φορά πολιτικά δικαιώματα για τα πρόσωπα που ανήκουν σε μειονότητες (αρ. 27), ενώ αναγνώριζε ως μειονότητες και τους μετανάστες εργάτες. Αντίθετα, η Ελλάδα το 1978 προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (του1950).

Η Σύμβαση αυτή έχει τα χαρακτηριστικά και την δεσμευτική ισχύ Διεθνούς Συνθήκης και κατά το Συντ. αρ. 28 παρ. 1, από την επικύρωσή της με νόμο και τη θέση της σε ισχύ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύει από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου, ενώ τα αναγνωριζόμενα σε αυτήν ανθρώπινα δικαιώματα δεν τελούν υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

Ωστόσο, πρέπει να διευκρινιστούν τα εξής:

1) Η Σύμβαση αυτή είναι περιττή από την στιγμή που όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας, νόμιμοι και παράνομοι, απολαμβάνουν, όπως προείπαμε, πλήθος από ατομικά δικαιώματα (τα οποία είναι παραπλήσια των ανθρωπίνων της ΕΣΔΑ).

2) Η Σύμβαση αυτή ως διεθνής Συνθήκη, νομικά, δεν υπερισχύει του Συντάγματος και γι’ αυτό οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν αποτελούν δεδικασμένο για τα ελληνικά δικαστήρια.

3) Η Σύμβαση αυτή αφορά μόνο ανθρώπινα δικαιώματα (πχ. αρ. 4 περί απαγόρευσης της δουλείας, αρ. 2. δικαίωμα στην ζωή, αρ. 10 περί ελευθερίας έκφρασης) και πουθενά δεν κάνει λόγο για πολιτικά δικαιώματα, πχ. δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, για δικαίωμα συμμετοχής στην δημόσια διοίκηση ή για δικαίωμα πολιτικών συγκεντρώσεων σε αλλοδαπούς.

4) Ακόμα και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι (σε συγκεντρώσεις με όχι πολιτικούς σκοπούς) και συνεταιρίζεσθαι αλλοδαπών σε ένα κράτος κατά το άρθρο 11 παρ. 1, η ίδια η Σύμβαση το θέτει σε περιορισμούς κατά τις επιταγές της εθνικής και δημόσιας ασφάλειας κατά την παρ. 2.

Μάλιστα, ο περιορισμός υπέρ της δημόσιας ασφάλειας ισχύει και για όσους υποστηρίζουν την δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα, το οποίο κατά τα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα σε άλλες χώρες, θα γίνει άντρο παρακρατικής εξουσίας: τυφλή υποταγή των μουσουλμάνων στους μουφτήδες οι οποίοι έχουν και πολιτική επιρροή. Η δε υπακοή των Μουσουλμάνων στους ελληνικούς νόμους θα γίνεται μόνο επειδή θα τους το λένε οι Μουφτήδες, ενώ αν τους πουν κάτι άλλο, είναι σίγουρο ότι θα… παρακούσουν.

Με λίγα λόγια η δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα θα δώσει στους Μουσουλμάνους Μουφτήδες που θα έρθουν, εκτός από «ανθρώπινα» και κεκαλυμμένα πολιτικά δικαιώματα (μέσα από την άμεση και καταλυτική πολιτική επιρροή που θα έχουν στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς). Και γι’ αυτό ούτε η ΕΣΔΑ, ούτε καμία άλλη σύμβαση για ανθρώπινα δικαιώματα δεν δίνει νομικό έρεισμα για δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα. Πλην βέβαια της Θράκης όπου εκεί είναι θέμα της Συνθήκης της Λωζάνης και όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

5) Η ΕΣΔΑ ως μια απλή σύμβαση δεν μπορεί να καταργήσει την αρχή της Δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται με την αρχή της πλειοψηφίας, επιβάλλοντας πχ διαχωρισμό Εκκλησίας Κράτους, ή αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων τα οποία θέλει η πλειοψηφία να είναι αναρτημένα στα δημόσια κτίρια, στο όνομα προστασίας των μειονοτήτων. Οι μειονότητες δεν μπορούν να προσβάλουν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας γιατί έτσι καταργείται η δημοκρατία. Με αφορμή το παράδειγμα των θρησκευτικών συμβόλων στην εκπαίδευση, φαίνεται καθαρά ότι δεν μπορούν ανθρώπινα δικαιώματα να επεμβαίνουν στα πολιτικά δικαιώματα (όπως είναι η θέληση της πλειοψηφίας), γιατί από πουθενά δεν προκύπτει η νομική έννοια της προσβολής (παράνομη και υπαίτια βλάβη) του ανθρωπίνου δικαιώματος της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης.

Τελειώνοντας το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαπλοκής τους με τα πολιτικά, καταλαβαίνουμε ότι σε καμία περίπτωση τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να επέμβουν και να αλλοιώσουν πολιτικές ελευθερίες που αποδίδονται μόνο σε Έλληνες πολίτες.

Το ζήτημα λοιπόν του ποιος θα γίνει Έλληνας πολίτης ώστε να μετέχει των πολιτικών δικαιωμάτων εξαρτάται αποκλειστικά από την ελεύθερη επιλογή του λαού και των κυβερνώντων του (Συντ. αρ. 4 παρ. 3) και εξειδικεύεται με τους νόμους που αυτοί ελεύθερα επιλέγουν να ψηφίζουν.

Οι δε κυβερνώντες σήμερα, αν επιλέξουν να αλλάξουν τον νόμο περί απονομής της ελληνικής ιθαγένειας και να δώσουν την ελληνική ιθαγένεια σε στίφη μεταναστών και λαθρομεταναστών (εκμεταλλευόμενοι και το Συντ. αρ. 44 παρ. 2 για μη υποχρεωτικά δημοψηφίσματα, ώστε να μην εφαρμοστεί η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού), και ως εκ τούτου να αλλοιώσουν την εθνική ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας, θα το κάνουν απλά γιατί έτσι ελεύθερα αποφάσισαν και δεν πρέπει να κρύβονται πίσω από ανύπαρκτες επιταγές από ανθρώπινα δικαιώματα….

Θα το κάνουν απλά γιατί κατά το Σύντ. αρ. 4 παρ. 3 Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Δηλαδή ένα νομικό κείμενο, με βάση τις ορέξεις του εκάστοτε κυβερνώντα, θα καθορίζει ποιος θα αποδεχτεί και θα ενστερνιστεί την παράδοση, την ιστορία, τους πόνους και τις ελπίδες της φυλής που λέγεται Έλληνες κατά την αιώνια πορεία της. Και γι’ αυτό στο Συντ. αρ. 1 παρ. 3 αναφέρεται ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και όχι από το Έθνος. Δηλαδή η κοινή καταγωγή (Έθνος) εξοβελίζεται από το ίδιο μας το Σύνταγμα ως πηγή των εξουσιών του ελληνικού κράτους και αντικαθίσταται από την νομική έννοια Λαός = υπήκοος.

Όσο για τα άρθρα Συντ. αρ. 31: ο Πρ. Δημοκρατίας να έχει ελληνική καταγωγή, και το 51 παρ. 2: οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος, αποτελούν μερικά από τα αντιφατικά σημεία του Συντάγματος, τα οποία θα αναθεωρηθούν από τους πολιτογραφημένους αλλοδαπούς όταν θα έρθει η ώρα.

Στην σύγχρονη δε κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, δεν είναι η πρώτη φορά που μία Κυβέρνηση, σε κρίσιμο εθνικό ζήτημα, εφαρμόζει μετεκλογικά κάτι τελείως αντίθετο από την θέληση των ψηφοφόρων που την ψήφισαν, χωρίς να τους έχει προεκλογικά προειδοποιήσει για κάτι τέτοιο (κουκούλωμα των σκανδάλων, αφαίρεση θρησκεύματος από τις ταυτότητες, πανωτόκια, σχέδιο Ανάν, πολιτογράφηση λαθρομεταναστών κτλ). Είναι δε απερίγραπτο το θράσος μερικών να παίζουν με την νοημοσύνη μας, κρύβοντας την ελεύθερη (και ακατανόητη ομολογουμένως) επιμονή τους για αλλοίωση της εθνικής ομοιογένειας της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από νομικές αοριστίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Today January 29th, marks the 69th anniversary memorial of Ioannis Metaxas.

Today January 29^th, marks the 69^th anniversary memorial of Ioannis Metaxas.

For Immediate Release: January 29, 2010

Contact: Nikolaos Taneris, New York, Tel. (917) 699-9935

The political oligarchy misruling Greece today neglects any mention of Hellenic leader Ioannis Metaxas. The Hellenic League of America (HLA) remembers that this was the last independent leader Greece ever had. The Leader had only less than five years to implement the THIRD CIVILIZATION for our people, an ambitious attempt to rebuild national consciousness, by combining ideals of the Ancient Glories of Hellas, and the one thousand year autocracy of Byzantium into a Third Way. Youth in Metaxas’ Greece were like day and night, when compared with what Hellas has today, that is why Greece in 1940 had a fighting force of men and women (Metaxas held men and women in high regard) that came close to our original natural form. If only Metaxas had a little more time he could have reverted our now poor, beleaguered people to their true natural form. Unfortunately, the black hand of British intelligence took this last leader away from us, on the night of January 29^th, 1941. With palm raised upwards towards the heavens, forearm stiff, I salute THE LEADER Ioannis Metaxas. MEMORY ETERNAL.

Worth reading today is the leader's Proclamation of the 4th of August Regime:

http://www.metaxas-project.com/proclamation-metaxas/

Also an article by Giorgos Anagnostou of Hellenic Lines newspaper on the forgotten Metaxas line:

http://www.e-grammes.gr/2002/04/roupel_en.htm

Videos of Ioannis Metaxas speech and an interview with Eleni Frangis Papademos on how Metaxas helped to empower the youth and make them feel that they are the members of Hellas, in Hellenic:

http://www.youtube.com/watch?v=FiGASUViAoo&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=nHI6uPQ9h9o&feature=related

If you're looking for information regarding this period of Greek history, a great website to aid you in your research would be "The Metaxas Project" (link: http://www.metaxas-project.com/). As for books, we recommend the following:

[1] "Ιωάννης Μεταξάς (Βιογραφία)" ["Ioannis Metaxas (Biography)"] by Κωνσταντίνος Πλεύρης [Konstantinos Plevris].

[2] "Popular Autocracy in Greece, 1936-41: A Political Biography of General Ioannis Metaxas" by P.J. Vatikiotis

[3] "The Metaxas Dictatorship: Aspects of Greece, 1936-40" (edited by Robin Higham and Thanos Veremis).

The website on Metaxas previously mentioned also includes a list of a number of articles on the period of Metaxas (link:

http://www.metaxas-project.com/articles/ ).

Η εισβολή των Μουσουλμάνων

Οι Ελληνες στη FYROM (Π.Γ.Δ.Μακεδονίας)

του Βλάση Αγτζίδη

Στο συλλογικό έργο “Οι δρόμοι των Ελλήνων” συνέγραψα το κείμενο για τους Έλληνες στην Π.Γ.Δ.Μακεδονίας.

Η ένταση μεταξύ των δύο χωρών και το ανεπίλυτο πρόβλημα με την οριστική ονομασία της νέας αυτής χώρας, δημιούργησαν εντάσεις και αύξησαν τις προκαταλήψεις και στις δύο πλευρές των συνόρων. Η υποχώρηση του σλαβομακεδονικού εθνικισμού, που εκτιμώ ότι είναι η κύρια πηγή έντασης, και ο έντιμος συμβιβασμός ανάμεσα στις δύο χώρες, θα επιτρέψει την ψύχραιμη αποτίμηση του παρελθόντος. Παράλληλα, θα κατευνάσει τα πνεύματα, θα περιορίσει τον ένθεν κακείθεν εθνικιστικό εξτρεμισμό, θα επιδράσει ευνοϊκά τις ανθρώπινες κοινότητες που παραμένουν μέχρι σήμερα και διεκδικούν και στις δύο χώρες τα στοιχειώδη δικαιώματα, όσον αφορά το σεβασμό της ταυτότητάς τους. Παρακάτω παραθέτω το πλήρες κείμενο όπως το κατέθεσα στους εκδότες.

Οι Έλληνες της FYROM

Ένα από τα πλέον άγνωστα τμήματα των εκτός Ελλάδας Ελλήνων, είναι αυτό που κατοικεί στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το πολιτικό αδιέξοδο στις σχέσεις με την Ελλάδα, η ιδεολογία του μακεδονισμού και η παραδοσιακή έλλειψη ενδιαφέροντος τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από την ακαδημαϊκή κοινότητα, συνέβαλαν στην άγνοια της ιστορίας τους αλλά και της σύγχρονης παρουσίας τους.

Κατά το 19^ο αιώνα, πριν την έλευση των εθνών-κρατών και την επικράτηση των εθνικισμών, ο πληθυσμός αυτός κατοικούσε κατά πλειονότητα στην περιοχή της Πελαγονίας, που περιλαμβάνει την Οχρίδα (Αχρίδα), το Μοναστήρι, τη Γευγελή, και τη Στρώμνιτσα. Τα βόρεια όριά του, που ταυτίζονταν με τα όρια της ιστορικής Μακεδονίας, ήταν το Κρούσοβο και το Πρίλαπο. Οι πρώτες εθνικές συγκρούσεις άρχισαν το 1870, με τη δημιουργία της βουλγαρικής Εξαρχείας και με την απόπειρα των Βούλγαρων εθνικιστών να αποσπάσουν τους σλαβόφωνους πληθυσμούς από την επιρροή του ελληνόφωνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο σλαβόφωνος πληθυσμός διασπάστηκε. Ένα μέρος προσχώρησε στην Εξαρχία, ενώ ένα άλλο σημαντικό παρέμεινε πιστό στην παραδοσιακή Ρωμιοσύνη. Οι βασικές ομάδες του ελληνισμού της Πελαγονίας ήταν οι πατριαρχικοί σλαβόφωνοι, οι Βλάχοι που τους αποκαλούσαν Γκραικομάνους και οι ελληνόφωνοι Σαρακατσάνοι. Ο Σλαβομακεδόνας ιστορικός Krste Bitoski αναφέρει: «Aυτοί οι Βλάχοι, βαθμιαία καθίστανται η κύρια δύναμη στο πλευρό της Μητρόπολης της Πελαγονίας για την προώθηση της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας. Οι ναοί και τα σχολεία του Μοναστηρίου ήταν σε ελληνικά χέρια κατά τα μέσα του 19^ου αιώνα…»

Στο Υπόμνημα που απέστειλε η Ελληνική Κοινότητα της Πελαγονίας το 1903 προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, περιγράφεται με σαφήνεια η πολιτιστική και εθνική κατάσταση: «…λαλούμεν ελληνιστί, βουλγαριστί, βλαχιστί, αλβανιστί αλλ’ αυδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν ν’ αμφισβητεί προς ημάς τούτο.»

Η ένταση των εθνοτικών συγκρούσεων στην περιοχή φαίνεται και από τη μαρτυρία του Michel Pailares: «Στο Μοναστήρι, όλοι οι Βλάχοι είναι Έλληνες ως τα βάθη της καρδιάς τους, με ελληνικές παραδόσεις και ιδανικά. Στέλνουν πάνω από δύο χιλιάδες παιδιά στα σχολεία του ελληνισμού, που τα πλουτίζουν με τις εισφορές τους. Αυτοί βρίσκονται επικεφαλής του πιο σκληρού και αμείλικτου αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Δημιούργησαν μια μυστική επιτροπή που είναι ο τρόμος των κομιτατζήδων. Ούτε ο μητροπολίτης ούτε ο Έλληνας πρόξενος μπορούν να μετριάσουν τον έξαλλο πατριωτισμό τους…»

Μετά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο και την ενσωμάτωση της περιοχής στο νεοσύστατο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) η κατάσταση χειροτέρευσε. Οι Σέρβοι ακολούθησαν μια πολιτική εκσλαβισμού και εκσερβισμού. Απαγόρευσαν τη χρήση της ελληνικής γλώσσας και έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία και τις ελληνικές εκκλησίες. Σε ιδεολογικό επίπεδο, μετωνόμασε τους κατοίκους σε «παλιούς Σέρβους» (starii Srbrji). Η πολιτική αυτή αντικαταστάθηκε με την πολιτική εκβουλγαρισμού κατά τη διάρκεια τόσο της περιόδου 1916-1918, όταν η περιοχή κατελήφθη από τις Κεντρικές Δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη συνέχεια θα επανέλθει στη σερβική δικαιοδοσία και η επαρχία θα oνομαστεί Vardarska. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα υποστεί τη γερμανική Κατοχή. Τότε θα επιστρέψουν και οι Βούλγαροι στην περιοχή και θα συνεχίσουν την πολιτική εκβουλγαρισμού. Αυτή την πολιτική θα προσπαθήσει να ακυρώσει ο Τίτο στη συνέχεια, εφευρίσκοντας το ιδεολόγημα του μακεδονισμού.

Κατά τη γιουγκοσλαβική περίοδο οι Έλληνες των Σκοπίων υπέστησαν την πολιτική της μακεδονοποίησης, που ακολούθησαν όλες οι γιουγκοσλαβικές κυβερνήσεις. Η πολιτική αυτή θα βρει την πλήρη αποθέωση μετά τη διάλυση της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας, όταν στη νέο κράτος της FYROM θα επικρατήσουν οι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να ακυρώσουν τη σλαβική καταγωγή της πλειονότητας των κατοίκων και να εμφυσήσουν στους πληθυσμούς -πλην Αλβανών- τη βεβαιότητα ότι υπήρχε από την αρχαιότητα το έθνος των Μακεδόνων, που δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τους Έλληνες.

Τα πληθυσμιακά μεγέθη

Ο αριθμός των Ελλήνων δεν είναι εξακριβωμένος και οι διάφορες εκτιμήσεις έχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Οι Έλληνες της περιοχής προέρχονται κυρίως από Βλάχους, Σαρακατσάνους και πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου.

Το δεδομένο είναι ότι στην πλέον πρόσφατη απογραφή του 2002, δήλωσαν ελληνική καταγωγή 422 άτομα. Είναι βέβαιο ότι το τεταμένο κλίμα στις σχέσεις Ελλάδας-FYROM, επηρέασε τον ελληνικό πληθυσμό στο να αποκαλύψει την εθνική του ταυτότητα. Στην προηγούμενη απογραφή του 1994 είχαν δηλωθεί 349 Έλληνες και 8.300 Βλάχοι ως ξεχωριστή εθνική ομάδα.

Τα έως τώρα ρεαλιστικότερα δεδομένα προέρχονται είτε από μια δήλωση του Ν. Γκλιγκόροφ, είτε από αμερικανικές εκτιμήσεις πρώτου προέδρου της FYROM, είτε από επεξεργασία των παλαιότερων απογραφικών στοιχείων, είτε από εκτιμήσεις των ίδιων των Ελλήνων του κράτους αυτού. Ο Κίρο Γκλιγκόροφ, έκανε την δήλωσή του κατά την περίοδο των πρώτων συνομιλιών για την επίτευξη συμφωνίας για το όνομα του νέου κράτους. Στη δήλωση αυτή στην τσεχική εφημερίδα «Tseski Denik» τον Ιούνιο του ‘94, ανέφερε την ύπαρξη 100.000 πολιτών ελληνικής καταγωγής. Κάποιες από δηλώσεις των ιδίων των Ελλήνων της χώρας, που κάποιες απ’ αυτές διπλασιάζουν την εκτίμηση Γκλιγκόροφ, ενώ ανεπιβεβαίωτες πηγές που δημοσιεύτηκαν στον αντιπολιτευόμενο Τύπο, ισχυρίζονται ότι στην απογραφή του 1991 –στην οποία βασίζεται και ο Γκλιγκόροφ- περι τις 200.000 άτομα δήλωσαν ελληνική εθνική συνείδηση. Σε έκθεση του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για τα δικαιώματα των μειονοτήτων που δημοσιεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 1995, έκανε λόγο για «καταπιεζόμενη ελληνική μειονότητα».

Αδιευκρίνιστος παραμένει ο βαθμός ταύτισης της δήλωσης «Βλάχος» με το «Έλληνας». Ο Κωσταντίνος Χολέβας αφού αναφέρει την εκτίμηση του σερβικού περιοδικού «Zabavnik» (Δεκέμβριος ’88) της εφημερίδας Politika ότι στην περιοχή των Σκοπίων υπήρχαν 150.000 «Βλαχόφωνοι ή Τσίντσαροι», υποστηρίζει: «Ως προς τους Ελληνοβλάχους, η απογραφή του 1948 τους υπολόγιζε σε 148.000. Στη στατιστική υπηρεσία των Σκοπίων φαίνεται ότι το 1953 αναγνώριζαν 80-100.000 Βλάχους, όπως τους έλεγαν, προσπαθώντας πονηρά να αποκόψουν τους Βλαχόφωνους Έλληνες από την ελληνική τους ρίζα και να τους μετατρέψουν σε ξεχωριστή μειονότητα. Οι Βλάχοι όμως, και στην Αλβανία και στα Σκόπια, δε δέχτηκαν ποτέ την Αλβανοποίηση ή Σκοπιανοποίηση, αλλά επειδή φοβούνταν να πουν «Έλληνας», κράτησαν τον όρο «Βλάχος» ως την τελευταία γραμμή άμυνας του ελληνισμού».

Ενδιαφέρον έχουν παλιότερες εκτιμήσεις. Το 1913, όταν η περιοχή περιήλθε στη σερβική κατοχή, στο Μοναστήρι κατοικούσαν 14.000 Έλληνες σε σύνολο 42.000. Στο Κρούσοβο κατοικούσαν 3.218 Έλληνες σε σύνολο 4.918. Το Μεγάροβο ήταν αμιγές ελληνικό με 2.410 κατοίκους όπως και η Μιλοβίστα με 2.150, καθώς και η Νιζόπολη με 1890, το Τίρνοβο με 2.430, το Μπούκοβο με 1474, το Ντράγκος με 717, η Ρέσνα με 1000 κ.ά. Ακόμα και στα Σκόπια, σε κείμενο διαμαρτυρίας για τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) συγκεντρώθηκαν 10.000 υπογραφές.

Ενδιαφέρον επίσης έχει και η απογραφή που έκαναν το 1941 οι Γερμανοί κατακτητές. Απ’ αυτήν προκύπτει ότι σε σύνολο 800.000, το 12%, δηλαδή 100.000, ήταν Έλληνες.

Στη συνέχεια, την τιτοϊκή εποχή, στην απογραφή του 1951 θα απογραφούν 158.000 Έλληνες στην περιοχή. Απ’ αυτούς οι 25.000 ήταν γηγενείς Έλληνες κάτοικοι Μοναστηρίου, 100.000 βλαχόφωνοι και 32.000 πολιτικοί πρόσφυγες. Σε σύνολο 900.000 οι ελληνικής συνείδησης κάτοικοι ανέρχονταν στο 18%. Στη συνέχεια, οι αρχές θα εκπονήσουν πολιτική μείωσης του αριθμού των Ελλήνων. Αυτό θα το πετύχουν με την υποχρεωτική καταγραφή των Βλάχων ως «Αρομούνων» ή ως «Μακεδόνων». Αντίστοιχα θα επιχειρήσουν και με τους πολιτικούς πρόσφυγες, μικρό μέρος των οποίων προερχόταν από το σλαβομακεδονικό αυτονομιστικό κίνημα. Ο διωγμός των ελληνικής συνείδησης κατοίκων της περιοχής αυτής της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, πήρε το χαρακτήρα της υποχρεωτικής τους διάσπασης σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες: Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Μακεδόνες, Γιουγκοσλάβοι.

Γι αυτό και οι απογραφές του 1961 και του 1971 δίνουν τελείως ασαφή στοιχεία. Με μια έννοια, μόνο με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κατά την εποχή της δημοκρατικής ευφορίας και πριν επικρατήσουν οι ακραίοι εθνικιστές, που ανήγαγαγαν το μακεδονισμό σε κυρίαρχη και αποκλειστική ιδεολογία του νέου κράτους, μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξε ελεύθερη διατύπωση του εθνικού συναισθήματος. Και αυτό συνέβη μόνο στην απογραφή του 1991, στην οποία βασίστηκε ο Γκλιγκόροφ για να δημοσιοποιήσει την προσωπική του εκτίμηση.

Πάντως σήμερα δημιουργούνται σε αρκετές πόλεις ιδιωτικά φροντιστήρια εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Οι Σαρακατσάνοι, ως πλέον τολμηροί, έχουν ιδρύσει από το 2003 στα Σκόπια ένα σύλλογο με την επωνυμία «Το Χελιδόνι», ο οποίος έχει έως σήμερα 320 μέλη. Ο πρόεδρος του συλλόγου Δημήτρης Αποστολου περιέγραψε ως εξής την κατάσταση: «Εδώ υπάρχουν πολλές οικογένειες Σαρακατσάνων και πολλά νέα παιδιά, που θέλουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα, αλλά δεν έχουμε δάσκαλο.
Τόσα χρόνια, υποσχέσεις μόνο στα λόγια. Σβήνουμε. Μην εκπλαγείτε αν δείτε Σαρακατσάνους με βουλγαρική υπηκοότητα. Η απόγνωση θα οδηγήσει πολλούς στην αγκαλιά της Βουλγαρίας…. Μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 10.000 πολίτες της ΠΓΔΜ, έλαβαν την βουλγαρική υπηκοότητα, μεταξύ των οποίων και ο τέως πρωθυπουργός της χώρας (1998-2002) Λιούπσο Γκεοργκιέφσκι…. Ζητάμε από την Ελλάδα να μας παραχωρήσει διπλή υπηκοότητα, όπως έγινε με τους Βορειοηπειρώτες. Είμαστε Έλληνες και θέλουμε να παραμείνουμε Έλληνες, στα χώματα που γεννηθήκαμε. Γέφυρα φιλίας της Ελλάδας με τα Σκόπια»

Η ιστορία των κοινοτήτων

[από τον "Ατλαντα της ελληνικής διασποράς"]

Μοναστήρι

«Νύχτα μπήκαμε στο Μοναστήρι… Είναι μια μεγάλη πολιτεία σερβική, που οι κάτοικοί της είναι Έλληνες…Μιλάνε ψιθυριστα, περπατάνε τρομαγμένα..»

Στρατής Μυριβήλης, Η ζωή εν τάφω

Το Μοναστήρι υπήρξε η γεωγραφική και πνευματική καρδιά της Πελαγονίας. Η σύσταση του πληθυσμού της κατά την οθωμανική εποχή ήταν πολυεθνική. Κατοικούσαν Έλληνες, Βούλγαροι, Οθωμανοί ποικίλων εθνοτικών καταγωγών, Τσιγγάνοι, Αρμένιοι. Θρησκευτικά υπήρχαν χριστιανοί (ορθόδοξοι, λίγοι ουνίτες και διαμαρτυρόμενοι), εβραίοι και μουσουλμάνοι. Ο περιηγητής Victor Berar περιγράφει το Μοναστήρι κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα: «Στη χριστιανική συνοικία του μοναστηριού είναι αδύνατο να μη νιώσεις τον Έλληνα σε κάθε σου βήμα. Τα μεγάλα τετράγωνα σπίτια με τις τσίγκινες στέγες, τα παράθυρα και τα τζάμια, τα bow-windows, τα πέτρινα μπαλκόνια φανερώνουν με την πρώτη ματιά την αγάπη του έλληνα για τον ήλιο και το φως. Έτσι είναι χτισμένη και η παραλία της Σμύρνης, έτσι και οι πλατείες της Αθήνας. Το σπίτι του έλληνα στην πρόσοψη, όλο πορτοπαράθυρα, μπορεί να είναι κάπως άβολο για τον ιδιοκτήτη του, φαίνεται όμως τόσο μεγάλο, τόσο ωραίο, τόσο επιθυμητό στο διαβάτη.

Μουσουλμανικό το Μοναστήρι στα βόρεια, στους κήπους, στις λεύκες, στα κυπαρίσσια, στα πλατάνια που απλώνουν τη σκιά τους πάνω σε ναργιλέδες και σε τουρμπάνια. Ελληνικό στα νότια, στα ξενοδοχεία της ανατολής, στους πύργους της Ανατολής, τους πύργους του Άιφελ, στα μπαλκόνια με τις πολύχρωμες προσόψεις, τους ντενεκέδες, τους πωλητές λαδιού, σαρδέλας και πετρελαίου. Εβραϊκό σε μερικούς δρόμους ενός παλιού γκέτο, δρόμους σκοτεινούς, γεμάτους ασπρόρουχα, παλιοκούρελα και γυναίκες με μάτια που φανερώνουν το βίτσιο. Αυτό είναι το Μοναστήρι που βλέπουμε στα μάτια μας…».

Το Μοναστήρι (Μπίτολα το ονομάζουν σήμερα) είναι χτισμένο δίπλα στον ποταμό Δραγόρα, στους πρόποδες του όρους Περιστέρι το 349 π.χ. Ο Φίλιππος ίδρυσε την πολιτεία της Ηράκλειας, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται κοντά στη σημερινή πόλη. Στα μεσαιωνικά χρόνια συναντάται ως «Βουτόλιον». Σημαντική ημερομηνία είναι το 972 μ.Χ. όταν ο Βούλγαρος τσάρος Συμεών κυριεύει την πόλη. Είχε προηγηθεί η συντριβή των Βυζαντινών στρατευμάτων από τον Κρούμο σε μια περιοχή που μέχρι σήμερα ονομάζεται «Sare Grek» δηλαδή «Τόπος καταστροφής των Ελλήνων».

Οι Βυζαντινοί του Βασιλείου του Β’ επανακτούν την πόλη, η οποία θα περάσει στον έλεγχο των Οθωμανών το 1382. Από τότε εμφανίζεται η ονομασία «Μοναστήρι», εξαιτίας ενός μοναστηριού που υπήρχε κοντά και ήταν η έδρα του μητροπολίτη Πελαγονίας και Άνω Μακεδονίας.

Η χρυσή εποχή της πόλης θα είναι μετά τα ορλωφικά, όταν μετά την καταστολή της ελληνικής επανάστασης του 1770, πλήθη Ηπειρωτών και Δυτικομακεδόνων προσφύγων θα κατακλύσουν την πόλη. Το 1830 η πόλη θα έχει 25.000 κατοίκους, εκ των οποίων τα 2/3 θα είναι Έλληνες, κυρίως βλαχόφωνοι.

Με την εμφάνιση του βουλγαρικού εθνικισμού και τον ανταγωνισμό των εθνικών ομάδων στη Μακεδονία, το Μοναστήρι θα μετατραπεί από το 1870 στο σημαντικότερο ελληνικό πολιτικό κέντρο.

Η τελευταία οθωμανική απογραφή του 1910 αναφέρει πληθυσμό 40.000 ατόμων, ενώ οι επίσημες εκτιμήσεις της ελληνικής Μητρόπολης του 1912 θα μιλούν για 43.000.

Η μοίρα της πόλης, που απέχει μόλις 15 χιλιόμετρα από τα σύνορα, θα κριθεί στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, όταν στις 5 Νοεμβρίου του 1912 θα καταληφθεί από τα σερβικά στρατεύματα. Οι Σέρβοι θα ακολουθήσουν πολιτική εθνικής καταπίεσης των Ελλήνων και εποικισμού της περιοχής από φιλικούς σλαβικούς πληθυσμούς. Η περιοχή του Μοναστηρίου θα υποστεί τις γνωστές σκληρές διαδικασίες αλλοίωσης της εθνικής φυσιογνωμίας που επέφερε η εποχή του έθνους-κράτους και άλλαξε ριζικά το παλιό πολυεθνικό πρόσωπο των κοινωνιών.

Υπολογίζεται ότι έως το 1935 θα εγκατασταθούν στην περιοχή 19.000 οικογένειες Σέρβων και Βόσνιων, ενώ περισσότερες από 8.000 ελληνικές κατοικίες θα δημευτούν προς όφελος των εποίκων. Το ελληνικό προξενείο Μοναστηρίου θα κλείσει το 1923 ενώ το 1924 θεσπίζεται απαγόρευση ομιλίας της ελληνικής γλώσσας σε δημόσιο χώρο, καθώς και η ανάρτηση ελληνικών επιγραφών στα καταστήματα. Πέντε χρόνια αργότερα θα κλείσουν τα ελληνικά σχολεία.

Χιλιάδες Έλληνες θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς και θα καταφύγουν στα ελεύθερα ελληνικά εδάφη.

Στρώμνιτσα

Η αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή έχει αποκαλύψει πλήθος αρχαίων ελληνικών αγαλμάτων, αγγείων, νομισμάτων, ελληνικών (και λίγων ρωμαϊκών) επιγραφών. Εδώ στην αρχαιότητα υπήρχε η ελληνική πόλη Αστραίον. Στη ρωμαίκή και βυζανττινή περίοδο θα συνατήσουμε την πόλη ως Τιβεριούπολη. Στην πόλη αυτή μαρτύρησαν το 362, επί Ιουλιανού, οι «δεκαπέντε μάρτυρες». Το “Μαρτύριον των αγίων ιε’ μαρτύρων της Τιβεριουπόλεως”, μας παραδίδεται από ένα και μόνο χειρόγραφο (το χφ. Barocc.gr.197) του 14ου αιώνα (1343/1344). Στον πρόλογο του έργου Οι δεκαπέντε μάρτυρες της Τιβεριούπολης του Θεοφύλακτου Αχρίδος αναγράφεται: «Οι άγιοι ιε’ μάρτυρες υπέστησαν το μαρτύριο κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουλιανού, που, σύμφωνα με τις εκκλησιαστικές πηγές και τους βυζαντινούς χρονογράφους, εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών της Μ. Ασίας (περιοχής Νίκαιας) και της Μακεδονίας (περιοχής Αχρίδας), ειδικότερα εκείνων που κατέστρεφαν τους ειδωλολατρικούς ναούς. Τα ονόματα των ιε’ Μαρτύρων αναφέρονται στο κείμενο, στο οποίο περιγράφονται η φυγή των τεσσάρων από τη Νίκαια προς την Τιβεριούπολη, που τους ακολούθησαν και οι υπόλοιποι ένδεκα, η σύλληψη και η καταδίκη τους.

Η Τιβεριούπολη δέχτηκε τα νεκρά σώματά τους και εδώ, σύμφωνα με την αφήγηση του Θεοφύλακτου, αποδεικνύονται θαυματουργοί άγιοι. Φαίνεται ότι για ένα μεγάλο διάστημα, μετά την καταστροφή του τάφου τους κατά τους σκοτεινούς χρόνους, οι άγιοι ιε μάρτυρες επανεμφανίζονται όταν οι Βούλγαροι ασπάζονται τον χριστιανισμό και αναμιγνύονται, σύμφωνα με τις έρευνες της Ν. Dragova (Starobulgarskite izvori na zitijeto za petnadeset Tiveriupolski momci of Teofilact Ochridski, “Studia Balcanica” 1(1970) 105-131) με πρωτοβουλγαρικές παραδόσεις για την ανακάλυψη των λειψάνων στη Στρώμνιτσα τη μετακομιδή τους στην Bregalnica και την πολιτικοθρησκευτική επιλογή του βασιλιά Βόριδος να δεχτεί ο ίδιος και ο λαός του τον Χριστιανισμό, γνωρίζοντας τη θαυματουργική επίδραση των αγίων προσωπικά και παρατηρώντας τα θαύματα τους σε πιστούς που επιδίωκαν τη μετακομιδή των λειψάνων στους τόπους τους.»

Επικεφαλής των δεκαπέντε μαρτύρων ήταν ο Θεόδωρος, μέλος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας και πρώτος επίσκοπος της Στρώμνιτσας.

Από τη βυζαντινή περίοδο σώζονται σημαντικές εκκλησίες. Η Στρώμνιτσα θα ακολουθήσει τη μοίρα της περιοχής, θα καταληφθεί από τους Οθωμανούς και θα πορευτεί στους σκοτεινούς αιώνες της ισλαμικής οθωμανικής κυριαρχίας. Με βάση την οθωμανική στατιστική του 1905, στη Στρώμνιτσα κατοικούσαν 5.617 Έλληνες ορθόδοξοι, 4.138 μουσουλμάνοι, 1100 Βούλγαροι εξαρχικοί και 720 Εβραίοι.

Μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου θα υποστεί το περιβάλλον και τις συνέπειες που διαμορφώνουν στην ευρύτερη περιοχή οι εθνικισμοί. Θα καταληφθεί αρχικά από το βουλγαρικό στρατό το 1912 κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Στη συνέχεια, κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, θα καταληφθεί στις 24 Ιουνίου του 1913 από τον ελληνικό στρατό. Οι Έλληνες της πόλης θα νοιώσουν ελεύθεροι για 30 ακριβώς ημέρες. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου η Στρώμνιτσα περνά οριστικά στο σερβικό έλεγχο.

Εντυπωσιακά είναι τα γεγονότα που ακολούθησαν. Μόλις μαθεύτηκε το νέο, οι Έλληνες Στρωμνιτσιώτες συγκεντρώθηκαν στη Μητρόπολη και επέλεξαν να εγκαταλείψουν την πατρίδας τους. Στις 13 Αυγούστου 1913 πυρπόλησαν οι ίδιοι τα σπίτια τους, πήραν μαζί τους την εικόνα των Δεκαπέντε Μαρτύρων και διέφυγαν στις ελεύθερες περιοχές. Οι εναπομείναντες υπέστησαν τη σερβική πολιτική εκσλαβισμού. Το 1925 έκλεισαν τα εναπομείναντα ελληνικά σχολεία. Στην απογραφή του 1945 δεν αναφέρονται Έλληνες στην πόλη.

Οχρίδα ή Αχρίδα

Η σύγχρονη πόλη της Αχρίδας βρίσκεται πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης Λυχνιδού, που η ίδρυσή της τοποθετείτια τον 6^ο αιώνα π.χ. Στα βυζαντινά χρόνια τη συνατάμε ως Ιουστινιανή. Το όνομα Οχρίδα εμφανίζεται από το 10^ο αιώνα. Η πόλη γίνεται πρωτεύουσα του μεσαιωνικού βουλγαρικού βασιλείου και έδρα της Αρχιεπισκοπής.

Στα μέσα του 19^ου αιώνα η Αχρίδα, όπως λέγεται σήμερα, είναι ένα μεγάλο ελληνικό κέντρο. Κάποιες μαρτυρίες που αναδημοσιεύουμε από τον «Άτλαντα της ελληνικής διασποράς» είναι χαρακτηριστικές. Ο Γερμανός Hermann Wendel την ονομάζει “ακρόπολη του ελληνισμού” ενώ ο Ρώσος Victor Grigorovitch, γράφει το 1844: «Δεν κατέστη δυνατόν δι’ εμέ να συναντήσω ούτε έναν στην Αχρίδα, ο οποίος θα ηδύνατο να εννοεί την μεγάλην Σλαβικήν γραφήν. Αντιθέτως, πολλοί ήσαν εξασκημένοι στην ανάγνωση ελληνικών βιβλίων, από αρχαία χειρόγραφα».

Οι μαρτυρίες περιηγητών δίνουν το πραγματικό στίγμα της πόλη: Ο Constantin Jirecek, Τσέχος καθηγητής της Ιστορίας και υπουργός Παιδείας του βουλγαρικού κράτους, ομολογεί ότι “η Αχρίδα ήταν από τον 12ο αιώνα προμαχώνας του ελληνισμού στη Μακεδονία”. Ο Γάλλος φιλοβουλγαρικών αισθημάτων συγγραφέας Victor Berard, μας πληροφορεί: «Το 1850, οι Έλληνες της Αχρίδας ήσαν πολύ πλούσιοι. Είχαν εις χείρας των ένα μέγα εμπόριον γουναρικών… Τα βαρύτιμα γουναρικά των Τούρκων, ως επίσης και τα γουναρικά των γυναικών των Χριστιανών και των Εβραίων, σχεδόν όλα προήρχοντο από την Αχρίδα… Το σχολείο ήταν ελληνικό και οι ιατροί Αθηναίοι ή Έλληνες στην ψυχή. Οι νέοι μετέβαιναν στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Ουδείς ωμίλει την βουλγαρικήν».

Σύμφωνα με ελληνικές στατιστικές του 1913, στην πόλη κατοικούσαν 2.800 Έλληνες, 2.500 Βούλγαροι και 6.500 μουσουλμάνοι και Εβραίοι. Από το έτος αυτό θα αρχίσει η συρρίκνωση της ελληνικής κοινότητας.

Κρούσοβο

Θεωρείται ότι το όνομά της έχει κοινή ρίζα με τα «Κρούσια» και προέρχεται από το μακεδονικό όνομα «Κρούσσος». Η ελληνική κοινότητα του Κρουσόβου, βλαχόφωνη στην πλειονότητά της, ήταν μια από τις ανθούσες του βορειομακεδονικού χώρου. Πληθυσμιακά γνωρίζουμε ότι το 1856 το Κρούσοβο είχε 18.000 κατοίκους, κυρίως βλαχόφωνους Έλληνες και λίγους Αλβανούς και Βούλγαρους. Το 1885 ο πληθυσμός μειώθηκε λόγω μετανάστευσης και έφτασε τις 14.000. Το 1903, λίγο πριν την καταστροφήτου, στο Κρούσοβο κατοικούσαν 8.000 βλαχόφωνοι Έλληνες.

Το Κρούσοβο καταστράφηκε ως αντίποινα για τη βουλγαρική εθνικιστική εξέγερση του Ίλιντεν. Την εξέγερση αυτή προκάλεσε η Εσωτερική Μακεδονοαδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση (Ε.Μ.Ε.Ο.), που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1893 και ήταν ο βασικότερος και μαχητικότερος φορέας των βουλγαρικών συμφερόντων στη Μακεδονία. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού εξέδωσε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην γεγονότα», όπου αναφέρονται οι συνθήκες της καταστροφής της πόλης: «…Ἀπεκόπησαν εἰς μεγάλην ἔκτασιν τά τηλεγραφικά καλώδια, τά ἑνώνοντα τό Μοναστήριον μέ τήν Θεσσαλονίκην, τόν Περλεπέν καί τήν Ἀχρίδα καί ἐξετελέσθησαν πολλαί δολιοφθοραί εἰς γεφύρας καί σιδηροδρομικάς γραμμάς. Οἱ πράκτορες τῆς Ε.Μ.Ε.Ο. ἤρχισαν ἀμέσως νά ἐπισκέπτωνται τά χωρία, νά συγκεντρώνουν τούς κατοίκους εἰς τάς ἐκκλησίας καί νά κηρύσσουν τήν ἐπανάστασιν. Κατά τούς ἐκφωνουμένους λόγους ἔλεγον πρός τούς χωρικούς ὅτι αἱ μεταρρυθμίσεις εἶχον ἀποτύχει καί ὅτι μόνον ἡ ἐπανάστασις θά τούς ἐξησφάλιζεν τήν ποθητήν ἐλευθερίαν, θά τούς ἀπήλασσεν ἀπό τούς φόρους καί τήν δεκάτην, θά διένειμεν εἰς αὐτούς τούς ἀγρούς τῶν μεγάλων τσιφλικίων. Τούς προέτρεπον νά λάβουν τά ὅπλα καί νά ἐνισχύσουν τήν ἐπανάστασιν ἐξερχόμενοι εἰς τά ὄρη. Ὑπέσχοντο ἐπίσης ὅτι θά ἐβοηθοῦντο ὑπό τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ρωσίας, ὡς καί ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ….”

Την 20^η Ιουλίου 1903 άρχισε η εξέγερση με επιθέσεις των Βουλγάρων κομιτατζήδων κατά οθωμανικών στρατιωτικών στόχων. Σε τρία προπύργια του του βλαχόφωνου ελληνισμού, στη Νέβεσκα (Νυμφαίο Φλώρινας), στην Κλεισούρα και στο Κρούσοβο οι κομιτατζήδες κατάφεραν να παραμείνουν μερικές ημέρες πριν εκδιωχθούν από τα οθωμανικά στρατεύματα. Όμως στο Κρούσοβο, όπου η εξέγερση έλαβε μεγάλη έκταση, συνέπραξαν με τους κομιτατζήδες στην αντιοθωμανική τους εξέγερση –παρά την αρνητική θέση της Ελλάδας- λίγοι βλαχόφωνοι Έλληνες υπό τον Πίτο Γιούλη. Βουλγαρόφρονες και ελληνόφρονες κατέλαβαν το Κρούσοβο και εγκατέστησαν δική τους «επαναστατική κυβέρνηση».

Σύντομα η εξέγερση κατεστάλη και Οθωμανοί, μαζί με άτακτους, κατέστρεψαν τα χωριά των βλαχόφωνων Ελλήνων που θεωρήθηκε ότι έλαβαν μέρος. Την εκδικητική μανία και την πολιτική του ΕΜΕΟ θα πληρώσουν ακριβά το Κρούσοβο, η Νέβεσκα (Νυμφαίο Φλώρινας) και η Κλεισούρα.

Στις 30 Ιουλίου 1903, ό επικεφαλής των τακτικών και ατάκτων οθωμανικών δυνάμεων Μπαχτιάρ πασάς μπήκε στο Κρούσοβο και άρχισε τις σφαγές και τις καταστροφές. Με ιδιαίτερο μένος κατεστράφη η ελληνική συνοικία, ενώ η βουλγαρική διασώθηκε. Πυρπολήθηκαν 366 οικίες και 203 καταστήματα. Πολλοί κάτοικοι της κωμόπολης θα εγκατασταθούν στην Καστοριά, τη Φλώρινα και στη Θεσσαλονίκη. Το βλαχόφωνο ελληνικό στοιχείο θα μειωθεί κατά πολύ και θα φτάσει στα 5.400 άτομα. Οι Βούλγαροι εξαρχικοί θα είναι 2.160 και οι ρουμανίζοντες Βλάχοι 650.

Γευγελή

Η πόλη βρίσκεται πολύ κοντά στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα. Είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας Ειδομένης. Μετά την Επανάσταση του 1821, η οθωμανική διοίκηση μετέφερε μουσουλμανικούς πληθυσμούς από την Ανατολία για να δημιουργήσει φιλικούς προς αυτής πληθυσμιακούς θύλακες. Στις αρχές του 20ου αιώνα η πόλη είχε 10.000 κατοίκους από τους οποίου 6-7.000 ήταν Έλληνες. Σύμφωνα με την οθωμανική απογραφή του 1902, στη Γευγελή με τα 25 χωριά της κατοικούσαν 17.700 Έλληνες ορθόδοξοι, 17.500 μουσουλμάνοι και 8.100 Βούλγαροι εξαρχικοί.

Η οικονομική ευμάρεια της ελληνικής κοινότητας της επέτρεψε να ιδρύσει ευαγή ιδρύματα και σχολεία. Πριν την Επανάσταση του 1821 υπήρχαν δύο ελληνικά σχολεία που ονομάζονταν «Μακεδονική Φάλαγγα» και «Τσούλφειος Σχολή». Υπήρχαν επίσης και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις με την ονομασία «Αδελφότης Κυριών» και «Αδελφότης Ελληνίδων Κυριών».

Στις αρχές του 20ου αιώνα στην πόλη λειτουργούσαν 5 ελληνικά σχολεία, 1 οθωμανικό και 1 βουλγαρικό. Το 1903 εγκαινιάζεται το κτίριο της «Αστικής Σχολής Γευγελής» με πρώτο διευθυντή τον Στρωμνιτσιώτη εκπαιδευτικό Ιωάννη Κωνσταντινίδη.

Η κατάληψη της Γευγελής από τους Σέρβους σηματοδότησε το τέλος της ακμής της. Η καταπίεση συνεχίστηκε και κατά τη γιουγκοσλαβική περίοδο. Το 1947 οι αρχές εκτόπισαν τους Σαρακατσάνους σε απόσταση 160 χιλιομέτρων από τα σύνορα. Με σχετικό νόμο όρισαν ως ποινικό αδίκημα τα να πλησιάζουν τα σύνορα σε απόσταση μικρότερη των 70 χιλιομέτρων. Το 1963-68, περίπου 4.000 Σαρακατσάνοι, μεγάλο μέρος των οποίων καταγόταν από τη Γευγελή, εκδιώκεται για την Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Νέο Κορδελιό Θεσσαλονίκης.

Μεγάροβο

Το Μεγάροβο ήταν μια αμιγώς ελληνική κωμόπολη, κατοικούμενοι αποκλειστικά από βλαχόφωνους Έλληνες. Μετά την καταστολή της επανάστασης της Ηπείρου του 1767 που καταπνίγηκε δυο χρόνια αργότερα από τον Σιλιχτάρ Πασά, αρκετοί Ηπειρώτες –κυρίως από περιοχές της Βορείου Ηπείρου- κατέφυγαν στο Μεγάροβο. Εκείνη την εποχή αναφέρονται ως σλαβόφωνες, μόνο τρεις οικογένειες. Όλες οι άλλες είναι βλαχόφωνες και ελληνόφωνες. Το 1913 υπήρχαν 328 ελληνικές οικογένειες με σύνολο 2.417 άτομα.

Σε επιστολή της Κοινότητας Μεγάροβου στις 12 Ιουνίου 1907, που υπογράφεται από τους ιερείς και 102 οικογένειες, περιγράφεται με ακρίβεια η ταυτότητα της: ««… η δική μας κοινότητα, θεωρεί ιερό της καθήκον να ενώσει μαζί με των άλλων αδελφών μας και τις δικές μας διαμαρτυρίες. Δεν αποτελούμε χωριστή ομάδα από το ελληνικό γένος… Λεγόμαστε Βλάχοι… οι πόθοι μας, τα αισθήματά μας, είναι συνταυτισμένα, αιώνες τώρα, με των ελληνοφώνων αδελφών μας… Είμασταν και θα είμαστε Έλληνες» (ακολουθούν οι υπογραφές των ιερέων και 102 οικογενειών).

Η συνέχεια αυτής της κοινότητας ήταν πανομοιότυπη και των υπόλοιπων της FYROM. Εθνικές διώξεις από τους Σέρβους μετά το 1913 και επιβολή της σλαβοποίησης και του εκμακεδονισμού από τις γιουγκοσλαβικές αρχές μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βελεσσά

Η πόλη αυτή που σήμερα είναι γνωστή ως Tito Veles, βρίσκεται χτισμένη πάνω στην αρχαία ελληνική πόλη Βυλάζωρα. Η κάθοδος των Σλάβων και άλλων βάρβαρων λαών στη Χερσόνησο του Αίμου, αλλοιώνει το πολιτισμικό τοπίο της περιοχής από τον 7^ο μ.Χ. αιώνα. Η οθωμανική κατάκτηση ολοκληρώνει τις αλλαγές. Mετά τη Συνθήκη Αυστρίας- Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1718, θα εγκατασταθούν στην πόλη αρκετοί Έλληνες από τις νότιες περιοχές. Η οικονομική ευημερία των Ελλήνων εμπόρων θα οδηγήσει και σε πνευματική άνθιση. Σύμφωνα με μια εκτίμηση που ελέγχεται, το 1890 στην πόλη κατοικούσαν περί τους 3.000 βλαχόφωνους Έλληνες.

Κατά τον 19^ο αιώνα θα αναπτυχθεί η ελληνική εθνική συνείδηση ως αντίβαρο στις προσπάθειες εκβουλγαρισμού. Αγγλικές προξενικές πηγές αναφέρουν βίαιες αντιδράσεις Ελλήνων στις προσπάθειες Βούλγαρων εξαρχικών να καταλάβουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες.

Από το 1913, το ελληνικό στοιχείο αντιμετωπίζει τον βίαιο σερβικό εθνικισμό και από το 1945 τις πολιτικές της «μεκεδονοποίησης» που θα ενταθούν μετά την ανεξαρτητοποίηση της FYROM τo 1992.

Τύρνοβο

Οι τοπικές παραδόσεις αναφέρουν ότι οη μικρή αυτή πόλη χτίστηκε στα μέσα του 18^ου αιώνα από βλαχόφωνους δυτικομακεδόνες και ηπειρώτες αποκλειστικά. Η βλαχοφωνία τους κάνει ιδιαιτέρως σημαντική τη μαρτυρία του επιθεωρητή των ρουμανικών σχολείων της Μακεδονίας Lazaresco Lecanta. Σε υπόμνημά του (1901) προς τον υπουργό Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ρουμανίας αναφέρει: «Είχα την περιέργεια να πάω στο Τύρνοβο, που το είχα επισκεφτεί και πέρυσι… Αλίμονο. Διαπίστωσα ότι το ρουμανικό σχολείο φυτοζωεί, με τον ίδιο αριθμό μαθητών: 15 αγόρια και κορίτσια. Αντίθετα, τα τρία ελληνικά σχολεία έχουν το επιβλητικό σύνολο των 375 μαθητών. Είναι σημαντικό επίσης ότι αυτά τα ιδρύματα συντηρούνται από τον κουτσοβλαχικό πληθυσμό, που πληρώνει τους δασκάλους και τις δασκάλες προσφέροντας 5.500 φράγκα κάθε χρόνο. Δεν παίρνουν ούτε μία πεντάρα από το Φανάρι ή την Αθήνα… Στους 3.000 κατοίκους, οι φιλορουμάνοι δεν ξεπερνούν τους 30. Οι υπόλοιποι είναι Έλληνες».

Στην πόλη θα ανεγερθεί ναός το 1815 και εντυπωσιακά σχολεία. Μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η ελληνική κοινότητα του Τυρνόβου είχε να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση του βουλγαρικού με το σερβικό εθνικισμό, τη τρομοκρατία που ασκούν οι βουλγαρικές παρακρατικές ομάδες (κομιτατζήδες) και τη ρουμανική προπαγάνδα.

Το 1913, όταν περνά στον οριστικό έλεγχο των Σέρβων, στην πόλη θα κατοικούν 2.430 ή 338 οικογένειες. Η συνέχεια θα είναι η ίδια στις δεκαετίες που ακολούθησαν: εθνική καταπίεση και προσπάθεια αφομοίωσης όσων παρέμειναν και δεν προσφυγοποιήθηκαν.

Bιβλιογραφία

-Χρήστος Ανδρεάδης, “Ανέκδοτα έγγραφα των κατοίκων Μεγάροβου και Τύρνοβου”, περ. Μακεδονικά, εκδ. Εταιρεία ΜακεδονικώνΣπουδών, τομ. 21, σελ. 309-318, 1981

-Θεοφύλακτος Αχρίδος, Οι δεκαπέντε μάρτυρες της Τιβεριούπολης, μετάφραση Π. Βλαχάκος, εκδ. Ζήτρος, 2008

-Παναγιωτοπούλου, Άννα Α., Από τη Θεσσαλονίκη στο Κρούσοβο. Ιδεολογία, οργάνωση, και δράση της Ε.Μ.Ε.Ο. (1893-1903), μεταπτυχιακή εργασία, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Φ.Λ.Σ., Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη 1993,

-Κrste Bitoski, Makedonija I knezevstvo Bugarija (1893-1903), Σκόπια, 1977.

-Douglas Dakin, Ο Ελληνικός αγώνας στην Μακεδονία, εκδόσεις Κυριακίδη, 1993

-Κωσταντίνος Χολέβας, «Ο ελληνισμός της περιοχής των Σκοπίων», Πρακτικά Α΄Συνεδρίου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού περιφέρειας Ευρώπης, Λευκωσία, 1997, σελ. 221-225.

Σωτηρίου Στέφανος Μειονότητες και αλυτρωτισμός, εκδ. «Ευρωεκδοτική», Αθήνα 1991.

Σωτηρίου Στέφανος, Οι βλαχόφωνοι του ευρωπαϊκού και βαλκανικού χώρου, εκδ. «Πελασγός» Αθήνα 1998.

Δημήτρης Τσούτσας, κείμενο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Ο λαός του Αλμυρού”, 4 Μαρτίου 2008.

Τζινίκου-Κακουλή Αθηνά, Γιατροί στο μακεδονικό αγώνα, εκδ. «Μαίανδρος», Θεσσαλονίκη 1996.

Χρυσανθόπουλος Μιχαήλ, Οι Έλληνες στη Βόρειο Μακεδονία, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1997.

Andonovski H, Makedonia I Vojvodin (Η Μακεδονία και η Βοϊβοντίνα), Beograd 1959.

Ilic Tanasije, Privredne I drustvene prilike u Zemunu, 1770-1820 (Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στο Σεμλίνο, 1779-1820), Spomenica Zemunske biblioteke, Zenum 1966.

Pankovic Dusan, Sprske bibliografije (Σερβικές βιβλιογραφίες), Beograd 1982.

Popovic Dusan, Beograd pre 200 godina (Το Βελιγράδι πριν από 200 χρόνια), Beograd 1935.

Popovic Dusan, O Cincrima (Περί Κουτσοβλάχων), Beograd 1927.

Stajic V., Cincari u Novom Sadu» (Οι Κουτσόβλαχοι του Νόβι Σαντ), Glasnik Istoriskog Drustva, u Novom Sadu, 1936.

Terzic Slavenko, Srbja I Grcka 1856-1903 (Η Σερβία και η Ελλάδα μεταξύ 1856-1903»), Sanu, Beograd 1992.

Σοφία Ηλιάδου-Τάχου, Το Κρούσοβο πέρα από την ιστορία και τη μνήμη 1845-1903, Αθήνα, εκδ. Ηρόδοτος, 20

A principled Europe would not leave Greece to bleed

Joseph Stiglitz ( The Guardian)

Greece has been condemned by European officialdom for its huge deficits. “No government or state can expect from us any special treatment,” comes the warning from Jean-Claude Trichet, president of the European Central Bank. But Trichet failed to note that there had long been a double standard – in effect two Maastricht treaties, one for the large and powerful countries, another for the smaller and less powerful. When France broke the EU edict not to let debt exceed 3% of GDP, there were strong words, but little else.

Of course, Trichet may claim there is a difference between what Greece and the many other countries that have broken the limits have done. There is a difference of size. But there is also a difference in culpability and consequences. Greece’s large deficit has implications for the future of the citizens of Greece, but not for the stability of the euro – unlike a similarly large deficit on the part of one of the larger countries.

A large part of Greece’s deficit is the result of the global recession, whose impact was felt acutely by many countries who were not responsible for causing it. However, the global crisis did reveal the deep-rooted structural problems of the Greek economy, which had deteriorated further during the last six years under the previous government. Unfortunately, European leaders have compounded Greece’s problems. Their statements have sent the interest rates it has to pay soaring, making it all the more difficult for Greece to tame its deficits.

Instead, they should have welcomed the efforts of Greece’s new government. At least it has come clean about the dishonest accounting of its predecessors. Like America’s banks, it could have tried to keep up with a system of dishonest accounting, hoping that it would not be caught out. But Greece’s new prime minister, George Papandreou, has always stood for honest and transparent government. Europe should be coming to the assistance of this kind of leader, not making his life more difficult.

Greece is among the poorest of the European family. Part of the basis of the success of the European project is a sense of social solidarity, which entails coming to the assistance of those who are less fortunate. When the euro was created, many economists worried about the lack of stability-solidarity funds. If Europe had developed a better solidarity and stabilisation framework, then the deficits in the periphery of Europe might have been smaller and they would have been more able to manage them.

Economic downturns often affect those in the periphery much worse – they are the victims of their neighbours’ failures. It is common wisdom that when the US sneezes, Mexico catches a cold. But more recently, this aphorism has mutated: Mexico now catches pneumonia, as its fall in GDP last year showed.

Part of the reason for the success of America’s “single market” is that there is this sense of social cohesiveness, and a large federal budget to support it: when one part of the country has difficulties, federal spending can be diverted to help those parts that are in need.

While Europe may not yet have an overall budgetary framework that can fully address weaknesses in one part or the other of the EU, it should at least adopt the principle of “do no harm”. For the ECB to announce that it will not accept Greek bonds as collateral would be counterproductive. For the ECB to delegate judgments about the credit-worthiness of Greek bonds to the rating agencies would be more than just irresponsible; it would be reprehensible. Delegation of effective regulatory responsibility to the rating agencies is partly what got the world into the present mess; and the rating agencies’ judgments have proven to be deeply flawed – underrating the risk of mortgage backed securities, but consistently overrating the risk of certain sovereign debts.

With Europe’s economy still weak, an excessively rapid tightening of its budget deficit would risk throwing Greece into a deep recession. Adjustments always take time, and are always painful. Europe should reframe the short-run budgetary targets it sets for Greece in terms of the structural deficit – what the deficit would have been had the country been able to achieve full employment. In recent years, even the IMF has reframed most countries’ budgetary targets in terms of the primary deficit – net of interest payments, recognizing that volatile financial markets mean that interest payments are not really within a country’s control.

The EU could and should show support for the honesty and integrity of Greece’s government and its efforts not only to bring the budget under control, but to increase transparency of the entire budgetary framework and to reduce corruption. The EU can go further: institutions like the European Investment Bank should undertake countercyclical investments in the country, to offset the deflationary impacts of the budget cuts. Europe should show that it will stand behind Greece, much as the IMF provides support funds for developing countries. The provision of such support might lower interest rates, and make it easier for the country to reach budgetary balance. The EU, the euro, and the premise of European solidarity is being tested again. The measure of Europe will not be in the harshness of its actions, but in the spirit of solidarity that it shows in assisting its neighbour.

America too has unprecedented deficits, as do many countries around the world. Like Obama, Papandreou inherited an economic situation that was not of his making. Both of their predecessors had made mistakes of colossal proportions. Both of their predecessors had engaged in dishonest bookkeeping – but Bush’s pale in comparison to that of Papandreou’s predecessor. Both were elected on a platform that promised change, and both brought new standards of honesty and transparency to government. Both had their original vision compromised by the exigencies of the economic situation they confronted.

For the sake of European solidarity and democracy, Europe should support Papandreou’s efforts in every way they can, not turn their back on the people of Greece who must be convinced that supporting the government’s austerity measures is in everyone’s best interest.

Source: The Guardian

Ο Κ. Δεσποτόπουλος για την ελληνική παρουσία

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.

* Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος – Ακαδημαϊκός – πρώην υπουργός Παιδείας

ΚΑΛΕΣΜΑ‏

Αγαπητοί Συνέλληνες,

Σας έχουμε αποστείλει ήδη πρόσκληση για συνάντηση στις 30 Ιανουαρίου, ώρα 15.00, ημέρα Σάββατο στην Αθήνα στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ.

Είμαστε κύπριοι εθνικιστές και επιλέξαμε αυτήν την μέρα διότι θα ταξιδεύσουμε προς Αθήνα για να μετάσχουμε στην πορεία για τα Ίμια. Μέχρι την έναρξη της πορείας μεσολαβούν 4 ώρες τις οποίες προτείνουμε να εκμεταλλευθούμε.

Ως Κύπριοι νιώθουμε έντονα τα συμπτώματα της εθνικής σήψης και όπως εσείς αγωνιούμε για την επιβίωση του Έθνους. Ματώνει η ψυχή μας γνωρίζοντας ότι η «ελληνοποίηση» των αλλοφύλων από το εχθρικό, προς το Έθνος, κράτος αποτελεί τη χαριστική βολή προς τον Ελληνισμό.

Σκοπός της προτεινόμενης συνάντησης είναι η δημιουργία ενός μετώπου το οποίο θα αγωνισθεί για την αναδημιουργία του Έθνους μας, ώστε αυτό να επανεύρει τη χαμένη του αίγλη και να δημιουργεί προσδοκία επιβίωσης του Γένους μας.

Κατά την πρώτη αυτή συνάντηση προτείνουμε να ανταλλαγούν απόψεις για την υλοποιήσει των ως άνω σκοπών και την επιλογή επιτροπής η οποία θα αναλάβει την υλοποίηση των αποφάσεων.

Παρακαλούμε όπως το μήνυμα μας προωθηθεί. Αλλά μόνο προς εκείνους τους πανέλληνες, οι οποίοι νιώθουν τον εαυτό τους αναλώσιμο για το Γένος.

Παραθέτουμε παρακάτω τις προτεινόμενες βασικές ιδεολογικές αρχές τις οποίες θα πρέπει να ασπάζονται οι συμμετέχοντες, ούτως ώστε να εξασφαλισθεί ομοιογένεια και κοινή γλώσσα.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ

Ιδεολογική Ταυτότητα:

Το Μέτωπο εμφορείται από τις ακόλουθες αρχές οι οποίες αποτελούν την ιδεολογική του πυξίδα:

Είναι αδιάλλακτα ελληνοκεντρικό και εθνοκεντρικό με πηγή έμπνευσης του τις ακατάλυτες αξίες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, όπως αυτές αποκρυσταλλώθηκαν κατά τη μακραίωνη πορεία του Έθνους και όπως τις διαμόρφωσε ο ανά αιώνες Ελληνικός τρόπος ζωής και η Ελληνική φιλοσοφική σκέψη με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.

Το Μέτωπο απορρίπτει τα ξενόφερτα πρότυπα, θέτει το Έθνος ως πρωταρχική του αξία και καλλιεργεί στα μέλη του το ήθος του αγωνιστή και την ηρωική αντίληψη της ζωής.

Πολιτικό Όραμα:

Στον αγώνα μας έχουμε ως πολιτικό όραμα τη δημιουργία μιας ισχυρής συνεκτικής οργανικής κοινωνίας, η οποία θα διέπεται από τα χαρακτηριστικά της αξιοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης. Η κοινωνία δεν μπορεί να ευημερήσει μέσα από το πολιτειακό πρότυπο του φαυλοκρατικού κοινοβουλευτισμού της ούτω καλουμένης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο Ελληνισμός μεγαλούργησε μέσα από τον αυθεντικά δημοκρατικό και καθ΄ όλα Ελληνικό θεσμό των Κοινοτήτων και ως εκ τούτου ο πολιτειακός αυτός θεσμός θα πρέπει να επαναλειτουργήσει για να επανεύρει ο Ελληνισμός την οδό του πεπρωμένου του. Η κοινωνία δεν μπορεί να αφεθεί να καταδυναστεύεται από μια ακραία και ανάλγητη κεφαλαιοκρατία, η οποία απομυζά τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους και την καθιστά άθυρμα της παγκοσμιοποίησης.

Το δικό μας πρότυπο κοινωνικής συγκρότησης εμπνέεται από τους μεγάλους διανοητές της σύγχρονης Ελληνικής σκέψης. Τους: Περικλή Γιαννόπουλο, Ίωνα Δραγούμη, Δημήτριο Βεζανή, Ιωάννη Συκουτρή.

Θεμελιώδεις αρχές του Μέτωπο είναι:

- Η άσκηση της διακυβέρνησης από την πνευματική αριστοκρατία του Έθνους στα πλαίσια ενός συστήματος οργανικής κοινωνίας με θεμελιώδη χαρακτηριστικά την ιεραρχημένη παρέμβαση των διαφόρων στρωμάτων του λαού στο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την ενθάρρυνση των κεφαλαιούχων στα πλαίσια όμως μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομικής πολιτικής η οποία: θα κατοχυρώνει το στρατηγικό ρόλο του Δημοσίου στα βασικά μέσα παραγωγής και στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, θα κάνει πράξη την κοινωνική δικαιοσύνη δια της αναδιανομής του παραγόμενου εθνικού πλούτου και θα εγκαθιδρύει μια κοινωνία αλληλεγγύης, η οποία έχοντας επιλύσει το βιοποριστικό της πρόβλημα θα μπορεί να επιτελέσει την κύρια αποστολή της που είναι η δημιουργία πολιτισμού και εξανθρωπισμού της Οικουμένης. Εξυπακούεται ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την αδιάλλακτη αντίθεση και πάλι κατά του συστήματος της κεφαλαιοκρατίας και της ελεύθερης, σε βαθμό ασυδοσίας, οικονομίας και της υποταγής της πολιτικής στα κελεύσματα της άγριας αγοράς.

- Η ιδεολογική μας αυτή προσπάθεια είναι αυτόφωτη και αμιγώς Ελληνογενής. Δεν έχουμε ανάγκη και δεν ενστερνιζόμαστε ιδεολογικά και πολιτειακά πρότυπα τα οποία αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους προκειμένου να εκφράσουν συγκεκριμένες ιστορικές ανάγκες των κοινωνιών στις οποίες αναπτύχθηκαν. Ο Ελληνισμός υπήρξε πάντοτε ο παραγωγός όλων των πολιτευμάτων και πολιτικών θεωριών και οτιδήποτε εφαρμόστηκε στη δύση αποτελεί δάνειο από την Ελληνική σκέψη, το οποίο σήμερα επιστρέφει ως κακέκτυπο αντιδάνειο.

- Εν κατακλείδι οραματιζόμαστε μια Ελληνική Κοινωνία εθνολογικά ομοιογενή. Aντιτιθέμεθα στην υβριδοποίηση της κοινωνίας και στην μιγαδοποίηση των ιστορικών λαών, τόσο διότι αυτό τους καθιστά άβουλους πολτούς στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης όσο και κυρίως διότι αυτό παραβιάζει τον θεμελιώδη οικολογικό νόμο της βιοποικιλότητας και διαφορετικότητας, παραβιάζει δηλαδή τη Δημιουργία καθ΄ ον τρόπο αυτή αποτελεί και τη Θεία Βούληση.

Επιτροπή Πρωτοβουλίας

22 Ιανουαρίου 2010

Συλλογή υπογραφών: Να αποσυρθεί η κ. Θ. Δραγώνα από την γ.γ. του υπ. Παιδείας

(του Στάθη, από την 'Ε')

Η τοποθέτηση της Θ. Δραγώνα στην Γενική Γραμματεία του υπουργείου Παιδείας, ξεσήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, θύελλα αντιδράσεων. Τούτο ήταν απόλυτα φυσιολογικό, μιας και η Θάλεια Δραγώνα έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί με άρθρα, στα βιβλία και τις παρεμβάσεις της με θέσεις που θίγουν το κοινό αίσθημα του ελληνικού λαού.

Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κλίμα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αυτοκρατορίας, που θέλει τον άνθρωπο έναν ανέστιο υπήκοο της δικτατορίας της αγοράς, η Θ. Δραγώνα προωθεί εδώ και χρόνια μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία της μια νέα, αποεθνικοποιημένη, εργαλειακή εκδοχή της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την κυρία Δραγώνα, το σχολείο θα πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως στην νέα «παγκοσμιοποιημένη» πραγματικότητα της χώρας μας εγκαταλείποντας κάθε αναφορά στο συλλογικό φαντασιακό αυτής της κοινωνίας, τις ιδιαίτερες αξίες, τα ήθη, τα έθιμα και τον πολιτισμό της. Για την κυρία Δραγώνα, όλα αυτά, καταδικάζονται συλλήβδην ως οπισθοδρομικός εθνοκεντρισμός.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει παιδεία. Ένα δήθεν «πολυπολιτισμικό», δίχως ταυτότητα σχολείο είναι ένα φαστ φουντ σχολείο που μεταδίδει ξερές πληροφορίες και κούφιες δεξιότητες, φτιάχνοντας πειθήνιους υπηκόους και άκριτους καταναλωτές.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει κοινωνία. Εάν κατεδαφίσουμε τη συλλογική ταυτότητα των Ελλήνων τι θα απομείνει; Μια πολυεθνική βαβέλ, όπου επικρατεί ο πόλεμος των διαφορετικών ομάδων μεταξύ τους, μέσα σε συνθήκες ατομισμού, εξαθλίωσης, εγκληματικότητας και φτώχειας.

Δίχως όλα αυτά, τέλος, δεν υπάρχει ελευθερία. Ένας λαός συγκροτείται σε ελεύθερο σώμα, διεκδικώντας την δική του κουλτούρα, τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την μνήμη του παρελθόντος του. Δίχως αυτά, καταλήγει δούλος στα χέρια των πολυεθνικών, των ελίτ, και των πρεσβειών.

Και βέβαια, καθ’ όλη την διάρκεια της νεώτερης –τουλάχιστο– ιστορίας του, ο ελληνικός λαός έχει δώσει αγώνες για την ελευθερία και την δικαιοσύνη, αγώνες παγκόσμιας ακτινοβολίας, μπροστά στους οποίους οι εφήμεροι τεχνοκράτες φαντάζουν, βεβαίως, ελάχιστοι.

Εξάλλου, τι καλύτερη απόδειξη για το επικίνδυνα αδιέξοδα που ελλοχεύουν πίσω από τις απόψεις της Θ. Δραγώνα από το γεγονός ότι, για τα τελευταία 15 χρόνια, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν διαλύσει την ελληνική εκπαίδευση, καθοδηγούνται και καταρτίζονται από τους ομοϊδεάτες της στα παιδαγωγικά ινστιτούτα και τα αντίστοιχα τμήματα του πανεπιστημίου. Για να μην μιλήσουμε για τα ευρωπαϊκά προγράμματα των εκατομμυρίων ευρώ που διαχειρίζονται οι συνοδοιπόροι της κ. Δραγώνα, αλλά και πολύ συχνά η ίδια.

Οι κυβερνώντες και οι απολογητές τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εξαιτίας όλων αυτών, η επιλογή τους δεν επικροτείται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και στον αγώνα τους για την υπεράσπιση της Θ. Δραγώνα, το μόνο που μπορούν να επικαλεστούν είναι το σκιάχτρο της Άκρας Δεξιάς, γιατί δίχως αυτό, οι νεοφιλελεύθεροι εθνομηδενιστές και οι λοιποί κοσμοπολίτες υποστηρικτές της, είναι σίγουρο ότι θα ήταν στριμωγμένοι στην γωνία.

Είτε το θέλουν, είτε όχι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιτίθεται στις θέσεις που πρεσβεύει η Θ. Δραγώνα για το περιεχόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης –όπως επίσης αντέδρασε και στην καθιέρωση του άθλιου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που στήριζε η ίδια και άλλοι συνοδοιπόροι της. Η απομάκρυνσή της από τη θέση της, λοιπόν, είναι πρώτα και κύρια ζήτημα δημοκρατίας. Κι αφού δέχεστε ότι ο λαός είναι τυπικά κυρίαρχος, τότε είστε υποχρεωμένοι να σεβαστείτε την βούλησή του, και να αποσύρετε την Θ. Δραγώνα από τη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας.

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΕΔΩ

(Συμπληρώστε τα στοιχεία σας στα ελληνικά)

Can someone verify if the following alegation of Mr. Spyros Xatzars is accurate?

From: Capt. Evangelos Rigos

To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG

Sent: Sunday, January 17, 2010 7:13 AM

Subject: Mr. Antonios Liakos

Dear HEC Scholars,

Can someone verify if the following alegation of Mr. Spyros Xatzars is accurate?

Evangelos Rigos

The Administrator

To:
Date: Saturday, January 16, 2010, 5:51 AM

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ; ; ;

Του Σπύρου Χατζάρα

http://deltio11.blogspot.com/2010/01/blog-post_3110.html

Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από όλα.

Η δικαιοσύνη, με τελεσίδικη απόφαση του ΣτΕ το 1996, αποφάσισε ότι ο κ. Αντώνης Λιάκος τοποθετή-

θηκε παρανόμως καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διέταξε την άμεση απόλυση του.

Για 14 χρόνια αυτή η απόφαση παραμένει ανεφάρμοστη ! ! !

Κάποια αόρατη «Δύναμη» ,που βρίσκεται υπεράνω των Θεσμών και της Δικαιοσύνης, υπεράνω του Κυρίαρ-

χου Ελληνικού Λαού, προστατεύει τον «εκλεκτό» της Νέας Τάξης, των «Περιουσίων», και της Παγκόσμιας

Διακυβέρνησης.

Η Επιτροπή του άρθρου 5 του Ν.1470/1984 του Συμβουλίου της Επικρατείας συνεδρίασε στις 22 Νοεμβρίου

1999 και ομοφώνως διαπίστωσε ότι η Διοίκηση δεν εφάρμοσε την κατά του Λιάκου (με αρ.3138/1996)

απόφαση. Με αυτή τη διαπίστωση το θέμα παραμένει σε εκκρεμότητα !

Διαδοχικές Κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή,υποτάχθηκαν στις Βουλήσεις της Ανωτέρας Δυνάμεως και ο

Λιάκος παραμένει 14 χρόνια στη Θέση του.

Δικηγόρος του κ. Λιάκου ήταν ο πανταχού παρόν κ.Αλιβιζάτος, που το 1996 προέβλεψε ότι η απόφαση δεν

θα εφαρμοστεί ΠΟΤΕ. Τι γνώριζε ο κ.Αλιβιζάτος ;

Το πρώτο βήμα για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα, και η πρώτη σύγκρουση με την ΑΟΡΑΤΗ

ΧΟΥΝΤΑ, είναι να εφαρμοστεί η απόφαση για τον Λιάκο.

Και βέβαια πρέπει να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται με πράξεις ή παραλήψεις για την περιφρόνηση

της Δικαιοσύνης και την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών.

Ευθύνονται δεκάδες. Διαδοχικοί υπουργοί, και μάλιστα ο «τρομοκράτης», (στα Νιάτα του),Πέτρος Ευθυμίου,

«φυτευτός» «δημοσιογράφος» και βουλευτής του ΔΟΛ, όταν ήταν υπουργός Παιδείας , κατηγορηματικώς

αρνήθηκε να κάνει οτιδήποτε για να εκπέσει ο Λιάκος. Διαδοχικοί πρυτάνεις ευθύνονται επίσης όπως οι,

Πέτρος Γέμτος, Γεώργιος Μπαμπινιώτης και Κωνσταντίνος Δημόπουλος.

Ευθύνονται και το σύνολο των βουλευτών που σιώπησαν.

Εμπρός να ανατρέψουμε την ΑΟΡΑΤΗ ΧΟΥΝΤΑ.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

παρακαλούμε προωθείστε το. Ευχαριστούμε.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ.
=============================

http://filotimia.blogspot.com/2010/01/bl

og-post_21.html

Όλοι θυμόμαστε την ιστορία του χιλιανού (αν είναι χιλιανός) λαθρομετανάστη Navardo Pedro (αν τον λένε έτσι), που αποπειράθηκε να δολοφονήσει με μαχαίρι έναν συνάνθρωπό μας, για λόγους που δυστυχώς δεν γνωρίζω.
Ο καλός και αγαθός αυτός άνθρωπος είχε συλληφθεί παράνομα από φασίστες μπάτσους που δεν τον άφησαν να τελειώσει την δουλειά του και να στείλει στον άλλο κόσμο κάποιον Έλληνα συμπολίτη μας. Στο κρατητήριο που βρισκόταν, ύστερα από εντολή κάποιου κακού Εισαγγελέα περιμένοντας να δικαστεί και να απελαθεί αποφάσισε, για να μην υποβάλλει το ελληνικό δημόσιο στις δαπάνες της δίκης και τα έξοδα της απέλασης, να φύγει με αξιοπρέπεια μόνος του. Έτσι τραυμάτισε τον φρουρό του και προσπάθησε να αναχωρήσει προς άγνωστη κατεύθυνση. Διάφοροι όμως επίορκοι και κακοί αστυνομικοί που προσπάθησαν να τον εμποδίσουν και να τον συνετίσουν βρίσκονται σήμερα κατηγορούμενοι για τον βασανισμό του. Αυτά γράφαμε στις 8 Ιανουαρίου 2010.
http://filotimia.blogspot.com/2010/01/blog-post_08.html

Αφού παρήλασαν ενώπιον της αυτού εξοχότητος και προσκύνησαν (τον λαθρομετανάστη, επίδοξο δολοφόνο, και παρ’ ολίγο δραπέτη των φυλακών), η ιεραρχία του υπουργείου προστασίας του κάθε κακοποιού, η ιεραρχία του υπουργείου υγείας και διάφοροι άλλοι, πληροφορηθήκαμε μόλις τώρα ότι ο χιλιανός; Navardo Pedro;; δεν εκρίθη προφυλακιστέος. Έτσι για τα κακουργήματα τα οποία διέπραξε, ο Εισαγγελέας τον παρέπεμψε σε ρητή δικάσιμο τον Φεβρουάριο και έτσι ο μελλοντικός αυτός Έλληνας πολίτης κυκλοφορεί ελεύθερος μεταξύ μας. Όσο για τον αστυνομικό που προσπάθησε να τον εμποδίσει να αποδράσει και ο χιλιανός κακούργος τον τραυμάτισε και του έκοψε το αυτί, η Ελληνική Δικαιοσύνη τον έκρινε προφυλακιστέο επειδή υπήρχε κίνδυνος να διαφύγει στο εξωτερικό……….

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΠΕΣΜΟ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ.

Πηγή :

http://filotimia.blogspot.com/2010/01/blog-post_21.html

http://deltio11.blogspot.com/2010/01/blog-post_8732.html

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ , Patria Media

Η φυλή των ιθαγενών

Σε μια κοινωνία της οποίας η εξάρτηση από τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης είναι απόλυτη, αν όχι μη αναστρέψιμη, δεν μας προξενεί εντύπωση η σχεδόν στα όρια της παράνοιας κατάσταση η οποία κυριαρχεί αναφορικά με τον περιβόητο νόμο της κυβέρνησης περί ιθαγενείας. Δημοσιογράφοι, τηλεπαρουσιαστές, διάφοροι τυχάρπαστοι ανεπάγγελτοι κρατικοδίαιτοι των ΜΚΟ και φυσικά οι πανταχού παρόντες «διανοούμενοι» μιλούν για την έννοια του ανθρώπου σαν να είναι μια ψεύτικη παιδική κούκλα της οποίας κατά το δοκούν της αλλάζουν το όνομα. Μιλούν για ανθρώπους λες και ο κάθε άνθρωπος της οποιαδήποτε φυλής δεν είναι κάτι το μοναδικό και ξεχωριστό μέσα στο οικοσύστημα, μέσα στο περιβάλλον, στον φυσικό κύκλο της ιστορίας και της ζωής αλλά κάτι το ακαθόριστο, ένα ακόμη «πολιτικό» σόφισμα του αριστερισμού.
Η παράνοια για τους αδαείς και η σκοπιμότητα για τους γραικύλους φτάνουν στο έσχατο σημείο όταν τους ακούμε με ύφος χιλίων καρδιναλίων να αναλύουν τις έννοιες υπηκοότητα και ιθαγένεια.
Φτάσαμε στο έσχατο σημείο εμπαιγμού της στοιχειώδους ανθρώπινης νοημοσύνης, ακούγοντας όλους αυτούς να λένε πως είναι δίκαιο και δημοκρατικά το να παραχωρηθεί στους αλλοδαπούς μετανάστες η ελληνική ιθαγένεια, δηλαδή ουσιαστικά να μεταμορφωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε «Έλληνες». Αν καταλαβαίνουμε συνεπώς καλά, όλοι αυτοί οι ινστρούχτορες της πολυπολιτισμικής τρέλας, θεωρούν εαυτούς ικανούς να μεταβάλλουν την φυλετική σύσταση, την βιολογική υπόσταση των ανθρώπων. Με ποιο τρόπο ένας Αφρικανός ή ένας Αφγανός μπορεί να γίνει Έλληνας; Ή και αντίστροφα πως ένας Έλληνας μπορεί να γίνει Αφρικανός ή Πακιστανός. Για παράδειγμα, αν ο θιασώτης του νόμου αυτού, ο υπουργός, μεταναστεύσει σήμερα στο Κονγκό και του χορηγηθεί η ιθαγένεια του Κονγκό, έγινε Κογκολέζος;
Ας μην γελιόμαστε! Όλα αυτά είναι μια πολύ φτηνή προπαγάνδα για να ξεπληρωθεί το γραμμάτιο της εξουσίας. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και πριν μερικά χρόνια με το περίφημο lobby των εκσυγχρονιστών, οι οποίοι ξεπλήρωσαν αντίστοιχο γραμμάτιο με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Προσέξτε πως όλα ακολουθούν μια «λογική» σειρά. Αφαιρώντας το θρήσκευμα από την ταυτότητα χάνεται ένα πολύ σημαντικό στοιχειό εθνικού προσδιορισμού, καθότι οι Έλληνες είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Σήμερα με τον νόμο αυτό, οι αλλοδαποί ως πολίτες της Ελλάδας πλέον, θα έχουν ταυτότητες οι οποίες ούτε το θρήσκευμα θα αναγράφουν, ούτε την ιθαγένειά τους, καθότι θα τους χορηγηθεί ελληνική! Ποιος θα είναι ποιος τελικά, όπως έλεγε και ένα παλιό επιτραπέζιο παιγνίδι. Ενδεχομένως το επόμενο βήμα να είναι και η αλλαγή των ονομάτων μας καθώς θα θεωρηθεί ρατσιστικό να έχεις χριστιανικό όνομα διότι ενδεχομένως να προσβάλει τους μετανάστες και τις μειονότητες. Ήδη στην Αγγλία απαγόρευσαν τις ευχές με την αναφορά στη λέξη «Χριστούγεννα», διότι είναι ρατσιστικό για τους μουσουλμάνους!
Νομικά είναι δυνατόν ένας αλλοδαπός να αποκτήσει την ιδιότητα του πολίτη ενός κράτους, του ελληνικού επί παραδείγματι, και να είναι πολίτης του ελληνικού κράτους. Κατά την έννοια αυτή ένας Έλληνας της Αιγύπτου έχει αποκτήσει την υπηκοότητα, είναι δηλαδή πολίτης του κράτους της Αιγύπτου, με δικαίωμα ψήφου, με δικαίωμα εργασίας, με υποχρεώσεις φορολογίας κτλ. Δεν είναι όμως Αιγύπτιος.
Κατά την έννοια αυτή ένας αλλοδαπός μπορεί να γίνει πολίτης της Ελλάδος, αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την ιθαγένεια. Η ομηρική λέξη ιθαγένεια ταυτίζεται με την λέξη «γηγενής». Δηλώνει την αυτοχθονία, την φυλετική καταγωγή εκάστου, την βιολογική του ταυτότητα. Με διοικητικές πράξεις όπως είναι ένας νόμος, δεν αλλάζει η βιολογική ταυτότητα ενός ανθρώπου, διότι πολύ απλά η ιθαγένεια ως βιολογικό γεγονός, ως φυσικό φαινόμενο, μάλιστα ανεξιχνίαστο από την επιστήμη, δεν μεταβάλλεται από κανέναν άλλο παράγοντα, είτε πολιτισμικό, είτε θρησκευτικό πολλώ δε μάλλον νομικό.
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα, να μιλά την ελληνική γλώσσα, να βαπτιστεί χριστιανός, να ψηφίζει, να γίνει δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος, διεθνής καλαθοσφαιριστής, ιατροδικαστής, αλλά Έλληνας δεν θα γίνει ποτέ. Διότι η φύση τον έπλασε να ανήκει σε μια άλλη φυλή, την αφρικανική, την ασιατική, και όχι την ελληνική.
Κατά τα άλλα στο βασίλειο της Δανιμαρκείας όλα βαίνουν κατά το σχέδιο. Χωρίς ελληνική εκπαίδευση, χωρίς θρησκευτική πίστη, χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς εθνική άμυνα, χωρίς εθνική οικονομία, χωρίς εθνικούς πολιτισμικούς δεσμούς, ήταν μοιραία αναπόφευκτο πως αυτή η Πατρίδα θα έμενε κάποτε και χωρίς Έλληνες. Ο πολυφυλετικός όλεθρος κατατρώει ότι απέμεινε από την ελληνική σάρκα.
Εφιάλτης φαντάζει το μέλλον μιας πατρίδας η οποία θα αποτελείται από ένα φυλετικό συνονθύλευμα λαών, με τους «ιθαγενείς» Έλληνες να είναι απλά μια από τις «συνιστώσες» της επαρχίας. Ένα πολυφυλετικό συνονθύλευμα με την επιγραφή του «Έλληνα» που δεν θα τον ενδιαφέρει ούτε η ιστορία, ούτε η θρησκεία, ούτε η παιδεία ούτε η πολιτισμική συνέχεια. Και γιατί άλλωστε; Η φύση τον δημιούργησε κάτι άλλο, και όχι φυσικά Έλληνα.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης